คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : Pandora : 15
เธอถูกพันธนาการ – โดนล่ามด้วยโซ่และปลอกคอ…ที่ตัวเธอนั้นได้สร้างขึ้นมาเอง
รูบี้นั่งจิบกาแฟในคาเฟ่ งานประมูลจบไปด้วยดี
"อาเบล"
เธอไม่รู้เลยว่าควรจะทำยังไงต่อ
ถึงงานประมูลจะจบไปแต่เหมือนว่าแมงมุมจะยังคงเคลื่อนไหว
เนออนก็ฟื้นแล้วด้วย ยังไงพ่อก็คงไม่คิดจะอยู่ที่นี่นานนัก…
"ชอบกาแฟตั้งแต่เมื่อไหร่"
ริมฝีปากยกยิ้ม
"ไม่รู้สิคะ คุณว่างแล้วหรอ?" อิรุมิเงยหน้า มองเด็กในอ้อมแขนของเธอ
"ชื่ออะไร?"
"อาเบลค่ะ"
"ทำไมถึงตั้งชื่อนั้นล่ะ คิดว่าเธอจะเกลียดเด็กคนนั้นซะอีก"
"คิรัวเป็นคนตั้งให้น่ะค่ะ"
"อา" เพราะไม่ได้เจอกันนานรึเปล่า บรรยากาศรอบตัวเธอถึงได้เปลี่ยนไป?
"ไปเที่ยวกันไหม"
"ก็ดีค่ะ"
ความสัมพันธ์ของพวกเรามันห่างเหินและว่างเปล่า
ทั้งที่อยู่ด้วยกันมาตลอด – แต่เขากลับไม่รู้เลยว่าเธอเป็นคนแบบไหน ชอบอะไรหรือไม่ชอบอะไร งานอดิเรก หรือแม้แต่ความคิดของเธอ
"คุณไม่ชอบของหวานไม่ใช่หรอคะ ทำไมมองโถลูกกวาดนานนักล่ะคะ?"
อา – เขาไม่รู้จักเธอเลยแม้แต่น้อยจริงๆ
"แค่คิดว่าเหมือนเธอ อ่อนโยน?"
มีแค่เธอที่รู้จักเขาเป็นอย่างดี
"คุณนี่ พิลึกจังเลยนะคะ"
"งั้นหรอ"
รูบี้รู้จักเขาอย่างดี – มากกว่าที่เขารู้จักตัวเองเสียอีก
"ขอฉันอุ้มลูกได้ไหม" รูบี้เอียงคอ ครุ่นอีกพักแล้วพยักหน้า
อิรุมิกำลังกลัว
เป็นความกลัวครั้งแรกที่เขาอธิบายไม่ได้…เด็กน้อยดูบริสุทธิ์และบอบบาง บอบบางเหมือนเธอที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขา
"ตัวเล็กจัง" ทั้งตัวเล็ก แล้วก็น่ารักน่าเอ็นดู
ดวงตาเหมือนเขา แต่กลับดูมีชีวิต – รู้สึกเหมือนเด็กในอ้อมแขนสดใส
ไม่เหมือนเขาหรือเธอ? หรือเพราะก่อนเจอกันเธอเป็นคนร่าเริงรึเปล่า? ความคิดในหัวตกตะกอนวุ่นวายไปหมด
"อิรุมิ นั่นบันไดทางขึ้นค่ะ"
"อา โทษที"
"เวลาเหม่อมันอันตรายนะคะ คุณเป็นอะไรรึเปล่า"
"คิดอะไรเรื่อยเปื่อยน่ะ ขอโทษนะ"
"ฉันไม่ได้จะว่าอะไรซักหน่อยค่ะ แต่เป็นห่วงคุณต่างหาก – แถมคุณอุ้มลูกอยู่ด้วย" สีหน้าติดกังวลนิดหน่อย มุมมองที่เขาไม่เคยเห็น?
"ฉันอยากอยู่กับเธอ ก่อนจะทำงานต่อ"
รูบี้คิดว่าความเปลี่ยนแปลงนี่ช่างไม่สมเหตุสมผลเอาซะเลย
เป็นความไม่คุ้นชินที่น่าอึดอัด
"แมงมุมหรอคะ"
"อือ ฮิโซกะให้ช่วยอะไรนิดหน่อย" อิรุมิว่า ก่อนจะเอื้อมมือหยิบของบนชั้นวางเหนือหัว
"ตุ๊กตาเป็ด?"
