คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : PRINCESS*7
นั่นไม่ใช่คำที่ฉันอยากได้ยินนะ?
คาเรนนั่งอ่านหนังสือหลังจากสัมภาษณ์เสร็จแล้ว พูดกันตามจริงเธอน่ะอ่านความคิดชายชราคนนั้นไม่ออกเลย
แต่เธอก็ไม่ได้คาดหวังว่าจะสอบผ่านหรอก
เพราะเธอจะถอนตัวรอบนี้แล้วพาน้องชายกลับบ้านยังไงล่ะ
"แต่ว่า มีคนสอบผ่านเยอะเชียวนะ" เม็นจิจิ้มเนื้อเข้าปาก
"ถือว่าเป็นเรื่องแปลกนะครับ"
กำลังนั่งอยู่กับเหล่ากรรมการล่ะ…
"ยัยหนู เธอก็เป็นคนของโซลดิ๊กหรอ" คาเรนเลิกคิ้ว อ้าปากรับโดนัทที่ลิโป้ป้อนจ่อปาก
"ค่ะ" เคี้ยวโดนัทแก้มตุ่ย อร่อยซะคิดว่าของแพง
ที่ไหนได้ เม็นจิทำมันเองกับมือเชียว
"น่านะ ถือว่าเป็นเรื่องน่าปลื้มใจที่มีคนสอบผ่านตั้ง10คน – ไม่สิ? เธอคงไม่สอบรอบนี้ก็เหลือ9?" เนเทโล่หัวเราะชอบใจ
มือบางพลิกหน้าหนังสือ ลิโป้ชะโงกมาอ่านด้วยก่อนจะโยนหนังสือทิ้งไป
"เวลากินข้าวจะมาอ่านของแบบนี้เพื่ออะไรยัยหนูนี่"
คาเรนเอียงคะ
"การทรมานคนทางรูทวา – " ลิโป้ยกมือปิดปากฉับพลัน
"อย่าพูดเขียว…แล้วฉันจะป้อนโดนัท"
คาเรนมองหนังสือที่โดนทิ้งไปมุมห้อง
"เอาที่มีเม็ดช็อคโกแลตค่ะ"
"เรื่องมากอีก"
"เหมือนพ่อเต็มตัวเลยอ่ะ…" เม็นจิแซว
คาเรนมองกรรมการที่กำลังวางแผนการสอบรอบสุดท้าย ก็นะ – เธอไม่ได้สนใจอะไรหรอก
"เผ็ดจัง"
มะเขือย่างนี่มันอะไรกันเนี่ย?? – เผ็ดเป็นบ้าเลย…
/
เลือดสีสดพุ่งกระฉูดเต็มทางเดิน ซาท็อธช่วยชีวิตสัตว์เลี้ยงของเธอไว้…แต่แล้วยังไง?
สภาพของสลอธที่ใกล้ตายจะไปทำอะไรได้ รักษาก็มีแต่เสียเวลา
เธอเลยปลดปล่อยมันจากความเจ็บปวดน่ะสิ
"นี่สนิทกับกรรมการถึงขั้นนั้นแล้วหรอ" คิรัวย่นคิ้วใส่พี่สาว
"ก็ไม่รู้สิ" แค่เรียกไปนั่งกินขนมด้วยกันเท่านั้นเอง? ก็ไม่ได้มีอะไรพิเศษนี่นา?
แล้ว3วันระหว่างเดินทางก็มีแต่เธอที่เดินไปเดินมาเข้าออกห้องคณะกรรมการประดุจห้องส่วนตัวยังไงยังงั้น
/
"คุณลิโป้ อันนี้ไม่อร่อย" เธอส่งโดนัทที่กัดไปคำนึงยื่นให้คนที่ยืนเก๊กขรึมอยู่ข้างๆ
"เธอไม่ชอบกล้วย?"
