คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : PRINCESS*13
ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร
"ไปไหนมาเนี่ย กลับดึกชะมัด! แล้วทำไมไม่ยอมรับสายกันห้ะ!" คิรัวบ่นยาวเหยียดรัวเป็นชุด คาเรนหลบหน้าแล้วทำเพียงซุกตัวอยู่ใต้ผ้าห่ม
มันมีพิรุธสุดๆ!
"ก็ได้ ถ้าไม่ตอบก็ช่างเหอะ"
เขาต้องรู้ให้ได้ – ว่าใครมันทำพี่สาวเขาแปลกแบบนี้!?
"เคนเจอคนหล่อ"
คิรัวหันนขวับ กระโดดทีเดียวขึ้นเตียง
"หมายความว่าไง? คนหล่อ??"
"คุณยิ้มหวานน่ะ"
คิรัวนิ่ง
คิดในหัวรอบที่ล้านว่าไอ้คุณยิ้มหวานนี่มันใคร – แล้วไอ้ตุ๊กตาหมีสีม่วงนี่มันอะไร? ไอ้คุณยิ้มหวานมาจีบพี่สาวเขาหรอ!?
เขาจะแช่งให้ไอ้หล่อนั่นจู๋เล็กไปซะ!!
??
คาเรนกระพริบตาปริบๆเมื่ออยู่ๆน้องชายก็หัวฟัดหัวเหวี่ยงเดินออกไป
"น้องชายงอนหรอ"
คาเรนมองคนที่เดินออกมาจากห้องน้ำ
เข้ามาเมื่อไหร่กัน?
"ห้องตัวเองก็มีไม่ใช่หรอคะ"
ตัวตลกที่เดินเปลือยกายออกมาทั้งที่ตัวเปียกโชกหัวเราะ
"ฉันชอบนอนกับเธอนี่นา อาบน้ำไหม?"
จะว่าไปเธอยังไม่ได้อาบน้ำเลยนี่นะ
"ไม่เป็นไรค่ะ"
คนที่จะอาบน้ำให้เธอได้คือคนในครอบครัวเท่านั้น
"แหม เสียดายจังนะ"
เขาอันตรายจิงๆ – ในหลายๆความหมายเลย
คาเรนนอนหนุนตักฮิโซกะขณะที่อีกฝ่ายกำลังเล่านิทาน
แม้ว่าจะเป็นหนูน้อยหมวกแดงกระโดดเตะหมาป่าแล้วชวนคุณยายไปโดดร่มก็เถอะนะ
"พอไม่กินยาแล้วนอนไม่หลับนี่…เหมือนจะจริงสินะ"
"ไม่ต้องสนใจเรื่องแบบนั้นก็ได้ค่ะ ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร"
"วันนี้ใจร้ายจังนะ"
มือหนายกขึ้นลูบหัวแผ่วเบา
เธอปิดเปลือกตาลง
วัยเยาว์ที่เลอะเลือน
เธอนั่งฟังเสียงน้ำตกอยู่เพียงลำพัง เสียงผู้คนคุยกันอย่างสนุกสนาน – น้องชายกำลังเกาะห่วงยางลอยตุ๊บป่อง ขณะที่แม่และพ่อกำลังสวีทกันโดยมาน้องเล็กอยู่ในท้อง
เวลาแสนสุขของครอบครัว
เธอชอบบรรยากาศแบบนั้น
"เคน เล่นกัน!"
น้องชายเธอน่ารักจริงๆ
"อือ ไปเดี๋ยวนี้แหละ" เธอมองพี่คนโตที่กำลังอบดิน(?) และพี่คนรองที่หอบโน๊ตบุ๊กมาเล่นเกมอย่างจริงจัง
น้ำเย็นทำให้รู้สึกสดชื่น เธอหัวเราะ…น้องชายบอกว่าจะไปเอาแตงโมมานั่งกินด้วยกัน
ภาวะสูญเสียความทรงจำชั่วคราว
ฮิโซกะมองดูคนอายุน้อยกว่ากำลังร้องไห้
'คิล แม่คะ พี่จ๋า'
'ช่วยด้วย หนูหายใจไม่ออก'
'เย็น – หนาวจัง…หนูกลัว'
เขาพอจะปะติดปะต่ออะไรได้ขึ้นมา
ทั้งเธอที่อาบน้ำคนเดียวไม่ได้ รวมทั้งตอนสอบบนจุดพักโง่ๆนั่นที่อิลูมิหาสมบัติมาให้เธอโดยไม่ให้เธอแตะน้ำแม้แต่นิดเดียว
โรคทางจิตจากอาการPTSD
"ยังเด็กอยู่เลยแท้ๆ"
แปลว่าเธอเคยจมน้ำมาก่อน?
