คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : Pandora : 10
การตกหลุมรักใครซักคนไม่ใช่ความสุข-- มันคือความเจ็บปวดต่างหาก
อิรุมิไม่กลับมา
เป็นเรื่องปกติที่เขาจะมีภารกิจที่กินเวลาเป็นเดือน
รูบี้อยากเจออิรุมิ
"รูบี้ เป็นไงบ้างจ๊ะ?" คุณหญิงคิเคียวปรี่เข้ามา เธอไม่รู้ว่าควรตอบยังไง
"หมอบอกว่าเป็นเด็กผู้ชายค่ะ" เธอไม่กล้าสบตาด้วยซ้ำ มือเรียววางบนไหล่เธอ-- รูบี้นึกโล่งใจ หากแต่คำพูดต่อมาทำเอาเธอหยุดชะงัก
"ฉันไม่ได้พูดชัดเจนแล้วหรอจ๊ะ?" เสียงแหลมกดต่ำ
"ว่าฉันอยากได้หลานสาวน่ะ"
รูบี้เงยหน้าตามการขยับของพัดที่เชยคางเธอขึ้น อย่างว่า-- ถึงจะคิดว่ามันต้องมีเรื่องไม่ดีแน่ๆ แต่ตัวเธอก็ไม่คิดว่ามันจะเป็นแบบนี้
อย่างกับแม่ผัวที่ดราม่าในจีนยังไงยังงั้น
"แล้วความผิดของฉันรึไงคะ"
"ว่าไงนะ?"
"ฉันถามว่ามันเป็นความผิดฉันรึไงกันคะ"
"ลองบอกให้ลูกชายคุณฉีดเด็กผู้หญิงเข้ามาดูสิคะ"
ฝ่ามือฟาดลงแก้ม ใบหน้าสวยหันตามแรงตบ
"อย่าได้ใจให้มันมากนัก ถ้าไม่เอาเด็กออกก็คลอดออกมาแล้วไสหัวไปซะ" คิเคียวบีบกรามแน่ เล็บคมกริบที่จิกเข้าเนื้อจนเธอต้องจิกขาตัวเอง
"ถ้าคลอดลูกสาวไม่ได้ฉันก็ไม่ต้องการเธออีกแล้ว"
รูบี้ปัดมือหล่อนออก
"อิรุมิซังจะกลับมาเมื่อไหร่หรอคะ"
"เธอจะอยากรู้ไปทำไม ยังไงมันก็ไม่ได้มีอะไรเปลี่ยนไปอยู่ดี" โฮ่ว รูบี้คิดว่าหนังซีรี่ย์เกาหลีที่แม่ผัวใจร้ายมันดูน้ำเน่า ชีวิตเธอตอนนี้ก็ดูน้ำเน่าเหมือนในซีรี่ย์โง่ๆนั่นเปี๊ยบเลยน่ะสิ
ดูเหมือนว่าพอคิรัวไป คุณหญิงคิเคียวก็เป็นบ้าไปแล้ว
มือบางวางลงที่ท้องตัวเอง ท้องนูนขึ้นมานิดหน่อย
ถ้าพรุ่งนี้เจอหน้ากันควรพูดว่าอะไร? ความสัมพันธ์ของพวกเราที่ไม่สามารถเรียกมันว่า คนรัก ได้เลยเสียด้วยซ้ำ
ถ้าเขาเกลียดเธอล่ะ?
ถ้าเขาไม่ต้องการเธอล่ะ?
ไม่สิ…
"น่าสัมเพชสิ้นดี จะคิดให้เสียเวลาทำไมกันนะ"
เขาไม่เคยรัก…หรือต้องการเธอตั้งแต่แรกอยู่แล้วนี่?
