คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : PRINCESS*10
ฉันน่ะเกลียดคนประเภทนายที่สุด
"ว่าไงนะ! เคนก็จะไปกับคิลหรอ!?" คิเคียวลมแทบจับเมื่ออยู่ๆลูกสาวก็เดินมาขอเงินค่าขนมเพราะจะออกจากบ้าน
"คิลอยากให้ไปด้วยหนูก็ต้องไปกับคิลสิ" คาเรนตีหน้าซื่อ เธอก็ไม่ได้โกหกนี่นา?
/
"เจ๋งอ่ะ!" คิรัวจูงมือพี่สาวยิ้มร่า เงินตั้งขนาดนี้สบายไปทั้งชาติแน่ๆ
"ว่าแต่ ลานประลองกลางหาวคืออะไรหรอ" แต่ก็ต้องมาฝึกเพิ่มนิดหน่อยอยู่ดี คาเรนไม่ได้สนใจ…ไม่ว่าจะเป็นเรื่องที่กอร์นอยากต่อยฮิโซกะหรืออะไรก็ตาม
"มาเหอะน่า เดี๋ยวนายก็รู้เอง" คาเรนไม่ได้ออกความเห็นอะไร ว่ากันตามจริงเธอค่อนข้างรำคาญคนแบบกอร์น – แต่เพราะคิรัวชอบเธอเลยอยากรู้ว่าเด็กคนนี้พิเศษตรงไหน
1 กันยา เมืองยอร์กชิน…เห็นคุยกันว่าแบบนั้นนะ? อืม…เธอไม่ได้สนใจอะเลยจริงๆนั่นแหละ
"เคนดูสิ นี่ๆ" คิรัวชี้ข้างตู้กดน้ำ
"คิดถึงเมื่อก่อนจังเลยนะ" ทั้งสองคนหัวเราะคิกคัก กอร์นได้แต่สงสัยก่อนจะชะโงกหน้าดูบ้าง
คิลจะแต่งงานกับเคน – ลายมือโย้เย้เละๆตามด้วยหัวใจเบี้ยวๆทำให้กอร์นนึกชอบใจ
พี่น้องน่ารักอยู่เสมอ แม้จะดูแปลกๆไปบ้าง
แต่กอร์นได้กลิ่นชัดเจน – ดอกกล้วยไม้จากอิสตรีข้างกายและดอกบลูบอนเนตจากเพื่อนของเขา
รู้สึกชวนฝันทั้งอบอุ่นและเศร้านิดหน่อย ชวนรู้สึกขมปร่าอย่างที่ไม่เคยเป็น…ชวนอึดอัด?
อืม…
"นาย มาลงชื่อ" คาเรนหันไปทางกอร์นที่ยืนเหม่ออย่างไม่เข้าใจ ถ้ากำลังสู้ในพื้นที่รกร้างได้ตายไปแล้วแน่ๆ
"อา – อืม ไปเดี๋ยวนี้แหละ" เด็กหนุ่มขำแห้งก่อนจะเดินไปลงทะเบียนบ้าง
เธอเองก็ไม่ได้มาที่นี่นานแล้วเหมือนกัน…ว่าไงดีล่ะ? ส่วนหนึ่งเพราะเธอติดแม่นั่นล่ะ
ทั้งสามคนเดินขึ้นบันไดอย่างไม่รีบร้อนนัก กอร์นดูตื่นเต้นกับเสียงเชียร์โหวกเหวกที่ดังกระหึ่มเป็นพิเศษ
"อา ฉันหรอ? งั้นไปก่อนนะ – อา? ชักประหว่านิดหน่อยซะแล้วสิ" คาเรนเมินทุกอย่างรอบตัว ที่นี่น่ะน่าเบื่อ…ซบหัวลงไหล่น้องชายท่ามกลางเสียงเอะอะ
เธอไม่อยากทำอะไรทั้งนั้น
"เคน เขาเรียกพี่แหนะ" เธอลืมตาขึ้นมางงๆ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าที่พักสายตาเมื่อครู่เกิดอะไรขึ้นบ้าง
ง่วงจะตายอยู่แล้ว
"ไปก่อนนะ" เธอเอ่ยลอยๆก่อนจะหอมแก้มน้องชายแล้วเดินออกไป มีทั้งเสียงดูถูกและเสียงแชวปนกันไปหมด…น่าโมโหจัง
"ว่าไงแม่หนู อย่าเสียแรงเปล่าเลย"
"เก็บแรงไว้สนุกบนเตียงดีกว่า"
อา ง่วง…เธอไม่ได้ฟังที่ไอ้เวรนี่พล่ามซักนิด
แต่มันรู้สึกหงุดหงิดชะมัด
"ฉันเกลียดคนประเภทนายที่สุด"
ทั้งรกโลก
ไร้ค่า
น่ารำคาญ
"เริ่มได้!"