ฮิโซกะกอดคุณหนูตัวน้อยแนบอก
"ฉันไม่ทำอะไรหรอก เป็นห่วงหรอ" ฮิโซกะพูดลอยๆ คิรัวที่ยืนอยู่หน้าประตูห้องกำหมดแน่นจนเลือดหยดลงพื้น
"อย่าให้มันมากนักก็แล้วกัน" เขาอยากกระชากเธอออกมาจากไอ้เวรนั่น
แต่ก็กลัวเธอตื่นแล้วจมลงไปในฝันร้ายอีกครั้ง
ฮิโซกะโยนตุ๊กตาที่ตั้งอยู่บนหัวเตียงให้อัจฉริยะของบ้านนักฆ่า
คิรัวรับตุ๊กตานั่นมาแล้วเดินออกไป
เขาเป็นห่วงเธอจริงๆ
คิรัวนึกถึงตอนที่กลับมาจากลานประลองกลางหาวครั้งแรก
แม่น่ะโกรธใหญ่ที่พ่อพาพี่ไปด้วย
พี่ถูกขังไว้ในห้องสีเหลี่ยมเล็กๆใต้หลังคา
ถูกอดข้าวอดน้ำจนตัวผอมกะหร่อง
ช่วงเวลาที่เขายังใสซื่อ จูงมือพ่อบ้านคนสนิทไปมองดูพี่สาวจากสนามเด็กเล่น
พี่มักจะหาวิธีหนีออกมาบ่อยครั้ง
"พี่ ออกมาไม่ได้นะ…"
เขาห้ามปรามเธออย่างไม่รู้ความ
"อยากโดนแม่โกรธอีกหรอ"
เพราะกลัวแม่โกรธพี่สาวก็เลยห้ามออกไป
จากนั้นพี่สาวของเขาก็ไม่พยายามหนีออกมาอีกเลย
พ่อกับแม่ทะเลาะกันครั้งใหญ่
คิรัวเห็นพี่ชายคนโตกำลังกุมมือพี่สาวเอาไว้แน่น
เธอนอนโดยมีสายระโยงระยางจนรกตาและเครื่องช่วยหายใจคอยช่วยตลอดครึ่งปีที่ผ่านมา
และลืมเรื่องที่ตัวเองถูกขังไปซะสนิท
"เคนจ๊ะ มาหาแม่สิ"
แถมยังเชื่อฟังแม่ประดุจสุนัข
ตัวเขาคิดแล้วคิดอีก
ทำไมเขาไม่ช่วยเธอกันนะ? – เขาเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้เธอแตกสลายรึเปล่า?
"หงุดหงิดชะมัด"
เขาถึงได้พูดกับตัวเอง
"พี่ครับ"
เขาจะฆ่าทุกคนที่กล้ามาแตะต้องเธอให้หมดซะ
เด็กหนุ่มมองตุ๊กตาหมีสีม่วงพาสเทลที่อยู่ในมือ
"ฉันไม่รู้ว่าแกเป็นใคร – แต่อย่ามายุ่งกับ เจ้าหญิง ของฉัน"
มือฉีกกระชากตุ๊กตาก่อนจะทำลายกล้องและเครื่องดักฟังในตุ๊กตาทิ้งอย่างไม่ใยดี
คาเรนเป็น สมบัติหนึ่งเดียว ของโซลดิ๊ก
เป็นเจ้าหญิงผู้ทรงสง่า
เป็นคุณหนูผู้บอบบาง
"บัดซบ"
เป็นสิ่งล้ำค่าของโซลดิ๊กที่ไม่อาจเอาโลกทั้งใบมาแทนได้สำหรับเขา
เขาควรบอกเรื่องนี้กับพ่อไหม? แม่ล่ะ? – หรือพี่ดี?
มีแต่แมลงมาป้วนเปี้ยนพี่สาวของเขาอยู่เรื่อย
/
คุโรโร่นั่งอ่านหนังสือเงียบๆในชั้นใต้ดินของโรงพยาบาล
"หัวหน้า"
"มาเร็วจังนะ ชาร์แนค…ชิซึคุ"
"กองศพนี่มันอะไรกันเนี่ย?"
