คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : PRINCESS*11
รบกวนรู้จักยางอายหน่อยนะคะ…
ความบังเอิญ
"บังเอิญจัง คาเรน"
เด็กสาวทำหน้าปลาตาย บังเอิญจริงๆนั่นแหละ…
"ไปเที่ยวกับฉันไหม"
ทำไมเธอวกมาเจอตัวตลกคนนี้อีกแล้ว
"ฉันจะอยู่กับน้องชายค่ะ"
"อา น่าเสียดายจัง" ตัวตลกยิ้มเจ้าเล่ห์ เธอไม่ชอบอะไรแบบนั้นเลย
มันทำให้เธอเสียเปรียบ? – ไม่แน่ใจแต่เธอรู้สึกแบบนั้นจริงๆ
เพราะเขาหล่อหรอ?
"งั้นไปนะ เหงาก็แวะมาล่ะ"
คาเรนเมินเรื่องไร้สาระนั่นแล้วเดินเข้าลิฟต์แทน เธอไม่เข้าใจเขาซักนิด – ? อา
"ลืมถามไปซะสนิท"
พวกเราจูบกันทำไม?
ถึงมันจะไม่ได้น่าสนใจขนาดนั้นแต่มันก็รู้สึกคาใจจริงๆนั่นแหละ
"หรือถามพี่ดี?" อา…
"คิล"
เหนื่อยซะแล้วสิ
น้องชายไม่อยู่…นั่นสินะ – ต้องพยายามอยู่แน่ๆ จริงๆอาจจะไม่จำเป็นต้องพยายามขนาดนั้นรึเปล่า?
"ไม่แน่ใจเลย"
เธอตั้งคำถามกับตัวเองครั้งที่ร้อย
เอาเรื่องรอบตัวมาใส่หัวจนวุ่นวายไปหมดผิดกับนิสัยของตัวเอง
เหนื่อยเกินไปจริงๆ
"ใช้สมองมากจะป่วย?"
เสียงเข็มนาฬิกาขยับต๊อกๆในหัว เปลือกตาของเธอปิดลงอย่างง่ายดาย
มีเธอเพียงคนเดียว
เธอเท่านั้น – ความมืดเบื้องลึกตีเข้ามา กัดกินเธอทีละน้อย…
'สวัสดี คุณหนูน้อย'
น้ำเสียงทุ้มกังวาลชวนฝัน…
'ฉันพาเธอไปหาพ่อได้นะ'
แล้วก็ยังใจดีด้วย
'ฉันชื่อคุโร – '
อา…จำไม่ได้? - คุโรอะไรนะ…?
"คุณยิ้มหวาน?"
คาเรนพึมพำ ลืมตาขึ้นมาเมื่อรู้สึกโดนรบกวน
"ขอโทษนะเคน ทำให้ตื่นหรอ?"
น้องชายกำลังจะพาเธอไปอาบน้ำนี่เอง…
"เปล่า เคนแค่ฝันถึงเรื่องเมื่อก่อน" เธอเอ่ยงึมงำเบาหวิว พลิกตัวหันหลังแหมะลงที่นอนจะได้รูดซิปได้สะดวกขึ้น
"เมื่อก่อนก็มีหลายเรื่องเลยนี่ พี่ฝันถึงตอนไหน" คิรัวว่าหลังถอดชุดเธอออกก่อนจะเปลี่ยนมามัดผมต่อ
"ตอนเด็กๆ ที่ลานประลอง? ทำนองนั้นล่ะ" ตีหน้ามึนปล่อยให้น้องชายหิ้วไปอาบน้ำ คิรัวขมวดคิ้วขณะที่พี่สาวกำลังจมเข้าสู่ห้วงความคิดอันเดียวดาย
คุณยิ้มหวานงั้นหรอ?
"ไอ้เวรนั่นมันเป็นใครกัน…" เด็กหนุ่มพึมพำขณะที่มือกำลังลูบผ่านพวงแก้มพี่สาวที่กำลังเหม่อลอย ชะโลมน้ำอุ่นทั่วผิดกายแล้วบีบครีมอาบน้ำถูกมือจนเกิดฟอง
ค่อยๆถูผ่านผิวขาวอย่างเบามือเพราะกลัวเธอตื่น
เขาจะแช่งไอ้คุณยิ้มหวานนั้นจู๋เล็กไปซะ!
"พี่ รู้จักเน็นไหม"
คาเรนชะงัก อา?…คิรัวพ่นลมหายใจ
พี่สาวเขาต้องรู้อะไรแน่ๆ
"ใครเป็นคนบอกคิลหรอ"
"วันนี้สู้กับซูชิ แล้วเด็กนั่นใช้เร็นน่ะ" คิรัวเงียบไปชั่วครู่ก่อนจะพูดต่อ
"มันเหมือนความรู้สึกตอนเผชิญหน้ากับพี่อิลูมิเลย"
"เคนบอกคิลตอนนี้ไม่ได้หรอกนะ…มันค่อนข้างอันตรายน่ะ"
เธอพูดแค่นั้น คิรัวไม่ได้เซ้าซี้อะไรอีกก่อนจะอุ้มเธอออกมาจากอ่างอาบน้ำเพื่อไปแต่งตัว
/
คาเรนลุกขึ้นมากลางดึก ได้ยินเสียงก๊อกแก๊กจากหน้าต่าง
นี่มันชั้น160นะ – ใครมันจะเข้ามาปล้น?