ร่างบางลุกขึ้นนั่ง เดินออกจากเตียงไปยังโต๊ะเครื่องแป้ง
"ทิ้งตัวตนของรูบี้ไปซะ แกไม่ใช่รูบี้ซักหน่อย" สบตากับเงาสะท้อนตัวเองในกระจก เครื่องเพชรถูกยัดใส่กล่องเล็กๆที่จะพกพาได้อย่างสะดวก
แค่ของสะสม ยังมีของสวยงามอีกตั้งเยอะแยะ
ชื่อของเธอคือ คิมอึนอา ไม่ใช่ รูบี้ ซักหน่อยนี่นา?
ว่ากันตามจริงแล้วเขาก็เป็นแค่ตัวละครเท่านั้น-- ไม่เห็นจะต้องเสียใจ
"รูบี้?" ทำไมถึงกลับมาตอนนี้
"ฮึก" อยู่ๆน้ำตามันก็ไหลออกมา
"ทำไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่กันคะ ทำไมถึงได้กลับมาตอนนี้กัน"
"รูบี้ ฟังก่อน อย่าร้องสิ"
"คุณปล่อยฉันไปได้ไหมคะ?"
"อะไรนะ…" อิรุมิไม่เข้าใจ ทำไมล่ะ?
"เธอชอบฉันไม่ใช่รึไง เธอบอกว่ารักฉันไม่ใช่หรอ" ทั้งที่ยึดติดกับเขาขนาดนั้น ทั้งที่กระทั่งตายแทนเขาได้แต่กลับจะมาหนีไปเนี่ยนะ?
"พวกเราก็มีความสุขกันดีนี่?"
รูบี้กำมือแน่น เธอผละออกมาจากอ้อมกอดที่โหยหามาตลอดหลายเดือนพร้อมถอนหายใจ
"ฉันไม่มีความสุขเลยซักนิดค่ะ อิรุมิซัง"
"ฉันชอบคุณมาก ฉันรักคุณถึงขนาดที่ยินยอมโดนข่มขืนเลยนะคะ"
"แต่พอเด็กคนนี้เกิดมากลับพูดออกมาว่าไม่ต้องการเขาอย่างง่ายดายเพียงเพราะว่าเป็นเด็กผู้ชายงั้นน่ะหรอคะ?"
"เด็กคนนี้เกิดมาเพราะคุณไม่ใช่หรอคะ?"
อิรุมินิ่งเงียบ เขาไม่รู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ในหัว ไม่รู้ว่าเธอเจ็บปวดขนาดไหน
ท่าทางแบบนั้นที่เขาไม่เคยเห็น
เธอเองก็เป็นมนุษย์หรอ?
เธอสามารถแสดงสีหน้าแบบนั้นได้ด้วยสินะ
"ขอโทษ"
รูบี้โกรธ-- เธอไม่อยากพูดออกมาเลยว่าไม่มีวันไหนที่ไม่ร้องไห้ยามเมื่อต้องการเขา เธอเคยคิดว่าต่อให้เขาก้าวออกไปโดยไม่สนใจเธอ
แม้จะทิ้งรอยฟกช้ำและบาดแผลไว้ตามร่างกายของเธอ
น้ำเชื้อที่มีกลิ่นคาวและเหนอะหนะ
การที่เขาไม่สนใจตัวเธอคิดว่านั่นเป็นสีเทาซึ่งมันเป็นจุดหม่นมองอันน่าสังเวชในชีวิตนี้ของเธอแล้วแท้ๆ
แต่มาตอนนี้เธอพึ่งได้รับรู้
"พอเถอะค่ะ ขอโทษแล้วมันจะได้อะไรขึ้นมาคะ"
สีเทามันยังสามารถกลายเป็นสีดำได้อีก
"ฉันไม่ต้องการอะไรจากคุณอีกแล้วค่ะ"
แค่นี้ก็มากพอแล้ว
"ฉันรักเธอ"
ไม่มีความหมายอะไรเลยซักอย่างเดียว
"โกหกได้น่ารังเกียจมากเลยนะคะ"
ใช่แล้ว พวกเราไม่มีทางรักกันได้หรอก-- ระหว่างคุณที่เป็นฝ่ายข่มขืน
และฉันที่โดนข่มขืน
ในหัวว่างเปล่าไปหมด อิรุมินั่งเงียบอยู่ที่พื้น-- ปล่อยให้ฝีเท้าของเธอห่างออกไป
ไม่หรอก เดี๋ยวเธอก็กลับมา
เธออยู่โดยที่ไม่มีเขาไม่ได้หรอก
แล้วถ้าเธอไม่กลับมาล่ะ?
