คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Pandora : 08
โลกใบนี้ไม่มีที่สำหรับฉัน--
รูบี้ผ่านการสอบรอบสุดท้ายมาอย่างง่ายดายด้วยการหักเเขนพล็อกเคิลไปข้างนึง
ตอนนี้เธอเลยยืนอยู่คนเดียว ไม่รู้ว่าควรจะไปที่ไหน ไม่รู้ว่าต้องเอายังไงกับชีวิตต่อดี
"เธอไปกับพวกนั้นสิ" เสียงทุ้มทำเอาเธอสะดุ้ง
"พวกนั้น?" อิรุมิถอนหายใจ
"พวกที่พูดว่าเป็นเพื่อนคิล พวกนั้นจะไปหาคิลที่บ้าน"
รูบี้พยักหน้ารับรู้ แต่มันเกี่ยวอะไรกับเธอกันล่ะ?
"ทำหน้าโง่จริงๆ ฉันไม่ได้ให้เธอไปเพื่อช่วยพวกนั้นพาคิรัวออกมา"
"เเต่ให้ไปรอฉันที่บ้านต่างหาก" อ้อ~ เธอถึงบางอ้อ พยักหน้าอย่างว่าง่าย
"ฉันจะบอกพ่อบ้านไว้ว่าเธอเป็นเเขกของฉัน เพราะงั้นฉันจะรีบตามไป" ถ้าเเม่ชอบเธอก็คงจะดี อิรุมิคิดเเบบนั้น รูบี้คงไม่สร้างปัญหาในบ้านนักฆ่าหรอก
???
"เห้อ…" อิรุมิถอนหายใจ มือเกาท้ายมอยแล้วเบนสายตาไปทางอื่นแล้วจับมือบางที่ถูกยื่นมาให้ก่อนจะกดจูบที่หลังมือเเผ่วเบา สบตากับนัยย์ตาสีทับทิมที่ประกายวาวโรจน์ เจ้าหน่อนหน้าเเดงยิ้มหวานเหมือนคนบ้า-- อิรุมิถึงได้คิดว่าเสียสติไปเเล้วสินะ?
"อิรุมิซัง ฉับจูบได้ไหมคะ?"
"อืม" เพราะไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร แล้วตัวเขาก็ไม่ได้รังเกียจหรือรู้สึกแย่อะไรด้วย
ริมฝีปากถูกฉกไปทันทีที่เขาอนุญาต มันก็น่าเอ็นดูดีหรอก
น่าเอ็นดู?
เขาน่าจะบ้าไปแล้วแน่ๆ....นัยน์ตาสีดำไร้แววมองคนที่หลับตาพริ้มตักตวงจูบจากเขาไม่สนใจอย่างอื่น
ฮิโซกะกำลังมองอยู่ด้วย
โดนแซวแหงแซะ...
/
"รูบี้ เธอ...รู้อยู่แล้วหรอ"
"เรื่องอะไร?"
"เธอเคยพูด นอกจากฉัน คิรัวและฮิโซกะ" คุราปิก้ามองหน้าเธอนิ่งๆ
"คนที่สามารถควบคุมชีวิตหรือออกคำสั่งกับเธอได้ อีกคนหนึ่งคือพี่ชายของคิรัวใช่ไหม?"
"ใช่แล้ว เพราะเขาน่ะ...เป็นสุดยอดคอลเลคชั่น"
"ที่ต่อให้วิ่งหาสุดขอบโลกหรือสุดลูกหูลูกตาก็หาไม่ได้อีกแล้วยังไงล่ะ" ริมฝีปากสวยเผยรอยยิ้ม มือเรียวบางปัดผมสีทองอร่ามขึ้นทันหู
"นายโกรธหรอ คุราปิก้า?"
"ไม่หรอก ฉันแค่สับสนนิดหน่อย" รูบี้เปลี่ยนสีหน้า เผยรอยยิ้มหวานออกมา
"พวกเราไปหาคิรัวกันได้รึยัง?" คุราปิก้ากัดฟันก่อนจะถอนหายใจ
"อืม ไปเถอะ" รวบมือเธอแล้วเดินออกไป ก็ถ้าตกเรือเหาะคงเเย่
คำถามคือ ถึงเธอจะไปถึงที่นั่นแต่ก็ไม่รู้เลยว่ามันเป็นสถานที่แบบไหน
ข้อมูลที่คุราปิก้าขุดมาได้บอกแค่ว่ามันเป็นเมืองท่องเที่ยวเท่านั้น
"รูบี้ ทำหน้าแบบนั้นมีเรื่องหนักใจหรอ" คนที่นั่งขมวดคิ้วเงยหน้า
"ก็นิดหน่อย พวกเรากำลังจะไปบ้านนักฆ่าเชียวนะ" จริงๆที่กลุ้มใจน่ะ
ทำไมเธอไม่ดูไอ้อนิเมะเรื่องนี้ให้มันจบๆ จะได้มีแผนรับมือเรื่องแบบนี้ด้วย
ยิ่งคิดยิ่งปวดหัว แม่(ว่าที่)สามี(มโน)ของเธอจะเป็นคนแบบไหนกันนะ?
