คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Pandora : 03
คุณเห็นความโง่เขลานี่ไหม?-- นั่นแหละหัวใจของฉัน
ลอยละล่อง-- หมายถึงสติเธอนั่นเเหละหลุดลอยละล่อง...
"จูบเก่งจังเลยนะคะ"
อิรุมิเลิกคิ้ว มือบีบกรามจนได้ยินเสียงกระดูกเคลื่อน
"เธอ แปลกคนจริงๆนั่นเเหละ" เเปลกจนเเยกไม่ออกว่านั่นคือนิสัยหรือสิ่งที่เจ้าหล่อนปรารถนา
ก็รู้สึกว่าน่าสนใจอยู่นิดหน่อยเหมือนกัน
"ชอบอะไรเเบบนี้หรอ"
"คะ?"
"เธอ ชอบอะไรที่มันรุนเเรง...งั้นหรอ"
"นิดหน่อยค่ะ เเต่ก็ไม่ได้ชอบกับทุก-- เเค่ก!" โดนเตะซะจุก
"อืม ไม่ได้ชอบกับทุกคนเเต่ชอบสินะ..." อิรุมิเอ่ยนิ่ง
"ไม่ถึงตายหรอก กัดฟันไว้ล่ะ"
กำปั้นหนักซัดเข้าที่หน้าท้องจนสำลัก ยังไม่ทันที่ได้เช็ดเลือดมุมปากก็โดนหยุมหัวเหวี่ยงร่างกระเเทกกับต้นไม้หักดังโครม
"ลุกขึ้นมาสิ รูบี้"
"รุนเเรงจังเลยนะคะ" อา เจ็บนิดหน่อยเเหะ...เเล้วทำไมต้องทำหน้าไม่สบอารมณ์ด้วยนะ
โกรธหรอ?
"ฉันไม่สนุกเลย ช่างเถอะ" ร่างบางที่ลุกขึ้นยืนปัดเศษฝุ่นเบาๆ
รอจนอีกคนเดินไปจนลับสายตา
มือเรียวเสยผมก่อนจะเดินตามออกไป เสียงเอะอะโวยวายทำให้เธอฉงน
นังกรรมการคุมสอบนั่น
"นอกจากไม่สวยยังทำตัวน่ารำคาญอีก"
"นี่หล่อนว่าไงนะยะ!?"
"นอกจากน่ารำคาญเเล้วยังหูหนวกด้วย โง่รึเปล่าเนี่ย" ให้ตายสิ เดี๋ยวก็ต้องไปทำไข่ต้มอยู่ดีไม่ใช่รึไง
"เธอไม่ได้สนใจที่จะสอบด้วยซ้ำ กล้าดียังไงถึงได้มา--"
เพี๊ยะ!
มือฟาดหน้าหัน
"เฮ้ อย่ามากระชากคอเสื้อคนอื่นสิ...เสียมารยาทจริงๆ" เธอเมินกรรมการที่กัดฟันอีกนิดกรามคงเเตก
เดินตรงดิ่งไปยังเคาน์เตอร์ที่ที่มีซากปลาวางอยู่
"ซูชิเป็นอาหารจากหมู่เกาะเล็กๆที่ชื่อว่าญี่ปุ่น โจทย์ที่เธอให้มันเเคบเกินไป..." ร่างเพรียวล้างมือก่อนจะเเร่ปลา
"พอทุกคนรู้วิธีทำเธอดันปฏิเสธเพราะว่ามันไม่อร่อยซึ่งไม่สมเหตุสมผลซักนิด" ปั้นข้าวขนาดพอดีคำก่อนจะทาวาซาบิที่เนื้อปลาเเล้ววางปลาลงไป
"ทั้งที่เธอเเหกปากออกมาเองว่าซูชิที่อร่อยต้องใช้เวลาฝึกฝนเป็น10ปีถึงจะอร่อยได้"
"เเต่เธอก็ยังทำตัวทุเรศและน่าหงุดหงิดออกมาโดยเอาอารมณ์ตัวเองเป็นที่ตั้ง...ไม่ใช่ว่ามันคือการขาดคุณสมบัติในการเป็นผู้คุมสอบหรอกหรอ" รูบี้เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้า ยื่นจานซูชิให้นิ่งๆ
