คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : PRINCESS*2
น้ำลายยืด….
"หมายเลข101" คาเรนรับป้ายหมายเลขมาแล้วกวาดสายตามองหาน้องชาย เธอออกมาเร็วกว่าพี่ชายคนโตนิดหน่อย – ก็คือหลบหน้านั่นแหละ
ถ้าโดนสายตากดดันนั่นอกแตกตายแหงๆ
เธอยังนึกไม่ออกเลยว่าถ้าเจอพี่อิลูมิจะมองหน้าเขายังไงโดยที่ไม่ตัวสั่นเหมือนลูกหมาเจอราชสีห์…ทีนี้เธอต้องตามหาน้องชายตัวแสบ
"เธอขวางทางนะ" คาเรนหันกลับไปมอง 103? – หมองู?
"โทษที" กลิ่นพิษตีฟุ้งขึ้นจมูกเลยเชียว เป็นคนอันตราย…ที่นี่มีแรงกดดันชวนหดหู่อยู่รอบตัว เธอต้องหาที่เงียบๆก่อนซะแล้วมั้ง
"เหนื่อแล้วแหะ คิดว่าไงคาร่า" เธอพูดลอยๆใส่สลอธแสนรักที่เกาะเธอหนึบ
"หวัดดี เธอเป็นเด็กใหม่สินะ"
"ใคร?"
"อย่างที่เห็น ฉันเป็นผู้เข้าสอบหมายเลข16…ชื่อทอมป้า"
???
คาเรนทำหน้านิ่ง ทำว่าแล้วยังไง?ฉายชัดอยู่บนหน้า
"ฉันมาสอบครั้งที่35แล้วล่ะ ถ้ามีอะไรอยากถามก็ถามได้เลยนะ"
ไม่ได้อยากรู้จักซักหน่อย มาพูดอะไรให้ฟังอยู่ได้?
"น่ารำคาญ"
"อะ - อะไรนะ"
"น่ารำคาญ พุงย้อยน่าเกลียด…ไสหัวไป"
สลอธสาว(?)สัมผัสได้ว่าเจ้านายอารมณ์ไม่ดี เพราะงั้นสัตว์แสนคร้านถึงลืมตาขึ้นมาอย่างหงุดหงิดราวกับโดนรบกวนเวลานอน
กรงเล็บคมตะวัดแขนชายอ้วนเลือดอาบเป็นทาง
"ดูเหมือนคุณจะอับโชคนะ" เธอเมินอีกฝ่ายแล้วยืนนิ่งก่อนจะเอนหลังพิงกำแพง ร่างเล็กในชุดยูนิคเดรสกวาดสายตามองผู้คน
1 หมองูที่เจอ
2 นินจาที่กำลังโม้อะไรก็ไม่รู้
3 นายพรานผิวสีแทน
คนที่ต้องระวังที่ไม่เยอะ…
"อ๊าก!!"
อา….
"ระวังหน่อยสิ เดินชนคนอื่นแล้วไม่ขอโทษเนี่ย"
แล้วก็อีกคนที่ดูอันตรายกว่าชาวบ้าน…หมายเลข44
ขนลุกเลยแหะ
"เคน…"
อา
"พี่อิลูมิ?"
น่ากลัว
น่ากลัว – น่ากลัว!!
"ไว้คุยกัน"
รอดตายไปเปราะนึง…ดูเหมือนว่าจะไม่ได้โกรธเธอ? – ก็นะ
"ฉันไม่ใช่คนที่หนีออกจากบ้านซักหน่อยนี่นา"
กริ๊งงงงงงงงงงงงงง --
เสียงกริ่งแสบแก้วหู ก่อนจะเงยหน้าตามทิศทางเสียง…ผู้ชายในชุดสูทดูสุภาพ ผมสีม่วงอ่อนกำลังถือกริ่งหน้าตาประหลาดอยู่บนท่อน้ำ
"จากนี้เป็นต้นไปถือว่าปิดนับสมัครการสอบ การสอบรอบแรกจะเริ่มณบัดนี้ครับ"
…….
เธอยังหาน้องชายไม่เจอเลยนี่นา --
"เอาเถอะ"
เดี๋ยวคนก็น้อยเองนั่นแหละ
?
เริ่มวิ่ง?
"ตายแล้วสิคาร่า เหมือนฉันจะตกรอบแรกซะแล้ว" เธอไม่ชอบกิจกรรมที่ทำให้ตัวเองต้องเหนื่อย แต่ยังไงก็สัญญากับแม่ว่าจะพาน้องชายกลับบ้านนี่นะ?
