คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : PRINCESS*6
หนวกหู…
คาเรนตื่นขึ้นมาในช่วงบ่ายของวันต่อมา ถ้าไม่ได้กินอะไรก็รักษาพลังงานเอาไว้ด้วยการนอนจะได้ไม่หิว
"?"
มันเป็นการแถ เพราะจริงๆเธอทำอะไรไม่เป็นต่างหาก
ข้างเตียงมีน้ำวางอยู่หนึ่งเหยือก ร่างเปลือยเปล่าลุกขึ้นมาอย่างอิดโรย
เสื้อผ้าที่ถูกซักตากไว้หน้าห้องน้ำ ดูเหมือนว่าพี่ชายจะเป็นคนจัดการทุกอย่างให้แล้ว…
สายตาสะดุดกับนักมายากลที่ยืนอยู่บนเสากระโดงเรือเก่าๆ
เธอหยิบเสื้อผ้ามาแต่งตัวอย่างไม่รีบร้อนนักแล้วยกน้ำขึ้นดื่ม
ลมพัดแรงขึ้น ดวงอาทิตย์ทอแสงสีส้มปนชมพู – เมฆครึ้มก่อตัวหนา
"ตื่นแล้วหรอ มานี่สิ" ฮิโซกะกระโดดลงมาก่อนจะกวักมือเรียกเธอ
เป็นอีกครั้งที่เธอถูกอุ้มจนตัวลอยในอ้อมแขนของเขา
พี่ชายบอกว่าไม่ให้เข้าใกล้เขาแท้ๆ
"ทำอะไรอยู่หรอคะ"
มือสีซีดลูบแก้มเธอ ปัดผมขึ้นทัดหูแผ่วเบาพร้อมรอยยิ้ม
แต่เหมือนเธอจะสนิทกับเขาขึ้นนิดหน่อยเสียแล้ว…
"กำลังรับลมอยู่น่ะ ไม่คิดว่าสดชื่นหรอ?"
เขาแปลกจริงๆนั่นแหละ
"ค่ะ – ก็สดชื่นอย่างที่คุณว่า"
กลิ่นของเขาหอมจัง
"ชอบหรอ?"
"นิดหน่อยค่ะ หอมน่ะ"
ริมฝีปากตัวตลกยิ้มหยี กดจูบลงหัวเธอแผ่วเบา
"คาเรนก็หอม"
อา…แย่แล้ว
ปลายจมูกชนกันแผ่วเบา…ก่อนที่ริมฝีปากจะถูกทาบลงมา
"แล้วคาเรนก็หวานด้วย"
อันตรายจริงๆ
เธอเข้าใจที่พี่ชายบอกแล้วล่ะ
พายุคลื่นลมแรง คาเรนนั่งอยู่ในห้อง
ฮิโซกะกับพี่ชายบอกว่าต้องช่วยนิดหน่อย
ว่ากันตามจริงเธอไม่ได้สนใจการสอบด้วยซ้ำ – ไม่สนว่าตัวเองจะตายไหมหรือใครต้องตาย
เสียงปืนใหญ่ดังสนั่น เรือโคลงเคลงจนเธอแทบกลิ้ง
มือยกน้ำขึ้นดื่มก่อนจะโยนแก้วทิ้งไป…เริ่มหิวขึ้นมานิดหน่อยแล้ว
"คงต้องนอนแล้วล่ะ"
มือเรียวแตะลงริมฝีปาก
อุ่นจัง…นุ่มด้วย
/
"เรน..เร…เฮ้ – คาเรน!"
??
คนโดนปลุกลืมตาขึ้นมาอย่างงุนงง
"คิรัว?"
