NC

คำเตือนเนื้อหา

เนื้อหาของเรื่องนี้อาจมีฉากหรือคำบรรยายที่ไม่เหมาะสม

เยาวชนที่มีอายุต่ำกว่า 18 ปี ควรใช้วิจารณญานในการอ่าน

กดยอมรับเพื่อเข้าสู่เนื้อหา หรือ อ่านเงื่อนไขเพิ่มเติม
ปิด
ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    FICHxH : treat like princess [Chrollo x Oc]

    ลำดับตอนที่ #14 : PRINCESS*14

    • อัปเดตล่าสุด 9 ก.ค. 66


     

    คิลของเคน

     

    น่าตกใจ

     

    สำหรับเธอมันไม่ใช่เรื่องแปลก ก็น้องชายของเธอเป็นอัจฉริยะที่ร้อยปีจะมีซักครั้งนี่นา?

     

    "เขาทำได้ดีเลยนะคะ" 

     

    แต่เธอก็ไม่คิดเลย เรื่องที่กอร์นจะเรียนรู้ได้เร็วระดับเดียวกับอัจฉริยะด้วย

     

    "เคน พี่จะไปไหนอีกแล้ว!" คิรัวแหวใส่มองนาฬิกาบนผนัง คนโดนดักทางชะงัก

     

    กอร์นน่าสนใจนิดหน่อยแหละ?

     

    "ไปหาคุณยิ้มหวาน"

     

    ไอ้ คุณยิ้มหวาน มันเป็นใคร!? 

     

    "ผมจะไปด้วย!"

     

    "เธอต้องฝึกนะคิรัวคุง" วิงส์ตัดบท คาเรนเดินออกไปโดยมีน้องชายโอดครวญดังแว่วเป็นฉากหลัง 

     

    ตัวเธอได้ค้นพบบางอย่าง

     

    "คุโรโร่"

     

    "เธอมาช้านะ คุณหนู"

     

    "คาเรนต่างหาก"

     

    การได้ใช้เวลาเที่ยวเล่นกับคุณยิ้มหวานน่ะมันดีสุดๆไปเลย 

     

    "แล้วไง ก็เลยจูบกันหรอ" อีกฝ่ายถามเธอขณะที่กำลังคนกาแฟ

     

    "อือ ก็มันไม่มีเหตุผลที่ต้องปฎิเสธนี่?" คาเรนตอบเสียงเบา 

     

    "นี่ คุณยิ้มหวาน – คิดว่าเขาจูบฉันทำไมหรอ?"

     

    ค่อก --

     

    คุโรโร่สำลักกาแฟ อยากจะบ้าจริงๆ

     

    "เพราะเขาชอบคุณหนูน่ะสิ"

     

    "แต่ฉันไม่ได้ชอบเขานะ"

     

    "งั้นคุณหนูก็ต้องปฎิเสธไง"

     

    "ก็บอกว่าไม่มีเหตุผลที่ป้องปฎิเสธไง"

     

    คาเรนตอบหน้านิ่ง เธอไม่ได้รู้สึกแย่หรือรังเกียจเขา – ก็แค่จูบเฉยๆ?

     

    "งั้นคุณหนูจูบฉันสิ" 

     

    "แล้วทำไมฉันต้องจูบคุณยิ้มหวานด้วย"

     

    "ไหนบอกว่าไม่มีเหตุผลที่จะปฎิเสธไง หรือว่าคุณหนูไม่ชอบฉันหรอ?" คาเรนคิ้วกระตุกยิก


    คุณยิ้มหวานไม่ได้รับมือง่ายๆจริงๆ

     

    เสน่ห์ล้นเหลือมาก!

     

    คนเจ้าชู้!? 

     

    "คุณหนู"

     

    "?"

     

    "คุณหนู จูบฉันหน่อยสิ" 

     

    เด็กสาวเม้มปาก

     

    "ขี้โกงจริงๆ"

     

    ใบหน้านั่นมันมีผลต่อหัวใจ! 

     

    "แล้วเธอจะไม่จูบฉันหรอ?"

     

    อยากจะบ้าตาย – รสขมปร่าของกาแฟชวนเวียนหัว

     

    หัวใจเธอเต้นแรงเหมือนจะทะลุออกมาเลย

     

    "คุณหนู จูบได้ดีเลยนี่นา"

     

    เพราะคาเฟอีนหรอ?

     

    "คุณหนู อยากจูบอีกไหม?"

     

    ถ้าคิดจะล่อลวงเธอด้วยใบหน้านั่นล่ะก็

     

    "อือ จูบสิ"

     

    ยินดีด้วยคุณยิ้มหวาน – คุณทำมันสำเร็จแล้ว 

     

    "คุณ"

     

    "หืม?"

