FICHxH : treat like princess [Chrollo x Oc]

ลำดับตอนที่ #4 : PRINCESS*4

ตายซะแล้วล่ะ…

คิรัวมองพี่สาวที่ยืนเหม่อราวกับกำลังคิดอะไรซักอย่าง

"เนื่องจากบาดเจ็บอย่างรุนแรง กระดูกไขสันหลังหักแล้วกดทับเส้นประสาทเธอเลยไม่สามารถมีชีวิดอยู่ได้"

"ฉันตั้งใจให้มันเป็นแบบนั้นแหละ…ทำไมหรอ?"

เธอเปิดปากตอบลอยๆก่อนจะเผยรอยยิ้ม – มนุษย์ถั่วเหงื่อแตกพลั่กก่อนจะเปลี่ยนเรื่องเป็นกฏกติกาการสอบแทน…คาเรนไม่มีปัญหาซักนิด

เธอไม่สนใจหรอกว่าคนอื่นจะคิดยังไงกับเธอ

เธอแคร์แค่โซลดิ๊กเท่านั้น

"คิล" เอ่ยเรียกน้องชายแล้วเดินตรงเข้าไปหา 

"เคน?" คิรัวงุนงงเมื่อพี่สาวสวมกอด แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังคงกอดตอบอยู่ดี

คาเรนกดท้ายทอยแล้วลูบผ่านผมสีเงิน – เธอกอดน้องชายเพื่อย้ำเตือนสิ่งที่ตัวเองพูดไปก่อนหน้านี้

"อย่าลืมว่าหน้าที่ของนายคืออะไร…แล้วอย่าทำให้ฉันอารมณ์เสียอีกล่ะ" กระซิบเน้นเสียงชัดถ้อยชัดคำ กดจุมพิตลงหน้าผากแล้วเมินน้องชายที่ยืนมือสั่นเงียบๆ 

ส้นเท้าเคาะลงพื้นกระเบื้องแผ่นหนา -- ดวงเธอยิ่งไม่ดีอยู่ด้วย

ปลายเท้ากดลงช่องทางลับ

"ถ้าตายจริงๆจะทำยังไงล่ะเนี่ย" มือกดจิ้มโทรศัพท์...

[ครับ คฤหาสน์โซลดิ๊กครับ] พออีกฝ่ายรับสายเธอก็พ่นลมหายใจ

"โกโต้ ต่อสายหม่าม๊าให้หน่อย"

[ได้ครับ]

เธอพอสายอีกพัก ได้ยินเสียงซ่าเล็กๆ...สัญญาณ ขาดหายนิดหน่อย

[ว่าไงจ้ะคาเรน ลูกสาวคนสวยของม๊า]

"หม๊ะม๊า หนูน่ะไม่แน่ใจเลยว่าจะมีชีวิตรอดกลับไป…แต่หนูก็ยังไม่อยากยอมแพ้เหมือนกัน" เธอเอ่ยเสียงแผ่วตามมาด้วยเสียงหัวเราะเอ็นดูของคุณหญิงคิเคียว

[ถ้าอยากลุยก็ลุยให้เต็มที่สิจ๊ะ หม่าม๊าเชื่อเสมอว่าหนูทำได้….เคนจ๊ะ ถ้าจะตายจริงๆก็ส่งตำแหน่งให้อิลูมิเอาศพกลับมาด้วยนะ]

"ขอบคุณนะคะ หม่าม๊า" เธอยิ้มมุมปาก ออดอ้อนป้อนคำหวานใส่คุณหญิงคิเคียวอีกพักก่อนจะวางสาย

แพ้ไม่ได้

เธอจะแพ้ไม่ได้ เธอจะสอบตกไม่ได้…ถ้าพี่ชายไปถึงด้านล่างหอคอยแล้วต้องวนกลับมาหาร่างที่ไร้ประโยชน์ของเธอล่ะ พี่อาจจะเสียเวลาเปล่าในการมาสอบก็ได้

เพราะต้องใช้ทำงานในภารกิจต่อไปนี่นา?

