NC

คำเตือนเนื้อหา

เนื้อหาของเรื่องนี้อาจมีฉากหรือคำบรรยายที่ไม่เหมาะสม

เยาวชนที่มีอายุต่ำกว่า 18 ปี ควรใช้วิจารณญานในการอ่าน

กดยอมรับเพื่อเข้าสู่เนื้อหา หรือ อ่านเงื่อนไขเพิ่มเติม
ปิด
ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    FICHxH : treat like princess [Chrollo x Oc]

    ลำดับตอนที่ #13 : PRINCESS*13

    • อัปเดตล่าสุด 11 ก.ค. 66


     

    ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร

     

    "ไปไหนมาเนี่ย กลับดึกชะมัด! แล้วทำไมไม่ยอมรับสายกันห้ะ!" คิรัวบ่นยาวเหยียดรัวเป็นชุด คาเรนหลบหน้าแล้วทำเพียงซุกตัวอยู่ใต้ผ้าห่ม

     

    มันมีพิรุธสุดๆ!

     

    "ก็ได้ ถ้าไม่ตอบก็ช่างเหอะ"

     

    เขาต้องรู้ให้ได้ – ว่าใครมันทำพี่สาวเขาแปลกแบบนี้!? 

     

    "เคนเจอคนหล่อ"

     

    คิรัวหันนขวับ กระโดดทีเดียวขึ้นเตียง

     

    "หมายความว่าไง? คนหล่อ??"

     

    "คุณยิ้มหวานน่ะ"

     

    คิรัวนิ่ง

     

    คิดในหัวรอบที่ล้านว่าไอ้คุณยิ้มหวานนี่มันใคร – แล้วไอ้ตุ๊กตาหมีสีม่วงนี่มันอะไร? ไอ้คุณยิ้มหวานมาจีบพี่สาวเขาหรอ!?

     

    เขาจะแช่งให้ไอ้หล่อนั่นจู๋เล็กไปซะ!! 

     

    ??

     

    คาเรนกระพริบตาปริบๆเมื่ออยู่ๆน้องชายก็หัวฟัดหัวเหวี่ยงเดินออกไป

     

    "น้องชายงอนหรอ"

     

    คาเรนมองคนที่เดินออกมาจากห้องน้ำ

     

    เข้ามาเมื่อไหร่กัน? 

     

    "ห้องตัวเองก็มีไม่ใช่หรอคะ"

     

    ตัวตลกที่เดินเปลือยกายออกมาทั้งที่ตัวเปียกโชกหัวเราะ

     

    "ฉันชอบนอนกับเธอนี่นา อาบน้ำไหม?"

     

    จะว่าไปเธอยังไม่ได้อาบน้ำเลยนี่นะ 

     

    "ไม่เป็นไรค่ะ"

     

    คนที่จะอาบน้ำให้เธอได้คือคนในครอบครัวเท่านั้น 

     

    "แหม เสียดายจังนะ"

     

    เขาอันตรายจิงๆ – ในหลายๆความหมายเลย 

     

    คาเรนนอนหนุนตักฮิโซกะขณะที่อีกฝ่ายกำลังเล่านิทาน

     

    แม้ว่าจะเป็นหนูน้อยหมวกแดงกระโดดเตะหมาป่าแล้วชวนคุณยายไปโดดร่มก็เถอะนะ

     

    "พอไม่กินยาแล้วนอนไม่หลับนี่…เหมือนจะจริงสินะ"

     

    "ไม่ต้องสนใจเรื่องแบบนั้นก็ได้ค่ะ ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร"

     

    "วันนี้ใจร้ายจังนะ"

     

    มือหนายกขึ้นลูบหัวแผ่วเบา

     

    เธอปิดเปลือกตาลง

     

    วัยเยาว์ที่เลอะเลือน 

     

    เธอนั่งฟังเสียงน้ำตกอยู่เพียงลำพัง เสียงผู้คนคุยกันอย่างสนุกสนาน – น้องชายกำลังเกาะห่วงยางลอยตุ๊บป่อง ขณะที่แม่และพ่อกำลังสวีทกันโดยมาน้องเล็กอยู่ในท้อง

     

    เวลาแสนสุขของครอบครัว

     

    เธอชอบบรรยากาศแบบนั้น

     

    "เคน เล่นกัน!"

