คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : Pandora : 12 | nc15+
ผิดพลาดและไม่สมบูรณ์-- นั่นแหละมนุษย์
*ไม่รู้จักฉันไม่รู้จักเธอ
ยอร์คชินซิตี้-- ลืมไปเถอะเรื่องทำอะไรตามใจตัวเองน่ะ
“สรุปว่าออกมาเป็นแบบนี้สินะ ลูกของหมอนั่น?” คุราปิก้านั่นจุมปุ๊กอุ้มเด็กแบเบาะอยู่บนโซฟา
“แล้วคิรัวรู้รึเปล่า”
“บ้าไปแล้วคุราปิก้า อะไรทำให้นายคิดว่าฉันจะบอกคิรัวกัน?” บ้านแตกพอดี ไม่รู้ว่าเพราะสัญชาตญาณหรือยังไง…อาจจะเพราะเด็กกลัวถูกทอดทิ้ง?
ถ้าเป็นอะไรเลี่ยนๆก็คงความสัมพันธ์แม่ลูกที่เด็กรับรู้ว่ารักใครมั้ง?
พอห่างจากเธอก็ร้องไห้งอแงทันที
อาจจะเพราะรูบี้เลือกคลอดก่อนกำหนด หุ่นเธอเลยยังไม่พัง…ก็เป็นเรื่องที่ดีนั่นแหละ
“แต่ฉันน่ะ ตกใจจริงๆนะที่เห็นเธอตอนไปเจอบอสน่ะ”
รูบี้เลิกคิ้ว คงใช่แหละ-- พอตกใจที่บอสเป็นผู้หญิงคุราปิก้าก็จะโกนออกมาว่า ‘รูบี้!!’ เสียดังลั่น-- ถึงจะตกใจกับเด็กในอ้อมแขนเธอมากกว่าก็เถอะนะ
ตอนนี้เลยขอเวลาส่วนตัวมานั่งคุยกันอยู่
“จวนได้เวลาแล้ว ฉันไปก่อนนะ”
“อืม” เด็กน้อยถูกส่งให้ผู้เป็นมารดา รูบี้จ้องมองเด็กแบเบาะที่กำลังหัวเราะคิกคักอย่างน่าเอ็นดู
ช่างชวนรู้สึกน่าขยะแขยงสิ้นดี--
“เธอที่อยู่ด้านนอก ดูแลเขาให้ดีด้วย” ยังไงก็อยากออกไปเที่ยวกลางคืนอยู่ดี
“ค่ะ คุณหนู”
/
ฝีเท้าเดินเตร็ดเตร่ผ่านฝูงชน ร่างบางในชุดเดรสเกาะอกดึงดูดสายตาผู้คน…ผมสีแดงถูกหนีบให้ตรงเลยสะโพก
“ได้ยินเมนูที่ฉันสั่งไปรึเปล่า?”
“คะ- ครับ! ขออภัยด้วยครับเลดี้” รูบี้เบนสายตา มองทุกอย่างรอบตัว-- ไม่มีอะไรน่าสนใจซักนิด
“หวัดดี” เสียงทุ้มดังขึ้นข้างกาย มือที่ถือแก้วเครื่องดื่มสั่นระริก
“สวัสดีค่ะ” รอยยิ้มหวานดูขมขื่น-- รูบี้จิกมือลงขาตัวเองแน่น
คนเราสามารถเหมือนกันได้ถึงขนาดนั้นเลยหรอ?
“ผมทำให้คุณไม่สบายใจรึเปล่า สีหน้าดูไม่ดีเลยนะ” รูบี้ส่ายหน้า หากแต่น้ำตากลับร่วงลงมา
“คุณดูเหมือนเขามากเลยค่ะ กับคนรักเก่าของฉัน” รู้บี้ขำแห้ง
“พวกคุณจบไม่ดีหรอครับ”
“คิดว่างั้นนะคะ เขาไม่ได้พูดอะไรหรือรั้งฉันไว้” มือหนาเอื้อมเช็ดน้ำตาให้เธอ
พวกเราเป็นแค่คนแปลกหน้าเท่านั้น
“คุณไม่เหมาะกับน้ำตาเลย ไปเดินเล่นกับผมไหม?” เธอมองรอยยิ้มอ่อนโยนนั่น นัยน์ตาสีดำขลับ-- ผมสั้นสีดำสนิทละต้นรอ
เธอกำลังโดนล่อลวง
“ไปเถอะ” เดินตามเขาไปโดยไร้ข้องกังขา
ผู้คนเดินกันขวักไขว่ มือที่ถูกกุมไว้พาเธอเดินผ่านฝูงชน…กาแฟ?
