คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : PRINCESS*3
อย่าทำให้ฉันอารมณ์เสีย…
….
ตายดีกว่า
ทำอาหารบ้าบออะไร – เธอเป็นลูกคุณหนูโดยสายเลือดนะ
อาบน้ำยังมีคนอาบให้…ทำอาหารบ้าบออะไร? ฝันเหอะว่าเธอจะทำได้น่ะ
บ้าจริง แล้วสลอธแสนรักตายไปแล้วรึยังเนี่ย?
"หาสัตว์เลี้ยงใหม่มันลำบากฝึกให้เชื่องนะ"
แล้วไอ้หมูย่างทั้งตัวนั่นน่ะ กินหมูตั้ง70ตัวได้ยังไงกันห้ะ? บ้าไปแล้ว…โลกนี้เพี้ยนไปหมด – ออกมาจากบ้านมีแต่พวกผิดมนุษย์ทั้งนั้น
"ปลาไม่กินเหยื่อเลยแหะ"
หิวแล้วนะ เดี๋ยวเธอก็ร้องไห้หรอก…
"หิวข้าวจั – กรี๊ด!" มือบางยกขึ้นทาบอกถอยหลังกรูติดต้นไม้
"ทำให้ตกใจหรอ"
อยู่ๆนักมายากลตัวอันตรายก็โผล่ขึ้นมาจากน้ำซะดื้อๆ – แถมคาบปลาในปากอีก…หัวใจจะวาย
"เธอไม่ทำ?"
อะไรเนี่ย อยู่ๆเขาก็มาชวนคุยน่ะนะ?
"เอ่อ…อา? ก็นะ"
"งี้เอง เป็นคนที่ชีวิตติดเตียง"
"ประมาณนั้นล่ะ แล้วคุณ?"
"อืม จะลองทำดู"
ช่างพยายามกันจริงๆ กรรมการผู้หญิงคนนั้นเรื่องมากจะตายชัก…อีกอย่าง ซูชิมันก็เป็นสิ่งที่ยากเกินไปนั่นล่ะ – ขนาดจะกินยังต้องจ้างเชฟมาที่บ้าน
เธอเองก็แยกรสชาติไม่ออกเท่าไหร่ แต่ถ้าอร่อยก็จะรู้สึกใจฟูมั้ง?
"เธอเคยกินซูชิไหม?"
"ในมือนั่น…"
"ก็อปน้องชายเธอมานั่นแหละ"
ฮิโซกะยื่นจานอาหารหรูให้แล้วทิ้งตัวลงนั่งข้างเธอ เธอกินอาหารที่เขายื่นให้เงียบๆขณะที่เจ้าตัวนั่งหงอปาหินเล่น
"รสชาติหมาไม่แดกเลยนะคะ"
"นั่นก็ใจร้ายไปนะ…"
/
"อา คาเรน? พี่นอนพอแล้วหรอ" คิรัวหันมาหาพี่สาวที่ทำหน้าง่วงอยู่ มือบางที่กำลังถือผลไม้ป่าชะงัก
"ยังไม่ได้นอน กำลังหาอะไรกินเลยเหม่อๆน่ะ" จริงๆกลับมาเพราะเห็นเรือเหาะนั่นล่ะ โลกนี้จงแตกไปซะ…กรรมการคุมสอบเฮงซวย
โลกใบนี้ก็เฮงซวย
เห้อ…คาเรนมองกรรมการสาวแสนดุที่ตอนนี้ยอมรับผิดเสียงอ่อน เธอไม่ชอบอะไรยุ่งยาก – แต่ถ้าได้สอบอีกครั้งมันก็มีหวังล่ะมั้ง? มั้งนะ…
"งั้นการสอบรอบต่อไปเอาเป็น ‘ไข่ต้ม’ ก็แล้วกัน"
ไข่ต้ม? – อา อันนั้นเธอน่าจะไปรอดอยู่นะ
"เคน ไปเร็ว" คิรัวฉุดเธอที่ยืนเหม่อพาดบ่าวิ่งขึ้นเรือเหาะ คนโดนอุ้มยังคงทำหน้าเอ๋อแดก – แต่เพราะน้องชายเป็นคนฉุดเธอเลยไม่ได้ขัดขืนอะไร
ใช้เวลาไม่ถึง30นาทีก็ลงจิดที่หุบเขาใกล้ๆ
คาเรนก้มมองลงด้านล่าง มีลมพัดกับเส้นอะไรไม่รู้โยงไปมา…อา? ไข่?
"ฉันจะสาธิตให้ดูก่อน จากนั้นจะเป็นตาของพวกนา – "
กรรมการยังไม่ทันพูดจบ
แกร๊ก –
หินที่ขอบหน้าผาหักกึก
"คาเร๊นนนนนนนนน!!"
"ยัยบ้านั่น!"
คิรัวร้องเสียงหลง เลโอลีโอช็อคเหมือนโลกจะแตก – ท่ามกลางเสียงกรีดร้องของน้องชาย…มือบางเกร็งกรงเล็บเจาะทะลุกำแพงหน้าผา
"ยังอยู่แหะ โล่งอกไปที" คิรัวปาดเหงื่อเมื่อเห็นพี่สาวกำลังห้อยต่องแต่ง คาเรนขมวดคิ้ว – เท้าประคองเตะไข่ขึ้นเหนือหัวก่อนที่มือขวาจะรับไข่นั่นอย่างแม่นยำ
ทีนี้
ขึ้นยังไง?
