คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : Pandora : 14 | nc15+
หยุดทำให้ฉันกลายเป็นตัวตลกซักที…
"ฉันไม่คิดว่าฉันจะเจอคุณที่นี่ – ต้องบอกว่าไม่คิดเลยว่าจะเป็นคุณ" เท้าเขี่ยศพออกไปให้พ้นทางก่อนจะขมวดคิวเมื่อเด็กในอ้อมแขนอมนิ้วมือ
ก็บอกว่าอย่าอมไง
"ผมเองก็นึกไม่ถึงเหมือนกัน เรื่องที่คุณเป็นนอสทราดน่ะ? ไม่ใช่ว่าตายไปแล้วหรอกหรอ"
ตัวเธอก็นึกไม่ถึงเหมือนกันนั่นแหละ...เป็นลูกสาวบุญธรรมมาเฟียซะอย่างดันไม่มีบัตรประชาชนซะงั้น
"ฉันก็ยังมีชีวิตอยู่ตรงหน้าคุณนี่ไงคะ" ใช่แล้ว เธอยังมีชีวิตอยู่
"ผมแปลกใจอยู่เสมอเลย เด็กคนนั้นก็ด้วย"
"อย่าเรียกลูกชายคนอื่นแบบนั้นสิคะ เขาชื่ออาเบลค่ะ…" อีกฝ่ายหัวเราะและเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ
"ถ้าผมเข้าใจไม่ผิด คุณกำลังหนีถูกไหม?"
"ใช่ค่ะ"
"ทำไมล่ะ"
"เพราะฉันอยากมีชีวิต" ไม่ได้โกหกแม้แตน้อย ก็เธออยากมีชีวิตอยู่จริงๆนี่นะ?
"คุโรโร่ ลูชิเฟอร์"
นัยน์ตาสีทับทิมกระพริบปริบๆ
"รูบี้ นอสทราด"
พวกเราไม่ใช่คนแปลกหน้าของกันและกันอีกต่อไปแล้ว
"เป้าหมายของคุณคืออะไรหรอ"
"พี่สาวของคุณไงครับ"
"อา คุณคงทำอะไรซักอย่างเรียบร้อยแล้วใช่ไหม? โดยที่ยัยคนโง่ที่อ่อนต่อโลกนั่นไม่รู้ตัวแน่นอน"
"นอกจากข่าวที่ตายจะโกหกแล้ว เรื่องที่พี่น้องรักกันก็โกหกด้วยหรอ?"
"นั่นมันก่อนหน้านี้" รูบี้หลบตา เรื่องตายคงจะเป็นเรื่องจริง และเรื่องที่พี่น้องรักกันก็คงจะจริง…ดูจากที่พี่สาวหวงแหนและใส่ใจเธอปานนี้น่ะนะ
แต่มันเป็นอดีตไปแล้ว
เป็นรูบี้ ไม่ใช่เธอ
ร่างบางยืนนิ่งภายใต้การบรรเลงที่ดังกระหน่ำ มองดูบุรุษกางเขนขยับมือไปกับสายลม
"ทุกอย่างโกลาหลไปหมด คุณวางแผนทุกอย่างไว้แล้วหรอ"
"อืม แน่นอน"
กึก –
ความรู้สึกกดดันชวนหนักอึ้ง เหงื่อแตกพลั่กจนหายใจหอบ
"นั่นคือหลายชายของฉันหรอ"
มือไม้สั่นไปหมด แข้งขาอ่อนแรงจนแทบยืนไม่อยู่
"ท่านซิลเวอร์ ท่านเซโน่"
ทำได้เพียงกลืนน้ำลายลงคอที่แห้งผาก กระชับอ้อมแขนกอดลูกชายให้แน่นขึ้น
"ไม่เจอกันนานเลยนะ ลูกสะใภ้?"
/
ดำดิ่งลงไป มืดมิดไปหมด – เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองวิ่งหนีออกมาจากการต่อสู้ที่บ้าระห่ำนั่นทั้งที่หอบเด็กทารกไปด้วยได้ยังไง
ตัวเธอจะไม่สามารถวิ่งหนีออกไปได้จริงๆหรอ
"ขอโทษ"
แล้วทำไมเขาถึงได้มายืนอยู่ตรงหน้าเธออีกครั้งกันล่ะ?
"คุณมองฉันเป็นอะไรกันแน่คะ ทั้งที่ตลอดมาไม่ได้สนใจฉันซักนิด" ใช่แล้ว อิรุมิไม่เคยสนใจเธอเลย ขนาดเดินสวนกันในบ้านยังไม่มองหน้าเธอด้วยซ้ำ
"ฉันผิดไปแล้ว รูบี้…อย่าไปเลยนะ"
ตัวเธอที่เหมือนจะก้าวเดินต่อไป หากแต่เป็นเขาเองที่หยุดอยู่กับที่
"รูบี้ มองฉันหน่อยสิ"
ระยะห่างของเราสองคนในตอนนี้เขาควรจะเอาอะไรมาเติมมันดี?
