คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : Pandora : 16
ตกหลุมรัก?
การตกหลุมรัก
รูบี้นิยามคำนั้นเมื่อเผชิญหน้ากับอิรุมิ โซลดิ๊ก
บางทีการตกหลุมรักอาจจะไม่ใช่การตกหลุมรักเพียงอย่างเดียว
มันช่างแปลกเสียจริง
ทั้งเธอและเขา
พวกเราต่างไม่ได้มีความสุข
แต่ถึงกระนั้นก็ไม่มีใครคิดที่จะเดินออกไป
เพราะงั้นตอนนี้เราสองคนถึงได้อยู่ทรมานกันและกัน
"ขออนุญาตเสิร์ฟชาครับ"
และความทรมานนั่น –
"น้ำเน่าชะมัด" มือวางหนังสือนิยายแล้วหันมาสนใจขนมตรงหน้าแทน
หวาน..
ไม่ถูกใจซักนิด
มือเรียวดันขนมออกห่างพอเป็นพิธีแล้วจิบชาแทน นานแล้วที่ไม่ได้ออกมาเดินเล่นคนเดียว? อิรุมิจะดูแลลูกได้อย่างดีรึเปล่า? รู้บี้ลืมทุกอย่างไปแล้ว เธอไม่มีอะไรที่ชอบ ไม่มีขนมที่อยากทาน ก่อนหน้านี้เธอใช้ชีวิตแบบไหน?
"หวัดดี?"
รูบี้ฉงน ทำไมเขาถึงมาอยู่ที่นี่ล่ะ?
"คุโรโร่?"
"ผมดีใจนะที่คุณยังจำผมได้" รูบี้หัวเราะ -- เธอควรพูดอะไรต่อหน้าเขาดีล่ะ?
"คุณไปได้ดีกับเขารึเปล่า"
"เหมือนจะดีค่ะ"
"ผมเสียใจนะ"
"เรื่องอะไรคะ"
"ผมอยากเจอคุณอีก"
อา – เธอก็เหมือนกัน
"ผมอยากให้คุณหนีไปกับผม"
เธอไปได้
"เลือกผมไม่ได้หรอ"
นั่นสิ
"ฉันรักเขาค่ะ"
คุโรโร่ถอนหายใจ มันเป็นเรื่องที่เขาไม่เคยคิดมาก่อน
ตัวเขาได้ตั้งคำถามกับตัวเอง – เคยสบตากับใครแล้วโลกหยุดหมุนบ้างรึเปล่า?
ถ้าเป็นเมื่อก่อนเขาคงไม่คิดจะใส่ใจอะไรแบบนี้เลยด้วยซ้ำ
วินาทีที่ได้สบตากับเธอท่ามกลางผู้คน…อยู่ๆโลกของเขาก็เปลี่ยนไป
ตัวเขาตกอยู่ในห้วงภวังค์ของเธออย่างง่ายดาย
"ผมชอบคุณมากจริงๆนะ"
คนเราสามารถตกหลุมรักได้ง่ายๆถึงเพียงนั้นเลยหรอ?
ความรักไม่ได้หอมหวานซัดนิด
การตกหลุมรักใครซักคนมันคือความเจ็บปวดที่โดนเข็มนับพันเล่มทิ่มแทงต่างหาก – เธอก็คงจะรู้สึกแบบนี้ใช่รึเปล่า?
"คุณมีอะไรที่อยากพูดอีกรึเปล่าคะ?"
ใจร้ายชะมัด
"ไม่หรอก – "
เพราะต่อให้ภาวนามันก็เป็นไปไม่ได้อยู่ดี
"ผมไม่อยากให้คุณลืมผม"
รูบี้วางเงินลงบนโต๊ะก่อนจะเดินออกไป
"ไม่ลืมหรอกค่ะ แล้วก็ช่วยจัดการเค้กนั่นทีนะคะ…"
"มันหวานไปหน่อยน่ะ"
คุโรโร่มองเค้กแครอทที่ถูกตัดออกไปนิดหน่อย
"หึ หวานอะไรกัน"
ขมจะตายอยู่แล้ว --
รูบี้ปรายตามองบุรุษกางเขนผ่านกระจกร้าน เธอควรกลับได้แล้ว
กลับไปยังโซลดิ๊ก
/
"คุณ?"
"ฉันชงนมไม่เป็น…"
อยากจะบ้าตาย
"มีฟองเยอะๆน่าจะกินได้แล้วนี่" รูบี้กุมขมับแรงมาก…
"เดี๋ยวฉันดูลูกเองค่ะ คุณไปอาบน้ำเถอะ"
"อือ"
อิรุมิหงอยไปเลยล่ะ
"เรื่องแมงมุม เสร็จแล้วหรอคะ"
"อา เพราะงั้นเราจะกลับพรุ่งนี้"
"เดี๋ยวค่ะ"
"อืม?"
