คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : music lover 01
" อาคารกิจกรรม ห้อง012 ... อาคารกินกรรม ห้อง012 "
ฉันพูดพึมพรำไปเรื่อยๆขณะเดินอยู่บนอาคารกิจกรรม เพื่อหาห้องชมรมดนตรีสากล
อาคารนี้เป็นอาคารเล็กๆ เป็นห้องกิจกรรมทั้งตึก ส่วนใหญ่ก็เป็นที่สิงสถิตของชมรม
ต่างๆนั้นแหละ แล้วในที่สุดฉันก็มาหยุดยืนอยู่หน้าประตูบานหนึ่ง เป็นประตูไม้สีน้ำตาล
ด้านบนมีช่องกระจกไว้ให้ส่องเห็นด้านใน แต่บัดดี้ถูกบดบังด้วยผ้าสีฟ้าอ่อน
เหนือประตูมีป้ายสีน้ำเงิน เขียนด้วยตัวหนังสือสีขาวว่า ...012 ดนตรีสากล...
" เธอมาทำอะไรที่นี่ฮะ ยัยคีตา " เสียงกวนๆดังเข้ามาในโสตประสาทของฉัน
เสียงกวนๆแบบนี้จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก..นายดนตรี
" จะมาทำอะไรแล้วมันเกี่ยวอะไรกับนาย "
" เกี่ยวแน่ๆเพราะเธอกำลังอยู่อยู่หน้าห้องชมรมดนตรีสากล ซึ่งมีฉันเป็น
รองประธานชมรม "
... กรี้ดดดด นายนี่เป็นรองประธานชมรมจริงๆน่ะหรอ งั้นฉันไม่อยู่ชมรมนี้ให้
เสียศักดิ์ศรีหรอก...
" นายคงคิดว่าฉันจะมาสมัครชมรมกระจอกๆของนายงั้นสิ "
...ถ้านายคิดยอ่างงั้นจริงๆ นายก็เดาใจฉันตรงเป๊ะเลย...
" ใช่!"
" แหวะ! ไม่มีทาง ทำไมนายคิดอะไรต่ำๆอย่างนั้นล่ะ "
" ก็แหม .. หน้าอย่างเธอ เล่นดนตรีไทยมาตั้งแต่ ม.ต้น มันคงจพรุ่งมากสินะ
ถึงต้องถ่อสังขารมาอยู่ชมรมดนตรีสากล อ้อ..เมื่อกี้พูดผิดไปนิด รุ่งริ่งน่ะ ไม่ใช่รุ่
งเรือง ฮ่าๆๆ "
" กรี้ดดดด ... ก็ได้ คอยดูละกัน ดนตรีไทยของฉันจะต้องรุ่งเรืองเจริญหู-
เจริญตากว่าดนตรีสากลของนาย "
" ก็ได้ .. แล้วคอยดู ฉันไม่มีวันน้อยหน้าเธอแน่ๆยัยคีตา "
" แล้วจำไว้นะ .. นายดนตรี!! "
อ้อ..ฉันยังไม่ได้แนะนำตัว 'สวัสดีค่ะ ฉันชื่อคีตา ฉันตอบตดลงรับบททันทีที่
เค้าบอกว่าจะให้ฉันเป็นนางเอก แต่ตอนนี้ฉันยังคิดไม่ออกเลยว่าบทมันจะเป็นยังไง
ต่อ แล้วฉันจะเป็นนางเอกได้ยังไงในเมื่อฉันไปมีเรื่องกับ นายดนตรี มนุษย์ร่วมรุ่นที่
ฉันไม่ค่อยอยากจะรับเขาไว้เป็นเพื่อนเนื่องด้วยท่าทางนิสัยอันน่าหมั่นไส้ และกวน
ประสาทของอีตานั่น อ้อ..นายนั่นเขาเป็นหนุ่มฮอตของโรงเรียนด้วยติดอันดับป๊อป-
ปูล่าบอยมาแล้วตั้งแต่ ม.4 แล้วตอนนี้ฉันเพิ่งเปิดเทมอ ม.5 มาหมาดๆ'
ฉันคิดไเรื่อยๆด้วยความโมโห ขณะที่กำลังเดินไปที่โรงเรียน สถานที่ที่ฉันนัด
กับเพื่อนไว้