"กล้วยก็ต้องกินกับไอศกรีมไม่ใช่หรอคะ ราดไซรัปเยอะๆน่ะ"
"อา นั่นก็จริง" คาเรนหยิบโดนัทอีกชิ้นเข้าปาก มองดูการต่อสู้อันดุเดือดของกอร์นและฮันโซอย่างนึกสนใจ
ว่ากันตามจริงแล้วกอร์นน่ะน่าสนใจนิดหน่อยอย่างว่าแหละ
แต่เธอไม่ชอบคนที่นิสัยแบบนั้น
"ขอไปเข้าห้องน้ำเดี๋ยวนึงนะ" เธอยื่นกล่องโดนัทให้ชายชรา
"ห้ามแอบกินด้วยนะคะ ฉันนับเอาไว้แล้วว่าเหลือ4ชิ้นน่ะ"
เธอกำชับแล้วเดินไปยังทิศทางที่ผู้สังเกตุการณ์ชี้แนะ เนเท่โล่มองกล่องโดนัทในมืองงๆก่อนจะหัวเราะ
"ยัยหนูนั่นน่ารักดีนี่"
"ผมบอกแล้ว" ลิโป้พึมพำ
คาเรนเดินหลงทางอีกพัแล้วเดินกลับมาด้วยสภาะเปียกโชก…เฮงซวยซะไม่มี
ก๊อกน้ำหักน่ะสิ
"ทำไมเร็วจังล่ะ มันยังไม่ถึงตาพี่ไม่ใช่หรอ" เธอขมวดคิ้วตรงดิ่งไปหาพี่ชาย กางแขนบังน้องชายตัวแสบไว้
"ฉันเสียใจนะ เธอปกป้องคิลหรอ? ทั้งที่คิลแทงแม่กับมิลกี้แล้วหนีออกจากบ้าน?"
"หนูพาเขากลับเองได้! พี่ห้ามรังแกคิล!" คาเรนขึ้นเสียง
"หนูน่ะมีมีวิธีของหนู! พี่อย่ามายุ่งนะ!?"
อิลูมิเกาหัว ถอนหายใจก่อนจะงัดไม้ตายออกมา
"คิลน่ะบอกว่าอยากเป็นเพื่อนกับเด็กคนนั้น"
คาเรนหันควับไปทางน้องชาย
"คิล…หมายความว่าไง?"
คิรัวกัดปาก
"คิล -- จะทิ้งเคนหรอ?"
พี่สาวของเขาไม่ชอบกอร์น เพราะเพื่อนคนนั้นคนละขั้วกับหล่อนเอามากๆ…ทั้งใสซื่อแถมยังซื่อตรง เหมือนกับแสงสว่าง?
การมีตัวตนอยู่ของกอร์นน่ะรกหูรกตาพี่สาวเขามากพอแล้ว
ถ้าพูดว่าอยากเป็นเพื่อนกับกอร์นจะเป็นยังไง?
"คิล พูดสิ"
แต่พี่สาวต้องเข้าใจเขาแน่…ก็เธอรักเขาจะตาย
"ผม…ผมอย่ากเป็นเพื่อนกับกอร์น"
เพี๊ยะ!
"คา…เรน?" คิรัวหน้าชาวาบ หันตามแรงตบก่อนจะพ่นฟันกรามออกมา
เพี๊ยะ!
"ตั้งสติแล้วพูดจาดีๆคิล"
"ทำบ้าอะไรฟร๊ะ! เธอเป็นพี่สาวหมอนั่นนะ!!" เลโอลีโอโวยวาย
ใช่ เธอเป็นพี่สาว
"นี่เป็นเรื่องของโซลดิ๊ก…ถ้าไม่อยากตายก็หุบปากไปซะไอ้เปตร"
แววตาเย็นชาจ้องทะลุแทบจะถึงกระดูก มือบางบีบแก้มน้องชายที่ปากแตกบวมเจ่อ
"ผมไม่อยากฆ่าคนแล้ว" คาเรนขมวดคิ้ว
เพี๊ยะ!
"นั่นไม่ใช่คำที่ฉันอยากได้ยินนะ?"