"ต้องสวยมากเเน่ๆ"
"รูบี้ พวกเราจะไปแล้วนะ"
"อะ- อืม รอด้วยๆ" เป็นสามวันที่ทรหดจริงๆ...
/
หลังต่อรถไฟเข้าเมืองก็เดินเตร็ดเตร่ถามข้อมูลก่อนจะขึ้นรถบัสสำหรับท่องเที่ยว
ใช้เวลาพักใหญ่รถบัสจอดที่ประตูใหญ่ สูงเสียดฟ้าจนเธอหวั่นใจ...จำได้ว่าตอนเลื่อนผ่านติ๊กต่อกประตูบ้านคือไอ้ที่สูงตระหง่านนี่
ล้อเล่นแน่ๆ
คนที่โลกใบนี้มันเกินมนุษย์ไปแล้วล่ะ!! ตัวเธอที่เป็นทหารรับจ้างน่ะ ต่อให้มั่นใจพละกำลังตัวเองขนาดไหนก็เป็นผู้หญิง
ไม่มีทางที่จะมีปัญญาดันประตูนี่ได้หรอก ไม่มีทาง--
"นักเขียนช่วยเปลี่ยนเรื่องจากแพนโดร่าเป็นฉันคือภรรยาของอิรุมิได้ไหมคะ...เผื่อฉันจะมีชีวิตที่ง่ายขึ้น"
"รูบี้พึมพำอะไรคนเดียวตั้งแต่เมื่อกี้แล้วคุราปิก้า" กอร์นทำหน้างง
"เพ้อเจ้ออะไรอยู่แหงๆ" เลโอลีโอขำก๊าก
"อาจจะเหนื่อยล่ะมั้ง" คุราปิก้าทำได้แค่เกาแก้มหัวเราะแห้งๆแก้เขิน
ก่อนที่จะดึงคนที่เพ้ออะไรซักอย่างหลบรัศมีระเบิดจากนักล่าค่าหัว
รูบี้ดึงสติกลับมา มองดูควันที่ตลบอบอวลแล้วก็มียามเดินมาเตือนผู้บุกรุกนั่น
กุญแจร่วงหล่นจากยามที่เป็นชายวัยกลางคนอย่างตั้งใจ รูบี้คิ้วกระตุก
"อา! ตรงนั้นมีประตูด้วยล่ะค่ะ!?" เปล่งเสียงดึงความสนใจ มือเรียวชี้ไปที่ประตูไม้บานเล็กๆราวกับจงใจชี้เป้าหมาย
ชายสองคนเหวี่ยงยามลง ก่อนจะเดินเข้าไปอย่างยโส
ตามมาด้วยเสียงกรีดร้องอย่างน่าสังเวช
"ที่บอกว่ามิเกะ คือสุนัขเฝ้าบ้านหรอครับ"
"เอ่อ ครับ....คุณหนูคงจะเป็นท่านรูบี้สินะครับ"
"อา ใช่ค่ะ-- คุณคนสวย เอ้ย หมายถึงอิรุมิซังบอกให้มารอที่นี่น่ะค่ะ"
"ขอประทานโทษด้วยนะครับ ไม่ได้รับแขกของคุณชายซะได้"
"ไม่เป็นไรค่ะ แต่ฉันติดปัญหาเรื่องเข้าไปอยู่น่ะ"
"โอ้ งั้นไม่ต้องห่วงครับ...เดี๋ยวหัวหน้าพ่อบ้านจะออกมารับด้วยตัวเองอย่างแน่นอน"
หลังจากเหตุวุ่นวายก็มาพูดคุยกันเสียอย่างนั้น
"ส่วนพวกเธอ บอกว่าเป็นเพื่อนคุณหนูคิรัวสินะ...ดีใจยังไงบอกไม่ถูกเหมือนกันแหะ"
"แต่กลับกันไปเถอะ"
"เอ๋ ทำไมล่ะฮะ" กอร์นถามหน้าซื่อ
"นอกจากคุณหนูรูบี้ที่เป็นแขกของคุณชายอิรุมิแล้วฉันคงจะให้เพื่อนคนสำคัญของคุณหนูคิรัวไปเจอเรื่องอันตรายไม่ได้หรอก"
"ก็ขอบคุณที่มาเยี่ยมน่ะนะ แต่เรื่องนี้ต้องขอโทษด้วยจริงๆ"
กริ๊ง--
"ขอฉันรับโทรศัพท์เดี๋ยวนะ" ซาบุโร่ยกมือถึงแล้วหันไปรับโทรศัพท์แทน
"ครับ ครับ ใช่ครับ...แขกของคุณชายอิรุมิอยู่ที่นี่ครับ"
"ครับ เรื่องวุ่นวายจบลงไปแล้วครับ"