" เป็นอะไรน่ะยัยคีตา ทำหน้าตาเหมือนไปกินน้ำยาล้างห้องน้ำลืมเขย่าขวด "
เสียงระนาด เพื่อนรัก No.1 ของฉันพูดขึ้น เอ่อ..แล้วแถวบ้านเธอเค้ากินน้ำยา-
ล้างห้องน้ำหลังเขย่าขวดแล้วจะเฮฮาร่าเริงรึงัยย่ะ -*-
" ... " เงียบไม่มีเสียงตอบรับจากคนน่ารักๆอย่างฉัน
" เฮ้ย..แกเป็นไรว่ะ " แล้วฉันก็เล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟัง
" แล้วเธอจะทำยังไงต่อ เธอกับนายดนตรีก็พอกันเลย กัดกันได้ทุกวี่ทุกวัน "
ยัยนาด(ระนาด)พูดด้วยน้ำเสียงเอือมระอาเรื่องการทะเลาะกันระหว่างฉัน และ
นายดนตรี แต่ก็สมควรอยู่แหละเพราะระนาด ฉัน และอีตานั่นอยู่ห้องเดียวกันตั้งแต่
ม.1 ซึ่งฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่ากรรมอะไรพาไป - -* แล้วตลอดทุกวันฉันต้องมานั่ง
เม้าส์ นั่งนินทาพูดว่าด่าทอ และมีเรื่องราวการทะเลาะของอีตากับฉันมาเล่าให้
ระนาดฟังเกือบทุกวัน
" ฉันก็ยังไม่รู้ .. ถึงฉันจะอยากเล่นดนตรีสากล อยากเด่น อยากฮอต อยาก
ป๊อป อยากดังมากแค่ไหน แต่ตานั่นได้เป็นรองประธาน โอ้ว..ฉันยอมกลับไปอยู่
ดนตรีไทยให้เป็นบุคคลที่ถูกลืมอีกครั้งดีกว่า"
... ฉันก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันตลอดเวลา ม.1-4 ฉันก็แน่วแน่เล่นดนตรีไทย
มาตลอด แล้วปีนี้ฉันคิดไงอยากเล่นดนตรีสากลเนี๋ย!! ...
" ฉันรู้แล้วว่าอยากแรกเธอควรทำอะไร "
ว่าแล้วยัยระนาดก็ลากๆๆๆฉันวิ่งไปที่อาคารดนตรี แล้วก็เข้าไปในห้องๆหนึ่งซึ่งมีป้าย
สีน้ำเงินถูกเขียนไว้ด้วยตัวหนังสือสีขาวว่า ... 014 ดนตรีไทย ... ที่จริงมันก็อยู่ข้างๆ
ห้องดนตรีสากล(012)แหละ!แต่เลข 013 มันไม่ดี เค้าเลยข้ามเลขห้องไป
" อ้าว .. 2คนนี้เดินเบาๆหน่อย ห้องดนตรีไทยนะจ่ะ มีครูบาอาจารย์ สิ่งศักดิ์สิทธิ์อยู่เยอะแยะ "
พี่ขิม..รุ่นพี่สาวชั้น ม.6 ประธานชมรมดนตรีไทยที่เรา 2 คนคุ้นเคยเอ่ยขึ้น
ขณะที่เรากำลังแปลกร่างจากนักเรียนเป็นนักวิ่งหญิงทีมชาติเข้ามาในห้องดนตรีไทย
" พี่ขิมหารองประธานชมรมได้รึยังค่ะ " ระนาดเอ่ยขึ้น
" นี่เธอจะเป็นรองประธานชมรมหรอ ฮ่าๆๆๆ ตลกสิ้นดี แค่ระนาดเธอยังตี
ไม่ค่อยจะถูกรางเลย ก๊ากๆๆๆ "
ฉันพูดไปหัวเราะไป โดยตอกไข่ใส่นมลงไปนิดหน่อยให้มันเว่อร์ๆ
" อ๋อ..ยังหาไม่ได้เลยจ๊ะ กะว่าเรียกประชุมพรุ่งนี้เลิกเรียน ให้ลองอาสากันดู "
" ไม่ต้องหรอกค่ะพี่ .. ระนาดเลือกมาให้พี่แล้ว "
... บรรยากาศแปลกๆแหะ คงไม่ใช่อย่างที่ฉันคิดหรอกนะ ...
