คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Pandora : 05
จงอย่ารักคนที่ปฎิบัติต่อคุณเหมือนกับว่าคุณเป็นคนพิเศษเลย
ชะแว๊บ-- เเต่งตัวเเล้วเรียบร้อย
"ขอจับมือได้ไหมคะ" กระดึ๊บ กระเถิบ อะไรซักอย่างเข้าใกล้มนุษย์เข็มท่ามกลางความฉงนของคนอื่น
รูบี้ส่งสายตาเว้าวอน ชูป้ายหมายเลยขึ้นมาเพื่อบอกว่าเขาไม่ใช่เป้าหมาย
เเต่อยากเเตะอั๋งเท่านั้น
"อืม" พอได้รับอนุญาตร่างบางก็ยิ้มร่าคว้ามือหมับ
คนอะไรมือยังสวย
เป้าหมายของเธอคือหมายเลข34 ชื่ออะไรนะ...ริ้ว? น่าจะชื่อริ้วแหละ-- หน้าตาเหมือนผ้าขี้ริ้วนี่นา
"ฉันจูบได้ไหมคะ"
"เสียสติไปเเล้วหรอ"
"ตอนนั้นยังอนุญาตให้จูบได้อยู่เลยนิคะ ฉันขอเเค่ปากเเตะๆนิดเดียวไม่ได้หรอคะ" คนโดนกดดันเบนสายตา
"คนอื่นเห็น ฉันไม่ได้หน้าด้านเหมือนฮิโซกะนะ"
"ไม่เกี่ยวกับเขาซักหน่อยค่ะ"
"เธอสนิทกันนี่ ชอบหมอนั่นหรอ"
อืม คำถามอะไรกันเนี่ย
"ถ้าฉันตอบจะให้จูบหรอคะ?"
"คิดดูก่อน"
"ก็ชอบค่ะ ฉันไม่ได้เกลียดเขานี่นา"
"มากกว่าฉันอีกหรอ"
"ก็ต้องชอบคุณมากกว่าอยู่เเล้วสิคะ"
"ได้"
"คะ?"
"ฉันบอกว่าจูบได้" กุมใจ-- ตายเเน่
ตายแล้ว（┬┬＿┬┬）
รูบี้ทำหน้าเลิ่กลั่ก
"ที่มือ"
"เอ๋ ไม่ได้ให้ทำที่ปากหรอกหรอคะ" ปึก โดนดีดหน้าผากเเดงเถือก
"ถ้าในป่าหาฉันเจอจะให้มากกว่านี้"
"งั้นเเลกเบอร์--" โทรศัพท์เปิดไม่ติด...บัดซบ!?
"หึ" อิรุมิเเค่นหัวเราะให้กับท่าทางกัดฟันด่าโทรศัพท์งุบงิบนั่น
มือหนาเคลื่อนที่กดลงบนริมฝีปากบางเเล้วเดินออกไป
รูบี้ทำหน้างง ก่อนจะเผยรอยยิ้มออกมา
"รอดูเถอะค่ะคุณคนสวย" มือบางยกขึ้นกดลงริมฝีปากตัวเองพร้อมกับใบหน้าสีเลือดฝาด
คนอะไร ดุยังสวยเลย
/
อืม เริ่มเเรกเลยนะ...
"ที่นี่ที่ไหนวะ เเม่ง"
รูบี้อยากเอาหัวโขกหินตาย มือบางตบหน้าตัวเองเรียกสติก่อนจะเอาหินกรีดลงที่ต้นไม้
เเดดร้อนหน่อยๆ น่าจะใกล้บ่ายเเล้ว
ตำแหน่งพระอาทิตย์อยู่ที่ขวามือ เเปลว่าตอนนี้กำลังหันหน้าทางทิศตะวันตก
มือหยิบกระดาษซับมันออกมา มือตักน้ำหยดใส่กระดาษซับมันก่อนจะหยอดตาอย่างระมัดระวัง
ความรู้เรื่องเอาตัวรอดในป่าน่ะมีอยู่แล้ว ก็เธอเป็นทหารนี่นะ
"เเบบนี้รึเปล่านะ" กระพริบตาเพื่อปรับโฟกัส เเสบตาจนอยากร้องไห้เลย
"ทางนี้นี่เอง" กระดาษซับมันที่มีเกินจำเป็นคือยาพิษเเบบระเหย
ขอบคุณที่ร่างนี้คุ้นชินเเละรู้วิธีใช้พิษหรอก...
