คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : PRINCESS*1
ดูเหมือนว่าจะหลงทางล่ะ
ลานประลองกลางหาว ร่างเล็กเดินตรงดิ่งอย่างไร้จุดหมาย
คาเรน โซลดิ๊ก อายุ12ปี --
"พ่อ?"
กำลังหลงทางท่ามกลางผู้คนที่เต็มที่เต็มไปด้วยมัดกล้าม!!
"สวัสดี คุณหนูน้อย"
คนตัวเล็กเงยหน้าตามเสียงทัก เธอมองบุรุษเบื้องหน้าที่ไม่รู้จัก
"หลงทางหรอ?"
เมินอีกฝ่ายแล้วเดินผ่านไป ผมสีดำขลับยาวถึงกลางหลังสะบัดเชิ่ด
"ฉันพาเธอไปหาพ่อได้นะ"
ฝีเท้าชะงัก
"หมะม๊า – "
"หืม?"
"หมะม๊าไม่ให้คุยกับคนแปลกหน้า! ออกไปนะคนแปลกหน้า!?"
เด็กน้อยวัยกระเตาะส่งเสียงค้านการเจรจา หากแต่เขากลับมองว่ามันน่ารักน่าเอ็นดูเสียอย่างนั้น
"งั้นหรอ งั้นฉันแนะนำตัวก่อนดีกว่า – " ร่างสูงย่อตัวลง
"ฉันชื่อคุโรโร่ ลูซิเฟอร์"
รอยยิ้มหวานหยาดเยิ้ม เสียงทุ้มนุ่มน่าฟัง – นี่มัน…แบบฉบับคนเจ้าชู้ชัดๆ!
"คาเรน โซลดิ๊ก"
"อืม โซลดิ๊กสินะ…คาเรนจังหรอ – ชื่อเพราะจัง"
หม๊ะม๊า! – คนเจ้าชู้ล่ะ!?
"งั้นฉันจะไปส่งเธอเองตกลงไหม? ทีนี้พวกเราก็แยกกันโอเค๊?"
"โอเค"
เธอตอบอย่างว่าง่าย เดินจนปวดขาไปหมด
เธอจะฟ้องแม่ว่าพ่อทิ้งเธอ!
เจ้าคนแก่ซิลเวอร์!?
ไม่มีบทสนทนาอะไรระหว่างการเดินตามหลังเขา
"คุณอุ้มคาเรนหน่อยได้ไหม เหนื่อยแล้ว" คุโรโร่เลิกคิ้วแปลกใจ แต่ก็ไม่ได้คัดค้านอะไรกับคำขอนั่น
"คุณหนูทำไมหลงทางล่ะ"
"อือ คลาดกับน้องชาย"
"น้องชาย?"
"ใช่แล้ว…น้องชายคาเรนเอง"
เธอกอดคออีกฝ่าย มองมือที่กดไปยังชั้น190 จะว่าไปน้องชายเธออยู่ที่ชั้น190นี่นา…ลืมซะสนิท เดินวนชั้นที่100ตั้งนาน – เท้าเล็กแตะลงพื้นเมื่อประตูลิฟต์เปิดออก
"ขอบคุณที่ช่วย! บ๊ายบาย"
เธอบอกอย่างร่าเริงเมื่อเห็นน้องชายเดินออกมาจากห้องน้ำ
"คิล! เคนกลับมาแล้ว!!"
ร่างสูงกว่ากระโดดขึ้นหลังน้องชายโซเซ
"ตกใจหมด พี่ไปไหนมาเนี่ย" มือของน้องชายจับขาเธอ ก่อนที่ทั้งสองคนจะพากันขี่หลังกลับห้อง
วันนั้นเป็นวันสุดท้าย
ที่เธอได้อยู่ลานประลองกลางหาว – ?
/
ฉึก – มีดปาปักแอปเปิ้ลที่ถูกตั้งไว้บนหัวมนุษย์อย่างแม่นยำ มองเหยื่ออีกรายที่ถูกมัดขาห้อยหัวโตงเตง
"ระยะนี้จะยิงหน้าไม้เข้าเป้าไหมนะ?"
เสียงหวานพึมพำกับตัวเอง หน้าไม้ถูกยกขึ้นมาระดับสายตา…พร้อมกับเสียงกรีดร้องอู้อี้ไม่ได้ศัพท์ของเหยื่อที่กำลังโดนปิดปาก
ตึกๆๆ – เสียงฝีเท้าที่วิ่งมาอย่างเร่งรีบ
"พี่! ไปสอบฮันเตอร์กันเถอะ!!"
พร้อมกับน้องชายตัวดีที่วิ่งมาอย่างไร้มารยาท
"สอบฮันเตอร์?"
สอบฮันเตอร์ = หนีออกจากบ้าน
"ไม่เอา"
หนีออกจากบ้าน = ขัดคำสั่งพี่อิลูมิ
"ทำไมอ่ะ! น่านะ – น้าาา"
"นายไม่มีวิธีฆ่าตัวตายแบบอื่นแล้วหรอ…คิล?"
ขืนหนีออกจากบ้านพี่อิลูมิฆ่าตายแน่ ศพไม่สวยแบบไม่ต้องสืบเลยเชียวล่ะ!