บนจุดสูงสุดของหอคอยที่เหลือเธอเพียงคนเดียว 

'ยัยหนู เจอทางลับแล้วทำไมไม่ลงไปล่ะ…ยิ่งช้าเธอน่ะยิ่งเสียเวลานะ' เสียงจากที่ไหนซักที่ 

"คุณเป็นกรรมการคุมสอบหรอ?"

'ใช่แล้ว ฉันชื่อลิโป้เป็นกรรมการคุมสอบรอบที่สาม' เธอเมินเขา ไม่น่าสนใจซักนิด

เท้ากดลงช่องกระเบื้องแล้วตกลงสู่เบื้องล่าง – ตกลงมาเกือบ20เมตรได้…รอบตัวมืดไปหมด เดินตรงไปเรื่อยๆอย่างไร้จุดหมาย

ได้ยินเสียงโซ่ตรวนหนักอึ้งลากพื้น

'ยินดีต้องรับยัยหนู'

ไม่ยินดีซักนิด

"ฉันต้องทำยังไง?"

เธอเบนสายตา มีคบเพลิง4มุมให้แสงสว่าง…คราบเลือดเปรอะเต็มห้องและพื้น 

"น้องชายของฉันจะต้องกลับบ้านพร้อมฉันเท่านั้น" เธอก้มมองปลายเท้าตัวเอง – ไม่ว่าจะยังไงเธอก็จะต้องจูงมือน้องชายกลับบ้านให้ได้

'งั้นมาฟังกติกาไหม?'

"รบกวนด้วยค่ะ"

'ไม้สั้นไม้ยาวไงล่ะ' 

???

'ถ้าเธอจับได้ไม้ยาวต้องเอาชีวิตรอดจากฆาตกรระดับAจำนวน50คนให้ได้ – แต่ถ้าเป็นไม้สั้นก็จะต้องเอาชีวิตรอดจากฆาตกรระดับSจำนวน20คน…ทางไปต่อจะเปิดไว้ตลอด ไม่ว่าจะทางไหนก็เชื่อมไปถึงทางออกทั้งนั้น'

"เข้าใจง่ายดีนะคะ แต่ฉันมีเรื่องสงสัยน่ะ"

'อืม ไหนลองว่ามาสิ'

"พวกเขาใช้เน็นกันได้รึเปล่าคะ" 

'ไม่ได้ เป็นแค่คนโฉดนั่นแหละ – เธอใช้ได้หรอ'

"ก็นิดหน่อยค่ะ 4มหาวิถีน่ะ"

'ฉันชักถูกใจเธอซะแล้วแหะ' เธอมองนักโทษที่ถือได้สั้นไม้ยาวเดินมา แขนซ้ายเธอหักอยู่ด้วยน่ะสิ

เรียกได้ว่าหักเละเลยล่ะ…ถ้าโดนระดับSรุมก็คงจะแย่พอควร – มือหยิบไม้ที่อยู่ด้านขวา

อา

พระเจ้าเล่นตลกกับเธออีกแล้ว 

"ระดับSล่ะ…คุณลิโป้ – พวกเขาเป็นนักโทษประหารรึเปล่า?"

'ใช่ ไม่ว่าจะAหรือSก็เป็นนักโทษประหารทั้งนั้น'

คาเรนพยักหน้าเข้าใจ มือบางโยนไม้สั้นทิ้งไปอย่างไม่ใยดี

"หวัดดีน้องสาว มาสนุกกับพวกเราเถอะนะ – พวกเราน่ะอยากทำเรื่องลามกกับคนสวยมากกว่ามาฆ่าแกงกันน่ะสิ"

เธอหันมองนาฬิกา กรรมการคุมสอบไม่ได้บอกว่าจำกัดเวลา…แต่นี่น่ะ เธอคงกินเวลามาเกือบ2ชั่วโมงแล้วกว่าจะเดินมาถึงนี่

"งั้นฉันไม่เกรงใจล่ะนะ" เธอว่าพร้อมถอดเสื้อผ้าออก นี่คือชุดที่มารดาแต่งตัวให้ – หม่าม๊าตั้งใจเลือกชุดให้ซะนานสองนาน

"ว๊าวๆ ฉันคนแรก! ดูหุ่นนั่นเซ่!?"