"ทราบแล้วครับ" ก่อนจะวางสายไปเฉยๆ คนโดนกล่าวถึงเอียงคอ
"คุณหนู เชิญเข้าไปได้เลยครับ...หัวหน้าพ่อบ้านมารอรับแล้วล่ะครับ"
"ขอบคุณมากค่ะ!" รูบี้เอ่ยปากพร้อมรอยยิ้ม ประตูแห่งการทดสอบถูกเปิดออก
รูบี้สบตากับคนที่ยืนอยู่อีกฝั่งก่อนจะก้าวเท้าเดินเข้าไปโดยไม่ลืมโบกมือลา
ทิ้งให้คุราปิก้าแสดงสีหน้าเป็นห่วงและเลโอลีโออ้าปากค้าง
"กระผมชื่อโกโต้ครับ มีหน้าที่ดูแลและพาคุณหนูไปส่งที่คฤหาสน์หลัก...ขออภัยที่ทำให้ต้องรอนานนะครับ"
"ไม่เป็นไร" รูบี้ขานรับเสียงเบา
"เป็นคุณหนูที่...ชอบหาเรื่องหรอครับ"
"เปล่า ฉันไม่สนใจของที่ไม่สวย นั่นรวมถึงมนุษย์ทั่วไปด้วย"
"เหมือนที่คุณชายบอกเลยนะครับ คุณน่ะเป็นคนที่แปลกมากๆ"
รูบี้หัวเราะ เบนสายตาอย่างเหม่อลอย
"จริงๆก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร แต่เขาบอกให้รอที่นี่น่ะค่ะ"
พ่อบ้านไม่ได้พูดอะไรต่อ ทำเพียงเดินนำไปเงียบๆเท่านั้น
พวกนั้นไม่ยอมกลับแน่ๆจนกว่าจะได้เจอคิรัว
"ถึงแล้วครับ จากตรงนี้...ถ้าเดินตรงไปก็จะถึงคฤหาสน์เอง"
"นั่นคือ เเขกของพี่อิรุมิใช่ไหม?"
อือหือ รูบี้ก้าวถอยหลัง
"ผมชื่อคาลูโตะครับ จะพาไปหาคุณเเม่เอง"
สวยอะไรอย่างนี้! สวยอะไรปานนั้น!?
"แต่งงานกันไหมคะ!!"
"......." พ่อบ้านผงะ
"ครับ??" คนโดนขอแต่งงานทำหน้าอิหยังวะ--(?)
/
แขกพี่อิรุมิเป็นคนแปลกจริงๆด้วย
เด็กหนุ่มคิดวนเวียนในใจ ตลอดทางหล่อนจ้องเขายิ้มแป้นไม่หุบเชียว
แปลกดี(?)ชะมัด ทำไมพี่ถึงเลือกเธอคนนี้กันนะ
"ต๊าย มาแล้วหรอจ๊ะ! ฉันน่ะคาดหวังแต่ไม่คิดว่าจะเป็นลูกสาวที่มากความสามารถของตระกูลนอสทราดเลยนะเนี่ย" เสียงแหลมดังขึ้นไม่มีปี่มีขลุ่ย แว่นไซคอร์ปกระพริบแสงสีแดง กลิ่นน้ำหอมตีขึ้นจมูก
ริมฝีปากสีแดงสดเผยรอยยิ้ม
"มาคุยเล่นด้วยกันสิจ๊ะ อ๋า! คุณแม่ชื่อคิเคียวนะจ๊ะ"
???
ปฏิกิริยาที่เธอไม่คาดคิด!
"อิรุมิกลับมาก็คุยเรื่องหมั้นเลยดีไหมนะ" เอะ
"แม่น่ะ อยากได้หลานสาวจังเลย"
รูบี้กระพริบตาปริบๆ แต่ก็หน้าร้อนผ่าวเมื่ออยู่ๆคุณหญิงของบ้านโซลดิ๊กก็พูดเรื่องหลานขึ้นมา
คุณหญิงจะรีบอะไรปานนั้น!!
"เล่าเรื่องที่เจอกับอิรุมิให้ฟังหน่อยได้ไหมจ๊ะ?"
"คะ-- ค่ะ...." ตายล่ะ ต่อต้านรอยยิ้มกับอาการกระดี๊กระด๊าของเธอไม่ได้เลยจริงๆ
แล้วจะขอเจอคิรัวได้ยังไงล่ะทีนี้! เฮ้วมีพลีสสสส!?
_____________________________________________________________
ความคิดเห็น