"เกิดอะไรขึ้นกับคุโรโร่หรอคะ"
"อยากรู้ไปทำไม"
"บอกไม่ได้หรอคะ"
"ถามฮิโซกะเองสิ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน"
รูบี้ทิ้งตัวนั่งลงบนเตียงนุ่ม เธอควรติดต่อไปหรอ? ยุ่งยากจัง…งั้นช่างหัวมันไปดีกว่า
เธอไม่ได้อยากเสวนากับตัวตลกคนนั้นเท่าไหร่นักซะด้วย
"เดี๋ยวแม่ชงนมให้ใหม่" เลี้ยงลูกไม่ได้เรื่องจริงๆ
"แอ้ๆ อา อู"
"อย่าอมนิ้ว"
เจ้าเด็กนี่ – รูบี้มองเด็กน้อยที่คลี่ยิ้มหัวเราะคิกคัก
"อมเช็คอยู่ได้ มือไม่หายไปไหนหรอกน่า" พัฒนาการของเด็กช่างล้ำลึกจริงๆ
อิรุมิมองร่างบางที่นั่งชงนมอย่างจริงจัง น่าเอ็นดู? ก่อนหน้านี้เขามองหล่อนแบบไหนกันนะ คิดไม่ออกเลยแหะ
"คุณไม่แต่งตัวหรอคะ จะเป็นหวัดเอานะ" คนที่กำลังป้อนนมลูกหันมาทางเขา
"ทำไมถึงต้องชงนมด้วยล่ะ" อิรุมินึกสงสัยมาพักใหญ่
"ตอนแรกว่าจะเอาออกน่ะค่ะ"
ใช่ – เธอจะแท้งเด็กคนนี้ด้วยการคลอดก่อนกำหนด…
"แต่ดันรอดมาซะงั้น" เพราะไม่อยากตายหรอ?
"ทำไมถึงไม่ทิ้งไปล่ะ"
"คะ?"
"ต่อให้รอดชีวิตมา แต่เธอจะทิ้งเด็กคนนั้นก็ได้นี่นา"
"ฉันบอกแล้วไงคะ – ว่าเขาดูเหมือนคุณ น่ะ"
มันไม่มีอะไรมากไปกว่านี้แล้ว
อิรุมิเอียงคอ อืม…เสียใจหน่อยๆแหะ? เสึียใจ? อา – ใช่สิ
ก็ไม่ใช่เด็กที่ทั้งเขาหรือเธอตั้งใจจะให้เกิดมานี่นะ?
"เธอก็อาบน้ำเถอะ"
"ค่ะ" เธอขานรับเพียงแค่นั้น ก่อนจะลุกคว้าผ้าขนหนูเข้าห้องน้ำไป
ความสัมพันแปลกๆ
ไม่ใช่เพื่อน มากกว่าคนรู้จักแต่ไม่สามารถเรียกว่าคนรักได้ – เขานึกอายขึ้นมาที่กล้าพูดต่อหน้าเธอว่าพวกเราเป็นสามีภรรยากันออกไปได้โดยไม่อาย
คิดๆแล้วมันน่าขำจริงๆ
"อาเบล?" เป็นชื่อที่ดูไม่เหมาะเลย น้องชายคงเกลียดเขามากกว่าเดิมแหงแซะ
"เป็นเด็กที่แปลกจัง" เอาแต่ยิ้มและหัวเราะ แทบจะไม่ร้องไห้เลย…อาจจะเพราะรูบี้ไม่ใช่คนที่ร้องไห้ได้ง่ายๆรึเปล่านะ? อืม…ต้องเป็นแบบนั้นแน่ๆ
"ชอบรูบี้มากเลยหรอ" นิ้วจิ้มแก้มนุ่มนั่นอย่างนึกสนใจ – นุ่มเหมือนมาชเมลโลเลย
"อิรุมิ?"
"อา เสร็จแล้วหรอ ฉันไม่ได้ปลุกลูกนะสาบาน" รูบี้กระพริบตาปริบๆ
"ไม่ใช่ค่ะ ฉันจะถามว่าอยากทานอะไรเป็นพิเศษรึเปล่าต่างหาก"
"อือ อะไรก็ได้"
เจ้าหล่อนพยักหน้ารับ เธอไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ในสถานะไหนแล้วควรวางตัวยังไงไม่ให้เขารำคาญ – ไม่รู้ว่าทุกอย่างจะดีขึ้นไหม
หรือจะแย่ลงกว่าเดิมก็ได้
เธอไม่อยากเจ็บปวด
หากแต่ความเจ็บปวดนั่นดันเป็นสิ่งเดียวที่บ่งบอกว่าเธอยังคงมีชีวิต
"เอาชาด้วยไหมคะ?"
ตัวเธออุสสาห์พยายามใช้ชีวิตเพื่ออยู่เคียงข้างเขา
"อือ ตามใจเธอ"
ยินดีที่จะยอมรับความเจ็บปวดเหล่านั้น
"ฉันน่ะ ชอบคุณมากจริงๆนะคะ"
"แม้ว่าฉันจะทำให้เธอเจ็บปวดน่ะหรอ"
"ค่ะ มันดูโง่หรอคะ?"
อิรุมิส่ายหน้า มันไม่ได้ดูโง่ซักนิด
"ฉันดีใจนะ ที่เธอกลับมา"
มือบางวางถ้วยชาลงบนโต๊ะกาแฟตัวเตี้ย
เธอไม่อยากเจ็บปวดและเสียใจ
แต่ช่างสิ? – เพราะเธอจะทำให้เขาเสียใจไปตลอดชีวิตจนตายเลย
________________________________________________________________________________
ฺ**เมียไม่ได้กลับมาเพราะรักครับ แค้นล้วนๆ
ความคิดเห็น