คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Pandora : 07 | nc15+
สิ่งที่เธออยากให้เขาเห็นตลอดมาคือ ตัวตนที่สมบูรณ์แบบ เพื่อเคียงข้างเขา
'นอสทราด' นั่นเป็นที่รู้จักกันอย่างดีทั้งมาเฟีย ฮันเตอร์หรือนักฆ่า
'รูบี้ นอสทราด'
ลูกสาว บุญธรรม ของตระกูลนอสทราด
บุคลิกของเธอคืออิสตรีที่วางตัวราวกับชนชั้นสูง หยิ่งในศักดิ์ศรีและทะนงตัว ห่วงภาพลักษณ์ยิ่งกว่าสิ่งใด
เป็นอัจฉริยะด้วยการแพทย์ที่ใช้พิษในการรักษา
หรือก็คือเป็นอัจฉริยะที่มีเพียงความงดงามและความทะเยอทะยานราวกับคนโง่
เนเทโล่ถึงได้จับตาดูเธอเป็นพิเศษ
"คุณรู้หรอ?" เสียงหวานเรียบนิ่งที่คุ้นเคยหาก เเต่ไม่คุ้นชินถูกเปล่งออกมา
การพูด ท่าทาง...ทุกอย่างแตกต่างจากที่เขารู้จัก
"ฉันอธิบายยังไงดี? อืม...มัน ค่อนข้างแฟนตาซีน่ะ"
"ฉันเป็นอดีตทหารรับจ้างเเต่มาทำงานเป็นพนักงานออฟฟิศแทน แล้วฉันก็โผล่มาที่นี่ด้วยลิฟต์ตอนกำลังกลับคอนโด"
คิ้วสวยขมวด พยายามเรียงเรียงคำพูดก่อนจะกลั้นหายใจ
เธอชักไม่เเน่ใจเเล้วเรื่องที่ตัวเองเป็นใคร
"เจ้าจะบอกว่าไม่ใช่คนของโลกนี้งั้นรึ?"
รูบี้พยักหน้า เธอพูดได้ว่าเธอคือคนจากโลกอื่น -- เเต่เก็บเรื่องที่โลกนี้เป็นเพียงโลกสมมุติน่าจะดีกว่า?
"ฉันไม่สามารถรถพูดอะไรออกไปได้มากกว่านี้ ทั้งชื่อของฉันหรือฉันเป็นใคร? แล้วฉันก็ไม่รู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับร่างนี้เลยเเม้เเต่น้อย"
ชายชราหัวเราะชอบใจเมื่อผู้หญิงตรงหน้าดูซื่อกว่าที่คิด
"นอสทราดน่ะตั้งตัวด้วยความสามารถเเห่งการทำนาย...หรือก็คือเน็นสายพิเศษ หาเงินด้วยวิธีเเบบนั้น"
"และรูบี้-- น้องสาวของเนออน นอสทราดหรือก็คือร่างที่เธอเข้ามาอยู่นั่นเเหละ"
"มันค่อนข้างเป็นเรื่องน่าเหลือเชื่อ เเต่ถึงเเบบนั้นก็เป็นเรื่องจริงไปแล้ว"
"เรื่องที่รูบี้ นอสทราดอัจฉริยะของนอสทราดตายลงเพราะยาพิษที่ตัวเองทดลอง"
มือบางเกร็งอย่างหงุดหงิด ใครจะตายแล้วเกี่ยวอะไรกับเธอ? ทำไมต้องมาเอาชีวิตที่กำลังดีขึ้นของเธอไปด้วย?
"เก็บจิตสังหารหน่อยเเม่หนู" คนโดนติหลบตากึ่งรู้สึกผิด
"เเต่คุณบอกว่าเธอตายไปแล้ว?"
"ใช่ แต่อยู่ๆร่างของเธอที่เป็นเจ้าหญิงนิทราก็หายตัวไป...เเล้วก็มาเจอเธอที่นี่"
"เเต่ฉันก็ยังไม่เข้าใจเหตุผลอยู่ดีว่าทำไมถึงได้มาสอบฮันเตอร์" รูบี้รับรู้เรื่องที่นอสทราดเป็นแก๊งมาเฟียที่มีหน้ามีตา
"เนออนอะไรนั่นเป็นคนเเบบไหนหรอ?"
