คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Pandora : 04
ความมืดมิดไม่ได้คงอยู่ตลอดไป
หอคอยทริคทาวเวอร์ รูบี้ไม่ได้สนใจอะไรเลยนอกจากจับมือคุราปิก้า แล้วก็บีบมือคุราปิก้าเล่น
เจ้าตัวก็มองอย่างไม่เข้าใจ เเต่ถึงเเบบนั้นก็ปล่อยให้เธอจับมืออยู่อย่างนั้นเเหละ...
รูบี้เบนสายตามองคิรัวที่วิ่งเล่น(?)อยู่กับกอร์น ละสายตาเมื่ออิรุมิเเละฮิโซกะหายตัวไปแล้ว
"พวกเราต้องเเยกกันเเล้วล่ะ มีประตูลับอยู่น่ะ" เท้ากดลงที่พื้นกระเบื้อง
"เเล้วทำไมไม่บอกล่ะเห้ย" เลโอลีโอส่งเสียงโอดครวญ
"เพราะว่าต้องเเยกจากพวกนายตั้ง3วันนี่นา" พวกนายที่หมายถึงของสะสมของฉันเท่านั้น
"แปลว่า เธอรู้เรื่องนี้อยู่แล้วหรอ?"
"เเน่นอน ก็คนอื่นหายไปหมดแล้ว" ผู้เข้าสอบบางตาขนาดนี้นี่นะ
"คิรัว กอร์น" รูบี้กวักมือเรียก ปล่อยให้คุราปิก้าบอกเรื่องประตูลับ
ส่วนตัวเองหายตัวไปแล้วเรียบร้อย
ก็นะ
ถ้าถึงด้านล่างหอคอยได้ไวเเปลว่าจะได้เจอฮิโซกะเเละอิรุมินานขึ้นนี่นา
??
"อะไรกันเนี่ย?" ที่นี่มีประตู8บาน
'ยินดีด้วยที่เธอผ่านการสอบมาถึงที่นี่ได้'
รูบี้ขมวดคิ้ว
"หุบปากซะ"
'ก้าวร้าวจังนะ ฉันเป็นกรรมการคุม--'
"เจ้าโง่ บอกให้หุบปากไม่ใช่รึไง...หุบปากก็คือไม่ต้องพูด ฟังภาษาคนไม่ออกหรอ"
'เข้าใจเเล้ว งั้นนี่เป็นทางเลือกของเธอ' รูบี้ขมวดคิ้วรอฟังคำแนะนำต่อไป
'เลือกประตูซักบาน เเน่นอนว่าจะมีทั้งลิฟต์ กับดัก เเละด่านให้เธอผ่าน...ทุกประตูเชื่อมกับด้านล่างหอคอยทั้งหมด ไม่ว่าจะทางไหน-- หากเธอรอดชีวิตได้ก็ผ่าน'
"หมายเลข44กับ301ล่ะ"
'ถามถึงทำไม?'
"นายเเค่ตอบคำถามฉัน ฉันไม่อยากเสวนากับคนที่ไม่สวย"
'กำลังไปได้สวย สองคนนั้นเก่งมากเลยล่ะ'
......
"อืม นั่นสินะ....คนสวยของฉันทั้งสวยเเละเก่ง"
ลิปโป้กระพริบตาขณะที่มองดูผู้หญิงผมเเดงในจอ รับรู้ได้ถึงความผิดปกติผ่านจอมอนิเตอร์
ปัก-- ซ่า----
"ยัยเด็กเเสบ!" กล้องที่ติดไว้ถูกทำลาย เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเจ้าหล่อนหามันเจอได้ยังไงน่ะ
ไม่มีเครื่องดักฟังด้วย ชิ
นอกจากจะจิตไม่ปกติเเล้วนิสัยยังเสียอีก
รูบี้เดินเตร็ดเตร่มาตามทาง เส้นทางมืดที่คดเคี้ยวเเต่กลับไม่มีกับดักอะไรแปลกๆจนน่าสงสัย
"?" ห้องที่มีเพียงกระเบื้อง2สีเเดงเเละเขียวสลับกัน
'นังเด็กเเสบ เดี๋ยวเถอะเธอ' รูบี้จิปาก ดูเหมือนว่าไอ้ที่เธอพังกล้องไปมันจะไร้ประโยชน์ล่ะนะ
"แล้วทำไงต่อ เลือกช่องกระเบื้องหรอ"
'เข้าใจเร็วดี เธอต้องเลือกเหยียบกระเบื้องไปจดสุดทางเดิน เมื่อไหร่ที่ไปถึงอีกฝั่งได้จะมีประตูรออยู่'
"สลับช่องกระเบื้องเวลาเดินไปก็ได้หรอ"
'เเน่นอน ตามการตัดสินใจของเธอ...'