ชุดจะเปื้อนไม่ได้

"งั้นก็เข้ามาให้หมดนั่นเลยสิ"

ตัวเธอน่ะ – จะสกปรกเพราะสนุกกับการทรมาน 

"ถ้าฉันจัดการพวกเขาแล้วมีที่ให้อาบน้ำล้างตัวไหมคะ"

'แน่นอน'

งั้นก็ถือว่าการสอบฮันเตอร์ไม่ได้เฮงซวยไปซะทีเดียว

มีดอาบยาระงับประสาทและยาคลายกล้ามเนื้อชนิดรุนแรงถูกชักออกมาจากที่รัดต้นขา – หายตัวไปท่ามกลางฝูงชน20คนโดยไม่ทันตั้งตัว

คมมีดเฉือนกายผู้คน

ลมตีหน้ายามที่เคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว

"ย๊าก – ตายซะนังเด็กเวร!!"

มีคนที่พิษทำอะไรไม่ได้ด้วยสินะ?

มีดจ่อเข้าเบื้องหน้า แทงทะลุปลายคางโผล่ออกปากยามที่อ้าปากค้างก่อนจะทรุดลงไป – มือชักมีดออกมาทำความสะอาดเลือดที่ติดอยู่

เสียงโอดโอยและก่นด่าปนกันน่าหนวกหู

สายตาเธอหยุดที่ไอ้โง่คนหนึ่งที่แหกปากพูดเรื่องน่ารังเกียจต่อหน้าเธอ

เธอจะเชือดไก่ให้ลิงดู 

"ฉันก็อยากเล่นสนุกเหมือนกัน"

มีดเสียบทะลุเข้ากระพุ่งแก้มแล้วกรีดปากเลือดอาบ

"แก…แก – อ๊าก!!" มือกดไหล่จนได้ยินเสียงกระดูกหัก

"นี่พึ่งจะเริ่มเอง อย่าพึ่งตายนะ" เธอยิ้มให้กับคนที่น้ำตานองหน้า

"แล้วถึงนายจะอ้อนวอนฉันก็ไม่คิดจะหยุดด้วย" 

นี่น่ะคือเวลาที่เธอจะได้สร้างผลงานชั้นเลิศ – ต้องตัดเส้นเอ็นก่อนเขาจะได้ไม่หนีเมื่อยาหมดฤทธิ์

น่าขยะแขยง

เพราะไม่มีคีม การจะเลาะฟันเลยยากลำบาก…แต่เธอก็ชอบอะไรแบบนั้นแหละ 

ภายในห้องสี่เหลี่ยม ทุกอย่างเงียบลง – มีเพียงเสียงกรีดร้องอื้ออึงฟังไม่ได้ศัพท์เมื่อมีดกรีดลงซอกฟันและแซะเข้าเหงือกให้ฟันหลุดออกมา

เสียเวลาและไม่ค่อยสนุก

ปากล่างถูกกรีดโยนทิ้งไป – ไม่มีเสียงรบกวนแล้ว 

เขาหมดหวังก้มมองที่พื้น ทั้งฟัน เศษเหงือก ชิ้นส่วนปากล่างกองอยู่ตรงหน้าทำให้อีกฝ่ายช็อคจนพูดไม่ออก – ลูกตาที่ใช้มองเธออย่างน่ารังเกียจต้องทำลายมันซะ

มีดตวัดแนวนอนกรีดผ่านลูกตาทั้งสองขว้างก่อนจะควักมันออกมา

เพราะการทรมานคนเป็นงานอดิเรกของเธอ 

คาเรนรู้ว่าต้องทำยังไงให้อีกผ่ายเจ็บจะขาดใจจนอยากตายแต่ตายไม่ได้…เท้าเล็กเลิกเสื้อนักโทษขึ้นแล้วใช้นิ้วท้าวเกี่ยวกางเกงลง

ฝ่าเท้าเนียนสวยกดย้ำลงจุดอ่อนไหวจนมันแข็งขืน 

"หืม…ในสถานการณ์แบบนี้ก็ยังมีอารมณ์สินะ – จะอวกเลยแหะ"

