คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : PRINCESS*12
คุณยิ้มหวาน – ?
น้องชายของเธอขึ้นไปชั้นที่200ได้แล้ว
และใช่…เธอก็เช่นกัน
กะจะอู้ไปเรื่อยๆแต่น้อยชายก้าวกระโดดกว่าที่คิดนิดหน่อย – ว่ากันตามจริงก็ค่อนข้างมากอยู่แหละ?
คาเรคในชุดโกธิคปักลายลูกไม้สีม่วงประดับด้วยเข็มกลัดสีทองประกายกำลังนั่งเหม่ออยู่ในห้องสี่เหลี่ยม ดูเหมือนน้องชายของเธอจะได้คราวฝึกเน็นอย่างจริงจัง
ก็นะ คงถึงเวลาที่เขาควรเรียนรู้อะไรหลายๆอย่างได้แล้ว
"คุณเป็นคนของสมาคมหรอ คุณวิ้ง"
"อา ก็นะ – แต่ฉันชื่อวิงก์นะ^__^)?"
คาเรนเบะปาก สถบว่ารำคาญอยู่ในใจ
"ใครสนกัน" เธอตอบหน้าตายขณะที่เบนสายตามองน้องชายและเพื่อนหัวตั้งกำลังฝึกอย่างตั้งใจ
คาเรนวางแผนไว้ในหัวเรียบร้อย เธอจะสู้แล้วนอนยาวจนกว่าจะเกือบหมดเขต? อานะ….แต่มีคนมาท้าเธอเยอะเลยด้วย
เพราะอยากตายหรอ?
ถ้าถามว่าเธอมาถึงชั้น200ได้ยังไง ทั้งที่ก่อนหน้านี้อยู่ที่ชั้น160 – ปิ๊งป่อง
ก็ฆ่าทุกคนอย่างสนุกสนานน่ะสิ? มันจะไปยากอะไร…
"นี่น้ำผลไม้ครับ"
"ขอบใจนะ อูริ"
"กระผมชื่อซูชิครับ โอ๊ส!"
"อ่อ" คาเรนตีหน้าซื่อ มันไม่ได้สำคัญนี่นา? ยังไงก็ดูไม่มีประโยชน์กับเธอซักนิด…
"แล้วเธอจะไม่ฝึกด้วยหรอ"
เธอโยนกระป๋องเปล่าลงถังขยะ
"ฉันเองก็มีขอบเขตของฉัน"
พี่ชายคนโตเป็นคนสอน4มหาวิถีให้เธอ
และแน่นอนว่าเธออยู่ภายใต้การดูแลของโซลดิ๊กเท่านั้น
"โอเค เข้าใจแล้ว"
วิงก์ขำแห้ง เขาไม่เข้าใจจริงๆ
ว่าทำไมหล่อนต้อง โกหก เรื่องที่ว่าตัวเองนั้นสามารถใช้ได้แค่ 4มหาวิถี เท่านั้นด้วย
"จะออกไปหาอะไรกินนะ" เธอพูดลอยๆให้น้องชายรับรู้ก่อนจะลุกออกไป ถึงแม้เขาจะตั้งสมาธิฝึกจนไม่ได้เอ่ยปากขานรับเธอก็ตามน่ะนะ?
ฝีเท่้าก้าวยาวๆ โดยที่จังหวะการก้าวเดินนั้นไม่รีบร้อนนักเพื่อออกมาจากที่พักของชายสวมแว่น
อากาศเย็นยามค่ำคืนบาดผิว เธอมองผู้คนที่เดินสานทางกันขวักไขว่ตัดกับแสงไฟระยิบระยับ
คาเรนไม่ชอบความเงียบ
ตัวเธอได้ยินเสียงผู้คนแข่งกับลมเย็นหวิวพัดผ่าน
แต่เสียงที่ดังเกินไปมันก็ไม่ได้แปลว่าเธอจะชอบเหมือนกัน
"เมื่อกี้ไม่ได้เดินผ่านร้านสายไหมไปแล้วหรอ"
ดูเหมือนว่าเธอจะหลงทางอีกแล้ว
"สวัสดี คุณหนู"
กลิ่นกาแฟและคาราเมลตีกันจางๆ
"บังเอิญจังเลยนะ?"
