คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Pandora : 06
ดวงตามืดบอดเพราะรัก-- เชื่อฟังโดยไร้ข้อกังขาราวคนโง่?
ใครสนกัน? ความโง่นั่นแหละข้อดีของฉัน
รูบี้เว้นระยะห่างจากฮิโซกะพอควร ต้องบอกว่าพยายามอยู่ใกล้อิรุมิให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ต่างหากถึงจะถูก
"เลิกมองได้แล้ว เธอต้องการอะไรกันเนี่ย" อิรุมิทำหน้าเหนื่อยหน่าย
เขาน่ะขุดหลุมเสร็จเเล้วเเต่ไม่ได้มุดไปนอนซักที-- ใครใช้ให้จ้องตาเเป๋วเเบบนี้กัน
"ฉันเเค่อยากอยู่ใกล้ๆเองค่ะ ไม่ได้หรอคะ?"
"ขี้ตื้อจริงๆเลย นายก็เอาเธอไปนอนด้วยสิ" ฮิโซกะเย้าแหย่
"ไม่มีทาง ฉันจะนอนจนกว่าจะหมดเวลาสอบ...นายก็พยายามเข้าล่ะ ส่วนเธอ-- นั่งอยู่ตรงนี้ห้ามไปไหน"
"เข้าใจแล้วค่ะ" รูบี้ขานรับอย่างว่าง่าย มองดูบุรุษผมยาวที่มุดลงไปในหลุมที่ตัวเองขุดไว้
"คุณก็จะไปแล้วหรอคะ?"
"อืม เหลืออีก2คะเเนน...ต้องออกล่าเเล้วล่ะ เธอจะไปด้วยกันไหมล่ะ?"
"ขอผ่านค่ะ" ฮิโซกะหัวเราะให้กับคำตอบ มือสีซีดวางลงบนกลุ่มผมสีเพลิง
"รูบี้...เด็กดี"
......
"ฉันทราบค่ะ"
เเทบหยุดหายใจเชียว-- กับรอยยิ้มนั่น
"คุณคนสวย ฉันอยากจูบอีกค่ะ"
...ร่างบางเอียงคอ หลับไปแล้วล่ะมั้ง?
"ราตรีสวัสดิ์ค่ะ" เปล่งเสียงเบาอย่างล่องลอย การได้เฝ้าอีกฝ่ายนอนหลับเป็นอะไรที่ไม่เเย่นัก
ถึงมันจะเหงานิดหน่อยก็เถอะ มือรวบผมก่อนจะยกมือขึ้นท้าวคางพร้อมรอยยิ้ม
คิดเองเออเองเรื่องที่ภรรยาเฝ้าสามีตอนหลับ
เเล้วก็ยิ้มให้กับเรื่องเพ้อฝันในหัวไปอีกพักใหญ่--
/
อิรุมินอนจริงๆ นอนเเบบไม่ตอบ ไม่หือไม่อือ...เรียกก็ไม่ตอบ ปลุกกินข้าว(?)ก็ไม่ตื่น
"อะ- อรุณสวัสดิ์ค่ะ" แล้วอยู่ๆก็โผล่พรวดขึ้นมาจากหลุม
มือที่กำลังถลกหนังศพนกหยุดลงกระทันหัน อิรุมิมองเธอนิ่ง
"เช็ดปากแล้วไปกันเถอะ" เสียงทุ้มเอ่ยเรียบ รูบี้ทำตามอย่างว่าง่าย
ฉีกชายเสื้อเช็ดปากแล้วเดินตามนักฆ่าหนุ่มไปติดๆ
นัยน์ตาสีดำขลับมองคนที่เดินตามหลังเป็นระยะ
ตลอดเวลาที่เขานอนเธอไม่ได้ออกไปไหนเกิน3เมตร
อยากรู้นิดหน่อยว่าอยู่ได้ยังไง
เเต่พอตื่นมาเจอศพที่เเหว่ง เเถมซากนกยังคามือเลยคิดว่าเจ้าหล่อนต้องกินของพวกนี้แล้วดื่มเลือดประทังชีวิตเเน่ๆ
"น่าขนลุก"
?