     

    "หวานจัง" 

     

    คุโรโร่หัวเราะ เขารู้สึกเหมือนโดนจู่โจมอย่างจัง…คุณหนูตายด้านตรงหน้าชนะเขาน็อคไปแล้ว

     

    ชนะขาดลอยโดยที่เขาสู้เธอไม่ได้เลย

     

    "แล้วเป็นไง ดีรึเปล่า"

     

    "ไม่รู้สิ ฉันไม่แน่ใจเลย" คาเรนพึมพำ

     

    "ถ้าจูบอีกฉันอาจจะรู้ก็ได้นะ?"

     

    คุโรโร่หัวเราะอีกครั้ง ประครองใบหน้าสวยขึ้นมาถึงระดับเดียวกัน

     

    "ครับ มาจูบกันอีกเถอะ"

     

    คาเรนเป็นบ้าไปแล้ว 

     

    "คุณหนู"

     

    เสียงหอบหายใจดังก้องในห้องสี่เหลี่ยม

     

    "คุณหนู ทำหน้าแบบนี้ได้ด้วยหรอ"

     

    มือหนาบีบต้นขายามที่ขาเรียวเล็กวางแหมะอยู่บนบ่าของเขา

     

    "นี่ คุณยิ้มหวาน"

     

    กระโปรงถกขึ้นจนเห็นกางเกงซับในตัวสั้น

     

    มันชวนให้เขาอยากทำอะไรมากกว่า จูบ ขึ้นมาน่ะสิ?

     

    "คุโรโร่ มันรู้สึกดีจริงๆนั่นแหละ"

     

    อา คุณหนูคนนั้นเรียกชื่อเขาด้วยสิ

     

    "งั้นจูบกับฉันดีกว่าคนนั้นของคุณหนูไหม?"

     

    ทำยังไงดี?

     

    "อือ รู้สึกดีกว่าจูบเขาเยอะเลย"

     

    เขาอยากจับหล่อนกินชะมัด… 

     

    ปากกระจับสีเชอร์รี่บวมเจ่อ ลิปสติกสีม่วงเลอะมุมปาก

     

    "คุณหนู ถ้าไม่ติดว่าคุณยังเป็นผู้เยาว์นะ – "

     

    มันจะไม่จบแค่นี้แน่  

     

    "แย่จังนะแบบนั้น"

     

    คาเรนหัวเราะในลำคอ

     

    เธอไม่เคยโกรธเรื่องที่ตัวเองเกิดช้ามาก่อน – จนกระทั่งตอนนี้น่ะนะ 

     

    "คุณหนูอยากไปไหนต่อไหม จะหมดเวลาห้องคาเฟ่แล้วนะ"

     

    "ไม่ได้คิดเรื่องนั้นเลยแหะ คุณยิ้มหวานไม่มีที่ไหนอยากไปบ้างหรอ?"

     

    คุโรโร่เลิกคิ้ว

     

    อยากไปสวรรค์กับเธอ

     

    อะไรทำนองนั้น – ?

     

    "ไม่มีนะ คุณหนูล่ะ…งานอดิเรกทำอะไรหรอ"

     

    "ทรามานคน"

     

    "สถานที่ที่ชอบ?"

     

    "ห้องนอนหม๊ะม๊า" คาเรนมองหน้า คุโรโร่ยิ้มแห้ง

     

    เด็กติดแม่? 

     

    "งั้นคุณหนู ไปสวนสนุกกันเถอะ" เป็นอีกครั้งที่อีกฝ่ายไม่เว้นช่องว่างให้เธอได้ออกความเห็น – ก่อนจะอุ้มเธอหน้าระเรื่อนตามใจตัวเอง

     

    "จริงๆฉันเดินเองได้"

     

    "ก็ฉันอยากอุ้มคุณหนูนี่"

     

    "ปากหวานซะจริง"

     

    "รู้อยู่แล้วล่ะ"

     

    "คุณหนูก็พึ่งชมไปเมื่อกี้นี่นา?" 