"พี่นอนหลับลึกไปแล้วนะ" มือพยุงพี่สาวขึ้นมาอย่างนึกเป็นห่วง
คิรัวใจกระตุก คิดว่าพี่สาวจะนอนไหลตายไปแล้วซะอีก
"ฝันร้ายหรอ"
เด็กหนุ่มถอนหายใจเมื่อคู่สนทนาไม่ได้ตอบอะไร คิรัวปีนขึ้นเตียง
"ไม่เป็นไรนะเคน พี่ยังมีผม"
คาเรนสวมกอดน้องชาย เธอซุกหน้าลงไหล่อย่างทุกครั้ง
ทุกอย่างจะไม่เป็นไร
"คิล รักนะ…รักคิล รัก"
คิรัวลูบหัวพี่สาว
"อือ คิลก็รักเคน"
ตึกตัก – อา…หัวใจเต้นดังระรัว
เธอรักคิรัว
รักมากๆ
"เคน ทีนี้ออกไปกันเถอะ"
ความสับสนในหัวหายไป
เธอก้าวเดินตามน้องชายออกมาแล้วเดินขึ้นเรือไป กุมมือกันแน่นพร้อมรอยยิ้มน่าขนลุก…คาเรนมองป้ายหมายเลขที่อยู่ในมือ
คิรัวยังคงจับมือพี่สาวแน่น
พี่สาวของเขาลืมเรื่องสลอธไปแล้ว
ลืมไปก็คงดี…เพราะสัตว์เลี้ยงนั่นแม่เป็นคนซื้อให้น่ะสิ
สำหรับคาเรน โซลดิ๊กเธอไม่สนว่าโลกนี้จะเป็นยังไง
แต่ตัวเธอนั้นจัดอันดับเอาไว้อย่างตายตัว
คิเคียวมาเป็นอันดับหนึ่งเสมอ
ไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็ตาม ถ้ามีแม่มาเกี่ยวข้องไม่ว่าจะเล็กหรือใหญ่ล้วนอันตรายในเชิงลบซะส่วนมาก
"พี่ได้ใครหรอ"
"ไม่รู้สิ"
แต่เธอไม่สนหรอก ล่าให้คะแนนครบก็พอ
"ก็แค่จะฆ่าทุกคนซะ"
ใช่แล้ว ฆ่าคนเยอะก็จะได้ทำงานอดิเรกด้วย
"พี่ จะชำแหละใครอีกแล้วสินะ" คิรัวพ่นลมหายใจ
"แต่ต้องลุ้นว่าใครจะมาให้พี่ชำแหละมากกว่า" เอ่ยลอยๆยามพี่สาวเอนหัวซบไหล่ มือประสานกันแน่น
คิรัวเอนหัวชนกับพี่สาวคนสวย เสียงทุ้มเอ่ยราตรีสวัสดิ์แผ่วเบา -- พร้อมกับเพลงกล่อมเด็กถูกขับขานและสายลมเย็นพัดผ่านแผ่วเบา
/
เลือด
คาเรนได้กลิ่นคาวเลือด เด็กสาวยืนอยู่หน้าห้องนอนของน้องชาย
แม่ฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดี ขณะที่น้องชายดิ้นกระอักเลือดทุรนทุรายอยู่บนเตียง
มือจับลูกบิดประตู
'อย่าเปิดนะ!'
แม่ของเธอขึ้นเสียงใส่
ตัวเธอได้แต่มองน้องชายผ่านช่องประตู...หมุนตัวกลับไปยังทิศทางเดิม --
ถึงจะคาใจนิดหน่อยก็ตาม
/
"?"
บนเรือมีเธอนอนอยู่คนเดียว
บนเบาะนุ่มและมีผ้าห่มคลุมไว้ ก่อนจะรับกระดาษทิชชู่มาซับน้ำตา
"น้องชายเธอบอกว่ารอให้ตื่นเอง ฉันตกใจนะที่อยู่ๆเธอก็ร้องไห้" เธอมองคนแปลกหน้าด้วยแววตาว่างเปล่า
"ขอโทษค่ะ" แต่เธอจำเสียงเขาได้
"ลงไปได้แล้วยัยหนู คนอื่นไปหมดแล้ว...เธอเสียเวลาเปล่ามาครึ่งวันแล้วนะ"
คาเรนไม่ได้ตอบ ทำเพียงจ้องไปยังโดนัทที่วางอยู่บนโต๊ะ
กรรมการคุมสอบถอนหายใจ
"เออๆ เอาไป! นี่ด้วย!!" ลิโป้ยัดกล่องโดนัทกับขวดน้ำอัดลมบนโต๊ะให้เธอก่อนจะโยนออกมานอกเรือ
คาเรนเอียงคอ ยืนงงอยู่บนเกาะขณะที่เรือทิ้งห่างออกไป
"อร่อยจัง"
ของแพงซะด้วย...
