คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : อิจฉาล่ะซิ(แก้ไขนิดหน่อย)
“คนเรานี่ก็แปลกนะรู้ทั้งรู้ว่าไฟมันร้อน ก็ยังอยากเล่นกับมันก็เหมือนกับหวานหญิงสาวที่รู้ว่าความรักเป็นสิ่งที่ร้อนเธอแต่ก็เข้ามาพัวพันกับมันจนได้”
15 มกราคม 2546
ความรักที่ทุกคนฝันใฝ่อยากที่จะได้มันมาครอบครอง แต่สำหรับชั้นไม่คิดอยากจะได้เลยสักนิด แต่ก็แปลกนะที่โบราณท่านว่าไว้ ‘เกลียดสิ่งใดมักจะได้สิ่งนั้น’ โบราณที่ว่าไว้มันถูกต้องเลยหละ ความรักที่ชั้นเกลียดมันเดินมาพร้อมกับ นัท ชายหนุ่มรูปงามที่ใคร ๆ ต่างพากันสนอกสนใจไม่เว้นแต่ชั้น ชั้นก็ชอบ ยิ่งชั้นได้ได้นั่งใกล้กับนัทเพียงเอื้อมมือ >//< เป็นที่อิจฉาของใครหลาย ๆ คนแต่ชั้นกลับดีใจจนบอกไม่ถูก ชั้นแอบหลงรักเค้ามาเกือบปีแล้วชั้นพยายามทำทุกอย่างที่ไม่ให้เป็นพิรุท ชั้นพูดคุยเหมือนเพื่อนทุกอย่างแม้ชั้นอยากจะให้มันเป็นมากกว่านั้นก็ตาม นัทก็เหมือนเด็กผู้ชายทั่วๆ ไปเล่นซนตามประสา การบ้านก็ไม่ค่อยทำจนครูต้องเรียกนัทไปเรียนพิเศษด้วย รู้มั๊ยตอนนั้นนะชั้นดีใจจนอยากกระโดดไปพร้อม ๆ กับตะโกนให้ลั่นห้องเลยหละ ^^นัทจะไปเรียนพิเศษที่เดียวกับชั้น ชั้นกับเค้าจึงสนิทกันมากขึ้นตอนที่เรียนก็นั่งใกล้กัน ตอนที่เดินไปเรียนพิเศษก็เดินไปเรียนด้วยกัน ในระหว่างทางเค้าชอบเลี้ยงไอติมชั้นด้วย o:-) ชั้นอะชอบรสสตอเบอร์รี่ ส่วนเค้าชอบรส ช๊อกโกแลตเรามักเดินไปกินไปคุยไปตลอดทางจนไอติมเค้าละลายแล้วละลายอีก ถ้าชั้นไม่เตือนเค้านะไอติมก็จะตกพื้นทุกครั้งเลยและเราก็จะหัวเราะกันจนท้องแข็ง ชั้นชอบใบหน้าตอนที่เค้ายิ้มที่สุดเลย ;-) เวลาอยู่ในห้องเค้าไม่ค่อยจะยิ้มเลยเอาแต่ทำหน้าบึ้งตึง ‘ ระวังหน้าแก่เร็วนะ’ ชั้นมักบอกกับเค้าตอนที่เค้าทำคิ้วขมวด และชั้นก็จะทำหน้าตามที่เค้าทำอยู่จนเค้าหัวเราะออกมา ^o^
ส่วนวันนี้เราก็เดินไปเรียนพิเศษด้วยกันตามปกติ และนัทก็เลี้ยงไอติมชั้นอย่างทุกครั้ง
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
12 กุมภาพันธ์ 2546
“หวาน”
“อะไรเหรอ”
“พรุ่งนี้วันเกิดนัทแล้วนะ หวานอย่าลืมของขวัญวันเกิดนัทนะ”
“ไม่เอาอะ เดี๋ยวพวกแฟนคลับก็เอาของขวัญมาให้เต็มไปหมด”U_U
“ไม่เอาอะนัทอะเอาของหวานคนเดียว”
“ไม่เห็นจะเกี่ยวกันเลย ของใครก็เหมือนกันนั่นแหละ”
“ไม่เหมือนนะ”
“ตรงไหน”
“ก็ตรงคนให้ไง ความสำคัญมันต่างกันอะ”
“……………..อุ๊ยยยยย !!!!!เลี่ยนจะตายอยู่แล้วเดี๋ยวไอติมที่กินเมื่อกี้ก็ออกมาหมดกันพอดี”
“แหะๆๆๆ”
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
13 กุมภาพันธ์ 2546
“หวานของขวัญนัทอะ”
“ไม่มีอะ”
“โถ่ ไม่มีจริงเหรอ”
“อืม”
“ไม่มีเลยเหรอ”
“อืม”
“ทำไมอะ ทำไมหวานไม่ให้นัทอะ”
“ของขวัญเยอะขนาดนี้ถ้าหวานให้นัทอีกแล้วของขวัญของหวานจะอยู่ส่วนไหนอะนัทก็คงหาไม่เจอหรอกใช่มั๊ย!”