นักมวยปล้ำ? – อา…แย่แล้ว
"ตายเลยไม่ได้นะ" เธอพึมพำเบาๆ
ตอนนี้หายง่วงซะแล้วสิ
"อ๊าก!!" ชายอ้วนกรีดร้องเมื่อเธอฉีกกระชากแขนเขาออกมาด้วยมือเปล่า
"อย่าทำตัวหน้าเบื่อได้ไหม"
"เจ็บ - เจ็บ แขนฉัน"
"ต่อให้ประกาศว่าฉันชนะฉันก็จะไม่หยุด…หุบปากซะ – ไม่งั้นฉันจะฆ่าแกด้วยเข้าใจรึเปล่า" เธอจ้องกรรมการเขม็ง อีกฝ่ายเงียบไปก่อนจะถอยหลังออกไป2-3ก้าวให้เธอ
"นี่ ไอ้เวรที่ปากดีตอนแรกไปไหลแล้วล่ะ…งั้นเลาะฟันก่อนเลยก็แล้วกันเนอะ?"
"อย่ะ – อย่า….อย่านะโว๊ย!?"
เธอเอี้ยวตัวหลบ ก่อนจะออกแรงดึงคอเสื้ออีกฝ่ายแล้วตีเข่่าเข้าเบ้าหน้าเต็มแรง
"อย่านอนสิไอ้เปตร"
ต่อยอีกหนึ่งหมัดจนจมูกหักกระดูกยุบ มีดถูกชัดออกมาจากใต้กระโปรง
"หมอจะฉีดยาชาให้นะคะ"
มีดกระหน่ำแทงจนหน้าเละ เสียงกรีดร้องของคนใต้ร่างดังลั่นท่ามกลางความเงียบ
อา…งดงาม
ทุกคนจ้องมองมาที่เธอ — สนใจเพียงเธอคนเดียว
"ฮะ ฮ่าฮ่าฮ่า! เห้อ"
เล็บคมกรีดจนเนื้อหนังเว้าแหว่ง
"ไม่สนุกเลย"
ก่อนจะยกมือเปื้อนเลือดปิดหน้าแล้วทรุดตัวลงพื้น
"พึ่งจะเริ่มเองแท้ๆ"
น้ำตาไหลอาบแก้มพร้อมรอยยิ้ม
"ดันตายซะแล้วล่ะ"
"ชั้นที่160"
"ขอบคุณ"
/
มือเปื้อนเลือดกำลังถูกทไความสะอาด น้ำเย็นสัมผัสใบกน้าแผ่วเบา
กลิ่นคาวเลือดทำให้เธอต้องกรอกตา
น่ารำคาญกว่าที่คิด?
"คิลเสร็จแล้วแน่เลย" เธอมองตัวเองผ่านกระจก พลันนึกถึงเรื่องเมื่อก่อนขึ้นมา…เธอเคยหลงทางที่นี่ แล้วก็มีคนไปส่ง
ผู้ชายผมสีดำขลับละต้นคอ กับเสื้อคลุมสีดำตัวยาว
แล้วเขาก็ยิ้มสวยมากด้วยล่ะ
ทุกอย่างช่างน่าคิดถึง…
"?" เธอเจอน้องชายกับเด็กหัวตั้งคุยกับใครอยู่ก็ไม่รู้
ท่าทางเหมือนพวกพนักงานขายของ?