     

    น้องชายเธอน่ารักจริงๆ

     

    "อือ ไปเดี๋ยวนี้แหละ" เธอมองพี่คนโตที่กำลังอบดิน(?) และพี่คนรองที่หอบโน๊ตบุ๊กมาเล่นเกมอย่างจริงจัง

     

    น้ำเย็นทำให้รู้สึกสดชื่น เธอหัวเราะ…น้องชายบอกว่าจะไปเอาแตงโมมานั่งกินด้วยกัน

     

    ภาวะสูญเสียความทรงจำชั่วคราว

     

    ฮิโซกะมองดูคนอายุน้อยกว่ากำลังร้องไห้

     

    'คิล แม่คะ พี่จ๋า'

     

    'ช่วยด้วย หนูหายใจไม่ออก' 

     

    'เย็น – หนาวจัง…หนูกลัว'

     

    เขาพอจะปะติดปะต่ออะไรได้ขึ้นมา

     

    ทั้งเธอที่อาบน้ำคนเดียวไม่ได้ รวมทั้งตอนสอบบนจุดพักโง่ๆนั่นที่อิลูมิหาสมบัติมาให้เธอโดยไม่ให้เธอแตะน้ำแม้แต่นิดเดียว

     

    โรคทางจิตจากอาการPTSD 

     

    "ยังเด็กอยู่เลยแท้ๆ"

     

    แปลว่าเธอเคยจมน้ำมาก่อน? 

     

    ฮิโซกะกอดคุณหนูตัวน้อยแนบอก

     

    "ฉันไม่ทำอะไรหรอก เป็นห่วงหรอ" ฮิโซกะพูดลอยๆ คิรัวที่ยืนอยู่หน้าประตูห้องกำหมดแน่นจนเลือดหยดลงพื้น

     

    "อย่าให้มันมากนักก็แล้วกัน" เขาอยากกระชากเธอออกมาจากไอ้เวรนั่น

     

    แต่ก็กลัวเธอตื่นแล้วจมลงไปในฝันร้ายอีกครั้ง  

     

    ฮิโซกะโยนตุ๊กตาที่ตั้งอยู่บนหัวเตียงให้อัจฉริยะของบ้านนักฆ่า

     

    คิรัวรับตุ๊กตานั่นมาแล้วเดินออกไป

     

    เขาเป็นห่วงเธอจริงๆ 

     

    คิรัวนึกถึงตอนที่กลับมาจากลานประลองกลางหาวครั้งแรก

     

    แม่น่ะโกรธใหญ่ที่พ่อพาพี่ไปด้วย

     

    พี่ถูกขังไว้ในห้องสีเหลี่ยมเล็กๆใต้หลังคา

     

    ถูกอดข้าวอดน้ำจนตัวผอมกะหร่อง 

     

    ช่วงเวลาที่เขายังใสซื่อ จูงมือพ่อบ้านคนสนิทไปมองดูพี่สาวจากสนามเด็กเล่น

     

    พี่มักจะหาวิธีหนีออกมาบ่อยครั้ง 

     

    "พี่ ออกมาไม่ได้นะ…"

     

    เขาห้ามปรามเธออย่างไม่รู้ความ 

     

    "อยากโดนแม่โกรธอีกหรอ"

     

    เพราะกลัวแม่โกรธพี่สาวก็เลยห้ามออกไป

     

    จากนั้นพี่สาวของเขาก็ไม่พยายามหนีออกมาอีกเลย 

     

    พ่อกับแม่ทะเลาะกันครั้งใหญ่

     

    คิรัวเห็นพี่ชายคนโตกำลังกุมมือพี่สาวเอาไว้แน่น

     

    เธอนอนโดยมีสายระโยงระยางจนรกตาและเครื่องช่วยหายใจคอยช่วยตลอดครึ่งปีที่ผ่านมา

     

    และลืมเรื่องที่ตัวเองถูกขังไปซะสนิท

     

    "เคนจ๊ะ มาหาแม่สิ"

     

    แถมยังเชื่อฟังแม่ประดุจสุนัข

     

    ตัวเขาคิดแล้วคิดอีก

     

    ทำไมเขาไม่ช่วยเธอกันนะ? – เขาเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้เธอแตกสลายรึเปล่า? 

     

    "หงุดหงิดชะมัด"

     

    เขาถึงได้พูดกับตัวเอง

     

    "พี่ครับ"

     

    เขาจะฆ่าทุกคนที่กล้ามาแตะต้องเธอให้หมดซะ 

     

    เด็กหนุ่มมองตุ๊กตาหมีสีม่วงพาสเทลที่อยู่ในมือ

     

    "ฉันไม่รู้ว่าแกเป็นใคร – แต่อย่ามายุ่งกับ เจ้าหญิง ของฉัน" 

     

    มือฉีกกระชากตุ๊กตาก่อนจะทำลายกล้องและเครื่องดักฟังในตุ๊กตาทิ้งอย่างไม่ใยดี

     

    คาเรนเป็น สมบัติหนึ่งเดียว ของโซลดิ๊ก 

     

    เป็นเจ้าหญิงผู้ทรงสง่า

     

    เป็นคุณหนูผู้บอบบาง

     

    "บัดซบ"

     

    เป็นสิ่งล้ำค่าของโซลดิ๊กที่ไม่อาจเอาโลกทั้งใบมาแทนได้สำหรับเขา

     

    เขาควรบอกเรื่องนี้กับพ่อไหม? แม่ล่ะ? – หรือพี่ดี?