“คุณคนสวย”
“นั่นเรียกผมหรอ?”
“เรียกไม่ได้หรอคะ”
“ได้สิ ยังไงพวกเราก็ไม่จำเป็นต้องรู้จักกันอยู่แล้วนี่นา”
รูบี้ตระหนักความจริงขึ้นมาได้
“ฉันรู้สึกเสียใจนะคะเมื่อกี้”
ตัวเธอมาคิดๆดูแล้ว
“ขอโทษด้วยนะครับ คิดว่าถ้าพูดออกมาคงจะดีสำหรับเราสองคนมากกว่า”
กลายเป็นว่าเธอเป็นฝ่ายที่ยึดติดไม่เลิก
“วันนี้คุณมีธุระรึเปล่าคะ”
และเพราะแบบนั้นเธอเลยไม่สามารถก้าวเดินต่อไปได้
“ไม่ครับ ผมจะอยู่ปลอบใจคุณไปทั้งคืนเลย”
ไม่เหมือนกันเลยซักนิด
“คุณจะให้ผมจูบไหม ถ้าอยากลืมเขา”
หากความรักเกิดในความฝัน
“คุณร้องไห้อีกแล้ว”
เราจุมพิตโดยไม่รู้จักกัน
“พวกเราหาที่พักกันดีไหม?”
คุโรโร่ ลูซิเฟอร์พึ่งรู้สึกแบบนี้เป็นครั้งแรก--
“ถ้าคุณว่าอย่างนั้น”
รสจูบขมปร่ามากกว่ากาแฟที่เขาชอบหรือเบียร์ที่ดื่มมาก่อนหน้านี้
เป็นความรู้สึก…ขมจนอยากร้องไห้ร่วมไปกับเธอ?
/
มึนเมาไปกับรสจูบนั่นอย่างสนุกสนาน แสงไฟพร่ามั่ว-- มันเป็นภาพที่ไม่ชัดเจนเท่าไหร่นัก
“คุณสวยมากจริงๆนะ”
ที่เธอจำได้อย่างจัดเจน
“คุณก็สวยมากเหมือนกันครับ”
คงเป็นรอยสักกลางหน้าผากนั่น…
NC : https://docs.google.com/document/d/10HwQe9CuHhWf2qe-388W78AIPaDWugiciOuDNQeDKBQ/edit?usp=drivesdk
/
รูบี้ลืมตาตื่นขึ้นยามเช้าเมื่อแสงแดดสาดส่อง-- โทรศัพท์ส่งเสียงเรียกเข้าเป็นร้อยสาย...
หากที่ผ่านมานั้นเป็นเพียงความฝันของเธอเพียงคนเดียว
“อรุณสวัสดิ์ครับ คุณลุกไหวรึเปล่า”
เราจุมพิตโดยไม่รู้จักกัน
“ฉันไม่เป็นไรค่ะ”
พวกเราเป็นเพียงเรื่องบังเอิญของค่ำคืนหนึ่งเท่านั้น
“ผมต้องไปแล้ว”
น่าแปลกที่เธออยากเจอเขาอีก
“ผมอยากเจอคุณอีกนะ”
อย่างกับอ่านความคิดเธอได้ยังไงยังงั้น…
“มันจะดูแปลกไหมที่ฉันจะตอบว่า ฉันเองก็เหมือนกัน ?”
ริมฝีปากถูกกดจูบลงมาอีกครั้ง
เธอและเขาจูบร่ำลากัน
“ขอให้เป็นวันที่ดีนะครับ”
และคงไม่ได้เจอกันอีกแล้ว--
/
“รูบี้ หายไปไหนมาเนี่ย”
พอกลับมาถึงก็เป็นแบบนี้ซะได้
“ก็แค่โต้รุ่งนิดหน่อย”
ก็แค่บังเอิญพบเจอใครบางคนเท่านั้น
“ลูกร้องไห้ใหญ่เลย”
อิสตรีผมสีเพลิงเงียบนิ่ง
“ฉันบอกว่าเด็กนั่นไม่ใช่ลูกของฉันไง”
เธอไม่ได้ตั้งชื่อให้เด็กที่เกิดมาด้วยซ้ำ
“รูบี้ เธอจะไร้เหตุผลไปถึงไหน-- เด็กที่เกิดมาไม่ได้ผิดไม่ใช่รึไง!”