ให้ตายสิ เหมือนตอนที่บุกไปฐานลับเพื่อไปขโมยคีย์เวิร์ดเลย
มือบางควักกระเป๋า หักฝาแป้งพับเเล้วโยนที่ช่องกระเบื้องสีเขียว
มีดเเละขวานพุ่งตรงมาเจาะพื้นจนหายไปครึ่งด้าม
เธอไม่ได้มีของในกระเป๋ามากพอจะเสี่ยงดวงขนาดนั้นหรอก
ฝีเท้าก้าวลงช่องกระเบื้องสีเเดง
ตึง--!
กำแพงล้อมรอบ ดูเหมือนว่าเธอจะเลือกทางผิดซะเเล้วล่ะ
"เหอะ ไอ้คนตอเเหลเอ้ย" สีบนกระเบื้องเป็นทางยาวเลือนหายไป
เป็นเเค่สีที่ถูกทาไว้ ดูเหมือนว่าทางเลือกมีเเค่กระเบื้องสองช่องเเรกตั้งแต่เเรกเเล้ว
ระดับน้ำเพิ่มสูงขึ้น
นี่คือ กับดักในห้องปิดตาย?--
"ทำไงดีล่ะทีนี้" น้ำท่วมถึงระดับเข่าเเล้วด้วย แล้วชุดที่เจ้าของร่างใส่มาก็ฆ่าตัวตายชัดๆ
เดรสสีแดงเกาะอกตัวสั้นกับรองเท้าส้นสูง เเถมเป็นส้นเข็มอีกต่างหาก
'พยายามเข้าล่ะยัยหนู กำเเพงน่ะหนาสุดๆเลยนะ....พยายามเข้าล่ะ'
น่าหงุดหงิดชะมัด
มือถอดรองเท้ากับชุดออก เอาชุดพันรองเท้าเเล้วยัดลงกระเป๋า
เเต่กระเบื้องมันต้องมีอะไรบ้างเเหละน่า
มือกดกระเบื้องดูเเล้วต้องเเปลกใจ ขยับด้วย?
ห้องปิดตายกว้าง2.5เมตร สูงราว2.6เมตร
เเคบเเข่งกับระดับน้ำสุดๆ
น้ำขึ้นเร็วมาก คำถามคือกระเบื้องไหนคือกระเบื้องที่ระบายน้ำออก?
ขอโทษได้ไหมที่ร่างเก่าคือทหารรับจ้าง ไม่ใช่นักว่ายน้ำ
"แค่ก--!"
เเย่สุดๆ
รูบี้ย่อตัวลง เท้าย่ำลงที่กำเเพง
ก็กดทุกช่องไปเลยสิ
ดีดตัวเพื่อกดกระเบื้องรวดเดียว
ได้ผลนั่นเเหละ ช่องอื่นไม่มีกับดักอะไรเลย หนำซ้ำบางช่องก็เป็นเเค่กระเบื้องเปล่าเสียอีก
กึก--
น้ำนิ่งทำเอาขมวดคิ้ว ตีขาเเหวกว่ายขึ้นไปเเทบชิดเพดาน
"อึก- เเฮกๆ เเค่ก!" เกือบตายไปเเล้ว
'เก่งนี่ยัยหนู คนปกติสติแตกจมน้ำตายไปแล้วนะ'
เหอะ ไอ้ตอเเหลเอ้ย
"เพราะฉันมันไม่ปกติน่ะสิ"
รูบี้ขานรับขณะที่ระดับน้ำลดลง พื้นเเห้งหืดก่อนที่หล่อนจะทิ้งตังลงนอนเพื่อพักหายใจ
"อา เหนื่อยชะมัด"
คอยดูเถอะ ฉันจะไม่เอาเเกไว้เเน่...
รูบี้หิ้วรองเท้าพร้อมกับชุดที่พาดเเขน
"เห้ เสร็จจากนี่ฉันขอชุดเปลี่ยนได้รึเปล่า"
'เเน่นอน พอหมดเวลาสอบฉันจะเอาชุดไปให้'
"ขอบใจ"
ก่อนจะเดินตรงดิ่งไปยังประตู ลิฟต์?
