คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : Pandora : 13
คุณคนสวย--?
นครยามราตรี-- เสียงจ้อกแจ้กของผู้คน ตลาดกลางคืนที่ผู้คนเดินสวนกันควักไขว่
"แอ้" รูบี้มองเด็กที่อยู่ในอ้อมแขน
"รู้รึเปล่าว่าต้องมีฟันก่อนถึงจะกินไอ้นี่ได้น่ะ"
"แอ๋~"
"เลียก็ไม่ได้" รูบี้กดเสียงต่ำเป็นการดุ ก่อนจะรูดผลไม้เคลือบน้ำตาลเข้าปาก
......
"กีวี่เปรี้ยวเป็นบ้า" กลับไปต่อยคนขายดีไหมเนี่ย
ทุกที่ก็มีคนแบบนี้หรอ ประมาณว่ากุ้ยข้างถนน?
"อย่ามองนะ" มือบางอุ้มเด็กชิดอก
ขาเรียวยกขึ้น ร่างบางภายใต้รองเท้าส้นสูงเตะชายฉกรรกลิ้งกระเด็น
ปัก!
ตามมาด้วยรองเท้าส้นสูงที่เตะเข้าเบ้าตาจนส้นแหลมทะลุเข้ากระโหลก เท้าชักออกมาแล้วสะบัดเลือดออกเบาๆ
"แอ้"
"ดูเจ้าเด็กโง่นี่ทำหน้าเข้าสิ" ตลาดคนเยอะเป็นบ้า ยังไงซะก็รีบๆซื้อของกินกลับไปดีกว่า
"รูบี้?"
"คิรัว…"
"เด็กคนนั้นน่ะ หมายความว่าไง"
แย่จัง
"ย้ายที่คุยไหม?"
ดวงไม่ดีสุดๆ
/
"ห๋า แปลว่านี่หลานชายฉันหรอ!? เธอพึ่ง18เองนะ-- แล้วไอ้พี่บ้านั่นก็ปล่อยให้เมียหนีออกจากบ้านน่ะนะ" คิรัวหัวฟัดหัวเหวี่ยง
ไอ้พี่โง่ พี่บ้า--
เจ้าพี่เฮงซวย!!
"แต่คิดไม่ถึงเลยนะ เรื่องที่เธอเป็นลูกสาวของนอสทราสน่ะ"
ฉันก็เหมือนกัน
"นี่ เธอรู้อะไรเกี่ยวกับงานประมูลที่ถูกโจมตีรึเปล่า"
"งานประมูล? ทำไมไม่ถามคุราปิก้าล่ะ คุราปิก้าเป็นการ์ดของพี่สาวฉันเอง"
"ห๋า เหมาะเจาะเกินไปแล้ว-- งี้ก็แปลว่าเธอเจอคุราปิก้าแล้วสินะ"
โทรศัพท์ส่งเสียงเรียกเข้า
"มีอะไร?"
"ห๋า! เนออนหนีไปเนี่ยนะ-- แกดูแลเธอยังไงเนี่ย" ยัยพี่สาวตัวแสบนั่นสร้างปัญหาซะแล้วสิ
"รูบี้ คุราปิก้ากำลังถูกพวกแมงมุมไล่ล่า" รูบี้เงยหน้าขึ้นมาสบตา เธอทำอะไรไม่ได้-- ไม่สิ
"แล้วไง?"
คิรัวชะงัก ทั้งที่ตอบสอบฮันเตอร์ยังบอกว่าจะเชื่อฟังเขาและคุราปิก้าแท้ๆ
"ฉันไม่ได้สนใจพวกนายแล้ว ที่มาเจอเพราะเห็นว่าควรพูดอะไรบ้างก็เท่านั้นเอง" อาจจะเพราะหมดความสนใจแล้วนั่นแหละ
"พวกเราไม่ได้เกี่ยวข้องกันอีกแล้ว เป็นเพียงคนรู้จักเท่านั้น"
ถ้าจะตัดก็ต้องตัดให้ขาดฺฺ
เธอไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว แค่มีชีวิตอยู่และตายไปก็พอ
"เธอ คิดอย่างนั้นหรอ"
"อืม" เธอตอบออกไปแค่นั้นก่อนจะเดินออกมา เธอไม่แน่ใจว่าตัวเองกำลังรู้สึกแบบไหน-- แต่ถ้าหันกลับไปเธอจะต้องร้องไห้แน่ๆ
"อย่างน้อยช่วยบอกชื่อหลานก่อนสิ" คิรัวกัดปากกลั้นน้ำตา เขารู้ว่าเธอคงมีเหตุผลที่บอกเขาไม่ได้
รูบี้น่ะทำตัวลึกลับและน่าสงสัยอยู่เสมอ
"ฉันยังไม่ได้ตั้งชื่อเลย"
คิรัวมองแผ่นหลังนั่น เดินเข้าไปใกล้อีก
"งั้นขอฉันตั้งชื่อหลานได้รึเปล่า" ใจจริงอยากจะมอบของขวัญนี่ให้ตอนได้เจอกันอีกครั้ง
"คิรัว?" ริบบิ้นสีฟ้าถูกผูกให้กับเธอ ซบหน้าลงแผ่นหลังที่ส่วนสูงมากกว่าตัวเองนิดหน่อย
"อาเบล" คิรัวเอ่ยเสียงแผ่วเบา
รูบี้คิดว่ามันเป็นชื่อที่ดี
"อาเบล ฟังน้านะ" คิรัวเอ่ยเสียงสั่น
"อาเบลน่ะ เป็นลมหายใจที่เริ่มต้นใหม่เข้าใจรึเปล่า เพราะงั้นอย่าเกลียดแม่-- แล้วก็ต้องเติบโตขึ้นมาอย่างดีด้วยเข้าใจไหม" รูบี้ไม่เข้าใจว่าเด็กที่เกิดมาทำไมทุกคนถึงได้เอ็นดูนัก
"รูบี้ จะกลับมาใช่ไหม?"