" ใครหรอจ๊ะ ^-^ "
" คีตาค่ะ!! "
... นั้นไงล่ะสิ่งที่ฉันคิด ...
" คีตาเป็นรองประธานให้พี่ได้หรอ .. ขอบใจมากนะจ๊ะ "
พี่ขิมโผกอดฉัน แล้วก็หอมแก้มเหมือนที่ทำกับฉันมาตั้งแต่ ม.1 เพราะพวกเรา
3 คน รัก และสนิทกันเหมือนพี่ เหมือนน้องกันจริงๆ ไม่ใช่แค่รุ่นพี่-รุ่นน้อง
แต่ประเด็นคือ ... ชีวิตเด็กน้อยน่ารักอย่างฉันจะเป็นอย่างไรต่อไปนะ T^T ...
เช้าวันจันทร์ที่สดใส และมันคงจะสดใสมากกว่านี้ถ้าฉันไม่ได้กำลังยืนตัวสั่นอยู่หลังเวที
ทั้งๆที่ด้านมีนักเรียนตั้งแต่รุ่นน้องชั้น ม.1 จนกระทั่งรุ่นพี่ ม.6 รวมทั้งอาจารย์ นักการ ภารโรง
และน้องหมา น้องแมวทั้งโรงเรียนมาประชุมกันอยู่ที่นี่
" สวัสดีจ๊ะนักเรียนที่น่ารักของครู " เสียงท่านผู้อำนวยการเริ่มขึ้น " วันนี้ก็เป็นวันพิเศษ
อีกหนึ่งวันที่ครูได้มาเจอกับลูกศิษย์ที่น่ารัก ณ ที่แห่งนี้ " ใช่ค่ะ .. มันพิเศษมากจริงๆ ที่ทำให้หนูต้อง
มายืนตัวสั่นอยู่ตรงนี้ " วันนี้ครูจะให้รองประธานของแต่ละชมรมมาชี้แจงเกี่ยวกับชมรมของตนเองนะ "
และนั่นก็คือเหตุผลที่ทำให้ฉันต้องมายืนอยู่ตรงนี้!! TToTT
" สวัสดีครับ .. ผมนายดนตรี ภัทรพิบูล ชั้น ม.5/2 รองประธานชมรมดนตรีสากลครับ ... "
แล้วนายนั่นก็พูดรายละเอียดอีกต่างๆนาๆ ซึ่งได้รับเสียงกรี้ดจากเหล่าสาวๆ และเสียงเฮ โฮร้องดีใจ
จากพวกหนุ่มๆ นับว่าเป็นชมรมที่เป็ฯที่นิยมมากทุกเทอม จากนั้นก็เดินลงจากเวที แล้วก็มาเจอฉัน
" อ้าว ... ยัยเฉิ่ม เธอมายืนบื๊ออะไรตรงนี้เนี๋ย " ตานั่นพูดเหมือนฉันเป็นตัวเกะกะแล้วทำท่าจะลาก
ฉันออกไป ดีล่ะ .. ถ้านายรู้ความจริงต้องหน้าแตกแน่ๆ ฮ่ะๆ
" ฉันไม่ได้มายืนทำบื๊อ แต่มายืนในฐานะองประธารชมรมดนตรีไทย รู้ไว้ซะ! "
ก๊ากกก...นายนั่นทำหน้าเอ๋อไปเลยอ่ะ โฮะๆ อึ้งละซิ อิอิ แล้วฉันก็เดินขึ้นเวทีไป
' กึ๊ก..กึ๊ก..กึ๊ก..กึ๊ก(ไม่ใช่เสียงเดินนะค่ะ เสียงฟันฉันกระทบกัน ก้คนมันตื่นเต้นนี่หว่า T^T) '
" สะ..สวัสดีค่ะ ดะ..ดิฉันนางสาวคีตา ภุศกรกิจ นักเรียนชั้น ม.5/1 รองประธานชมรม .. เอ่อ ชมรม
ดนตรีไทยค่ะ " เวทีไม่เห็นน่ากลัวอย่างที่ฉันคิดเลยแหะ แล้วฉันก็เริ่มพูดคล่องขึ้น " เป็นที่ทราบกันดีอยู่
แล้วนะค่ะว่าโลกทุกวันนี้มีเทคโนโลยีใหม่ๆมากมาย และเทคโนโลยีเหล่านี้ก็เกิดขึ้นจากกำลังกาย