เธอนั่งทับต้นขาคนที่สภาพล่อแล่ เผยรอยยิ้มออกมายามที่ท่อนเอ็นร้อนแข็งๆถูไถกับร่องของเธอผ่านกางเกงชั้งใน…เธอบดสะโพกกดทับมันอย่างนึกสนุก

สีหน้าเสียวซ่านทรมานที่เจ็บปวดมากแค่ไหนหรือเสียวเพียงใจก็ทำอะไรไม่ได้

มีดกรีดลงหน้าอกจนถึงหน้าท้อง

เขาดิ้งสุดชีวิต – ส่งเสียงอืออาเมื่อกล่องเสียงยังไม่ถูกทำลาย

มือแหวกหน้าท้องเห็นเครื่องในที่ยังทำงานปกติ

"หนวกหูจังนะ"

กีดแทงทะลุกรีดลงลำคอ – เธอเกร็งมือใช้กรงเล็บคมฉีกกระชากทุกอย่างออกมา

ลำไส้ถูกหยิบขึ้นมาบีบจับออกมาชักรูด เธอลุกออกจากหน้าขาแล้วดึกมันออกมาไกลหลายเมตร…ก่อนจะวิ่งช้าๆกลับไปหาคนที่กำลังอิดโรย

มือลากไล้เครื่องในสีสด กรีดเปิดอวัยวะเพศผ่านจุดตีบแล้วตัดท่อปัสสาวะอย่างเบามือ

เธอรูดท่อปัสสาวะขึ้นมา – กำปั้นทุบลงแขนให้เขากระดูกหักเพื่อที่จะตัดมันได้ง่ายหน่อย

เอามือที่ถูกตัดวางทับท่อปัสสาวะก่อนจะถูกมีดปักไม่ให้มันขยับเขยื้อน นิ้วเรียวกดลงไตเพื่อนวดให้กระตึ้นขับของเสีย

น้ำของเสียสีเหลืองพุ่งกระจายเต็มคอและใบหน้าที่เว้าแหว่ง

"ตายซะแล้วล่ะ" สภาพน่าทุเรศไม่น้อย

เธออยากเล่นต่ออีกหน่อย แต่เสียเวลามากกว่านี้คงแย่…อย่างน้อยคนที่เหลือก็ยังฉลาดพอไม่วิ่งมาตายนั่นแหละมั้ง?

"คุณลิโป้ ฉันเสร็จธุระแล้วล่ะค่ะ"

'ขนมฉันฝืดคอไปหมดยัยหนู เดินตรงไปแล้วเลี้ยวขวา – มีคน5คนที่โดนกินเวลา50ชั่วโมงอยู่…'

'อาบน้ำเสร็จก็เดินออกมา แล้วฉันจะบอกทางไปลิฟต์'

"เข้าใจแล้วค่ะ"

เธอขานรับยามกำลังเก็บเสื้อผ้า เลือดที่เปื้อนทั่วร่างหยดลงพื้นตามที่เธอก้าวเดิน

เธอก็กังวลซะแทบแย่ว่าจะตายรึเปล่า จริงๆเตรียมใจตายไว้แล้วด้วย

ครืดดดด – ประตูห้องถูกเปอดจากผู้มาเยือน

"คาเรน!?"

ไม่คิดว่าการสอบจะง่ายแค่นี้เอง

"คิรัว!"

อา – บังเอิญสุดๆ! เธอน่ะชอบความบังเอิญแบบนี้จัง

"พี่ ทำไมมานี่ได้? ไม่สิ…เลือดพวกนี้?" คิรัวปรี่เข้าหาพี่สาว รับเสื้อผ้าในมือมาแล้วจับหล่อนหมุนซ้ายหมุนขวา

"อือ เล่นสนุกมา – เลยแวะมาอาบน้ำ"

คุยกันอีกพัก ทักทายคนอื่นอีกหน่อยเธอก็เดินหายเข้าห้องน้ำไป

แม้ว่าอีกไม่กี่นาทีต่อมาจะตะโกนเรียกน้องชายให้เข้าไปสระผมให้ก็ตาม…. 

_______________________________________________________________________________________

**ลูกฉันเป็นคนดี