รูบี้เอียงคอ ได้ยินไม่ชัดว่าอีกฝ่ายพูดอะไรเเต่เธอถูกเมิน...คนสวยชอบใจร้าย
"หยุดตัดพ้อในใจแล้วเลิกปล่อยออร่าสิ้นหวังได้แล้ว"
"ขอโทษค่ะ"
"หุบปาก"
"ค่ะ..."
ดุทำไม จิตใจเธอบอบบางขนาดนี้
อิรุมิถอนหายใจ เชื่องยิ่งกว่าสุนัขเฝ้าบ้านอีก...พอบอกให้เงียบก็หายใจช้าเเละเบาลง น่าหงุดหงิด
"ถ้าบอกให้ไปตายก็จะไปรึไง"
"ถ้าคุณต้องการนะคะ" เป็นคำตอบที่ไม่ได้เหนือความคาดหมายเท่าไหร่
"ทำไมถึงทำขนาดนั้นล่ะ เเค่สนใจไม่น่าจะต้องยอมถึงขนาดนั้นนี่นา"
"ไม่มีเหตุผลหรอกค่ะ เพราะสนใจก็เลยสนใจเท่านั้น...ฉันต้องการคุณค่ะ มันเป็นเหตุผลง่ายๆเเบบนั้นเเหละค่ะ" เเสงเเดดส่องกระทบผิว สภาพเธอตอนนี้อย่างกับขอทาน
"ฉันจับมือได้ไหมคะ"
"อืม ตามใจ" ถือวิสาสะจับมืออย่างอารมณ์ดี เสียงประกาศจากเรือเหาะเรียกรวมตัว
เรือเหาะลงจอด ก่อนที่จะผู้เข้าสอบจะทยอยเดินขึ้นเรือ
"ฮาย♡"
"เป็นไงบ้างคะ"
"อืม ก็สนุกดีนั่นเเหละ~ ฉันเลยให้ป้ายไปน่ะ" รูบี้เผยรอยยิ้ม
"เป็นคนใจดีกับคนที่น่าสนใจหรอคะ?"
"ประมาณนั้นมั้ง เธอล่ะ" คนโดนถามเอียงคอ มองมือที่จับอยู่ก่อนจะหัวเราะคิกคัก
"ก็ดีค่ะ!"
คุยกันเจื้อยแจ้วในห้องโถง สายตาสบกับคุราปิก้าที่โบกมือทักทาย
รูบี้ยิ้มรับเเละโบกมือทักทายกลับ สายตามองหาคิรัวเเต่อีกฝ่ายไม่อยู่
คุราปิก้าดูจะรู้จุดประสงค์ของเธอ เขาถึงได้หันไปสะกิดเลโอลีโอเเล้วเดินออกไปจากห้องโถง...ใช้เวลาไม่นานกอร์นเเละคิรัวก็วิ่งเข้ามา
"สีหน้าดูไม่ดีเลยนะคะ"
"อืม? ก็คงจะเสียศักดิ์ศรีล่ะมั้ง~♡" ฮิโซกะหัวเราะ ก่อนที่ประธานเนเทโล่เเละกรรมการคุมสอบคนอื่นจะเดินเข้ามา
"ยอดเยี่ยมจริงๆ สอบผ่านกันเยอะเลยนะ"
"ปีนี้ช่างน่าปลาบปลื้มจริงๆ โฮะโฮะโฮะ" น่าหมั่นไส้
เป็นคนที่น่าหงุดหงิดจริงๆ ชอบเล่นลิ้นอยู่เรื่อยเลยตาเเกนี่
อีก3วันจะสอบรอบสุดท้าย รูบี้มองชายชราที่เดินออกไป
ห้องพักสำหรับผู้เข้าสอบทำให้เธอผ่อนคลายนิดหน่อย
"เอะ?" ก่อนจะโดนฉุดมาจากคนสวยที่เธอเกาะหนึบ
"เธอ ไปไหนมาไหนสภาพเเบบนี้ได้ยังไง!" คุราปิก้าเเละเลโอลีโอโวยวาย
ก่อนจะโดนหิ้วปีกไปห้องน้ำล้างเท้าเเละทำเเผลเสร็จสรรพ
อืม
เธอเดินเท้าเปล่ามาตลอด7วันเลยนี่นะ