ขัดคำสั่งพี่อิลูมิตายสถานเดียวแน่ๆ!!
"พี่ไม่อยู่ ไปเถอะ"
ปั่ก-- มือปล่อยเอ็น ศรโลหะคมจากหน้าไม้ทะลุหน้าผาก
"ฉันจะย้ำอีกครั้งคิล…ฉัน-ไม่-ไป"
มือบางผลักน้องชายออกจากห้องทรมานส่วนตัว
"เชิญไปเล่นสนุกแล้วเลือกลงนรกที่ชอบไปคนเดียวเถอะ"
ปิดประตูอัดหน้าน้องชายดัง ปึง!
"อะไรอ่ะเคน! ทีตอนเด็กยังตามใจฉันทุกเรื่องแท้ๆ" คิรัวประท้วงพี่สาวหน้านิ่งด้วยการนอนดิ้นหน้าประตู
"ถ้ายังไม่หุบปากก็มาช่วยฉันหั่นศพ" เสียงพี่สาวดังมาจากในห้อง – ลูกชายคนกลางฟึดฟัด
"งอนแล้ว!"
พอได้ยินเสียงฝีเท้าน้องชายตัวแสบห่างออกไปเธอเลยถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย มือลากขวานบนโต๊ะก่อนจะจามเข้าที่คอเต็มแรง
"อ๊าก!"
ขวานทื่อๆทำให้กระดูกหักแต่ยังไม่ถึงขั้นตาย
"แอปเปิ้ลร่วงแล้วนะ แบบนี้ก็ต้องโดนทำโทษน่ะสิ?"
คงพูดอะไรไม่ได้แล้ว ยังหายใจได้ถือว่าเก่งแหละ…คาเรนตีหน้ามึน ก่อนจะเอาผ้าเช็ดมือยัดปากคนที่น้ำตานองหน้าอย่างน่าสงสาร
"ฉี่หรอ – สกปรกชะมัด" เธอชักสีหน้า ทั้งเหยเกและขยะแขยง
หล่อนว่าแล้วเดินอ้อมไปทางด้านหลัง บือบีบคีมเสียงดังกึกๆก่อนจะเอาน้ำเกลือราดลงมือที่โดนมัดอยู่
"ฆ่าเชื้อแล้ว ทีนี้ก็ดึงออกได้"
ไม่ว่าเปล่าก็หนีบเล็บอย่างเบามือแล้วกระชากออกเลือดกระเซ็น – เหยื่อผู้น่าสงสารทำเพียงแค่เกร็งมือและส่งเสียงร้องอู้อี้อย่างสุดความสามารถ
"อดทนได้ดี ฉันจะให้รางวัลกับความพยายามของนายเอง"
มีดตัดเชือกอย่างใจเย็น มองดูคนที่พยายามวิ่งหนีอย่างตะเกียกตะกายไม่คิดชีวิต
ตึกๆๆ – แคว่ก!
"เก่งมากคาร่า" เธอเอ่ยชมสลอธที่เป็นสัตว์เลี้ยงของเธออย่างอ่อนโยน – แขนยื่นให้สัตว์เลี้ยงแสนรักปีนปาย คาเรนปล่อยให้เจ้าสลอธตัวใหญ่เท่าเอวเกาะเธอห้อยโตงเตงอย่างไม่ใส่ใจ
มือลากศพทั้งสองนั่นออกมานอกห้องทรมาน – มืออีกข้างถือเลื่อยไฟฟ้าติดมาด้วย เธอลากศพขึ้นบันไดอย่างไม่รีบร้อนนัก
สัตว์เลี้ยงของเธอน่ะฉลาด…เพราะงั้นเวลาเหยื่อจะหนีเลยกระโดดเอากรงเล็บที่เธอเฝ้าตะไบให้คมอย่างดีจัดการเหยื่อจะสิ้นลมหายใจ
"มิเกะ" เธอเปล่งเสียงลอยๆที่สวนหน้าบ้าน
"แฮ่ – โฮ่ง! โฮ่ง!"
ศพร่วงลงพื้นเมื่อเธอหั่นชิ้นส่วนกระจัดกระจาย มองสุนัขตัวใหญ่ที่นั่งมองน้ำลายย้อย
"ต้องตรวจสุขภาพด้วยนะรู้ไหม?"
"โฮ่ง!"
เรื่องทุกอย่างจบลงด้วยดี
เธอเอาเหยื่อให้สุนัขเฝ้าบ้านพร้อมรอยยิ้ม
กินมื้อเย็นกับครอบครัว
"ไอ้เจ้าโง่คิรัว!"
บัดซบ – ไอ้น้องโง่นั่น
เช้ามืดวันต่อมาน้องชายเธอก็แทงแม่และพี่ชายคนรองออกจากบ้านไปเสียแล้ว…ชีวิตเวรเอ้ย!!
_______________________________________________________________________________
**หน้าไม้ - อาวุธอันประกอบด้วยคันศรติดตั้งบนด้าม และยิงกระสุนวิถีโค้ง ปัจจุบันหน้าไม้ใช้ในกีฬา / การล่าสัตว์
ความคิดเห็น