เหมือนว่าพิษชนิดเดียวกัน พอหยอดตาด้วยพิษจะมองเห็นละอองพิษที่ทาไว้ที่เป้าหมาย
"คุณคนสวยคงจะยังไม่ล้างมือนะ" ขืนหาไม่เจอต้องเเย่เเหงๆ
รูบี้ก้าวเดินตามสัญชาตญาณ ละอองพิษทำให้ทุกอย่างเบลอไปหมด
"เธอ! เอาป้ายของเธอมาให้ฉันซะ" ใครกัน?
นัยน์ตาสีแดงก่ำมองคนที่สภาพไม่สู้ดีนัก...ใกล้ตาย? อืม ราวๆนั้นแหละ
มือบางเเกะป้ายหมายเลขก่อนจะเดินเข้าไปใกล้ช้าๆเพื่อยื่นป้ายหมายเลขให้
ปล่อยให้อีกฝ่ายยิ้มดีใจ มือบางเคลื่นที่อย่างรวดเร็วเเทงไม้เเหลมที่เหลามาปักลงคอเต็มเเรง
"อ๊าก--!" เสียงกรีดร้องดังพร้อมกับเลือดสีสดสาดกระเซ็นไปทั่ว
"ในนั้นมีพิษอยู่ด้วย นายไม่รอดเเล้วล่ะ" จะขาดใจหรือเป็นอะไรก็ช่าง
มือบางยีหัวตัวเอง ก่อนจะลดระดับตัวลงเเล้วค้นป้าย
อืม.....
"มีสองป้าย...งั้นเหลือป้ายนึงสินะ" ไม่ใช่เป้าหมายเธอเลย
ฟ้าใกล้จะมืดเเล้วด้วย
"โอ๊ย! ฉันไม่อยากฆ่าของที่ไม่สวยไอ้หมูขี้เหร่!?" เเล้วเดินมาถึงกลางป่าจะหาอาหารจากไหนล่ะโว๊ยเเม่ นี่มันกลางป่า แล้วโลกนี้มันก็มีเเต่อะไรแปลกๆซะอีก
รูบี้โขกหัวเข้ากับต้นไม้ นี่เธอต้องประทังชีวิตเเบบในสนามรบอีกแล้วหรอ?
ถามจริงเหอะ....
ความสิ้นหวัง เสียงกรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง....ตื่นเถิด เด็กน้อยผู้โง่เขล่า
ขยับสิ เจ้าร่างกายไร้ประโยชน์....ลุกขึ้นมาแล้วก้าวเดินต่อไป
พยุงร่างที่ไร้เรี่ยวแรงออกจากสนามรบ มีชีวิตรอดกลับไปเพื่อรายงานผลว่าชนะแล้ว
ก้าวเดินไปอย่างโดดเดี่ยวและเดียวดายในหนทางที่มืดมิด
สัมผัสได้ถึงความหนาวเย็นและความตายทุกฝีเท้าที่ก้าวเดินไปข้างหน้า
สงครามที่เกาะแห่งนี้กินเวลามาหลายเดือนแล้ว หมายความว่าเธอไม่ได้กินอะไรมาเดือนกว่า
มือบางขุดคุ้ยซากศพ ชีวิตที่ไม่มีทางเลือก...มันคือการเอาตัวรอดของมนุษย์
สัจธรรมแห่งความเป็นจริงคือต่อให้รักสิ่งใดสิ่งหนึ่งมากขนาดไหน
มนุษย์เราก็จะรักตัวเองมากกว่าสิ่งนั้นเสมอ
หากแต่ความรักนั่นจะถูกแสดงออกมาในรูปแบบไหน....
มือบางค่อยๆดึงอวัยวะของศพออกมา มันน่าขยะแขยง แต่หากเพื่อการดำเนินชีวิต...ถ้าสิ่งนี้มันทำให้เธอรอดจากที่นี่
"อุ๊บ-- แหวะ!" แล้วสุดท้าย ก็ทำได้เพียงอาเจียนออกมาเท่านั้น
ฝนย้อยเม็ดตกปรอยๆ ก่อนจะกระหน่ำตกลงมาเป็นฝนห่าใหญ่...ที่นี่ไม่มีที่สำหรับเธอ
ไม่มีที่หลบฝน น้ำ หรืออาหารในสงครามที่เป็นฝ่ายชนะ-- มีเพียงฝนมลพิษที่ไม่สามารถดื่มประทังชีวิตได้
เธอเหลือรอดเพียงคนเดียว แต่มันกลับไม่มีอะไรเหลืออยู่เลย
กองซากศพที่เกลื่อนกลาด ซากปรักหักพัง...เหลือเพียงแค่นี้เท่านั้น
"ไร้ค่า...." แล้วพยายามเพื่ออะไร? ทุกอย่างมันไร้ค่าหมดเเล้วนี่นา
ทุกอย่างมันไม่มีความหมายเลย พอแล้ว...ตอนนี้เหนื่อยแล้ว
"....ตายได้แล้วล่ะ" หมดแรงในตอนนั้น และไม่รับรู้อะไรอีก
ฉวก--!