รูบี้ไหวไหล่ เดินเข้าลิฟต์อย่างว่าง่าย...มันคงเป็นโชคดีของเธอนั่นเเหละ
ที่เลือกเจอได้ด่านง่าย
ก็นะ ถ้าเลือกประตูอื่นอาจจะง่ายกว่านี้...หรือไม่ก็อาจจะยากกว่านี้ก็ได้
ติ๊ง--
ลิฟต์เปิดออกพร้อมกับไฟที่สว่างขึ้น
ทางเดินเบื้องหน้าคือประตูที่คิดว่าน่าจะใช่ทางออกเเหละ
'ผู้เข้าสอบหมายเลข74ใช้เวลาทั้งหมด8ชั่วโมง57นาที40วินาทีค่ะ'
ก็เร็วอยู่มั้ง
"เฮ้ๆ~ สภาพนั้นอะไรน่ะรูบี้♡" เงยหน้าสบตากับตัวตลกที่กำลังสับไพ่
"โดนขังในห้องปิดตายน่ะค่ะ เกือบจมน้ำตายเเล้วด้วย" เธอขานรับก่อนจะสะบัดชุด
"นั่งด้วยได้ไหมคะ"
"อืม มาสิ" ชุดนี่ยังไงยังไงก็ต้องทิ้งล่ะนะ
"นั่งตักฉันได้นะ เธอในชุดชั้นในหวงตัวหน่อยก็ดี~" นั่นสินะ เอะ
"เเปลว่ากรรมการนั่นเป็นโรคจิตถ้ำมองสินะคะ" กำปั้นทุบลงมือ
"เห้อ มาถึงทางออกซักที...ลำบากเเทบเเย่เรื่องที่มาถึงเป็นคนเเรก--"
"ห๋า คนที่4เลยหรอ"
"นายช้ากว่าฉันนาทีเดียวเอง" เธอหันตอบนินจาหัวโล้นที่มองตาค้าง
"เเล้วทำไมเธอถึงได้เเก้ผ้าล่ะเนี่ย!"
"เสียมารยาท เขาเรียกชุดชั้นใน"
"เหมือนกันเเหละน่า"
อยากตายอยู่นี่ไหม(?)
"ฉันเล่นด้วยค่ะ" ทิ้งตัวลงนั่งบนชุดเดรสที่เปียกชุ่ม เข่าชนกับฮิโ.กะเเละอิรุมิ(ในร่างกิตาราเคิล)อย่างจงใจ
รับไพ่ที่ฮิโซกะจั่วมาให้เพื่อค่าเวลา
มือดึงชั้นในเกาะอกเป็นระยะ ขมวดคิ้วเล่นไพ่อย่างใจจดใจจ่อ
/
"รูบี้!" คิรัววิ่งมาอุ้ม(?)ขณะที่เธอนั่งหลับอยู่บนตักฮิโซกะ
"ทำไมสภาพเป็นงี้อ่ะ!" โดยเขย่าโยกเยกหัวสั่นหัวคลอน
"ใจเย็น ฉันอธิบายได้นะ"
"เงียบเลยนะ!" คุราปิก้าถอนชุดคลุมยัดใส่มือ ส่งสายตาว่าใส่เดี๋ยวนี้มาให้
"โอเคๆ ยอมเเล้วทูนหัว" รูบี้ทำท่าเหนื่อยใจ รับชุดคลุมตัวยาวมาสวมเงียบๆ
ก่อนที่ประตูจะถูกเปิดออก
"คนสวย ขอรองเท้าคืนค่ะ" เธอที่เเต่งตัว(?)เเล้วหันไปหาฮิโซกะ
"หึ นึกว่าให้ฉันซะอีก" รองเท้าส้นเข็มสีเเดงพื้นดำถูกยื่นให้
รูบี้รับมาพร้อมรอยยิ้มเเล้วเดินกลับไปหาคิรัวที่จ้องเขม็งอยู่
ดุเหมือนเเมวเลย
"จ้วงลูกตานั่นเลยดีไหมนะ?"
___________________________________________________
**สำหรับคำถามว่าทำไมรูบี้คิดว่าคิรัวสวย คำตอบคือ 'มังงะ' คิรัวสวยมากค่ะ
ตาเฉี่ยวๆเหมือนเเมว
*เเน่นอนว่าคุราปิก้าเเละอิรุมิสวยอยู่เเล้ว ส่วนฮิโซกะก็เเบบคนสวยขา อารมณ์ผัวออกสาวอ่ะค่ะ
เเต่งหน้าขยิบตา ค่ตเเพวพราว-- ฉันตัยได้เลอ
ความคิดเห็น