ข้อมือซ้ายที่ที่จะลุกำแพงก็หักไปแล้วด้วย ดีนะที่กระดูกมันไม่ทะลุออกมาทิ่มข้อมือเธอขาดแล้วตกลงทะเลเนี่ย
"สอบฮันเตอร์นี่มันเฮงซวยจริงๆ" มือถอดจากรูที่ยึดไว้ก่อนจะกระโดดขึ้นหน้าผาอย่างทรหด…พอขึ้นมาได้ก็นั่งทำหน้าโง่มองคนตัวใหญ่จุดไฟขณะที่คนอื่นลงไปเก็บไข่
อยากจะบ้าตาย
อยากกลับบ้าน…
-การสอบรอบสอง ผู้เข้าสอบผ่านทั้งหมด42คน-
/
"สำรวจ? พวกนายจะคึกอะไรนัก?" คาเรนที่เตรียมจะนอนขมวดคิ้ว
"นะเคน ไปเถอะ"
โดนลากขาออกมาดื้อๆ คนที่ขี้เกียจเป็นชีวิตถอนหายใจก่อนจะดีดตัวลุกขึ้นมา
"ก็ได้" เธอน่ะยอมอ่อนข้อให้คิรัวซะหมด
ก่อนจะโดนไล่ตะเพิดออกมาน่ะนะ –
/
ตัวเธอพบเรื่องน่าหงุดหงิดใจ – ใจนึงกำลังคิดว่าฟ้องพี่อิลูมิดีไหม? หรือควรฆ่าไปเลยดี?
แต่น้องชายตัวดีบอกว่า อย่าฆ่า หล่อนซะงั้น
"คิรัว เพราะมีความรู้สึกนายถึงได้เจ็บปวด" เสียงหวานเอ่ยเรียบขณะก้าวเท้าเข้าไปใกล้
"หน้าที่ของนายคืออะไร?"
คิรัวก้าวเท้าถอยหลัง – เขาไม่อยากทำพี่สาวสติหลุด ถ้าเป็นแบบนั้นเขาตายแน่
"เคน ฟังก่อนสิ" คิรัวเอ่ยปรามพี่สาวอย่างใจเย็น
"ฉันต้องฟังอะไรอีก? จะให้ฉันฆ่านายที่นี่พร้อมหมายเลข111หรอ?" ภายใต้ความกดดันที่พุ่งพรวด
"หนีไป!" คิรัวเปร่งเสียง กลืนน้ำลายลงคอที่แห้งผาก
"……" คาเรนหยุดกึก ในหัวคิดว่าทำอะไรบ้าบิ่นคงไม่ดี
"ขอโทษ โกรธมากเลยหรอ" คิรัวจับมือเธอ ออกแรงดึงเข้าไปหา
"ไม่เป็นไร"
ค่อยฆ่าทีหลังก็ได้ – เธอเก็บความคิดนั่นไว้ในใจ จับมือน้องชายพากันเดินไปตามโถงทางเดิน คิรัวโล่งใจไปพักนึง
ก่อนจะลอบถอนหายใจเบาๆ
พี่สาวเขาเป็นพวกไม่มีเหตุผล
ไม่ชอบการต่อรอง พูดคุย หรือเจรจา
เป็นคนที่มุทะลุ ใจร้อน แถมใจแคบไม่เข้ากับใบหน้าที่เย็นชานั่นซักนิด
หน้านี่ถอดแบบแม่มาเลย อายุมากกว่านี้กลายเป็นแฝดพี่อิลูมิแหงแซะ…ถ้ามีพี่อิลูมิสองคนชิ่งตายๆหนีไปซะดีกว่า
คิรัววางใจไปหน่อย
"เคน!? ทำบ้าอะไรเนี่ย!!"
อนิตาที่ลงมาจากเรือเหาะถูกโจมตีกระทันหัน พี่สาวเขาพุ่งตัวเตะหล่อนอัดเข้าบันไดเรือเหาะจนได้ยินเสียงกระดูกหักบีบอัดทั่วร่าง
"คิรัว ฉันบอกว่าอย่าลืมหน้าที่ของนายไม่ใช่หรอ" พี่สาวตัวดีถูกเม็นจิจับล็อคตัวกับพื้น หล่อนไม่ได้แสดงสีหน้าอะไร
"ปล่อยได้แล้วหนูเม็นจิ เธอไม่ได้ทำอะไรผิด" เนเทโล่เอ่ยอย่างปลงๆ
"ถึงจะมาสอบฮันเตอร์ แต่เนื้อแท้ของฉันคือโซลดิ๊ก – อะไรที่เป็นอันตรายต่อโซลดิ๊กฉันจะกำจัดมันซะ…" คาเรนปัดฝุ่น สบตากับน้องชายนิ่
"ต่อให้ตายฉันก็ไม่สน แล้วก็จะทำทุกอย่างเพื่อ กำจัด มันโดย ไม่สนวิธีการ ด้วย"
เธอไม่ได้พูดอะไรต่อ แค่เดินผ่านไปทั้งอย่างนั้น
"คิรัว" เสียงหวานเย็นยะเยือกอยู่หลังเขา
"อย่าทำให้ฉันอารมณ์เสีย"
เด็กหนุ่มผมสีเงินกลืนน้ำลายลงคอ
พี่สาวเขาเอาจริงแน่
_______________________________________________________________________________________
**เนื้อเรื่องอาจจะเดินไวหน่อยเพราะไม่ได้เน้นช่วงสอบค่ะ u__u)
ความคิดเห็น