คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Pandora : 02
ฉันหลงรัก
"ที่นี่คือป่าดงดิบนูเมเล่ ฉายารังนักต้มตุ๋น"
"เราจะต้องผ่านที่นี่ไปเพื่อไปยังสนามสอบที่2ครับ" รูบี้กระพริบตา สัตว์ที่นี่ดูเเปลกเเละน่าสนใจ
หากเเต่ไม่ได้สวยงามจนดึงดูดเธอ จะว่ายังไงดีล่ะ
"ไม่จริงหรอก หมอนั่นมันโกหก! เจ้านั่นน่ะเป็นตัวปลอม" ชายคนนึงเดินออกมา เเถมใส่ร้ายโต้งๆ
"ฉันต่างหากเป็นกรรมการตัวจริงน่ะ"
วุ่นวายไม่หยุดไม่หย่อนเชียว....
"ตัวปลอมหรอ หมายความว่ายังไง?" เลโอลีโอเอ่ยปากงุนงง
"งั้น เเล้วคนที่อยู่ที่นี่เป็นใครกันล่ะ?" ฮันโซเอ่ยด้วยความไม่แน่ใจ
ผู้เข้าสอบโลเล เเล้วเจ้าตัวก็ดันนิ่งเหมือนกับว่าต้องการประเมินอะไรบางอย่างเสียอีก
"เป็นคนที่เเปลกดีนะ"
"เธอหมายถึงอะไร?"
"ผู้คุมสอบน่ะ คือคุณซาธ็อทนั่นเเหละ...มนุษย์วานรมันอ่อนเเอมากเลยนี่นา" รูบี้ถอนหายใจ
ทุกคนกำลังกระสับกระส่ายเต็มที่จนน่ารำคาญเชียว
"ถ้ากรรมอ่อนเเอใครจะอยากเสียเวลามาสอบกัน"
"แล้วถ้าเเพ้ลิงโง่นั่นจะพาเราลุยป่านี่ไปได้หรอ?" เลโอลีโอทำหน้าโล่งใจ
"เธอนี่ฉลาดจังนะ!"
"ทำไมนายถึงโง่ต่างหาก เรื่องแบบนี้วิเคราะห์หน่อยก็ได้แล้ว" รูบี้ตอกหน้าหงาย--
"รูบี้" คิรัวจับมือ
"อา ไม่มีอะไร...ฉันคิดอะไรเรื่อยเปื่อยน่ะ" เอ่ยปากตอบพร้อมรอยยิ้ม
เเมวขาวทำหน้าเป็นห่วง รูบี้ทำเพียงยิ้มเเล้วลูบหัวเบาๆ
ก่อนที่มือบางรับไพ่ที่ถูกยิงมา
กรรมการตัวปลอมร่วงลงไปกองกับพื้น
"นี่...ยิงใส่จากด้านหลังฉันก็เเย่สิ ใจร้ายจังนะ" รูบี้ส่งยิ้ม พร้อมกับดึงคิรัวเข้าอ้อมเเขน
ถ้าของสะสมมีตำหนิจะทำยังไง....