เม็นจิขมวดคิ้ว ที่เธอพูดเป็นความจริงทั้งนั้น...นี่คือความผิดพลาดของเธอเอง
ไม่แปลกอะไรที่ผู้เข้าสอบจะไม่พอใจ
"อร่อย-- เเค่กๆ" มือยดขึ้นปิดปากหลังกินซูชินั่นเข้าไป
เลือดสีเข้มถูกไอค่อกเเค่กออกมา
"เม็นจิ!" ช่ายร่างใหญ่ร้องลั่น
"นั่นล่ะดี คุกเข่าล่งไปสิ...กราบขอโทษซะ เเล้วฉันจะให้ยาถอนพิษเอง:)"
"รูบี้! จะตกรอบเอานะ!?" คิรัวตะโกนห้าม
"ฉันไม่สนหรอก ถ้าตกรอบปีหน้าก็ยังมี...งั้นฉันจะฆ่านังนี่ก่อนเเล้วค่อยมาสอบใหม่"
"เเต่--"
"สั่งสิคิรัว จะนายหรือคุราปิก้า...ถ้าใครซักคนในพวกนายสั่น ฉันจะทำตาม" ทุกอย่างเงียบไปเพราะประโยคของเธอ
"ถอนพิษให้กรรมการซะรูบี้" คุราปิก้าเอ่ยปาก เขาไม่เข้าใจเท่าไหร่ว่าทำไมต้องเขาหรือคิรัว
เเต่ถ้าปล่อยให้กรรมการคุมสอบคนนั้นตายน่าจะวุ่นวายกว่านี้เเน่ๆ
"ล้อเล่นน่ะ ไม่ใช่พิษหรอก...เเค่ยาขับพิษออกให้เท่านั้นเเหละ" รูบี้ยักไหล่ โยนจานในมือทิ้งก่อนจะวิ่งกลับไปกอดหมับที่คิรัว
"ปลาที่พวกนายเอามามันมีทั้งกินได้เเละกินไม่ได้ ถึงอาการจะยังไม่ออก...เเต่ปลายนิัวเป็นสีม่วงเเล้วนั่นไง"
เม็นจิมองตาเเข็ง นี่ไม่ใช่อาการเเพ้พิษหรืออาหาร...เเต่ถึงมาจะเป็นปลามีพิษจริงๆโปรฮันเตอร์อย่างเธอก็ไม่มีทางกินเข้าไปหรอก
ผู้เข้าสอบผมเเดงนั่นกำลังยิ้มอย่างสะใจเเละเยาะเย้ยเธอผ่านสายตา
สายตาของนักล่า
สายตาของผู้ชนะ
"งื้อ ฉันล่ะเบื่อจริงๆ" ใบหน้าสวยซุกผมนิ่ม เกาะคิรัวอย่างเอ็นดู
เเต่จะว่าไป ไอ้นักมวยปล้ำนั่นก็ดูน่ารำคาญเหมือนกันนะ
"รูบี้ เธอยังไม่ได้เเก้พิษนี่..." คิรัวเอ่ยเสียงเบา
จริงๆเเล้วพิษนั่น ให้ไวก็เเก้ด้วยน้ำตาลให้สกัดพิษเเล้วไขมันจะดูดซึมออกไปเอง
ลูกอมเม็ดเดียวหรือน้ำตาลซักช้อนก็พอแล้ว...ไม่มีทางที่โปรฮันเตอร์จะไม่รู้หรอก
"คิรัวนี่ล่ะก็" รูบี้หัวเราะ มองดูกรรมการคุมสอบเดินมาหยิบน้ำตาลบนเคาน์เตอร์กรอกปาก
เสียงเครื่องยนต์ดังขึ้นเหนือหัว เรือเหาะพร้อมกับเครื่องหมายสมาคมฮันเตอร์ลอยเด่นหรา
ก่อนที่จะมีชายชรากระโดดลงมา รูบี้ปรายตามอง
สบตากับอีกฝ่ายโดยไม่ได้ตั้งใจ
เป็นคนแก่ที่น่ารำคาญจริงๆ
แข็งแกร่งแต่ไม่สง่างามเอาซะเลย