อา – เสียงทุ้มคุ้นเคยชวนฟัง
"ครั้งนี้ก็หลงทางอีกแล้วหรอ?"
คาเรนยืนนิ่ง เสียงที่อยู่ด้านหลังเธอยังคงชัดเจนกับระยะห่างที่รักษามารยาท
"คาราเมลมัคคิอาโต้?" *1
เธอหลุดปากออกไปอย่างมึนๆ บุรุษตรงหน้าหัวเราะ
"เธอจำผมได้รึเปล่าครับ?" เขาว่าพร้อมเดินเข้ามาใกล้ คุกเข่าลงข้างนึงแล้วยื่นมือมาหาเธอ
"คุณยิ้มหวาน?" เธอจำชื่อเขาไม่ได้ – แต่รอยยิ้มนั่นมันติดอยู่ในหัวของเธอจริงๆ
"ผมว่าผมแนะนำตัวไปแล้วนะ มาทางนี้เร็วครับ"
"คุณหนูคาเรน?" คาเรนสลัดความลังเลที่แคลงใจทิ้ง
เธอจับมือเขาก่อนจะถูกช้อนตัวอุ้มขึ้นมาเสียดื้อๆ
"?"
"เดี๋ยวคุณหนูก็ปวดขาแบบเมื่อก่อน"
เขาดักทางเธอด้วย…
"กำลังหาอะไรกินอยู่ล่ะ" เธอพูดลอยๆ ส่วนเขาพยักหน้า
"งั้น ผมเลี้ยงดีไหม"
"แล้วทำไมคุณยิ้มหวานต้องเลี้ยงด้วย?"
"คุณเลิกเรียกผมว่ายิ้มหวานก่อนสิ…คุณหนู"
"คนเจ้าชู้"
"อะไรนะ?" คาเรนเบนสายตาหนีเมื่อหลุดปากออกไป
"รอยยิ้มเจ้าชู้ เสียงก็ด้วย…แพรวพราวแบบนี้น่ะคนเจ้าชู้!"
คุโรโร่กลั้นขำตัวสั่น
"แม่คุณหนูบอกมาหรอ"
"พี่ชายคนโตต่างหาก"
"คุณหนูอยากกินอะไรหรอ อา – ดูเหมือนจะเชื่อที่บ้านเต็มที่เลยสินะ"
"เอาสลัดผลไม้กับอกไก่ซอสไวน์แดง? ฉันเป็นเด็กดีกว่าที่คิดนะ" มือจูงกันเข้ามาในร้านอาหารแล้วนั่งลงโต๊ะ ปล่อยให้อีกฝ่ายสั่งอาหารอย่างไม่ใส่ใจนัก
"ที่ผ่านมาคุณหนูสบายดีรึเปล่า"
"อือ แต่น้องชายคนกลางก็สร้างปัญหาเอาไว้ด้วยเหมือนกัน" เธอหยิบลูกอมจากโหลบนโต๊มาแกะเข้าปากเงียบๆ
"แล้วคุณล่ะ? – เหมือนเดิมทุกอย่างเลยนะ"
"ผมเป็นคนหล่อในสายตาคุณหรอ?"
"เจ้าชู้ต่างหาก"
คุโรโร่หัวเราะแผ่วเบา เขาน้อยใจนิดหน่อยที่เธอจำเขาไม่ได้ – อา? แต่ก็ไม่ได้รู้จักกันถึงขั้นจะจำได้นี่นะ
จำเขาได้แต่ลืมชื่อเขา?
"ว่าแต่ คุณยิ้มหวานอยู่แถวนี้หรอ"
ออกจะใจร้ายเกินไปหน่อยนะ...
"ก็ประมาณนั้นล่ะมั้ง"
คาเรนมองคนที่อยู่ฝั่งตรงข้าม
"โกหก"
"แต่คุณหนูก็ไม่ได้ถามอะไรต่อนี่นา?"