/
เอาล่ะ จริงๆมีเรื่องใหญ่กว่านั้น...แค่อาบน้ำเองยังทำไม่ได้
อย่างเธอจะใช้ชีวิตรอดในป่าได้ยังไง?
"....." คาเรนมองโดนัทในมือ
"เก็บไว้กิน?"
แล้วมันจะไม่เน่าหรอ
แล้วก็เป็นข้อสรุปว่าเธอต้องตามหาพี่ชาย -- ไม่ก็ใครซักคนที่จะหาข้าวหรืออาบน้ำให้เธอได้
แต่เหมือนจะยิ่งเดินก็ยิ่งหลง
ชีวิตตอนนี้ช่างสิ้นหวังเหลือเกิน...เอะ?
เอ้ะ???
โดนัทในมือหมดซะแล้วล่ะ --
"พี่คะ ช่วยด้วย..."
เธอต้องอดตายก่อนโดนชิงป้ายแน่ๆ
/
ฮันโซน่ะเก่ง ชนิดที่ว่ามั่นใจในตัวเองเหนือสิ่งอื่นใด...เขาเป็นนินจาที่ผ่านการฝึกฝนมานับไม่ถ้วน
รู้ทั้งความสามารถและลิมิเต็ดของตัวเองอย่างดี
แต่ตอนนี้เขากำลังกลัว
มองดูเด็กสาวที่ชำแหละศพอย่างโหดเหี้ยมชวนอาเจียน หัวใจของเขาเต้นผิดจังหวะ
2พี่อิโมริและอูโมรินั่งกอดกันตัวสั่น คาเรนละออกจากศพอิโมริก่อนจะหยิบป้ายนั่นมา
ทั้งสองคนวางป้ายทิ้งไว้ด้วยความหวาดกลัว คาเรนไม่ได้มีความคิดที่จะฆ่าใครแต่แรก
แต่ดันมาพูดถึงน้องชายของเธอก็เลยอารมณ์เสีย
"เคน เสร็จแล้วอ๋อ?" คิรัวที่กำลังกินกล้วยใต้ต้นไม้ชะโงกถามพี่สาว
เด็กหนุ่มไม่ได้ชอบอะไรแบบนั้น แต่ถึงกระนั้นก็ไม่เคยขัดใจ
แม้จะคิดว่าพี่สาวคงไม่เจอเขาในการสอบรอบนี้ก็เถอะ
บังเอิญชะมัด
"สองอันนี้ให้คิล" เธอไม่คิดว่าตัวเองจะได้หนึ่งใน3พี่น้องเหมือนน้องชายด้วยซ้ำ
"พี่อาบน้ำไหม"
"ไม่มีแชมพูสระผม แค่แช่น้ำเคนทำเองได้หรอกน่า...คิลอยากเดินเล่นไม่ใช่หรอ" ล่าป้ายครบก็จบแล้ว
"พี่จะหาที่นอน?" ทั้งสองคนจับมือกัน คิรัวโยนป้ายหมายเลขในมือไปไกลฟิ้ว
ฮันโซที่คอยมองตั้งสติแล้วโดดตามป้ายนั่นไป
"ว่าแต่ หว่างทางพี่ฆ่าใครถึงได้ป้ายมาอันนึง" คิรัวมองเป้าหมายของฮันโซแล้วโยนมันไปอีกทาง
คาเรนหัวเราะ
"ไม่รู้เหมือนกัน" เธอจำหน้าไม่ได้แล้ว จำได้แค่เป็นผู้ชายล่ะ?