     

    คาเรนเบนสายตา เขาน่าหงุดหงิดชะมัด

     

    แต่เธอทำอะไรไม่ได้เพราะเขาหล่อน่ะสิ 

     

    "คนเจ้าชู้"

     

    "เวลาเขินทีไรคุณหนูก็บอกว่าฉันเจ้าชู้ทุกทีเลยแหะ ฉันก็อยู่กับคุณหนูตลอดแบบนี้จะเจ้าชู้ได้ยังไง" 

     

    "เสียใจนะเนี่ย" คาเรนยังคงแสดงสีหน้าเรียบเฉยทั้งที่คิ้วกระตุกยิกมองค้อนใส่อีกฝ่ายที่แสร้งตีหน้าเศร้า

     

    เธอแพ้เขาจริงๆนั่นแหละ 

     

     

     

     






     

     

    /

     

    "กอร์นแขนหัก?" เธอทวนสิ่งที่น้องชายเล่าให้ฟังเมื่อครู่

     

    "ก็นะ มันก็ต้องลองเชิงต่อไปเรื่อยๆไม่ใช่อ๋อ" คิรัวเงยหน้าหลังนวดเท้าพี่สาวเสร็จ มือเทน้ำอุ่นลงกะละมังตามด้วยน้ำมันหอมระเหย

    วันนี้เขาจะนอนกับพี่สาว

     

    ไม่งั้นไอ้ตัวตลกนั่นต้องแอบมานอนกับพี่สาวเขาแน่ๆ! 

     

    "แต่ว่านะ กอร์นต้องพัก4เดือน…แต่ผมช่วยหมอนั่นโกหกลุงแว่นไปว่า2เดือนล่ะ" น้องชายท้าวเอวหัวเราะ คาเรนไม่ได้สนใจอะไรมากนัก

    ยังไงซะพวกผิดมนุษย์อย่างเด็กหัวตั้งก็ไม่ถึงตายหรอก

     

    "เพราะเขารึเปล่านะ?" ตัวตลกคนนั้นคงไม่สนใจของเล่นที่พังง่ายหรอก…ใช่ไหมล่ะ? 

     

    "แล้ววันนี้พี่ไปไหนมาบ้าง มีคนมาจีบไหม – "

     

    "วันนี้หรอ? ก็ไม่ได้มีอะไรพิเศษนะ…ไปค่าเฟ่ห้องเช่าอ่านมังงะ สวนสนุกแล้วก็เดินเล่น" เธอตอบนิ่ง คิรัวถอนหายใจขณะที่กำลังมุดไปใต้ผ่าห่มผืนเดียวกัน

     

    "วันนี้จะนอนด้วยกันหรอ?"

     

    "อือ ผมอยากนอนกับพี่ – หรือว่ามีงานหรอ?" คาเรนกะพริบตาเมื่อน้องชายเขยิบเข้ามาใกล้จนจมูกชนกัน

     

    เธอและเด็กหนุ่มหัวเราะคิกคัก

     

    กลิ่นกล้วยไม้และกลิ่นสายฝนเย็นๆผสมปนเปกัน – คิรัวกดจุมพิตลงหน้าผากพี่สาว

     

    "เคน"

     

    ไอ้เวรนั่นมันเป็นใคร

     

    "คิล ไม่นอนหรอ" 

     

    นิ้วโป้งกดลงรอยจ้ำสีกุหลาบที่คอ – คาเรนฉงน 

     

    "ทำไมพี่ถึงได้มีรอยนี่มาด้วย"

     

    คิรัวไม่ได้ใสซื่อจนไม่รู้อะไร

     

    "คะ - คิล?"

     

    มือบางออกแรงจิกข้อมือน้องชายที่กำลังบีบคอเธอแน่น – ไม่เป็นไร? 

     

    "คิล มากอดกัน" เธอบีบกระดูกข้อมือให้อีกฝ่ายผ่อนแรงลงแล้วดึงน้องชายเข้าอ้อมกอด

     

    "ไม่เป็นไรนะ เคนไม่เจ็บเลย"

     

    กลิ่นคาวเลือดคลุ้งไปทั่วชั้นบรรยากาศ

     

    เล็บคมที่ใช้สังหารเหยื่อกำลังจิกลงหลังเธอจนมันเว้าแหว่ง

     

    คาเรนยิ้มหวาน – ดวงตาสีอเมทิสต์เปล่งประกายท่ามกลางความมืด 

     

    ฟันขบกัด ฝังรอยเขี้ยวลงลำคอขาวทับรอยจ้ำสีอ่อน

     

    "อา นอนได้แล้วคิล" มือยังคงลูบหลังน้องชายไปพลางกับคำพูดหวานปลอบโยน

     

    "พี่ครับ – พี่" น้องชายช้อนตาขึ้นมองเธอ

     

    ริมฝีปากคลุ้งกลิ่นคาวเลือดสัมผัสกันแผ่วเบา – อา…ทำยังไงดี

     

    "คิล…คิลของเคน"

     

    ตอนนี้เธอรู้สึกดีสุดๆไปเลย 

     

     

    _______________________________________________________________

     

     

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×