"อืม ได้ยินมาว่าเป็นคนแปลกๆที่สะสมอวัยวะนั่นแหละนะ...ในแง่ความสัมพันธ์ก็เหมือนพี่น้องจะรักใคร่กันมากเป็นพิเศษ"
"ถ้าเจ้าของร่างอยากเป็นฮันเตอร์เพื่อล่าหาสิ่งสวยงามให้พี่สาว คุณ...คิดว่าจะเป็นไปได้ไหม?"
"โฮ่ ก็ดูมีเหตุผลอยู่นะ-- งั้นเธออยากสอบฮันเตอร์ต่อรึเปล่า?"
นั่นสิ รูบี้ทำท่าครุ่นคิดซักพัก เธออยากจะบ้าตายจริงๆ
"เเน่นอน...ไหนๆฉันก็เสี่ยงขนาดนี้เเล้วนี่นา เกือบตายตั้งหลายที-- อีกรอบเดียวก็สอบๆไปเถอะ"
"โฮะๆ ก็ดี...งั้นมองใครเป็นพิเศษล่ะ?"
/
"เอ่อรูบี้--"
"หนวกหู"
"โทษที ฉันเห็นเธอเข้าไปนานก็เลย" กอร์นเอ่ยอย่างเป็นห่วง
"หนวกหู! เป็นพวกขาดความรู้รึไง-- บอกว่าหนวกหู ทำไมไม่หุบปากล่ะ!?" กอร์นชะงัก รู้สึกเหมือนหน้าเสีย
"ขะ- ขอโท--"
รูบี้กัดฟัน ให้ตาย....
"พูดว่าขาดความรู้นี่ไม่เข้าใจหรอ? หมายถึงโง่เง่าดักดาน สมองมีปัญหา ปัญญามืดบอดเหมือนสุนัขที่เอาเเต่เห่า-- "
"ในเมื่อบอกว่าหนวกหูก็อย่าพูดอะไรสิ หุบปากแล้วหันหลังกลับไปซะ" กอร์นพยักหน้าอย่างว่าง่าย
รู้สึกตกใจนิดหน่อยที่เธอระเบิดอารมณ์เเละเผยความรู้สึกออกมา ตลอดมารูบี้นิ่งเฉยกับทุกอย่างเสมอ
นอกจากสิ่งที่ตัวเองสนใจก็ไม่ได้ให้ค่าสิ่งรอบตัวเป็นพิเศษ ราวกับว่าทุกอย่างเป็นของตกแต่ง
"เเท้จริงเเล้ว...ตัวตนของเธอเป็นเเบบไหนกันนะ?"
"อะไรหรอ?"
"อ๊าก!" กอร์นร้องเสียงหลงเมื่ออยู่ๆเพื่อนผมขาวก็โผล่มา
คิรัวสนิทกับรูบี้เป็นพิเศษ เเละรูบี้ก็ให้ความสำคัญกับคิรัวกับคุราปิก้าเป็นพิเศษ...สิ่งเหล่านั้นคือเขารับรู้ได้ด้วยการสังเกตเเละกลิ่นที่กระจายออกมาจากตัวรูบี้
กลิ่นของความรักเเละคลั่งไคล้ รูบี้ไม่ใช่คนเลวร้าย
หากเเต่สัญชาตญาณกำลังบอกว่าเจ้าหล่อนก็ไม่ใช่คนดีด้วยเหมือนกัน
อา รู้สึกไม่กล้ามองหน้าตรงๆเลย
/
ตอนนี้เธอควรจะรู้สึกยังไงดีนะ? ดีใจ เสียใจ คาดหวัง หรือผิดหวังกันเเน่-- เธอไม่รู้เลย
"อึดอัด...." ทั้งที่ไม่ได้คาดหวัง เเต่ก็รู้สึกเหมือนความผิดหวังนั้นอยู่ๆก็พุ่งชนเข้ากลางอกอย่างจัง
ความจริงที่ว่าเธออาจจะตายไปแล้ว หรืออาจจะแค่บังเอิญวิญญาณหลุดออกมาเที่ยวโลกกว้างเท่านั้น ก็เเล้วมันยังไงล่ะ?
จะบอกว่าประสงค์ของพระเจ้าหรอ ตัวเธอไม่ได้นับถือพระเจ้าซักหน่อย
"ร้องไห้หรอ?" เสียงหวานติดทุ้มเรียกสติเธอกลับมา ใบหน้าเรียบเฉยมองนิ่ง
"เปล่าค่ะ ก็เเค่...มันไร้สาระ"
ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ร่างสูงมายืนอยู่ระยะประชิด กลิ่นหอมของเเชมพูสระผมฟุ้งเต็มชั้นบรรยากาศรอบตัวเธอ
ริมฝีปากเเนบชิด บดเบียดเข้ามาโดยที่เธอไม่ทันตั้งตัว
ปล่อยให้ถูกรุกรานจากลิ้นร้อนอย่างง่ายดาย
"คะ- คุณ...คนสวย?"