ฝ่ามือฟาดลงหน้าน้องชายอีกครั้ง ใบหน้าของคิรัวบวมเป่ง
แก้มแดงอมม่วงชวนขนลุก
ทั้งปากแตกและกรามหลุด
"ผมอยากพอแล้ว ผมอยากเหมือนกับเด็กทั่วไปนี่นา!"
เพี๊ยะ!
"อย่ามาขึ้นเสียงใส่ฉันคิล" คาเรนจ้องเขม็ง เธออยากระเบิดที่นี่ทิ้งไปซะ
"พี่ฆ่าไม่ได้ใช่ไหม?" คาเรนพึมพำ หันไปหาอิลูมิที่ยังคงทำหน้านิ่ง
"ตามกฏก็งั้นมั้ง" มือบางทาบแก้มน้องชาย
"งั้นคิล -- ฉันจะฆ่าทุกคนซะ...เหลือกอร์นไว้ให้เกลียดนายเพราะนายเป็น ต้นเหตุ ของ ปัญหา คิดว่าไง?"
"ห๋า -- " คิรัวกำลังจะค้าน
"ฉันจะตบจนกว่านายจะตั้งสติได้ คิดดีๆคิล"
ฝ่ามือฟาดลงใบหน้าอีกครั้ง
"ขอโทษ" เด็กหนุ่มก้มหน้างุด ฝ่ามือที่กำลังจะฟาดลงใบหน้าหยุดลง
"อะไรอีก?"
"ผมขอโทษที่แทงแม่กับมิลกี้แล้วหนีออกมาจากบ้าน ขอโทษที่เอาแต่ใจ – ขอโทษที่ทำให้พี่ต้องเหนื่อย" คิรัวสวมกอดพี่สาว ร่ายยาวก้มหน้างุด
"เคน…คิลผิดไปแล้ว – คิลรักเคน อย่าเกลียดกันเลยนะ"
คาเรนยิ้มหวาน อิลูมิเบนสายตาไปทางอื่น
"ผมยอมแพ้" คิรัวเอ่ยแผ่วเบา ริมฝีปากสวยพรมจูบแก้มน้องชาย
แม่คะ…หนูกำลังจะพาน้องกลับไปแล้วล่ะ
เธอจูงมือน้องชายออกมาข้างสนาม ลูบแก้มอย่างอ่อนโยนเหมือนปลอบใจ
เลโอลีโอและโบโดโร่เข้าสู่สนาม สัญญาณเริ่มการต่อสู้ดังขึ้น
มือบางดันหลังน้องชายเข้าสู่สนามสอบ
"จะไม่ทำให้พี่เสียใจใช่ไหม…คิล?"
คิรัวเหม่อลอย ก่อนจะกระซวกอกโบโดโร่จากข้างหลังอย่างจัง
"เคน…"
มือบางกุมมือน้องชาย เธอยิ้มหวานให้เหล่าผู้คน
ลูบผ่านพวงแก้มที่มีเลือดติด
ช้อนตัวน้องชายในท่าเจ้าหญิงก่อนจะเดินออกไป
เสียงหวานฮัมเพลงในลำคอ กล่อมน้องชายที่หลับตาซบอกเธอ
เคยมีคนบอกไว้ว่าไม่มีบาดแผลใดที่จะไม่ได้รับการรักษา
หกล้มก็ทายา ปวดก็นวด…เป็นไข้ก็นอนพัก
แล้วถ้าเป็นบาดแผลทางจิตใจล่ะ?
ไม่มีใครรับรู้หรือมองเห็น…แล้วใครจะรักษาให้เขา?
ไม่มีใครเข้าใจความเจ็บปวดนั่นเท่าตัวเขาอีกแล้ว
"พักเถอะคิล – นายจะฝันดีในอ้อมกอดของพี่…จะไม่มีใครมาทำร้ายนายได้อีก..."
คิรัวไล่ความคิดไร้สาระออกไป
สูดดมกลิ่นเลือดและดอกกล้วยไม้ตีกันฟุ้งของพี่สาว
เขาชักจะแย่แล้วสิ
____________________________________________________________________________________
**อาร์ต!
ความคิดเห็น