หัวหน้ากองโจรปิดหนังสือในมือ
"ก็แค่แมลงน่ะ อืม…อยากให้นายหาข้อมูลพวกนี้ให้หน่อย"
คุโรโร่แยกกับคุณหนูคนนั้น แม้ว่าเธอจะไม่ให้ไปส่งเขาก็ยังคงแอบตามไปอยู่ดี
มีเด็กสาวมอบตุ๊กตาให้เธอ
เธอไม่มีทางไม่รู้หรอก…แต่ทำไมถึงได้รับตุ๊กตาไปล่ะ?
พวกเวรนี่
โรงพยาบาลที่ค้ามนุษย์อยู่เบื้องหลังงั้นหรอ? หรือมีอะไรมากกว่านั้น?
"โอเค ชิซึคุ…เก็บนี่ทีนะ"
"อื้อ" สมาชิกเบอร์8ขานรับ มองหัวหน้าและสมาชิกเบอร์6ที่เดินออกไป
บางทีหัวหน้าก็ทำอะไรตามใจตัวเองมากกว่าที่คิด
"เดเมะจัง ดูดศพกับเลือดให้หมดทีนะ"
หัวหน้าที่สุขุมก็มีมุมที่เอาแต่ใจเหมือนกันสินะ
เธอคิดแบบนั้นแหละ?
คุโรโร่ต้องการเธอ
เขาปล่อยให้จิตสำนึกหายไป
จิตวิญญาณได้หลงรักและหลงไหลบนความงดงามที่ตัวเขาเองก็ไม่อาจเข้าใจได้
ไม่ใช่ว่าเขาควรจะลืมเธอไปหรอกหรอ? – เหมือนกับที่เธอลืมเขา?
ตัวเขาไม่เคยคิดเลยว่าจะสามารถตกหลุมรักได้ง่ายดายถึงเพียงนั้น
หลงไหลทุกคำพูดและการกระทำของเธอ
ไม่สมเหตุสมผลเอาซะเลย
"หัวหน้า คุณจะทำยังไงต่อ?"
"ก็ต้องฆ่าสิ"
เขาไม่สนอะไรทั้งนั้น
เขายอมเสียโลกใบนี้ดีกว่าเสียเธอไป
ไม่ว่าจะใครหน้าไหนก็ตาม
การยอมสละชีวิตคนนับล้านก็ย่อมดีดว่าเสียเธอคนนั้นไปอยู่แล้ว
"อยากเจอเธอเร็วๆจัง"
วอนดวงตะวัน – รีบๆเช้าซักที
___________________________________________________________________________________
**พ่อแมงมุมก็เว่อเกิ้น คิรัวก็แช่งให้จู๋หดจู๋เล็กอยู่ได้…เดี๋ยวก็ไม่ได้อุ้มหลานหรอก*-*)
**PTSD (Post-Traumatic Stress Disorder) : เป็นโรคจิตเภทชนิดหนึ่งที่เกิดจากสภาวะจิตใจของผู้ป่วยที่ได้รับการกระทบกระเทือนอย่างรุนแรงจากเหตุการณ์เลวร้าย เช่น การก่อการร้าย สงคราม การถูกข่มขืน ประสบภัยพิบัติ ประสบอุบัติเหตุ เป็นต้น
**ภาวะการสูญเสียความทรงจำชั่วคราว / สมองขาดออกซิเจน : ส่งผลให้สมองเกิดความผิดปกติ เนื่องจากเซลล์สมองขาดพลังงาน และถ้ามีการขาดพลังงานเป็นระยะเวลานาน (ประมาณ 4 นาที) ก็ทำให้เซลล์สมองตาย ส่งผลให้เกิดความพิการทางสมองได้
สาเหตุที่พบบ่อยที่ทำให้เกิดภาวะสมองขาดออกซิเจน เช่น จมน้ำ, สำลักอาหาร, โรคหืดชนิดรุนแรง, ระบบหายใจล้มเหลว, โรคทางระบบประสาทบางโรค (เช่น โรคกล้ามเนื้ออ่อนแรงเอแอลเอส / ALS / Amyotrophic lateral sclerosis), โรคจากขึ้นที่สูง, ถูกฆาตกรรม, การฆ่าตัวตาย เป็นต้น
ความคิดเห็น