"คิล รู้จักหรอ?" เธอถามน้องชายหน้าซื่อ คนที่กำลังพูดตกใจแทบหงายหลัง
"ก็เมื่อกี้แหละ" คิรัวเอ่ยด้วยท่าทีสบายๆ คาเรนมองนิ่งจนอีกฝ่านแนะนำตัว
เธอไม่เข้าใจว่าทำไมต้องเกร็งขนาดนั้น
"ปวดอึหรอ"
ก่อนจะถามออกไปหน้าตาเฉย…
"เอ่อ คุณวิงก์ฮะ…นี่พี่สาวผม"
"คาเรน" เธอแนะนำตัวเรียบเฉย ก่อนจะกุมมือน้องชายอย่างเคย มือกุมมือน้องชายแน่น
"ไม่เป็นไรเคน ไปกันเถอะ"
คาเรนไม่คิดว่าน้องชายจะปฏิเสธเลยรับร้องชั้นที่120มา – ก็ลืมคิดไปว่าน้องชายติดเพื่อนพอสมควร
"เคนน่ะไม่ต้องแข่งซักพักก็ได้ แต่ยังไงก็นอนไม่หลับหรอ?"
"อือ" เด็กทั้งสี่คนนั่งลงข้างกัน คาเรนมุดหัวลงตักน้องชายในทันที…ฟังการพูดคุยเล็กๆน้อยๆของเรื่องในอดีต
ก่อนจะมีเสียงขัดขึ้นมากลางคัน
"ทะ..เธอ – คาเรน!?" คนที่นอนหนุนตักน้องชายมองนิ่ง
"พวกนายเป็นใครหรอ?"
เธอถามหน้าซื่อ ก็จำไม่ได้จริงๆนี่…?
"อา พวกนายตอบสอบฮันเตอร์นี่เอง ฉันฆ่าไปคนนึงเลยเหลือกันสองคนสินะ…โทษที"
เธอไม่ได้ใส่ใจอะไรนัก เรียกได้ว่าไม่แคร์ด้วย
ก็ไม่ได้มีค่ากับชีวิตเธอนี่นะ?
เสียงประกาศเรียกน้องชายของเธอกับเด็กผมน้ำตาล ทั้งสองคนลุกออกไปโดยมีกอร์นบอกให้ทั้งสองคนพยายามเข้า
คาเรนนั่งเหม่อ เธอรู้สึกว่างเปล่าอย่างบอกไม่ถูก
"กอร์น"
"ฮะ - ฮะ!" เด็กหนุ่มเจ้าของชื่อสะดุ้ง เธอไม่คิดจะสนใจเขามาตลอดแค้ๆ
คิดว่าลืมชื่อเขาไปแล้วซะอีก
"นาย…ชื่อกอร์นหรอ?"
อือ ลืมจริงด้วยTT - TT)
"อือ ฉันเอง"
คาเรนหันมองเด็กหนุ่มข้างกาย นัยน์ตาสีน้ำตาลสดใส
ใสซื่อราวกับพระอาทิตย์
"ชอบคิรัวไหม"
"อื้อ ชอบสิ"
"อ่อ"
บทสนทนาจบลงแค่นั้น กอร์นกดดันและอึดอัดจนหายใจติดขัด
ตุบ –
"คาเร๊ – น!"
ขณะที่เขาอึดอัดเกือบตาย
"อือ…คิล รัก คิล"
แต่ต้นเหตุดันนั่งหลับร่วงม้านั่งละเมอบอกรักน้องชายโดยไม่สนใจสถานที่ซักนิด เหอะๆ
_______________________________________________________________________________________
ความคิดเห็น