คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : Pandora : 11
เพราะมีความตาย-- การมีชีวิตอยู่จึงมีคุณค่า
ไฟมืดสลัว-- มันเป็นภาพเปลอที่ไม่ชัดเจนเท่าไหร่นัก
พวกเราก็มีความสุขกันดีนี่?
ประโยคนั้นดังก้องวนเวียนอยู่ในหัว
พวกเราไม่ได้มีความสุขด้วยกัน-- แต่ต่างคนต่างมีความสุขต่างหาก
ฉันมีความสุขที่ได้รักคุณ
ส่วนคุณก็มีความสุขที่ได้ควบคุมฉัน
มันเป็นแบบนั้นต่างหาก
"ให้ตายสิรูบี้ ทำไมท้องได้ล่ะเนี่ย" เนออนเอ่นอย่างสงสัย
"ก็แค่คิดว่าเขาสวยน่ะ"
พี่สาวในนามเอียงคอ เนออนตื่นตระหนกเมื่อศพของน้องสาวหายหัวไป-- และตื่นตระหนกเมื่อเธอติดต่อกลับมา
"ฉันจะไม่ถามก็แล้วกันนะ รีบกลับบ้านกันเถอะ" ถึงแม้จะรู้สึกว่าน้องสาวผิดปกตินิดหน่อยก็ตาม คงจะเหนื่อยเพราะเจออะไรมาเยอะนั่นแหละ
"เตรียมมื้อเย็นกับของว่างให้รูบี้ด้วยนะ ฉันจะคุยกับคุณพ่อหน่อย"
"ได้ครับ คุณหนู"
รูบี้เมินเสียงบทสนทนานั่น ทิ้งกายลงเตียงแล้วนอนนิ่ง-- คิรัวบอกว่าอยู่ที่ลานประลองกลางหาว 1กันยาจะมาที่งานประมูลเพราะนัดคุราปิก้ากับเลโอลีโอไว้
เนออนก็คงจะไปเหมือนกัน ตัวเธอก็ด้วย
อาจจะเพราะมีเด็กคนนี้กำลังเติบโตอยู่ รู้สึกน่ารำคาญนิดหน่อย
"ถ้าเกิดมาเหมือนเขาคงจะดี"
คงจะสามารถทั้งรักและเกลียดได้อย่างเต็มทีี่ สายตาสะดุดกับโต๊ะริมหน้าต่าง
หลอดทดลอง? ยาพิษ?
อย่างกับทดสอบสารเคมีวิชาวิทยาศาสตร์
"เนออน!" รูบี้เปิดประตูแล้วตะโกนเรียก
"อะไรหรอ หรือว่าอยากนอนด้วยกัน"
"งานประมูลน่ะ เนออนอยากได้อะไรหรอ"
"เยอะแยะเลย จะคุยกับป๊ะป๊าอีกทีน่ะ-- ตอนนี้กำลังหาบอดี้การ์ด" รูบี้พยักหน้าแล้วกลับขึ้นห้อง ตอนนี้เธอท้อง4เดือนเกือบ5เดือนได้
งานประมูลจะเริ่มในอีก2เดือน
คลอดก่อนกำหนดซะก็สิ้นเรื่อง
มือหยิบหลอดทดลองในตะกร้าวางลงที่แท่นวางหลอดทดลอง
"ทำยาขับคงไม่ยากนักหรอก" หนึ่งเดือนสำหรับพักฟื้นร่างกาย
และอีกหนึ่งเดือนเพื่อจดจำบอบี้การ์ด
ตัวเธอจะต้องไม่มีพิรุธ โลกใบนี้อะไรก็เกิดขึ้นได้ทั้งนั้น-- ถ้ามีพิรุจแล้วถูกฆ่าคงแย่
ไม่มีอะไรรับประกันว่าตายที่โลกนี้แล้วจะมีชีวิตรอดหรือฟื้นที่โลกเดิม
ว่างเปล่า
ส่องสว่าง
แต่มืดมิด
ไม่มีใครช่วยเธอได้ทั้งนั้น
"ถ้ากินไปแล้วตายจะทำยังไง?" ชักจะไม่แน่ใจเรื่องนั้นเท่าไหร่แล้ว
แต่ถึงแบบนั้นเธิก็ยังยกยาที่ดูอันตรายนั่นเข้าปาก
คลอดก่อนกำหนด-- ทั้งยาและเพราะอายุยังน้อยคงจะไม่น่าสงสัย
เลือดสีสดไหลยาวตามหว่างขา รูบี้ฉีกยิ้มพอใจ-- อาการปวดท้องปานจะขาดใจ เธอจะส่งเสียงออกไปไม่ได้
ทรุดตัวลงนั่งกับพื้น มือจิกผ้าปูที่นอน พยายามที่จะเอาเด็กคนนั้นออกมา มือกำขวดยาแตกจนเลือดอาบ-- เศษแแก้วที่ตำไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกเจ็บปวดเลยแม้แต่น้อย
เพราะมีความตาย การมีชีวิตอยู่จึงได้ล้ำค่า
"คุณหนู! เปิดประตูด้วยครับ!?"
