คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Pandora : 09 | nc18+
ถึงฉันในอนาคต-- หนีไปให้ไกล
และอย่าได้หลงรักชายคนนี้อีกเลย
เกิดเรื่องใหญ่ล่ะ!?
“อืม น่ารักดีนี่” พ่อ(ว่าที่)สามีชมเธอด้วย!!
“ใช่ไหมล่ะคะ อิรุมิหาสะใภ้น่ารักแบบนี้ได้จากไหนกันนะ! ปลื้มที่สุดเลยค่ะคุณขา” คิเคียวร้องไห้อย่างดีอกดีใจ
อย่างแรกที่เธอไม่เข้าใจเลยก็คือทำไมคุณแม่(หล่อนให้เรียกแบบนี้)ถึงชอบมองเธอแล้วกรี๊ดกร๊าด ยิ้มร้อยยิ้มใหญ่แล้วร้องไห้ด้วย
“รีบๆมีลูกสาวนะจ๊ะ แม่อยากอุ้มหลานแล้วล่ะ คิลก็กลับมาแล้วด้วย พวกเราจะอยู่กันพร้อมหน้าไงล่ะ”
รูบี้หลบตาด้วยความเขินอาย ไม่รู้ว่าทำไมหน้าเธอถึงร้อนผ่าวเวลาพูดถึงเรื่องลูก
“กลับมาแล้ว” คิเคียวปรบมือ
“กลับมาก็ต้องต้อนรับสามีสิ ไปเลยจ๊ะ” ก่อนจะโดนผลักออกจากโซฟาที่นั่งอยู่ไปหาอิรุมิ มือหนาคว้าเอวก่อนที่หน้าของเธอจะทิ่มพื้น
“กับแม่สนุกรึเปล่า”
“ค่ะ ใจดีมากเลยล่ะค่ะ”
“แม่ชอบเธอมากเลยแหะ ยาสเนห์หรอ?”
“ถ้าของแบบนั้นมีจริงฉันคงใช้กับคุณคนแรกแล้วล่ะค่ะ”
“งั้นหรอ ดีใจนิดๆเหมือนกันแฮะ” มือหนาปิดประตูห้องและลงกลอนเรียบร้อย
“ถอดเสื้อผ้าสิ”
“คะ?”
“ต้องมีลูกไม่ใช่รึไง?”
อิรุมิทิ้งตัวนั่งลงโซฟา มือตบตกพร้อมจ้องมองคนที่ยืนอยู่หน้าประตู
“เห่าเหมือนหมาแล้วคลานมาคร่อมตักฉันซะ”
nc :
https://docs.google.com/document/d/1GSCUU_3CTFL1fhZfqZwNmBaAJpzI_sqBuB8NVOQ-Cos/edit?usp=sharing
/
หนึ่งอาทิตย์เต็มๆ
หนึ่งอาทิตย์ที่เธอนอนเจ็บระบมอยู่บนเตียงประดุจคนพิการ แผลเสียเลือดเกือบตายคาเตียง
โดนเอาตายๆไปเลยน่าจะแบบนี้แหละ คิดว่านะ
“อะไรสภาพแบบนั้น” คิรัวร้องทักเมื่อเธอเปิดประตูเข้ามา
“ห๋า ถามพี่ชายนายสิ ฉันเย็บ34เข็ม กระดูกหักอีก”
“ไปทำกันท่าไหนถึงสภาพเหมือนฆ่ากันยิ่งกว่าจะทำลูก แม่ช็อคตายแล้วมั้ง”
“เขาร้องไห้ดีใจใหญ่เลยต่างหาก มาถามทุกวันว่าท้องรึยัง”
“แม่ก็งี้อ่ะ แล้วต้องใส่เฝือกกี่เดือน”
“เดือนนึง”
“งี้ก็ไม่ได้โจ๊ะๆทั้งเดือนเลยอ่ะดิ พี่น่ะไม่เท่าไหร่แต่เธอขาดพี่ฉันได้นานขนาดนั้นเชียวอ๋อ?”
“นายคิดว่าพี่ชายนายนอกจากทำงานแล้วก็เรื่องอย่างว่ากับฉันเขาจะทำอะไรอีก”
“เอาจริงดิ” คิรัวตาค้าง
“ฉันไหล่หัก แต่ข้างล่างไม่ได้เป็นอะไรนี่”
คิรัวที่เก็บของอยู่ขำแห้ง เจ็บอยู่ก็ไม่เว้น พี่ชายเขามันจอมมารชัดๆ
“เธอจะไปด้วยกันไหม ยังไงพี่ก็ไม่อยู่นี่”
“ฉันว่าถ้าฉันอยู่ที่นี่คงจะเป็นทางเลือกที่ฉลาดกว่านะ”
“ไม่สนุกเลย”
“เดี๋ยวฉันไปส่ง”
“โอ๊ส”
คิรัวขานรับ ตัวเขาคิดอยู่บ่อยครั้งว่ารูบี้เป็นผู้หญิงที่แปลก ถ้าถามว่าแปลกตรงไหนก็คงตอบไม่ได้
อาจจะเพราะเป็นคนประเภทเดียวกันเลยไม่ได้มีปัญหาอะไร
“คิรัว คิดยังไงถ้าลูกของฉันเป็นเด็กผู้ชาย”
“ไม่รู้แหะ ถ้าเหมือนเธอคงเป็นเด็กผมแดงที่วันๆเอาแต่อ่านหนังสือมั้ง” รูบี้ทำหน้าครุ่นคิดก่อนจะไหวไหล่
“งั้นฉันคนจะฆ่าเด็กคนนั้นโดยไม่เสียใจเลยล่ะ” คิรัวชะงัก
“ทำไม?”