“เงียบปากไปซะเนออน ฉันจะทำเป็นไม่ได้ยินและเราไม่เคยพูดถึงเรื่องนี้กัน”
รูบี้เปลี่ยนไปมาก-- เนออนคิดว่ามันเป็นแบบนั้น ถึงตอนแรกจะคิดว่าตัวเธอแค่คิดไปเองก็ตาม
เหมือนคนละคน?
“ไม่ๆ ไม่มีทางหรอกน่า” เธอคงคิดมากไปเองนั่นแหละ
น้องสาวเธอไม่มีทางเป็นคนอื่น-- เธอเชื่อเช่นนั้น…
/
รูบี้ใช้เวลาทั้งวันหมดไปกับการนอน-- เหมือนว่างานประมูลจะเริ่มไปแล้วเมื่อคืน
แถมโดนโจมตีอีก…
“ทำไมต้องมองฉันด้วย”
“แอ้…”
พออยู่ใกล้เธอ ต่อให้ไม่หลับก็จะยิ้มแป้นมองเธอตาแป๋ว-- พอเธอพูดก็จะหัวเราะคิกคัก…แม้ว่านั่นจะเป็นการด่าหรือบ่นก็ตาม
ช่างเป็นสิ่งมีชีวิตที่แปลกเสียจริงๆ
“แอ้..อา แอ้ คิก”
……
“มือเล็กจัง”
“อา อึก”
“อมนิ้วทำไม สกปรกนะ”
“แอ้ อือ”
ส่งเสียงแปลกๆออกมาอีกแล้ว…
“จะเอาอะไร?”
“อา แอ้”
??? เด็กน้อยยิ้มแป้นหัวเราะเอิ้กอ้าก รูบี้ขมวดคิ้วเอียงคอแทบหัก
“แอ้ๆ แอ้”
พออุ้มขึ้นมาเสียงนั่นถึงหยุดลง
“ทำไมถึงอยากให้ฉันอุ้มล่ะ”
“แอะ- แอ้- แอ้ๆ”
รูบี้ไม่เข้าใจเลยจริงๆ
ริมฝาปากสวยได้รูปเผยรอยยิ้ม-- ก่อนจะเคลื่อนตัวกดจุมพิตลงหน้าผากเด็กน้อยแผ่วเบา
“ยิ้มขี้เหร่ชะมัด…”
******************************************************************
**มาคุยกันซักนิิ๊ด-- นะคะ…เราไม่ได้มองว่ามันเป็นการนอกใจหรือผิดศิลธรรมอะไร เพราะเลิกกันไปแล้วเรียบร้อย
รูบี้ ให้ว่ากันตามจริงน้องก็ ไม่ปกติ เหมือนกันค่ะ ต่อให้ชอบขนาดไหนใครมันจะไปยอมโดนข่มขืนจนท้องถูกไหมคะ?
เพราะจิตใจไม่ปกติและถูกทำร้ายมา ก็เลยต้องการ ซ่อมแซม หรือ เติมเต็ม เท่านั้น-- ทุกคนคิดว่ารูบี้จะสามารถเป็นคุณแม่ที่ดีและเป็นคนที่อ่อนโยนขึ้นได้รึเปล่าคะ?
**แม่ที่รักลูก ไม่ที่ไม่รักลูก? แม่เลี้ยง? ไม่ใช่แม่แต่รักเหมือนแม่-- แม่ที่ไม่เคยให้ลูกออกห่าง แม่ที่เลี้ยงลูกอย่างเผด็จการ? แม่ที่เป็นที่น่าชื่นชม หรืออาจจะถูกตราหน้าว่าเป็นแม่ภาษาอะไร?
ยังไงก็ตาม ไม่ใช่ทุกคนที่พร้อมจะเป็นแม่หรืออยากเป็น…บนโลกนี้ไม่มีทางที่ทุกสิ่งจะเป็นไปตามที่เราต้องการหรอกค่ะ
ชีวิตต้องเรียนรู้ความผิดพลาดและหัดแก้ปัญหา เพราะเราไม่สามารถย้อนเวลาๆได้-- นั่นเป็นเรื่องที่แน่นอนอยู่แล้ว
ผิดพลาดและไม่สมบูรณ์-- นั่นแหละมนุษย์
ความคิดเห็น