"ให้โอกาสฉันอีกครั้งได้ไหม"
ตัวเขาที่ไม่สามารถพูดมันออกมาได้น่ะ – น่าสมเพชชะมัด
ร่างบางนิ่งเงียบ กัดปากจนได้รสคาวเลือด
"มันน่าขำนะคะว่าไหม"
เรื่องที่ว่าตัวเธอไม่เคยลืมเขาเลย
ความรู้สึกที่ชอบยิ่งมากขึ้นเรื่อยๆ มากจนล้นสองมือนี้แล้ว
"อิรุมิซัง ฉันเป็นแค่ผู้หญิงโง่ที่ได้ตกหลุมรักค่ะ"
ความรักที่เธอมีต่อเขาก่อตัวขึ้นเหมือนจะปะทุออกมา
"มันน่าขำจริงๆ ที่ฉันรักคุณได้มากขนาดนี้"
สุดท้ายเธอก็ร้องไห้ออกมาอีกครั้งต่อหน้าเขา
และถึงแม้เธอจะรักเขามากแค่ไหน
"ได้โปรด พอทีเถอะค่ะ"
ก็ยังคงมีความจริงที่ว่า
พวกเราไม่สามารถกลับไปเป็นแบบนั้นได้แล้วอยู่อย่างชัดเจน
"ไม่ได้!" อิรุมิขึ้นเสียง พยายามใจเย็นอย่างที่ควรจะเป็น
"เธอไม่ต้องพยายามรักฉันก็ได้ เพราะงั้นขอร้องล่ะ"
รูบี้คิดว่าตัวเองช่างโง่เขลายิ่งกว่าสิ่งใด
"ฉันจะเป็นพ่อที่ดี แล้วก็จะเป็นสามีที่ดีด้วย" นั่นแหละคือความโง่ของเธอ แขนที่ขยับกอดตอบเขาทั้งที่ในหัวเธอกลับว่างเปล่าและคิดอะไรไม่ออกเลย
เธอไม่อยากรับรู้อะไรทั้งนั้น
แม้ใจจริงเธอกำลังขอร้องบางอย่างก็ตาม
nc :
https://docs.google.com/document/d/14uOiZvZA_4GhSKxITUA6NVYiSxadk8FVdBTqQ0BT_YQ/edit?usp=sharing
/
รูบี้นั่งเหม่อในห้องเพียงลำพัง อิรุมิออกไปแล้ว…พร้อมกับเสื้อผ้าเธอที่กระจัดกระจายอยู่ปลายเตียง
ทั้งผมและที่นอนเละเทะไปหมด
"อาเบล…"
ลูกชายของเธอไม่งอแงซักนิด
ผิดปกติเอามากๆ
ใช่แล้ว คลอดก่อนกำหนดจะไม่มีผลกระทบอะไรเลยได้ยังไง?
"อาเบล ขอโทษนะ"
หยาดน้ำตาไหลรินและโอบกอดลูกอย่างเศร้าใจ
เพราะเธอ
"แม่ขอโทษอาเบล ขอโทษจริงๆ"
ลูกชายของเธอหูหนวกตั้งแต่กำเนิดเพราะการกระทำโง่ๆนั่น
"แอ้…อะ แอ้ แอ้"
ยามได้ยินเสียงน่ารักน่าเอ็นดูนั่นก็ยิ่งปวดใจ
"ขอโทษนะอาเบล ยกโทษให้แม่ด้วย"
มือป้อมเล็กปาดน้ำตาปลายคาง แม้จะเป็นการกลัดแกว่งมือของทารกแต่เธอกลับรู้สึกดีใจ
งานประมูลกำลังจะจบลง แมงมุมจะย้ายถิ่น…และเป็นเธอที่กำลังจะกลับไปจุดเริ่มต้นอีกครั้ง
น่าสมเพชสิ้นดี – คุณเห็นความโง่เขลานี่ไหมล่ะ?
นั่นแหละข้อดีของเธอ
______________________________________________________________________________
**ทำไมใจอ่อนยอมง่ายขนาดนี้ทั้งที่ไอ้หมอนี่ทำเล๊ววววววว ใจร้ายกับหนูปานนนี้…พ่อแมงมุมแสนดีสู้ไม่ได้ตรงไหน!!
แม่ยก : ทำไมใจอ่อนกับอิรุมิ ไม่รักตัวเองหรอ
รูบี้ : หนูรักเขาค่ะ
แม่ยก : แต่เขาทำร้ายหนูนะลูก!
รูบี้ : เขาปรับปรุงตัวแล้วค่ะ //หงายการ์ดอิรุมิซังเป็นคนดี
*สวัสดีครับพ่อตา สวัสดีครับแม่ยาย – อย่าพึ่งร้องว้ายๆๆผมกลับตัวแล้วรู้หม๊าย
ตามนั้นคือจบ!
ปล.ใกล้จบแล้วค่ะ – ทีนี้ก็มาทายกันว่าจะ Happy End or Bad End นะคะ//ส่งจุ๊บ
ความคิดเห็น