เอาเป็นว่าเหนื่อยเมื่อไหร่ค่อยยอมแพ้ก็แล้วกัน?
"สาวน้อย มาคนเดียวหรอจ๊ะ – โอ๊ย!"
"แกเป็นใครฮะ มาอิเอาะอะไรพี่สาวฉันตาลุงนี่" เด็กหนุ่มไถสเก็ตบอร์ดอัดหน้า
"เคน ไหนว่าจะไม่มาไง? คิดถึงฉันใช่ม้า?"
"คิล"
"อือ?"
"นายคิดว่ามันเพราะใครฉันถึงต้องออกมาจากบ้านกันล่ะ?"
คิรัวสะดุ้ง ยิ้มแห้งใส่พี่สาวคนสวยแล้วหันไปหาเสียงโวยวายด้านหลังแทน
เธอเมินเสียงตะโกนและต่อล้อต่อเถียงนั่นแล้วเร่งความเร็วขึ้นอีกหน่อยโดยที่ไม่ทิ้งระยะห่างจากน้องชายตัวแสบมากนัก
การวิ่งไม่ได้ยากลำบาก
แต่มันจะวิ่งต่อไปอีกนานแค่ไหนต่างหาก
"พี่ ทำไมเอาคาร่ามาด้วย"
"เพราะจะเหงา"
สลอธของเธอเป็นเด็กดีขี้เหงา?
"คาร่า?"
"เอ่อ….สวัสดี ฉันชื่อกอร์นนะ" เด็กหนุ่มทักทายสลอธที่กระโดดใส่
สลอธของเธอโหนตัวไปเกาะเด็กหนุ่มที่กำลังวิ่งตามหลังมาซะอย่างนั้น แถมถูไถอีก – นี่มัน?
นังสลอธนั่นตกหลุมรักคนอื่นที่ไม่ใช่เธอซะแล้ว…นังสลอธใจแตก!!
"หายากนะเนี่ยที่คาร่าจะยอมเข้าใกล้คนอื่นที่ไม่ใช่คนในบ้านเนี่ย"
"งั้นหรอ ฮะๆ – จริงสิ ผมกอร์นนะฮะ"
"ฉันคาเรน"
เธอไม่ได้สนใจอะไรมากนัก ไปเกาะคนอื่นก็ดีเหมือนกันแหละจะได้ไม่เกะกะ…แต่มันน่าน้อยใจนิดๆ
-ระยะทาง60กิโลเมตร ยังไม่มีผู้สอบตก-
อา บ้าไปแล้ว…คาเรนจุมปุ๊กขี่หลังน้องชาย ดิสอิสสลีปปีอ – นอนหลับไปแล้วเรียบร้อยด้วยเหตุผลที่ว่า
นี่คือเวลานอนกลางวัน
และคิรัวก็รู้ด้วยยว่ามันจะกลายเป็นแบบนี้…เพราะถ่าไม่เจอเขาพี่ส่วเขาก็คงจะหาที่นั่งหลับโดยไม่สนใจการสอบนั่นแหละนะ
"เคน! อย่ามานอนน้ำลายยืดนะ!" คิรัวแหวใส่พี่สาวเมื่อได้ยินเสียงงึมงำเคี้ยวน้ำลายแจ๊บๆข้างหู
งับ –
"อย่ากินหูฉันด้วย!!"
คิรัวกรีดร้องเมื่อหูตัวเองโดนงับแล้วมีฟันขบตามมา เขานึกไม่ออกจริงๆว่าพี่สาวตัวดีฝันอะไรอยู่น่ะ…อยากจะบ้าตาย
-ทางขึ้นอุโมงมีคนสอบตกไปแล้ว37ราย-
การสอบฮันเตอร์รอบแรกได้สิ้นสุดลง…
"ห๋า? เช้าแล้วหรอ"
แล้วเธอก็ตื่นขึ้นมาพอดี
"เคน เธอน้ำลายยืดอ่ะ" ราเรนไมาได้ใส่ใจก่อนจะ
"เคน สกปรก!" คิรัวแหวอีกครั้งเมื่อพี่สาวเอาเสื้อเขาเช็ดปาก
เธอยีหัวตัวเองแล้วขยี้ตาเพื่อปรับโฟกัสการมองเห็น ดูเหมือนเธอจะพลาดอะไรไปแหละ?
"มีเรื่องวุ่นวายอะไรด้วยสินะ"
สงสัยจะหลับลึกไปหน่อย…
-ผู้เข้าสอบ311คนกำลังตะลุยเข้าสู่ป่านูเมเล่-
"กอร์น ขึ้นไปข้างหน้ากันเถอะ" คิรัวหันไปหาเพื่อนใหม่ หมอกกำลังหนาขึ้น
"คิรัว คาเรนล่ะ?"