กำลังใจของเหล่ามนุษยชาติ ซึ่งหากไม่มีสิ่งเก่าๆ สิ่งโบราณๆต่างๆในอดีตก็คงไม่มีมนุษย์ที่คอยศึกษา
สร้างนวัตกรรมใหม่ๆให้ได้มีใช้อยู่ในทุกวันนี้ ไม่ว่าจะเป็นสิ่งของเครื่องใช้โบราณ รวมไปถึงดนตรี และ
นั้นก็ต้องรวมไปถึงดนตรีไทยด้วย แล้วทำไมละค่ะ? เราถึงได้ละเลยทิ้งดนตรีไทยไป หากบอกว่ามันเก่
แก่โบราณ นั้นก็เป็นเพราะพี่ๆน้องๆเพื่อนๆ วัยรุ่นปัจจุบันไม่ให้การสนใจ ไม่มีความสามารถในการดัด-
แปลงในการปรับปรุงให้มีเหมาะกับยุคสมัยมากขึ้น ดังนั้นเราควรจะหันมาเล่นดนตรีไทย แล้วพัฒนา
สืบทอดต่อไปเพื่อลบคำสบประหม่าที่ผู้ใหญ่มักให้ไว้กับวัยรุ่นนี้ 'ลืมรากเง้าของตัวเอง' ใครสนใจติดต่อ
ได้ที่ห้อง 014 ดนตรีไทย อาคารกิจกรรมนะค่ะ ขอบคุณค่ะ! " แล้วฉันก็เดินลงมาจากเวที พร้อมเสียง
ปรบมือจากทั่วทุกสารทิศ โอ้ .. ว้าว กิ๊บเก๋เวรี่กู๊ด นี่ฉันพูดอะไรที่มันหรูหรา มีสาระได้ด้วย ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ!!
ภายในคาบสังคม อาจารย์นั่งกล่อมนักเรียน(สอน)ไปเรื่อยๆ ซึ่งหากใครที่ไม่ได้ตั้งใจมากเกินไป
หรือยังพอสนใจบ้าง แล้วก้มลงมองหนังสือเรียนสักนิดจะพบว่า ที่อาจารย์พูดสอนมาทั้งหมดนั้นเหมือน
ในหนังสือเรียนเป๊ะ!
" เฮ้ยๆ ไอ้ตา เมื่อเช้าน่ะ ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเป็นเพื่อนฉัน " เพลง เพื่อนซี้สุดเลิฟ No.2
ของฉันพูดขึ้น
" อ้าว .. ทำไมล่ะ " มันต้องบอกว่าฉันน่ารักชัวร์ๆ
" ก็แกน่ะพูดได้มีสาระมาก ทั้งๆที่ปกติแกเป็ฯคนไร้สาระ ไร้สมอง ไร้ความสามารถ ไร้ฝีมือ "
" คนน่ารักมักเก่ง จำไว้ๆ " เอ๊ะ! เดี๋ยวนะทำไมมันฟังแปลกๆฟ่ะ " อ้าว เฮ้ย! แกหลอกด่าฉันนี่ "
" ว้าว .. แกรู้ทันด้วย ดีใจจัง นึกว่าแกจะฟังภาษาคนไม่ออกซะแล้ว "
" ภาษาคนน่ะฉันฟังไม่ออกหรอกย่ะ ฟังเป็นแต่ภาษามนุษย์ .. เป็นมนุษย์เป็นได้เพราะใจสูง
เคยได้ยินมั๊ยยย.. "เป็นอันว่าฉันเถียงชนะในยกนี้ เยส!
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
• ช่วย Vote หรือ Comment ติ-ชม หรือให้กำลังใจมือใหม่ด้วยนะค่ะ ♥ ขอบคุณมากค่ะ ^-^
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ความคิดเห็น