"ใจร้ายไปแล้วรูบี้ หยอกเล่นเฉยๆน่ะ♡" ฮิโซกะหัวเราะเเล้วเบนสายตาไปทางกรรมการ
"มันเสียมารยาทนะครับ"
"ก็ทำเเบบนี้มันเร็วกว่านี่นา ทีนี้ก็ชัดเจนเเล้วว่านายเป็นตัวจริงสินะ" ฮิโซกะวาดรอยยิ้ม
"คนที่เป็นฮันเตอร์น่ะ คงไม่ห่วยถึงขนาดที่รับการโจมตีเพียงเเค่นั้นไม่ได้หรอก"
"คำชมเมื่อครู่นี้ผมจะขอรับเอาไว้ เเต่ว่าถ้าโจมตีผมอีกไม่ว่าจะด้วยเหตุผลหรือกรณีใดๆก็ตาม"
"จะถือว่าคิดร้ายต่อกรรมการเเล้วจะหมดสิทธิ์ถูกปรับตกทันที เข้าใจนะครับ"
"ครับๆ~ เเจ่มเเจ้งเลยล่ะ" รูบี้ปรายตามอง
"เกิดมาสวยเสียของจริงๆ"
"อะไรนะ"
"ไม่มีอะไร" หันไปยิ้มให้คิรัวตามเคย ก่อนที่ทุกอย่างจะกลับเข้าสู่เหตุการณ์ปกติแล้วการสอบก็ดำเนินต่อไป
อา หมอกหนาขึ้นอีกเเล้ว
"รูบี้ อย่าอยู่ห่างจากฉันนะ" คิรัวกำชับจะว่ายังไงดีล่ะ
"ได้จ๊ะ" ใบหน้าสวยเผยรอยยิ้มอย่างพอใจ
"กอร์น!" คิรัวเอ่ยเรียกเมื่ออยู่ๆอีกคนก็วิ่งกลับไป
คงเพราะรู้ว่าห้ามไปก็คงไม่ฟัง คิรัวถึงเมินเเล้วโดดขึ้นสเก็ตบอร์ดในมือเเทน
"ไร้สาระชะมัด" เขาไม่เข้าใจเรื่องนั้นเลย ทั้งที่เเค่เมินก็ได้เเท้ๆ
ทำไมต้องกลับไปช่วยคนที่พึ่งรู้จักด้วย
"รูบี้คิดว่าไง" คิรัวถามคนในอ้อมเเขน
"เรื่องนั้นสำคัญหรอ ฉันพูดเเล้วนายจะได้อะไรคิรัว" เธอไม่สนใจเรื่องเเบบนั้นหรอก
ใช้เวลาไม่นานนัก ก่อนที่กรรมการคุมสอบจะหยุดวิ่ง
ผู้คุมสอบเริ่มโวยวาย การที่กรรมการคุมสอบมองนาฬิกาเป็นระยะมันเเปลว่ากำลังรอเวลาอยู่ต่างหาก
พวกโง่ที่ส่งเสียงเอะอะน่ารำคาญจริงๆ
"รูบี้♡" เสียงทุ้มเจ้าเล่ห์ดังขึ้นด้านหลัง
"....."
"เงียบเเบบนี้ใจร้ายจัง ยังงอนฉันอยู่สินะ" มือสีซีดลูบผ่านพวงเเก้ม
เพี๊ยะ!
โดนปัดมือออกอย่างไม่คาดคิด ฮิโซกะเลิกคิ้วเเปลกใจ
ก่อนจะฉงนอีกครั้งเมื่อเจ้าหล่อนประคองมือเขาทาบเเก้มพร้อมกับหยาดน้ำตา
"อา ขอโทษค่ะคนสวย" เสียงหวานสั่นระริก ฮิโซกะยิ้มตาหยี
"ฉันรบกวนห้วงภวังค์เธอสินะ ฉันไม่เป็นไร"
"เเต่มือคุณเเดงนะคะ ถ้าเป็นเเผลจะทำยังไง" เธอต้องรู้สึกเเย่ไปชั่วชีวิตเเน่
ของสะสมห้ามมีตำหนิ-- ความรู้สึกที่กำลังตีกันหยุดชะงักเมื่อนิ้วถูกยัดเข้ามาในปาก
กลิ่นคาวเลือดเตะจมูก ดูเหมือนว่าเขาจะมีนิสัยเเบบนั้น
"อ้าปากสิ เด็กดี" ฮิโซกะป้อนคำสั่ง รูบี้ทำตามอย่างว่าง่าย
กลิ่นเลือดกระตุ้นอารมณ์เธอได้อย่างดี มือเรียวสั่นระริกจิกกระโปรงเเทบขาด
ขาบดเบียดกันจากรูสวาทที่ชื้นเเฉะ
ฮิโซกะหัวเราะก่อนจะผละออกอย่างนึกสนุก
"เหมือนหมาติดสัดเลยรูบี้♡" ทิ้งให้เธอทรุดลงพื้นพิงต้นไม้ใกล้ๆ
ร่างบางขดตัวลง เวลาพูดว่าเด็กดีทำเอาเธอหน้าร้อนผ่าวเชียว
ปัง!