เพื่อนหัวตั้งทักทำเอาคนที่เผลอหน้าซีด
"คาร่า!!" คิรัวขึ้นเสียง สลอธที่กำลังนอนหลับสะดุ้งหลบตาลูกชายคนกลางบ้านโซลดิ๊ก
"ตามหาคาเรนเดี๋ยวนี้เลย ถ้าไม่เจอแกตายแน่"
ป้อนคำสั่งสลอธพร้อมขู่อย่างโหดเหี้ยม สลอธที่กำลังเกาะกอร์นตัวสั่นก่อนจะกระโดดลงจากหล่แล้วหายไปในสายหมอก – กอร์นทำหน้าเป็นห่วงออกมาอย่างจริงจัง
"จะไม่เป็นไรหรอคิรัว"
"ไม่เป็นไร สลอธน่ะเชื่องช้าแต่ไม่ได้โง่นะ…อีกอย่างมันไม่ใช่สัตว์เสี้ยงธรรมดาด้วย"
กอร์นไม่ได้ถามอะไรต่อแต่ก็ยังคงเป็นห่วงทั้งพี่สาวเพื่อน แล้วก็สัตว์เลี้ยงเมื่อครู่ด้วย
/
"พี่ ฉันน่ะกลัวคนรู้จักพี่จัง" เธอพ่นลมหายใจขณะที่กำลังวิ่งอยู่ข้างพี่ชาย กว่าจะวิ่งมาหาพี่ชายคนโตของบ้านได้นี่ต้องรอนักมายากลคนนั้นออกไปก่อน
"หมอนั่นมันเพี้ยนน่ะ ไม่ต้องสนใจก็ได้" มนุษย์เข็มตอบกลับนิ่งๆ สั่นลั่นกึกๆจนเธอหวั่นใจว่าระหว่างเข็มที่ปักหน้ากับหัวพี่ชายอะไรจะกระเด็ดหลุดออกมาก่อน
"คิรัวเป็นไง?"
"ไม่รู้สิ เขาคงแค่เบื่อนั่นแหละ – อา แต่หนูห้ามเขาไปแล้วนะ"
"แต่วันต่อมาเจ้าโง่นั่นก็แทงแม่กับมิลกี้แล้วหนีออกจากบ้านเฉยเลย" เธอแก้ต่างอธิบายละเอียด
"แปลว่ามาชวนเธอหนีออกไปด้วย?"
"อือหึ ก็เลยถามว่าไม่มีวิธีฆ่าตัวตายแบบอื่นแล้วหรอแต่หมอนั่นไม่ตอบแล้วก็งอนใส่"
เธอไม่คิดว่าน้องชายตัวแสบจะโง่ปานนี้…ไม่สิ? มุทะลุ? – นั่นแหละ น่าปวดหัวจะแย่
"ขอมุมมองของเธอหน่อยสิ เคน"
"พี่หมายถึง?" เธอขานรับพี่ชาย ก่อนจะจับแขนเขาแล้วเตะหน้าสิ่งมีชีวิตแปลกๆ
"มุมมองที่มีต่อฮิโซกะน่ะ" อิลูมิยกแขนขึ้น เขาไม่ได้ปล่อยให้น้องสาววิ่งต่อเพราะที่เธอเกาะแขนเขาแปลว่าน่าจะเหนื่อยแล้ว
"แปลกดี เขาน่ากลัวน่ะ…ดูไม่น่าจะเข้ากับพี่ได้เลย แต่ก็เหมือนจะใจดีอยู่นิดหน่อย"
"อย่าเข้าใกล้หมอนั่น"
"อือ หนูรู้แล้ว"
ถึงพี่ชายจะไม่สั่งก็เถอะ
คงไม่มีความจำเป็นต้องไปข้องแวะอะไรกับตัวตลกคนนั้นหรอก…?
"ฮิโซกะ กลับมาได้แล้ว จวนจะถึงสถานที่สองรอบสองแล้วนะ"
'โอเค เดี๋ยวฉันไป' ได้ยินอีกฝ่ายตอบกลับมาก่อนที่พี่ชายจะเก็บอุปกรณ์สื่อสารไป
"แยกกันได้แล้ว ดูแลคิรัวด้วย"
"อือ"
-การสอบรอบที่2จะเริ่มตอนเที่ยง-
____________________________________________________________________________________________
ความคิดเห็น