สรุปเเล้วก็กลายเป็นว่าได้สอบอีกรอบอยู่ดี
/
ผู้คนทำหน้าฉงน เมื่อเรือเหาะจอดที่ภูเขาซึ่งมันมีเเต่หน้าผา
บูฮาราที่ไปโค่นต้นไม้ทำฟืนกลับมาก่อนจะเอาหินมาล้อมเพื่อจะจุดไฟ
หม้อลูกใหญ่วางอยู่ข้างตัว เม็นจิกระโดดขึ้นมาพร้อมกับไข่ของเหยี่ยวเเมงมุม
"ค่อยยังชั่วหน่อย" คิรัวถอนหายใจ
"ใช่เลย นี่เเหละที่ฉันรอล่ะ" กอร์นว่าก่อนที่ผู้เข้าสอบจะพากันกระโดดลงไป
รูบี้ก้มมองเหวลึกก่อนจะกระโดดลงไป ขาเรียวเกี่ยวใยก่อนจะเก็บไข่เเล้วทิ้งเเรงให้ใยเเมงมุมดีดตัวขึ้นมา
"รูบี้สุดยอด!" ใครจะปีนผากลับขึ้นมากัน ถ้ารองเท้าส้นหักจะทำยังไงกันล่ะ
"หมดเวลาหาวัตถุดิบเเล้ว" เม็นจิส่งสัญญาณ ขณะที่บูฮาร่านั่งจ้องไข่ในหม้อ
"โอ๊ว"
กอร์นหันมองก่อนจะยิ้มยิงฟัน
"เมื่อกี้ บอกว่าโอ๊วหรอฮะ?" ทุกคนมองเป็นตาเดียวก่อนจะรีบตักไข่
บูฮาร่าเลิ่กลั่ก ส่วนเม็นจิทำหน้าไม่ปลื้มจ้องบูฮาร่าเขม็ง
รูบี้มองไข่ต้มในมือ
"ไม่กิน เอาไหม" ยื่นไข่ให้บูฮาร่าที่ทำหน้างงอยู่
"เเต่ว่ามันอร่อยมากเลยนะฮะ" กอร์นส่งสายตาปิ๊งๆ
"มันไม่สวย ฉันไม่สนหรอก"
เป็นคำตอบที่ทำให้ผู้คนปวดหัวเหลือเกิน...
รูบี้ตระหนักขึ้นมาได้ ไม่จำเป็นต้องสนหรอกว่าเจ้าของร่างเป็นใคร
การที่เเต่งตัวด้วยชุดกระโปรงกับรองเท้าส้นสูงมันดูโง่ก็จริง
เเต่มันเเปลว่าหล่อนมั่นใจในตัวเองน่าดู
กระดาษซับมันที่มีเยอะเกินความจำเป็น กลิ่นอัลมอนด์ตีขึ้นจมูก
เข้าใจคิดเหมือนกันที่ใช้น้ำหอมกลิ่นช็อคโกแลตน่ะ
ฟันกรามที่มีแคปซูลฝังไว้ มันคือโพแทสเซียมไซยาไนด์เเน่ๆ
เจ้าของร่างเป็นผู้ใช้พิษที่เพรียบพร้อมน่าดู เครื่องสำอางค์น่ะเป็นเเค่ที่ซ่อนยาพิษเท่านั้น
มันเเนบเนียนจนคนต้องคิดไม่ถึงเลยเชียวล่ะ
ถึงขนาดที่เตรียมยาใช้ฆ่าตัวตายไว้ในร่างเเบบนี้
เจ้าของร่างเป็นใคร
เเละทำงานอะไรกันนะ?
"รูบี้ ไปสำรวจยานด้วยกันไหม"
"อืม? ไม่ล่ะ" ถ้าอยู่ตัวติดกับคิรัวมากเกินไปอิรุมิอาจจะโกรธก็ได้
"คุราปิก้า นอนตักได้รึเปล่า"
"เอะ-- อะ...อืม" ว่าง่ายดีจัง
"ฉันถามอะไรหน่อยสิ"
"ว่าไง"
"ทำไมถึงเป็นฉันกับคิรัวที่เธอบอกว่าออกคำสั่งได้ล่ะ"
รูบี้เผยรอยยิ้ม ดีดตัวลุกขึ้นนั่งยื่นหน้าเข้าไปใกล้กระยะประชิด
ชิดอีกนิดคือได้จูบกันเเน่ๆ
"เพราะนายสวยน่ะ"
"สะ..สวย...หรอ?"