"น่ารักดีออกค่ะ" รอยยิ้มหวานที่เขาไม่เคยได้รับ มือยกขึ้นทัดหู ผมสีเพลิงที่เขาไม่คิดจะสนใจ
"อิรุมิซัง?" สบตากับนัยน์ต่สีแดงทับทิมประกาย
นิ้วโป้งลูบผ่านใต้ตา กดจูบลงสันจมูกแผ่วเบา
"ชอบนะ"
ทิ้งประโยคนั่นที่เบาหวิวเอาไว้ ยู้รถเข็นออกไปปล่อยให้เธอยืนตัวแข็งทื่ออยู่ที่เดิม
"รอด้วยค่ะ!"
เธอไม่เข้าใจเลยจริงๆ
"แอ้ – อะ แอ้" รูบี้หันตามเสียง มือที่กำลังเลือกน้ำผลไม้ชะงัก
"หิวแล้วหรอ แปลกจัง" ยังไม่ได้เวลากินนมแท้ๆ
"ฉันต้องซื้อข้าวมาป้อนลูกหรอ…"
"คุณกำลังจะฆ่าลูกด้วยความหวังดีนะคะ"
"อ้าว?" รูบี้ถอนหายใจ รับเด็กน้อยมาอย่างเบามือ เขย่านมนิดหน่อยแล้วหยดลงหลังมือ
"อาเบล หม่ำๆกันเถอะ"
"อา อู"
"พูดเก่งแหะ" อิรุมิไม่เคยเลี้ยงเด็ก
"เขาเป็นเด็กน่ารักไงคะ"
"ก็จริง ดูเหมือนเธอ"
"งั้นหรอคะ ฉันคิดว่าเขาเหมือนคุณนะ"
"ไม่จริงซักหน่อย"
รูบี้หัวเราะ เธอคิดว่าลูกชายของเธอเหมือนเขาจริงๆ – ตอนนี้มีคำถามที่คิดไม่ตกอยู่
"พวกเราเป็นอะไรกันหรอคะ"
เขาไม่เคยบอกรักเธอเลยซักครั้ง
ไม่แม้แต่จะสนใจ เรื่องที่ว่าวันนี้เหนื่อยไหมหรือทานมื้อเย็นรึเปล่า
ออกไปทำงานโดยไม่บอกอะไร
"สามีภรรยาไง? สามีกำลังง้อภรรยากลับบ้านอยู่"
นัยน์ตาสีอัญมณีกระพริบปริบๆ ตัวเธอไม่เข้าใจจริงๆ
แต่ก็อยากจะเชื่อเขา…ทำไมกันนะ? รัก? – ไม่สิ
"คุณจะหนีฉันไปรึเปล่าคะ"
ไม่ใช่รัก…แต่เธอโง่ต่างหาก
"ไม่มีทาง" อิรุมิย่อตัวลง
"ฉันจะไม่ทำแบบนั้นอีกแล้ว"
เธอจะเปิดใจให้เขาได้อีกครั้งจริงๆน่ะหรอ
"ได้ของแล้วนี่ จ่ายเงินแล้วไปสวนสาธารณะกันไหม?"
"ก็ดีค่ะ" ต่อไปทุกอย่างจะเป็นยังไง…อิรุมองหล่อนที่เดินข้างกายเขา
คำถามที่อยู่ในใจผุดขึ้นมา
"รูบี้"
"อะไรหรอคะ"
ตอนนี้เธอเป็นของฉันแล้วรึยังนะ?
"ไม่มีอะไร อยากกินอะไรรึเปล่า"
เขาไม่กล้าพอที่จะถามออกไปเลย
"งั้นแวะซื้อแซนวิชกับผลไม้ไปปิกนิกกันดีไหมคะ"
"อือ ตามใจเลย"
รูบี้หยุดนิ่งก้มมองปลายเท้าตัวเอง
เธอกลับมาในจุดเดิม
"รูบี้?"
หัวใจโง่ๆนี่ไม่ฟังที่สมองสั่งการเลย
"จะไปเดี๋ยวนี้ล่ะค่ะ"
เธอเฝ้าถามตัวเองอยู่ทักวัน
ตัวเธอจะสามารถเผชิญหน้ากับความจริง ก่อนจะวิ่งหนีออกมาให้ไกลจากเขา
"อาเบล อย่าอมนิ้วสิ"
ตัวเธอจะหลุดพ้นจากวงจรนี้ – แล้ววิ่งหนีออกไปจากโลกใบนี้ได้รึเปล่า?