"เรียกชื่อฉันสิ"
"อิรุมิ?"
"ตอนนี้ไม่มีใคร เธออยากร้องไห้อีกไหม?"
"มะ...ไม่ค่ะ"
"อืม" อิรุมิขมวดคิ้ว ทำหน้าครุ่นคิดก่อนจะเผยรอยยิ้ม
"ตรงนี้มีเเค่เธอกับฉัน อยากทำไหม?"
"คะ?"
"เธอ อยากทำเรื่องสนุกๆกับฉันรึเปล่า...รูบี้"
รูบี้กลั้นหายใจ เธอโดนล่อลวงได้ง่ายๆเลย-- เสียงหัวใจเต้นดังจนเหมือนจะหลุดออกมา
"ถ้าไม่ชอบ ให้ผลักออก"
NC :
https://docs.google.com/document/d/1s4sj-SGT0z9r9SYkiKJ4sdVE4pbVTC9twaCSRi_dBno/edit?usp=drivesdk
/
"ตื่นเเล้วหรอเเม่หนู" คนโดนทักเบนสายตาหนี
"รู้ไหมว่ามาจิไปเจอเธอในสภาพยังไงน่ะ" รูบี้ลุกขึ้นนั่งเหมือนโดนช็อต
เธอจำไม่ได้ว่าทำเรื่องอย่างว่านานเเค่ไหน
'อิรุมิซัง'
'ฉันหมดธุระกับเธอเเล้ว'
ภาพสุดท้ายคือเขาที่เดินหันหลังออกไปโดยที่ปล่อยให้เธอนอนจมกองเลือดเเละน้ำเชื้ออยู่ตรงนั้นโดยไม่สนใจไยดีเธอเลยเเม้เเต่น้อย
"หนุ่มสาวก็เเบบนี้เเหละนะ โฮะๆ...จะสละสิทธิ์สอบก็บอกล่ะ" เนเทโล่ทิ้งระเบิดคำพูดไว้เเล้วเดินออกไป มีเพียงเเค่เธอที่นอนจ้องเพดานสีขาวอย่างเหม่อลอย
เธอไม่ได้โกรธหรือเกลียดเขา มันรู้สึกดีนั่นเเหละ...สับสนวุ่นวายในหัวนิดหน่อย
"ทำยังไงกับเเผลดีล่ะ เป็นรอยแผลเป็นจะน่าเกลียดไหม?"
มือบางยีหัวตัวเองอย่างเหนื่อยใจ ก้าวลงเรือเหาะในสภาพไม่สู้ดีนัก
ฮิโซกะคิ้วกระตุก คิรัวเเละคุราปิก้าพุ่งมาประคองราวกับว่าเธอเป็นอัมพาตท่อนล่าง
"ไม่ได้เป็นอะไรซักหน่อย"
ก่อนจะโดนสองคนบ่นเเละดุกลับมา นัยน์ตาสีสวยสะดุดกับมนุษย์เข็มที่มองเธออยู่ก่อนเเล้ว
ก่อนมีเธอจะเป็นฝ่ายถูกเมิน
รู้สึกเหมือนโดนตบอย่างจัง หน้าเธอชาวาบเชียวล่ะ
ก็ไม่รู้สิ
รูบี้ไม่เข้าใจความรู้สึกนี้เท่าไหร่
เเต่ถ้าเข้าไปใกล้เขาอีกหน่อยอาจจะรู้ก็ได้
นั่นคือสิ่งที่ดูโง่ที่สุดในตอนนี้ที่เธอคิดได้
โดยที่ไม่รู้เลยว่านั่นจะเป็นจุดเริ่มต้นที่ทำให้เธอรู้สึกเสียใจไปตลอดชีวิต
_________________________________________________________
**ncสั้นมากค่ะ ทำไมน่ะหรอ!?-- ก็หาสัมผัสเซ็กส์ toxic relationship น่ะสิคะ
ตับๆๆๆ ตับๆๆๆ วะฮะฮ่า//ขำชั่ว
ความคิดเห็น