“เหตุผลก็ง่ายอยู่แล้วถ้าเป็นเด็กผู้ชายก็ต้องเหมือนอิรุมิซังถึงจะงดงามและน่าเอ็นดูน่ะสิ”
“ถ้าเป็นผู้ชายแล้วออกมาเหมือนเขาฉันอาจจะเอ็นดูก็ได้”
คิรัวหัวเราะ รูบี้แปลกในสายตาเขาจริงๆ
“ความคิดเธอนี่มัน เกินเยียวยาจริงๆ”
รูบี้เอียงคอ วาดรอยยิ้มหวานก่อนจะวางมือบนบ่าคิรัว
“นั่นคือข้อดีของฉันล่ะ”
/
“คุราปิก้า!” รู้บี้ยิ้มให้ สายตาเชื่องๆราวกับหมาเห็นเจ้าของ ในสายตาคุราปิก้าคือมีหางกระดิกอยู่ด้วย--
“คุณหนู ออกมาส่งท่านคิรัวแบบนี้ท่านหญิงทราบรึเปล่าครับเนี่ย” หัวหน้าพ่อบ้านเอ่ยลอยๆ
“จริงจังไปแล้วโกโต้ ก็แค่มาส่งคิรัวแล้วบอกลาคนรู้จักเอง”
“ไม่เอาน่าโกโต้ คนกำลังท้องจะพูดให้เครียดทำไม”
……
“ห้ะ” คุราปิก้าหันขวับ
“เอะ” กอร์นทำหน้าหมางง
“คิรัว อย่าพูดสิ” รูบี้ทำหน้าดุ
“ระ- รูบี้!!” เลโอลีโอแหกปาก
“ท้องหรอ ตั้งแต่เมื่อไหร่? กับใคร? ได้ไง?” คุราปิก้ายิงคำถาม
“อ่ะโด่เอ้ย รูบี้อยู่ที่นี่เกือบจะสองเดือนแล้วนะ…คิดว่าพี่ชายฉันจะปล่อยให้รูบี้อยู่เป็นเพื่อนแม่อย่างเดียวรึไง” คิรัวยังไหล่ กัดแอปเปิ้ลโดยไม่สนใจสีหน้าเหลอหลาของเพื่อนนัก
“รูบี้ บอกทีว่าไม่จริง…เธอพึ่งจะ18เองนะ ประจำเดือนมาครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่?” คุราปิก้าทำหน้าจริงจัง
“อืม ก็ไม่มาเดือนนึงแล้วล่ะ…เดือนนี้ก็ยังไม่มา”
โอ้โรบิ้น ดิสอิสสมชาย-- โลกนี้แตกไปเถอะ!!
“โกโต้ ฉันจะไปแล้ว” คิรัวหันไปบอกพ่อบ้าน สวมกอดคนที่เป็นทั้งเพื่อนและพี่สะใภ้แล้วหันไปกำชับพ่อบ้านอีกครั้ง
“ไปส่งรูบี้อย่าลืมหาผ้าคลุมให้ด้วยนะ ก่อนไปต้องมีชากับของว่างรองท้องก่อนมื้อเย็น แล้วก็อย่าให้แม่ใส่พิษลงข้าวเย็นด้วย เรื่องพี่ก็เตื--”
“คิรัว ฉันไม่ใช่เด็กแล้วนะ” รูบี้หัวเราะ
“กอร์น ฝากคิรัวทีนะ”
“อื้ม! แน่นอน” พอต้องจากกันจริงๆก็เหงาๆนิดหน่อยเหมือนกันนะ
“คุราปิก้า เลิกทำหน้าแบบนั้นได้แล้ว”
อา
ยังไงฉันก็ชอบจริงๆ
ทั้งคิรัวและคุราปิก้า-- ถ้าเป็นไปได้ก็อยากเอามาตั้งโชว์ด้วยกันจริงๆ
“ปล่อยไปแบบนั้นจะไม่เป็นไรหรอครับ”
“หมายถึงเรื่องคิรัวหรอ?”
“ไม่ใช่สิครับ…”
รูบี้รับผ้าคลุมไหล่จากหัวหน้าพ่อบ้านแล้วทิ้งตัวนั่งลงที่โซฟาตัวนุ่ม จิบชาก่อนจะยกมือขึ้นลูบท้องแผ่วเบา
“ไม่ได้ท้องจริงๆซักหน่อย แกล้งแรงไปรึเปล่านะ?”
________________________________________________________________
ความคิดเห็น