"ฉันไม่ได้เป็นอะไรซักหน่อย พวกนายเวอร์ไปแล้ว" เสียงหวานพึมพำเบาๆก่อนจะก่อนหลบสายตาดุๆของคุราปิก้าที่กำลังทายาเท้าซ้ายให้ ขณะที่เลโอลีโอกำลังพันแผลที่เท้าขวา
"รู้ไหมว่าสภาพเธอต่างจากวันเเรกมากเลยนะ ตอนที่เจอกันเธอเหมือนคุณหนูที่ชีวิตนี้ไม่สนใจอะไรเลยก็ได้แท้ๆ เเต่ตอนนี้อย่างกับคนละคน"
"ฉันเห็นด้วยกับเลโอลีโอ"
"ขอร้องล่ะ ใครมันจะมาสนใจภาพลักษณ์ของฉันกัน"
"รูบี้! เลิกสนใจคนอื่นแล้วเห็นค่าตัวเองบ้างไม่ได้รึไง!?" คุราปิก้าขึ้นเสียง คนโดนดุเงียบปากฉับพลัน
"ฉันไม่สนหรอกว่าเธอกำลังมองหาอะไรหรือสนใจใครอยู่ ไม่สนด้วยว่านิสัยลึกๆจะเป็นยังไง แต่ให้ความสำคัญกับตัวเองบ้างได้ไหม" มือนุ่มเเตะลงบ่าของเธอ
"ขอร้องล่ะ" พึ่งเคยเห็นคุราปิก้าเป็นเเบบนี้ครั้งเเรก
"ขอโทษ...ถ้านายว่าอย่างนั้น ฉันจะฟัง" ร่างบางก้มหน้างุด
"อย่าโกรธฉันนะ อย่าเกลียดฉันเลย" เปล่งเสียงออกมาจากลำคอเเห้งผากอย่างยากลำบาก
คุราปิก้ากลั้นใจ เขาคงจะเป็นห่วงเธอมากไปหน่อย
"ฉันผิดเอง ขอโทษที่เสียงดังนะ"
"ไม่ๆๆ ฉันผิดเอง...นายไม่ผิดหรอก ไม่มีทาง" ใช่แล้ว พวกนายไม่มีทางผิดหรอก
เมื่อไหร่ที่พวกนายรู้สึกไม่ดี เจ็บปวดหรือเสียใจ-- ทุกอย่างจะเป็นความผิดของฉันทั้งนั้น
"ขอโทษ ฉันเเค่เป็นห่วง"
ฉันที่ไม่สามารถเข้าใจหรือปลอบโยนพวกนายได้เป็นความผิดของฉันเอง
"ทะเลาะกันไม่ดีนะ ไปกันเหอะ" เลโอลีโอที่ยืนฟังตัดบทสนทนา
ทุกคนนั่งล้อมวงปรึกษากันอย่างจริงจัง(มากๆ)-- ซึ่งก็เป็นอะไรที่น่าสนใจดี เท้าภายใต้ผ้าพันแผลเดินเปลี่ยนทิศ
เหมือนจะเจ็บเท้าเอาเรื่องอยู่ เดินมากๆได้เป็นหนองเเน่
"เลโอลีโอ ขอยาเเก้อักเสบให้ฉันหน่อยสิ"
"เธอต้องกินข้าวก่อนถ้าไม่อยากปวดท้องร่วมไปด้วย รู้ไหมว่ายากัดกระเพาะไม่ใช่เรื่องดีน่ะ"
ชิ มันจะวุ่นวายอะไรนัก....
/
"พวกนาย เล่นอะไรกันน่ะ...." รูบี้เอียงคอ หลังจากหาอะไรรองท้องเสร็จเธอก็มาห้องสมุดเมื่อขอยาจากเลโอลีโอ
"หมอนี่เสียสติไปแล้วน่ะสิ! จะไปเอาข้อสอบจากห้องกรรมการ" พล็อกเคิลที่ล็อคตัวฮันโซเงยหน้าตอบเธออย่างทุลักทุเล
"โง่กันจริงๆ" รูบี้สิ้นหวังกับโลกใบนี้มากขึ้นทุกที
ไปดักรอฮิโซกะมีประโยชน์มากกว่าอีก
"รูบี้! รอด้วย" เลโอลีโอวิ่งตามมาติดๆก่อนจะหิ้วเธอขึ้น
"เดินมากไม่ได้นะ เดี๋ยวเถอะ"
"เเค่นี้ไม่ตายหรอกน่า"
"อยากโดนดุอีกหรอ?"