"ฉันคิดว่ามันไม่จำเป็นต่างหาก" คาเรนงึมงำ ขณะที่พนักงานกำลังจะเสิร์ฟอาหาร
ก็เรื่องของเขาไม่ได้เกี่ยวกับเธอจริงๆนั่นแหละ
"คุณหนูเปลี่ยนไปเยอะเลยนะ เมื่อก่อนยังแทนตัวเองด้วยชื่ออยู่เลย"
คาเรนขมวดคิ้วหลังสั่งสปาเก็ตตี้เพิ่ม
ไม่สบอารมณ์จริงๆ
"คุณยิ้มหวาน เลิกมองฉันซักที"
อีกฝ่ายเอาแต่มองเธอกินแล้วยิ้มเหมือนคนบ้า...หรือเขาเป็นบ้าจริงๆหรอ?
"ผมอยากมองนี่"
เป็นบ้าจริงๆด้วย
"เข้าใจยากจัง" ทำไมมีแต่คนแปลกๆวนอยู่รอบตัวเธอกันเนี่ย – ?
"คุณหนู จำชื่อผมไม่ได้จริงๆหรอ"
แล้วทำไมถึงต้องอยากให้เธอเรียกชื่อด้วย?
"เราแค่บังเอิญเจอกันไม่ใช่หรอ" เธอม้วนสปาเก็ตตี้เข้าปาก
"ไม่ต้องรู้จักกันก็ได้นี่"
คุโรโร่ถอนหายใจ เธอต่อล้อต่อเถียงเก่งกว่าที่คิด
"คุณก็รู้ว่าผมโกหกไม่ใช่หรอ"
"งั้นทำไมต้องจงใจมาเจอกันด้วย?"
"เพราะผมชอบคุณหนูที่น่ารักน่าเอ็นดูน่ะสิ"
คาเรนกรอกตา เธออยากหนีไปจากตรงนี้จริงๆ
"ผมชื่อคุโรโร่ ลูซิเฟอร์"
"คุโรโร่?"
"ครับ"
"คุโร…โร่"
"อือ เรียกชื่อผมบ่อยก็เขินนะ"
คาเรนขมวดคิ้วก้มหน้ามองจานอาหาร
"คืนนี้เดทกับผมได้ – ไหม?"
เธอหายตัวไปแล้ว
คาเรนหนีออกมาสุดชีวิตเมื่อได้ยินชื่อของเขา
'ฟังพ่อให้ดี อย่าได้เข้าใกล้กลุ่มโจรพวกนั้น'
อา – เธอเข้าไปใกล้เขากว่าที่คิดเสียแล้ว
เธอเกลียดความจำตัวเองก็ตอนนี้แหละ
ทั้งที่พ่อก็เคยสู้กับบุรุษเมื่อครู่เมื่อนานมาแล้วทำไมเธอถึงจำเขาไม่ได้กัน
"คุณหนูคาเรน วิ่งหนีมาไกลเลยนะ"
แมงมุมเป็นสัตว์อันตราย
"คุโรโร่?"
ห้ามเข้าใกล้เด็ดขาดเลยนะ
"เธอหนีผมไม่ได้หรอกนะครับ"
รอยยิ้มฉาบบนใบหน้าหล่อเหลา แสงจันทร์สีนวลส่องสว่าง
"ทีนี้ ไปเดินเล่นกันดีไหมครับ...คาเรน?"
เธอไม่รู้สึกว่าเขาจะทำอะไรอันตรายเลยแม้แต่น้อย
"คุโร่โร่?"
แม่งเอ้ย
"ครับ?"
เขาหล่อจัง
_________________________________________________________________________________
**กาแฟคาราเมล(คาราเมลมัคคิอาโต้) - กาแฟที่มีส่วยผสมของน้ำเชื่อมวานิลลา นมสด เอสเพรสโซ และซอสคาราเมล ส่วนผสมทั้งหมดทำให้กาแฟที่ชงรสชาติออกมาหวานหอมมันเข้มข้นด้วยรสนมและคาราเมล
**ฟิลคุณชาย รู้สึกเหมาะกับคุณพ่อแมงมุมมาก TT-TT) ในที่สุดคุณพ่อแมงมุมก็มาแล้วค่ะ!
ตื้อเท่านั้นที่จะครองโลก!! ทั้งหยอดทั้งวิ่งตาม…! เชียร์ใครดีคะ!?
ความคิดเห็น