"สุนัขได้กลิ่นเลือด! พังประตูเลย-- คุณหนูอาจตกอยู่ในอันตรายก็ได้!?"
วุ่นวายเป็นบ้า
แกร๊ก
"พวกนาย เอะอะอะไรกัน" รูบี้เปิดประตู พร้อมเลือดที่เปื้อนแทบจะครึ่งตัว
"แอ...อึก" เสียงที่เปล่งออกมาอยากติดขัดราวกับจะขาดใจตาย
"หนวกหูทุกอย่างเลยจริงๆ" รูบี้เอ่ยปากอย่างรำคาญใจภายใต้ความตกตะลึงของบอดี้การ์ด เธอกรอกตาอย่างรำคาญใจ
"คุณหนูคลอดก่อนกำหนด! ตามหมอเดี๋ยวนี้!?"
น่าหนวกหูเป็นบ้า
"เงียบเถอะเด็กน้อย แล้วลืมตามองฉันสิ" ร่างเล็กๆที่มีขนาดใหญ่กว่าฝ่ามือนิดเดียว เธออุ้มเด็กที่นอนขยับมือด้วยแรงน้อยนิดขึ้นมาอย่างไม่ใส่ใจนัก
นัยน์ตาสีดำขลับไร้แววเปิดขึ้น
"เหมือนพ่อหรอ"
เป็นโชคดีที่เกิดมาเหมือนเขาล่ะนะ
"รูบี้! เป็นอะไรทำไมไม่เรียกกันล่ะ!?"
ส่งเสียงอย่างกับนกกระจิบ
"ไม่มีแรงเรียกน่ะ"
น่ารำคาญชะมัด
"อา หลานชายของน้า...เป็นห่วงจังเลย"
"หมอมาแล้วครับ!"
"รูบี้ พักผ่อนเถอะนะ-- เดี๋ยวจะให้คนใช้มาอาบน้ำให้" เนออนยิ้มอ่อน
อาจจะเพราะน้ำนมจะมาตอน3เดือนก่อนคลอด
"แค่เติบโตมาอย่างดีก็พอ"
ไม่มีนมแม่ก็คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง?
ใช่ว่าจะหาซื้อไม่ได้นี่นา
"ฉันจะอาบน้ำแล้ว ขอน้ำเย็น"
"ค่ะ"
เลือดคงอีก2-3วันถึงจะหยุดไหล นอนอยู่เฉยๆดีที่สุด
เธอจะไม่ออกจากห้องทั้งเดือนเลย!
/
รู้จักกันได้ยังไง?
อิรุมิไม่รู้เลย-- ก็แค่ถูกดึงความสนใจ
ผมสีแดง
ดวงตาสีโกเมนแดงก่ำดั่งเลือดนก
บรรยากาศแปลกๆรอบตัว?