"รูบี้!"
ไม่ได้-- เป็นแบบนั้นไม่ได้นะ
เขาจะให้โอกาสเธอกลับมา อิรุมิทิ้งกายลงโซฟาหนังในห้องโถง
ยังไงเธอก็ต้องกลับมาแน่
/
"โปรดเดินทางอย่างปลอดภัยนะครับ คุณหนู" ไม่เห็นจำเป็นต้องอวยพรอะไรที่ไร้สาระนั่น
"ขอบคุณ" รูบี้เอ่ยเรียบเป็นมารยาท ที่แห่งนี้ไม่มีใครที่จริงใจกับเธอแม้แต่คนเดียว
ถึงมันจะเป็นปกติของมนุษย์
"จะกลับมาอีกรึเปล่าครับ"
เพราะมนุษย์ต้องรักตัวเองก่อนเสมอ
"คงไม่หรอก" ตัวเธอคาดเอาไว้อย่างนั้น
เธอยังคงครุ่นคิด เด็กผู้ชายที่อยู่ในท้องเธอจะเติบโตขึ้นมาเป็นแบบไหน-- ไม่สิ
จะเกิดมาเหมือนเขารึเปล่า?
ถ้าเกิดมาเหมือนเขา เธอจะสามารถเกลียดเด็กคนนี้ได้ไหม? และเหนือสิ่งดื่นใดเธอจะสามารถมอบความรักให้ได้รึเปล่า
"ถ้าไม่เกิดมาก็คงจะดี"
ต้องกลับบ้านแล้วล่ะ นอสทราด น่าจะชื่อนี้แหละมั้ง? งั้นควรจะติดต่อยังไงดีล่ะ?
ฝีเท้าก้าวเดินออกไปอย่างไม่รีบร้อนนัก ตัวเธอทีหน้าที่แค่เก็บเรื่องราวแย่ๆเอาไว้ในใจเท่านั้น
เพราะไม่สามารถพูดออกไปได้เลยทำได้เพียงแค่จดจำมันด้วยร่างกาย-- การทำร้ายตัวเองจนแขนเป็นรอยหรือการพยายามฆ่าตัวตายก็ไม่ใช่เรื่องที่แย่นัก
เมื่อไหร่จะหลุดพ้นซํกที
ไอ้ความรู้สึกบ้าๆนี่น่ะ
เธออยากพอแล้วกับรักครั้งนี้ ถึงจะไม่แน่ใจว่ามันสามารถเรียกว่ารักได้รึเปล่าก็ตามที
"ถ้าได้พบกันใหม่ จำกันไม่ได้เลยก็คงจะดี"
แหงนหนเามองท้องฟ้ายามค่ำคืนที่มีแสงระยิบระยับ
ยามค่ำคืนที่หนาวเหน็บ-- ตัวเธอได้เลือกที่จะหนีออกมาแล้ว
ลมหายใจคือสิ่งที่บอกกับเธอว่าตัวเธอนั้นยังคงมีชีวิตอยู่
เธอให้สัญญากับตัวเอง-- ว่าตัวเธอนั้นจะไม่ร้องไห้เพราะเขาอีกแล้ว
_____________________________________________________________________
**รู้สึกหายไปนานมากเหมือนกันค่ะ5555 เปิดมาด้วยบทชายชั่วที่หลงตัวเอง-- เมียหนีออกจากบ้านแล้วอิล แกคิดว่าเขาจะง้อแกไหม
พ่อแมงมุมเขาก็สวยนะเออ!!
ความคิดเห็น