"งั้นแยกกันนะ"
"บ๊ายบาย" มือบางโบกลาน้องชาย เธอเปลี่ยนทิศเดินไปตามลม
มือปลดชุดเดรสที่สวมอยู่ออก ก่อนจะซักผ้าอย่างใจเย็น
ในหัวกำลังวุ่นวายไปหมด ไหนจะน้ำ ไหนจะอาหาร ต้องระวังป้ายหมายเลขด้วย
การสอบฮันเตอร์ช่างวุ่นวายเหลือเกิน
มือบางสะบัดชุดที่เปียกโชก เธอถอนหายใจให้กับคนที่สะกดรอยตาม
จะบอกว่าเป็นห่วงผู้เข้าสอบพร้อมกับทำการประเมินความสามารถมันก็ใช่อยู่หรอก
"ฉันขอชุดสูทได้ไหมคะ คุณคงไม่ให้สาวน้อยเปลือยอยู่กลางป่าหรอกนะ"
คาเรนเอ่ยลอยๆ ผู้สังเกตุการณ์กระโดดลงมาจากต้นไม้แล้วยื่นเสื้อสูทสีดำให้เธอ
"รบกวนตากให้ด้วยค่ะ" ชุดเดรสถูกยื่นให้คนที่ยืนอยู่ใต้ต้นไม้
"คุณเป็นคนเดียวเลยนะครับที่กล้าใช้ผมเนี่ย" เขาเกาท้ายทอยก้าวเท้าไปหาเธอ
"คุณลิโป้เขาเอ็นดูฉันไงคะ ทีนี้ก็รบกวนด้วยค่ะ" ยัดชุดเดรสเปียกโชกใส่มืออีกฝ่ายแล้วกระโดดลงน้ำตูม
"คุณกลับไปขอโดนัทจากเขาให้ฉันได้ไหม?"
"จะบ้าหรอครับ..."
กลายเป็นว่าเธอรั้งให้ผู้สังเกตุการณ์อยู่กับเธอ ทั้งเป็นเพื่อนคุยและเบาะมนุษย์(?)ใช้นอนหนุนตักข้ามวัน
ผู้สังเกตุการณ์หัวจะปวดครั้งที่ล้าน เพราะสวยมั้งเขาถึงปฏิเสธเด็กตรงหน้าไม่ได้
"บอกว่าถ้าจะถอดเสื้อผ้าให้บอกผมไงครับ จะอาบน้ำก็บอกกันหน่อยสิ"
คาเรนเอียงคอ
"อ่อนไหวสินะคะ"
เจ้าหล่อนตายด้านซะเหลือเกิน!?
/
"ไปเอาแว่นกันแดดมาจากไหน?" อิลูมิถามน้องสาวที่กำลังเล่นไพ่กับเพื่อนของเขา
"เอาของผู้สังเกตุการณ์มา ก็ไม่มีอะไรทำแล้ว" เธอตอบพี่ชายแล้วสบตาฮิโซกะที่กำลังจ้องไพ่อยู่
ไพ่สะท้อนกับแว่นกันแดดทำให้เธอเล่นชนะเขาเป็น10ตา
"นี่เธอโกงรึเปล่าเนี่ย..."
คาเรนหัวเราะ เอนหลังพิงพี่ชายพร้อมรอยยิ้ม
"จะเป็นไปได้ยังไงล่ะคะ" พร้อมกับวางไพ่อีกใบลงพื้น
"คุณเป็นคนแจกไพ่นะ?" เธอละสายตาจากไพ่ตรงหน้า
"ว่าแต่...คุณบาดเจ็บ?"
"นิดหน่อยน่ะ เป็นห่วงหรอ"
"แล้วแต่จะคิดเถอะค่ะ"
"เห๋ งั้นฉันจะเข้าข้างตัวเองล่ะนะ?"
"อยากตายหรอ" อิลูมิพูดลอยๆ ฮิโซกะสะดุ้งเฮือก
คิดว่าหลับอยู่ซะอีก
"เฮ้ยไอ้บ้า! อย่ามาเข้าใกล้พี่สาวฉัน!?" คิรัววิ่งออกมาจากป่า ไถสเก๊ตบอร์ดอัดหน้าฮิโซกะแว่นกระเด็น
"ครื้นเครงดีจังนะ" เธอเก็บไพ่พร้อมเสียงหัวเราะเอ็นดูน้องชาย
"พี่อย่าไปสนิทกับหมอนั่นสิ!" คิรัวเขย่าหัวสั่นหัวคลอน มือบางลูบหัวน้องชายปุๆ
"น่านะ เด็กดีนะคิล" ยืดแก้มน้องชายแล้วหอมแก้มฟอด
ฮิโซกะเบะปากให้ภาพตรงหน้าแล้วได้แต่ลูบแก้มป้อยๆ
โดยมีอิลูมิกลั้นขำตัวสั่นแทบขาดใจ
_____________________________________________
ความคิดเห็น