"คา - เรน…จัง"
ร่างบางในชุดนอนสายเดี่ยวฉงน
"คุณฮิโซกะ ทำอะไรของคุณคะเนี่ย – !?"
เธอก้าวลงจากเตียงแล้ววิ่งไปเปิดหน้าต่างอย่างรวดเร็ว
"บ้าจริงๆเลยนะคะคุณเนี่ย"
เธอใจจะวายกับเขาหลายรอบแล้วจริงๆ – ถ้าตกลงไปจะทำยังไง? แต่อย่างเขาคงไม่ตายหรอก
อยากจะบ้าตายจริงๆ ทำไมรอบตัวเธอมีแต่อะไรแบบนี้ล่ะ? – คนแปลกๆเต็มไปหมด
"ทำไมไม่เข้ามาทางประตูดีๆล่ะคะ" เธอถามอย่างปลงๆขณะที่อีกฝ่านถือวิสาสะกระโดดขึ้นนั่งบนที่นอนของเธอ
"เหงาน่ะ นอนด้วยกันนะ"
เธอควรทำยังไงดีเนี่ย? – ห๋า….
"งั้นคุณก็นอนพื้นสิคะ ฉันจะสละผ้าห่มให้"
เมื่อกี้เขาเมินเธอหรอ?
"ไม่ใช่สิ ฉันหมายถึงนอนด้วยกันน่ะ…ตอนสอบฮันเตอร์ก็นอนเตียงเดียวกันแล้วนี่นา"
คาเรนไม่เข้าใจ
แต่เขาเมินเธอจริงๆด้วยล่ะ…
"คุณณี่มันจริงๆเลยนะคะ"
เขาต้องการจะสื่ออะไรกันแน่นะ?
"งั้นฉันจะนอนพื้นเองค่ะ"
"เจ้าหญิงเขาไม่นอนพื้นหรอกนะ"
ชั่วพริบตาที่คิ้วขวากระตุก…อีกฝ่ายกระดิกนิ้วแลเวดึงเธอเข้าไปหา กลายเป็นเธอเองที่กำลังนั่งอยู่บนตักของเขา
"คุณนี่เข้าใจยากจริงๆด้วย"
"งั้นมาเข้าใจกันให้มากกว่านี้ไหม"
ฮิโซกะพลิกตัวเธอเข้าอ้อมแขน มือบีบเอวชวนเอาเธอรู้สึกแปลก
พวกเราจูบกันอีกแล้ว
"อีกทีนะ"
อีกครั้งที่ถูกดูดกลืนลงไป
"อีกครั้งนึงสิ"
เขาโลภมากกว่าที่คิดซะอีก
"อา น่ารักจังคาเรน"
เธอเจ็บปากไปหมดแล้ว
"นอนได้แล้วค่ะ"
"ครับๆ"
เธอต้องบอกพี่ชายเรื่องนี้ไหมนะ…?
"นอนแล้วหรอคะ"
เธอลืมถามเขาอีกแล้ว
"เอาไว้พรุ่งนี้ก็ได้มั้ง…"
ลืมถามไปซะสนิท – ว่าพวกเราจูบกันทำไม
/
แดดส่องทอประกายยามเช้า เธอลุกขึ้นอย่างงัวเงียแล้วรินน้ำในเหยือกใส่แก้วก่อนจะยกขึ้นดื่ม
ความเคยชิน?
"คิลตื่นรึยังนะ"
หิวข้าวซะแล้ว…มือควานหาโทรศัพท์ที่หัวเตียงแล้วส่งข้อความหาน้องชาย
คิล หิวแล้ว ; KAREN
read
KILLUA ; เดี๋ยวผมไปรับ พี่แปรงฟันเลย
เธออ่านข้อความน้องชายแล้วฉีกยิ้มบางๆ ดีดตัวลุกขึ้นมาเดินเข้าห้องน้ำเพื่อที่จะแปรงฟัน
"อ้าว ตื่นแล้วหรอ"
หืม??
"ปวดอึอ่ะ ขอเดี๋ยวนะ"
พูดแค่นั้นแล้วปล่อยระเบิดลงตูมใหญ่…
มือบางปิดประตูห้องน้ำดังสนั่นทำเอาลูกบิดประตูหักคามือ
ก๊อกๆๆ
"คิล เคนไม่กินแล้ว"
น้องชายที่มารับหน้าห้องเอียงคองงๆอย่างไม่เข้าใจ
"ไม่กิน"
เธอย้ำอีกครั้ง คิรัวหันมองกอร์นอย่างไม่เข้าใจ
แล้วหมาแมวก็โดนถีบส่งไปยังลิฟต์โดยที่ยังคงไม่เข้าใจอยู่
เธออยากจะบ้าตายจริงๆ
"สบายตัวจังเลย"
ฮิโซกะหัวเราะ
"รบกวนรู้จักยางอายหน่อยนะคะ"
______________________________________________________________________________________
**พี่ฮิซทำแบบนี้ไม่ได้นะคะ TT-TT)
ความคิดเห็น