มือรีดเลือดออกจากนิ้วมือที่ตัดมาเพื่อไม่ให้มันหยดลงพื้น
เเน่นอนว่ากินครั้งเเรกมันชวนอาเจียน
ก็นะ....ศพเพื่อนร่วมรบมันมีเเต่ฝุ่นกับดิน กลิ่นดินปืนก็เเรงเเถมบางศพเน่าด้วย
มันจะไปอร่อยได้ยังไง
เเล้วเรื่องดื่มเลือดประทังชีวิตอีก
ถ้าศพพวกนั้นมีโรคเธอก็เเย่สิ...
กร๊วบ--
ฟังขาวขบกัดนิ้วมือในปาก
"เธอทำอะไรน่ะ"
"!?"
รูบี้ถามนิ่ง ทำหน้าอึนขณะที่มือบางถือนิ้วคือเเละปากยังมานิ้วคาอยู่
ซูป้าหมายเลข80ตกใจมือเเทบลั่น โผล่มาตอนไหน ได้ยังไง
"หาที่ตายจริงๆ"
"ห๋า? พูดอะไรนั--"
ปัก--!
เปะ...เข็มสีเหลืองทะลุเลนส์กล้อง มือบางหยิบเลข80ขึ้นมาก่อนจะเดินออกไปจากพุ่มไม้
"อรุณสวัสดิ์ค่ะคุณคนสวย♡"
"นี่ไม่ใช่ตอนเช้าซักหน่อย เธอหาฉันเจอได้ยังไง"
มือบางยื่นป้ายให้พร้อมรอยยิ้ม
"พลังแห่งรักไงล่ะคะ"
"ตลกหรอ"
"คุณนี่ล่ะก็" คนโดนมองบิดอย่างเขินอาย อิรุมิไม่เข้าใจการกระทำนั่น
เเต่เขามองว่ารูบี้น่ะ ไร้สาระ
"ฉันหาคุณเจอเเล้วนะคะ"
"แล้วไง?"
"ฉันทวงรางวัลได้ไหมคะ"
"นาย! เป้าหมายของฉัน!?" รูบี้ชะงัก ใบหน้าที่กำลังยิ้มบิดเบี้ยวด้วยความโกรธ
มือกำนิ้วมือที่ตัดมาก่อนหน้านี้หักดังกึก
ทำไม
ทำไม
ทำไม
เเกคิดว่าเเกเป็นใครกัน!?
"เธอไม่ชอบเขาหรอ"
"ก็ ค่ะ"
รูบี้เบนสายตา เธอจำไม่ได้แล้ว
จะเอาเวลาไหนไปดูอนิเมะกัน หลังออกจากเกาะนี่
เธอก็ไม่รู้เนื้อเรื่องอีกเลย
"รูบี้"
"คะ--"
เงียบ
จุ๊บ
เหมือนว่าริมฝีปากจะถูกทาบลงมา
"คุณ...คนสวย?"
"เป็นเด็กดีนะ"
เเม่งเอ้ย ช่างหัวมันเถอะไอ้คนที่มาขัดจังหวะน่ะ
"ฉันจูบอีกได้ไหมคะ?"
อิรุมิปรายตามองเเขกที่ยืนอยู่ เอียงคอตามแบบฉบับนิดหน่อยแล้วหันมากระตุกยิ้มมุมปากให้เธอ
"ก็ถ้าเธอเป็นเด็กดีน่ะนะ"
รูบี้นิ่งค้าง พยักหน้าระรัว
สาบานกับตัวเองเเน่วเเน่-- เรื่องที่ตั้งแต่วันนี้จะเป็นเด็กดีล่ะค่ะ
____________________________________________________
**ป่วยค่า ป่วยตั้งแต่วันอาทิตย์(นู้น)-- วันนี้ป่วยวันที่9แล้วค่ะ
ยังมีไออยู่ น่าจะใกล้หายแล้ว....จริงๆคือไม่มีแรงอัพเลย
ไข้ขึ้นตลอด แต่ตอนนี้กลับมาแล้วค่ะ
**นิยายช้ากว่าที่คิดมากจริงๆ ถ้าไม่ป่วยคงแบบว่าสอบฮันเตอร์เสร็จแล้ว
ปล.เรากินยาแก้ไอไป6ขวดล่ะค่ะ แบบ อ้อก-- ขมคอมาก
ความคิดเห็น