ดูสนิทกับน้องชายของเขาเร็วมาก
น่าสงสัย
รอยยิ้มที่คุ้นเคย แววตาแบบนั้น
รอยยิ้มเสแสร้งและแววตาของฆาตกร
"นี่ นายน่ะ" เธอคนนั้นเข้ามาทักเพื่อนของเขา
"หืม?" นักมายากลหนุ่มแปลกใจ ปกติใครจะเข้ามาทักกัน-- และอิรุมิก็คิดเช่นนั้นเหมือนกัน
"นายสวย"
นั่นคือสิ่งที่เขาไม่เข้าใจ ฮิโซกะดูสวยในสายตาหล่อน? นิยามคำว่าสวยนั่นมันอะไร?
"คนข้างๆนายก็สวย"
อันนี้ตกใจกว่าชมฮิโซกะซะอีก
"ตอนเขาถอดเข็ม"
ทำไมถึงรู้? ความรู้สึกตีกันไปหมด หวาดระแวง? สงสัย?
ก็คงต้องคุยกันหน่อยนั่นแหละ
รูบี้เป็นคนที่แปลก
อิรุมิไม่รู้จักเธอ แต่เธอกลับรู้จักเขา? ดูเหมือนจะรู้จักเขาดีพอควรซะด้วย
ขอจับมือได้ไหมคะ
ขอจูบได้ไหมคะ
คุณคนสวย?
ประโยคดูไร้สาระนั่นถูกเปล่งออกมาบ่อยครั้ง
อิรุมิไม่ได้สนใจอะไรเลยแม้แต่น้อย
"ทำไมถึงชอบฉันล่ะ"
การตอบรับคือหล่อนขมวดคิ้ว เป็นสีหน้าที่ดูงุนงงไม่น้อย
"เพราะคุณสวยไงคะ ฉันน่ะชอบคุณคนสวย"
เธอพูดเรื่องแปลกๆออกมาเสมอ ตามติดเขาไม่ลืมหูลืมตาเหมือนคนบ้า
"หาเจอแล้วค่ะคุณคนสวย"
อาจจะเพราะเคยชินที่เธอวิ่งตามเลยไม่เคยกลัวเรื่องที่เธอจะหายไป
รูบี้ร้องไห้?
"คุณช่วยปล่อยฉันไปได้ไหมคะ?"
ประโยคที่เธอพูดออกมาทำเขาแทบเสียสติ เธอจะไปจากเขาหรอ? จะไปจริงๆหรอ?
"ฉันน่ะรักคุณจริงๆนะคะ"
ใช่ เขารู้-- คงไม่มีคนที่ไม่ได้รักที่ไหนยอมโดนข่มขืนจนท้องหรอก
"เพราะเด็กคนนี้เป็นลูกชายหรอคะ?"
ไม่ใช่ ต่อให้เป็นเด็กผู้หญิงหรือผู้ชายฉันก็ไม่มีความคิดที่จะปล่อยเธอไปเลย
"ทำไมคุณถึงไม่พูดอะไรเลยล่ะคะ"
"เด็กคนนี้เกิดขึ้นมาเพราะคุณไม่ใช่รึไงกันคะ"
ใช่
แต่เธอกำลังเสียใจ-- ถ้าเขาพูดอะไรออกไปแล้วทำให้เธอเจ็บปวดมากกว่านี้ล่ะ?
อิรุมิไม่ใช่คนปกติ
เขาถูกเลี้ยงดูและเติบโตขึ้นมาอย่างไร้อารมณ์และไร้ความรู้สึก
เขาไม่รู้ว่าถ้าพูดไปแล้วเธอจะเจ็บปวดจนหนีเขาไปรึเปล่า
แล้วถ้ารั้งให้เธออยู่กับเขามันจะทำให้เธอเจ็บปวดไหม?
"เธออยู่โดยไม่มีฉันไม่ได้หรอก"
เธอที่วิ่งตามเขาตลอดมา-- ใช่แล้ว…
เธอจะกลับมาหาเขาแน่นอน
******************************************************
พระเอกฟิคเรื่องนี้มันเป็นหัวดออะไรก่อน--
ความคิดเห็น