ไม่มีเสียงตอบรับ
"รูบี้!!"
มีเพียงฝีเท้าที่เดินไกลออกไปเท่านั้น
ตัวเธอเองก็ไม่มีคำตอบให้กับชีวิตตัวเองเหมือนกัน
"บอกว่าอย่าอมนิ้วไง"
แต่ดูเหมือนว่าตอนนี้จะมีเหตุผลที่ทำให้เธอต้อง มีชีวิตอยู่ เพิ่มเข้ามาเสียแล้ว
"แอ้--"
"ยิ้มน่าเกลียดชะมัด" เธอพูดแบบนั้น
แล้วระบายยิ้มออกมา
/
"พ่อล่ะ" มือบางยื่นบัตรเข้างานประมูลให้การ์ดหน้าประตู กลิ่นของพิษตีปะปนกันกระชายฟุ้งเป็นหลักฐานยืนยันอย่างดี-- ไม่มีทางเป็นตัวปลอม
"ท่านนอสทราสเข้าไปเมื่อครู่ครับ เชิญที่ชั้นบนได้เลย" ยังไงซะรีบไปเจอพ่อน่ะดีที่สุด เนออนสำคัญมากราวกับหัวใจของนอสทราส-- ร่างบางเดินตรงดิ่งขึ้นบรรได
รอบเท้าส้นสูงกระทบพื้น มองการ์ที่เปิดประตูให้
"พ่อ คือว่า--" ทุกอย่างเงียบ
ไม่ใช่เงียบเพราะเธอขัดจังหวะ แขนบางกระชับเด็กในอ้อมแขนให้แน่นขึ้น
เธอได้สบตากับเซโน่และซิลเวอร์โดยไม่ได้ตั้งใจ
ไลท์ตบบ่าคุราปิก้าแล้วพาลูกสาวบุญธรรมออกมาจากห้อง บิดากุมขมับเมื่ออยู่ๆลูกสาวก็โล่มา
"พ่อ เนออนหายตัวไป"
เขาคงจะดุเธอไปซักหน่อยถ้าเธอไม่พูดประโยคนั้นออกมา
"หมายความว่ายังไง"
"ที่ห้าง เหมือนว่าเนออนจะแอบหนีออกมาตอนขอไปเข้าห้องน้ำ" มือบางยีหัวตัวเองอย่างรำคาญใจ
"ยังไงก็ต้องไปงาานประมูลแน่ หนูจะล่วงหน้าไปก่อน-- พ่อก็แจ้งฝั่งนั้นไว้แล้วกัน"
"แต่เนออนน่ะไม่มีบัตรผ่าน คงไม่น่าเข้าไปได้นะ"
"พ่อคิดตื้นไปแล้ว ถ้ามีคนพาเนออนเข้าไปเพราะเป็นลูกสาวของพ่อล่ะ-- ถ้าเป็นคนโง่ที่โลภหน่อยคงคิดว่าทำให้เธอพอใจเพื่อจะได้ขอประโยชน์จากพ่อคงจะพอรับมือได้อยู่"
"แต่ถ้ามันเข้าหาเพราะเรื่องอื่นคิดว่าจะเป็นยังไง"
ทุกอย่างเงียบไป แล้วเธอก็เดินออกไปทันที
มีเวลสอีกนิดหน่อยกว่าจะถึงงานประมูล การอุ้มลูกไปไหนวาไหนมันลำบากจริงๆ
"ทำไมถึงชอบยิ้มนักนะ"
แต่จะทิ้งไว้กับคนอื่นก็คงไม่ได้
"เฮ้ เรียกรถให้ฉันด้วย"
"ครับ!"
ถ้าไม่มีเนออนก็ไม่มีนอสทราส-- คนที่จะลำบากน่ะคือเธอ
"ท่านรูบี้ คุณเน--"
"คนที่อยู่กับเนออนคือใคร"
แต่ต่อให้นอสทราสจะล่มสลายหรือเป็นยังไงก็ไม่เกี่ยวกับเธอจักนิด
"ผู้ชายผมสีดำที่มีผ้าโพกหัวครับ เขาตรงไปที่งานชมสินค้าครับ"
เพราะเธอไม่ใช่คนของโลกใบนี้ยังไงล่ะ--
"แอ้ๆ" มือบางตบหลังทารกแผ่วเบา
"นอนซะ อัญมณีของแม่"
ฝีเท้าก้าวไปตามทางเดินมืดทึบ คลุ้งไปด้วยกลิ่นเลือดชวนวิงเวียน
ลมพัดหวิวเงียบสงัด พร้อมกับเสียงปิดหนังสือแผ่วเบา…คนคุ้นหน้าเผยรอยยิ้ม
"เจอกันอีกแล้วนะครับ คุณคนสวย"
แววตาเย็นยะเยือกพร้อมรอยยิ้มที่อ่อนโยนเป็นภาพซ้อนทับในความทรงจำ
ให้ตายสิ
"เต้นรำกับผมซักเพลงไหมครับ?"
__________________________________________________________________________
ความคิดเห็น