"ชิ อย่าฟ้องคุราปิก้าเชียว" ร่างบางถูกวางลงพื้นเเผ่วเบา
ฮันโซดัน(ถีบส่ง)พล็อกเคิลไปหาฮิโซกะที่เดินออกมาพอดี
หน่วยกล้าตายดีๆนี่เอง
"เอ่อ คือว่า...สอบรอบสุดท้ายเป็นไงมั่งอ่ะ" กลั้นใจถามสุดๆ
"อืม เรียบร้อยแล้ว" ฮิโซกะยิ้มอย่างนึกสนุก ควักมือเรียกเธอไปหาขณะที่กวนประสาทพล็อกเคิล
"อะไรนะ" เลโอลีโอทำหน้าเหลือเชื่อ
"เขาถามอะไรบ้างอ่ะ" ฮันโซถามอย่างคาดหวัง
"ความ-ลับ-จ้ะ" ฮิโซกะเน้นทีละคำ ปรายตามองเท้าเธอพร้อมรอยยิ้ม
ช้อนตัวเธอขึ้นก่อนจะเดินออกไปที่ลับตา
"ฉันยังไม่ได้สัมภาษณ์เลยนะคะ"
"ใครจะสน ยังไงมันก็การเล่นสนุกของกรรมการอยู่แล้ว" รูบี้หัวเราะ มันก็เป็นเเบบนั้นจริงๆ
ยังไงก็เพราะเป็นการสอบที่คาดเดาไม่ได้ คิดมากไปจะเหนื่อยซะเปล่า
"ทำไมถึงเดินเท้าเปล่าล่ะ รองเท้าส้นสูงก็มีนี่"
"มันหักเเล้วค่ะ"
"ไม่ระวังเลยนะ"
"ช่วยไม่ได้หรอกค่ะ ก็ไม่คิดว่ามันจะหักเหมือนกัน"
"รูบี้ เรียกชื่อฉันสิ"
"คะ?"
"ยากไปหรอ? ทีคนอื่นยังเรียกชื่อได้เลย"
"อะไรกันคะ ไม่เหมือนกันซักหน่อย....พวกคุณพิเศษก็เลยไม่กล้าเรียกชื่อที่เลอค่าเท่านั้นเอง"
ฮิโซกะไม่เข้าใจกลไกความคิดของเธอ เเต่คิดว่าเธอน่าสนใจดี
ถึงจะซับซ้อนไปหน่อยก็ตาม
มือสีซีดเคลื่อนที่ นิ้วเรียวดีดหน้าผากเบาๆ
"จะถึงตาเธอเเล้วล่ะ"
เป็นเพื่อนคุยระหว่างทางที่ไม่เลวนัก
"บ๊ายบาย เด็กดี" ไม่เข้าใจว่าหล่อนเข้าใจยากหรือความคิดเป็นเด็กที่ซื่อจนเขาไม่อาจเข้าใจได้
"เพราะเเบบนั้นนายถึงสนใจเธอหรอ ปากเเข็งจังนะ"
เอ่ยเรียบปนสนุกสนานให้มนุษย์เข็มที่ยืนอยู่ด้านหลัง
ไร้เสียงตอบรับ ก่อนที่เจ้าตัวจะเดินผ่านไป
"ฉันเสียใจนะ เย็นชาจัง♡"
รูบี้เปิดประตูเข้าไปก่อนจะนั่งเงียบๆ ชายชราลูบเคราก่อนจะมองเธอนิ่งๆ
บรรยากาศชวนอึดอัด
"เธอเป็นใครกันเเน่...เเม่หนู"
จวบจนคำถามนั่นหลุดออกมา
_______________________________________________________
ความคิดเห็น