/
"รูบี้! หายไปอยู่ไหนมาน่ะ!?" ดูสิ พ่อโวยวายใหญ่
"ไปหาสามีมาค่ะ"
"ห๋า ไหนว่าหนีหมอนั่นมาไม่ใช่รึไง" ตัวเองก็ไม่ได้สนใจฉันแท้ๆ
"พ่อจะทำอะไรก็ทำเถอะ ยังไงก็ไม่ได้สนใจฉันแต่แรกแล้วนี่? พ่อสนใจแค่เนออนเหมือนอย่างทุกทีก็พอ"
"เพราะที่ผ่านมามันก็เป็นแบบนั้นตลอดไม่ใช่หรอ?"
เธอจะไม่สนใจอะไรทั้งนั้น
"ไม่ใช่นะรูบี้ พ่อก็รักลูกเหมือนกัน!"
เธอต้องมีชีวิตอยู่
"คุณจะหลุดพ้นจากฉันแล้วไม่ใช่หรอคะ" ทำไมเขาถึงรั้งเธอไว้กัน – ทำไม?
อา – หึ งี้นี่เอง
ที่คุโรโร่บอกว่าเป้าหมายคือเนออน
"เนออน…ใช้เน็นทำนายอนาคตไม่ได้แล้วสินะ"
ภายใต้ความเงียบที่น่าอึดอัดจนหายใจไม่ออก ความรู้สึกอยากอาเจียนตีตื้นขึ้นลำคอ
เธอได้ระเบิดเสียงหัวเราะที่น่าขนลุกออกมา – พร้อมกับสายตาที่เวทนาบิดาในนาม
จากเด็กสาวผู้โง่เขลาแต่กลับมีเพียงแค่ความทะนงตน
บัดนี้ได้กลายเป็นสมบัติล้ำค่า
บิดาผู้มองข้ามและเฉยเมยเธอเสมอมา
ตอนนี้กำลังคุกเข่าไม่ให้เธอจากไป
"ลาก่อนค่ะ คุณพ่อ"
ตัวเธอหัวเราะ และเมินเฉยต่อเสียงคร่ำครวญอย่างไม่ใยดี
"รูบี้!!"
หันหลังเดินออกไปอย่างไม่รู้สึกรู้สาอะไร
ร้องไห้ทำไม?
'ฉันไม่ได้ร้องซักหน่อย'
มีคนรังแกเธอหรอ?
'ก็แค่โชคชะตาเล่นตลกเท่านั้น'
แท้จริงแล้วนั้นตัวเธอได้รับรู้มาตั้งนานแล้ว – การมีชีวิตอยู่ในโลกที่ไม่คุ้นเคย
ที่พึ่งเดียวในการยืนยันความเจ็บปวดได้บ่งบอกว่าเธอนั้นยังมีชีวิตอยู่
"ทำไมฉันถึงปวดใจล่ะ?"
ความจริงตรงหน้าได้ถาโถมเข้ามา
ราวกับเม็ดทรายที่ไหลผ่านนิ้วมือ
ราวกับหยาดน้ำตาที่ไหลรินออกมาไม่มีวันหยุด – สายลมที่พัดผ่านเพียงชั่วครู่
"รูบี้ เสร็จแล้วหรอ?"
ราวกับว่าคุณพร้อมจะหายไปตลอดเวลา
"ค่ะ ทุกอย่างเลย" แขนที่โอบกอดกันและกัน
เม็ดทรายปลิวไปตามลม
น้ำตาที่ไหลได้แห้งเหือด
ริมฝีปากทาบกันแผ่วเบา
สายลมพัดผ่านเรื่องหนักอึ้งไปไกลโพ้น
เธอไม่สามารถปล่อยเขาไปได้จริงๆ
"กลับกันเถอะ"
เธอยังคงกลัว
"ค่ะ"
เรื่องที่ว่าตัวเธอนั้นได้ถูกขังอยู่ในความโดดเดี่ยวเพียงลำพังอย่างสมบูรณ์
______________________________________________________________________________________
ความคิดเห็น