"เเน่นอน เพราะฉันน่ะชอบของสวยงามไงล่ะ" รูบี้ซบหน้าลงท้องคุราปิก้า
"นอกจากนายกับคิรัวก็มีฮิโซกะกับอีกคนนึงที่ฉันมอบสิทธิ์ที่จะสั่งฉันได้ไง"
"เพราะพวกนายน่ะพิเศษ"
เป็นสุดยอดคอลแลคชั่นที่นักสะสมมนุษย์เเละชิ้นส่วนอวัยวะต้องดีใจจนร้องไห้เเน่ๆ
"ฉันไม่ค่อยเข้าใจเลยเเหะ"
"ดีแล้วล่ะ เพราะถ้านายรู้เเล้วไม่อยากเข้าใกล้ฉันขึ้นมาฉันจะร้องไห้เเน่ๆ"
"ถึงขึ้นร้องไห้เลยหรอ"
"อืม เพราะบนโลกนี้มีนายเเค่คนเดียว..."
การจะหาสิ่งที่นายมีมันวุ่นวายจะตายไป
เเน่นอนว่าประโยคหลังเธอไม่ได้พูดออกไป
คุราปิก้าไม่ได้ตอบ หากเเต่นิ่งเงียบไปเเทน
ทอมป้าที่พูดดิบดีว่าระวังตัวไว้นอนกรนจนคุราปิก้าเเละเลโอลีโอพากันอุดหู
เเน่นอนว่าเธอก็รำคาญเหมือนกัน
รองเท้าส้นสูงเตะเสยหน้าคางเเตก
"หุบปากก่อนที่ฉันจะเอาเลือดหัวเเกออกมาซะ"
ถ้านอนไม่พอเเล้วผิวไม่สวยจะทำยังไง!
คนสวยของเธอ ของสะสมต้องพักผ่อนให้เพียงพอสิ
"ขะ- ขอโทษที!"
ทอมป้าลุกขึ้นนั่งอย่างลนลาน พิงกำแพงสงบเสงี่ยมก่อนจะนั่งหลับกรนเสียงดังอีกครั้ง
รูบี้คิ้วกระตุกอย่างรำคาญใจ
ไอ้หมูอ้วนเวรนี่...
ฆ่าทิ้งไปเลยดีไหม!?
/
"จ๊ะเอ๋♡"
งงแต๊ก ไหงกลายเป็นว่ามานอนตักนักมายากลได้ล่ะ
"หลับสบายรึเปล่า"
"เอ่อ ก็...ค่ะ คนอื่นล่ะคะ?"
"ออกไปเที่ยวเเหนะ" งั้นหรอ โอะ...จะว่าไปมีคนเเอบขึ้นเรือมาด้วยนี่นา
ยัยผู้หญิงผมเเกละหมายเลข111
"จะไปด้วยหรอ"
"ไม่หรอกค่ะ ฉันจะนอนเป็นปลิงอยู่นี่เเหละ" มือหนาปิดตาเธอ
"เเปลกจริงๆ เธอไม่คิดจะบอกอะไรฉันหน่อยหรอ"
"บอกอะไรคะ?"
"ทำไมถึงส่งสายตาอยากฆ่าฉันขนาดนั้นล่ะ ตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกัยเลย"
"ไม่สิ เเล้วเธอก็ส่งสายตาอยากให้ฉันฆ่าเธอด้วย"
รูบี้หัวเราะ จับมือสีซีดเเผ่วเบาราวกับว่าจะกลัวมันเเตก
"ทั้งทั้งที่เธออยากจะฆ่าฉันขนาดนั้น เเต่ดูเหมือนว่าเเค่รอยแมลงกัดยังไม่อยากให้ฉันโดนเลยนี่"
"ก็จริงค่ะ เเต่ไม่ใช่เเค่คุณหรอกค่ะคนสวย"
"ฉันบอกเเล้วไงคะ ว่าพวกคุณเป็นของสะสมที่โลกนี้หาอะไรมาเเทนไม่ได้อีกเเล้ว"
__________________________________________________
**ฟิคนี้เราอิงhxh1999 นะคะ....อาจจะเเบบว่าบางฉากเเปลกๆ-- อุฮิ
ความคิดเห็น