"หมดเวลา" ซาธ็อทเอ่ยนิ่งก่อนจะเอ่ยปากชมผู้เข้าสอบ
"ที่นี่คือสวนอุทยานบิสก้า ซึ่งเป็นสถานที่สอบรอบสองครับ"
รูบี้หยุมหัวตัวเองเรียกสติก่อนจะหันหน้าเอาหัวโขกต้นไม้เลือดอาบ
"รูบี๊--!?"
ท่ามกลางเสียงกรีดร้องของคิรัวน่ะนะ....
/
"เธอ ชื่อรูบี้...ใช่ไหม?" เสียงทุ้มเหนื่อยๆดังขึ้น-- บุคคลที่ปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าเธอคือความเพอร์เฟคของโลกใบนี้
"ค่ะ"
ตรงหน้าเธอคืออิรุมิ โซลดิ๊ก
"ใครอนุญาตให้เธอมองหน้าฉัน" คนโดนเหยียดสะดุ้ง
คุกเข่าลงกับพื้นราวกับเด็กทำความผิด
"ขอโทษค่ะ ฉันไม่ได้--"
"ฉันอนุญาตให้พูดหรอ"
เงียบปากฉับพลัน เหงื่อแตกพลั่ก รูบี้ตกตะกอนความคิด
ขอบตาเริ่มร้อนผ่าว กัดปากจนเลือดซิบ
โกรธหรอ? ทำยังไงดี? ถ้าคนสวยไม่สนใจเธอขึ้นมาล่ะ?
"ฉันล้อเล่นน่ะ เงยหน้าเถอะ" ไม่ได้โกรธหรือไม่พอใจ?
อึก-- รูบี้สะอึก ใบหน้าสวยที่ห่างกันเเค่คืบ
"ทำไมทำหน้าเเบบนั้น ไหนว่าฉันสวยไม่ใช่หรอ?" เจ้าหล่อนกระพริบตาปริบๆ อา-- เธอเเทบจะหยุดหายใจ
ทำไมเกิดมาสวยขนาดนี้กันนะ
"เธอไม่ได้สนใจเรื่องซูชิหรือสอบเลยนี่นา แล้ว...ทำไมถึงรู้เรื่องของฉัน?" เธอควรตอบยังไงดี? มาจากโลกอื่น? มาจากอนาคต? มองเห็นอนาคต? ดูดวง? จะโกหกหรอ?
ต่อหน้ามัจจุราชที่งดงามดุจเทพธิดาน่ะหรือ?
"สัญชาติค่ะ" ถ้าพูดไปได้โดนหาว่าเป็นคนบ้าน่ะสิ
"โกหกไม่เก่งสินะ" โดนจับได้เเล้ว....เเถมเร็วด้วย
"ช่างเถอะ ฉันจะไม่ถามก็เเล้วกัน" มือหนาเชยคาง
"เธอรู้รึเปล่าว่าตัวเองก็สวย" ใจเต้นระรัวเเทบคลั่ง
ใบหน้าเห่อร้อนเเดงด่ำ
"ฉันจูบได้ไหมคะ?"
ก่อนจะหลุดเอื้อนเอ่ยประโยคนั่นออกมา
อิรุมิเลิกคิ้ว เเปลกจริงๆนั่นแหละ
ดูไม่มีพิษภัยเเต่ทำตัวเเปลกเเถมไม่รู้จุดประสงค์อีก
"ขอโทษค่ะ"
จะเป็นอันตรายต่อน้องชายของเขารึเปล่านะ? อา...น้องชายของเขาก็ดูจะติดเธอด้วยนี่สิ
"ขอโทษทำไม"
"ฉันปากเสียพูดอะไรโง่ๆไม่เข้าเรื่อง-- น่ะค่ะ"
อืม รู้ตัวด้วยว่าตัวเองโง่
"ได้"
เฝ้าดูไปก่อนดีไหมนะ
"ฉันอนุญาตให้จูบ จะจูบก็จูบสิ"
____________________________________________________
*เห็นเเบบนี้พี่ฮิซไม่ใช่พระเอกนะคะ-- ฮีเเกเเค่ช่บเเกล้งน้อง อารมณ์เหมือนน้องเห็นฮีเเกเป็นของสะสมเเหละค่ะ
คือฮีเเกเองก็มองน้องเป็นของเล่นเหมือนกัน=-=)!
ความคิดเห็น