“หาเจอซิ”
นัทไม่รีรอโยนของขวัญทั้งหมดลงใสถังขยะทันที
“เห้ย!!!!นัททำอะไรอะ”
“ก็นัทจะได้หาของขวัญเจอง่ายๆไง”
“ไม่ได้นะ เดี๋ยวเจ้าของมาเจอเค้าก็เสียใจแย่หรอก”
“ไม่เห็นจะเป็นไรเลย”
“เป็นซิถ้ามันเป็นของขวัญของหวานนะ หวานต้องเสียใจแน่ๆเลย”
“เหรอ”
“อืม”
“ไม่เป็นไรก็ของในนั้นไม่ใช่ของหวานนี่”
แล้วเค้าก็มุ่งหน้าไปที่เรียนพิเศษอย่างไม่ใยดีเลย
1 กันยายน 2546
วันเวลาที่ผ่านพ้นไปพวกเราสนิทกันมากถึงมากที่สุดเลยเราสนิทกันมากจนเพื่อนๆในห้องชอบถามชั้นว่า “หวานเธอเป็นแฟนกับนัทเหรอ” ชั้นมักจะอ้ำๆอึ้งๆ ก่อนที่จะตอบไปว่า “เปล่าซะหน่อยเราเป็นแค่เพื่อนกันเท่านั้นเอง” T~T ทั้งๆ ที่ชั้นอยากจะบอกว่าชั้นอยากเป็นแฟนกับนัท แต่นัทก็ไม่เคยจะบอกหรือมีอากรับกิริยาอะไรที่บ่งบอกว่าเขาชอบชั้นเลย ชั้นต้องทนตอบคำถามที่เพื่อนๆคอยมาถามชั้นซ้ำแล้วซ้ำอีก แต่ชั้นก็ดีใจนะถ้าชั้นกับนัทได้เป็นแฟนกันจริงๆ ก็ดีซิ แต่ชั้นไม่กล้าแม้จะเอ่ยปากออกไปว่า ‘ชั้นชอบเธอ’ ^o^ อยากเป็นแฟนกับเธอ ชั้นอยากมีความทรงจำร่วมกับเธอให้มากกว่านี้
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“หวาน”
.ห๊าาา!!!เอาการบ้านเหรออยู่ในกระเป๋าอะ”
“ทำไมเหรอ เรียกเฉย ๆ ไม่ได้เหรอ – O - เห็นหน้าชั้นเป็นการบ้านเลยเหรอ”
“เปล่าซะหน่อย ^_^ ก็เห็นนัทมาทีไรก็ขอการบ้านทุกที”
“มันก็จริงนั่นแหละ T~Tอยู่ในกระเป๋าใช่มะ นัทหยิบนะ”
“อืม”+^ O ^+
“หวาน นี่อะไรอะ”
“ไหน!! อย่าเปิดนะ” !_!
“ทำไมหละ”
“เออ..มันเป็นไดอะรี่ของหวานนะ”OoO
“ขออ่านหน่อยนะ”
“ไม่ได้นะมันยังไม่เสร็จอะ” :-<
“ขออ่านหน่อยเดียวก็ได้”~_~
“ไม่ได้” Y_Y
“นิดเดียวนะๆๆๆๆๆ”~_~
“เออ….เอางี้ถ้ามันถึงเวลาหวานจะให้นัทดู OK มั๊ย”
“โถ่!!!!นิดเดียวก็ไม่ได้เหรอ”~_~
“ไม่ได้หรอก ขอร้อง” TOT
“อะๆๆๆๆแต่หวานต้องสัญญานะว่าหวานต้องให้นัทดูเป็นคนแรก” -_o
“อืม หวานรับปาก หวานสัญญา”^_^
หวานต้องให้นัทดูอยู่แล้วในเมื่อไดอะรี่เล่มนี้มันเป็นของนัท แล้วหวานจะเอาไปให้คนอื่นดูได้ยังไงหละ
ความคิดเห็น