     

    มีแต่แมลงมาป้วนเปี้ยนพี่สาวของเขาอยู่เรื่อย 

     

     

     

     

    /

     

    คุโรโร่นั่งอ่านหนังสือเงียบๆในชั้นใต้ดินของโรงพยาบาล

     

    "หัวหน้า"

     

    "มาเร็วจังนะ ชาร์แนค…ชิซึคุ"

     

    "กองศพนี่มันอะไรกันเนี่ย?" 

     

    หัวหน้ากองโจรปิดหนังสือในมือ

     

    "ก็แค่แมลงน่ะ อืม…อยากให้นายหาข้อมูลพวกนี้ให้หน่อย"

     

    คุโรโร่แยกกับคุณหนูคนนั้น แม้ว่าเธอจะไม่ให้ไปส่งเขาก็ยังคงแอบตามไปอยู่ดี

     

    มีเด็กสาวมอบตุ๊กตาให้เธอ

     

    เธอไม่มีทางไม่รู้หรอก…แต่ทำไมถึงได้รับตุ๊กตาไปล่ะ? 

     

    พวกเวรนี่

     

    โรงพยาบาลที่ค้ามนุษย์อยู่เบื้องหลังงั้นหรอ? หรือมีอะไรมากกว่านั้น?

     

    "โอเค ชิซึคุ…เก็บนี่ทีนะ"

     

    "อื้อ" สมาชิกเบอร์8ขานรับ มองหัวหน้าและสมาชิกเบอร์6ที่เดินออกไป

     

    บางทีหัวหน้าก็ทำอะไรตามใจตัวเองมากกว่าที่คิด

     

    "เดเมะจัง ดูดศพกับเลือดให้หมดทีนะ"

     

    หัวหน้าที่สุขุมก็มีมุมที่เอาแต่ใจเหมือนกันสินะ 

     

    เธอคิดแบบนั้นแหละ?

     

    คุโรโร่ต้องการเธอ 

     

    เขาปล่อยให้จิตสำนึกหายไป

     

    จิตวิญญาณได้หลงรักและหลงไหลบนความงดงามที่ตัวเขาเองก็ไม่อาจเข้าใจได้

     

    ไม่ใช่ว่าเขาควรจะลืมเธอไปหรอกหรอ? – เหมือนกับที่เธอลืมเขา?

     

    ตัวเขาไม่เคยคิดเลยว่าจะสามารถตกหลุมรักได้ง่ายดายถึงเพียงนั้น

     

    หลงไหลทุกคำพูดและการกระทำของเธอ

     

    ไม่สมเหตุสมผลเอาซะเลย 

     

    "หัวหน้า คุณจะทำยังไงต่อ?"

     

    "ก็ต้องฆ่าสิ"

     

    เขาไม่สนอะไรทั้งนั้น

     

    เขายอมเสียโลกใบนี้ดีกว่าเสียเธอไป 

     

    ไม่ว่าจะใครหน้าไหนก็ตาม

     

    การยอมสละชีวิตคนนับล้านก็ย่อมดีดว่าเสียเธอคนนั้นไปอยู่แล้ว 

     

    "อยากเจอเธอเร็วๆจัง"

     

    วอนดวงตะวัน – รีบๆเช้าซักที 

     

     

    ___________________________________________________________________________________

     

    **พ่อแมงมุมก็เว่อเกิ้น คิรัวก็แช่งให้จู๋หดจู๋เล็กอยู่ได้…เดี๋ยวก็ไม่ได้อุ้มหลานหรอก*-*)

     

    **PTSD (Post-Traumatic Stress Disorder) : เป็นโรคจิตเภทชนิดหนึ่งที่เกิดจากสภาวะจิตใจของผู้ป่วยที่ได้รับการกระทบกระเทือนอย่างรุนแรงจากเหตุการณ์เลวร้าย เช่น การก่อการร้าย สงคราม การถูกข่มขืน ประสบภัยพิบัติ ประสบอุบัติเหตุ เป็นต้น

     

    **ภาวะการสูญเสียความทรงจำชั่วคราว / สมองขาดออกซิเจน : ส่งผลให้สมองเกิดความผิดปกติ เนื่องจากเซลล์สมองขาดพลังงาน และถ้ามีการขาดพลังงานเป็นระยะเวลานาน (ประมาณ 4 นาที) ก็ทำให้เซลล์สมองตาย ส่งผลให้เกิดความพิการทางสมองได้

    สาเหตุที่พบบ่อยที่ทำให้เกิดภาวะสมองขาดออกซิเจน เช่น จมน้ำ, สำลักอาหาร, โรคหืดชนิดรุนแรง, ระบบหายใจล้มเหลว, โรคทางระบบประสาทบางโรค (เช่น โรคกล้ามเนื้ออ่อนแรงเอแอลเอส / ALS / Amyotrophic lateral sclerosis), โรคจากขึ้นที่สูง, ถูกฆาตกรรม, การฆ่าตัวตาย เป็นต้น

     

     

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×