คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ที่แท้ก็แค่ฝันไป (แก้ไขอีกแล้วจ้า)
14 กุมภาพันธ์ 2547
วันนี้ชั้นไม่อยากไปโรงเรียนเลยก็วันนี้มันเป็นวันวาเลนไทน์ ถึงไปก็เท่านั้น แถมยังต้องทนเห็นภาพที่ไม่อยากเห็นอีก ก็ภาพที่โต๊ะของเค้าเต็มไปด้วยดอกกุหลาบ เมื่อปีที่แล้วนะชั้นต้องช่วยเค้าหอบดอกกุหลาบที่พวกแฟน คลับทั้งหลายไปทิ้งหลังโรงเรียน แต่ปีนี้นัทต้องเหนื่อยหน่อยนะ ชั้นคงไปช่วยเธอไม่ได้แล้ว………..
++++++++++++++++++++++++
8 มีนาคม 2547
พรุ่งนี้ก็จะจบการศึกษาแล้ว วันที่ทุกคนก็คงจะแยกย้ายกันไปตามโรงเรียนใหม่ที่พ่อแม่บังคับและชั้นก็ต้องไปเข้าโรงเรียนที่แม่เตรียมไว้ให้เหมือนกันไม่รู้เหมือนกันว่าแม่ชั้นคิดได้ยังไงว่าจะให้ชั้นไปเข้าโรงเรียนนั้นไกลก็ไกลอยู่ตั้งกรุงเทพแหนะ และที่สำคัญเค้าอยู่คนละโรงเรียนกับชั้น คิดแล้วเรื่องมันเศร้ามากถึงมากที่สุด ToT
และพรุ่งนี้ชั้นก็คงเศร้าอีกตามเคยแหละ เพราะชั้นได้ข่าวว่าเค้าจะต้องไปสมัครสอบที่โรงเรียน Y ชั้นก็คงไม่ได้เจอกับเค้าอีก ถ้าพรุ่งนี้ชั้นไม่ได้เจอเค้าแล้วเมื่อไหร่นะที่ชั้นจะได้เจอเค้าอีก ชั้นมีเรื่องตั้งมากมายก่ายกองเลยที่จะพูดกับเค้าแต่ชั้นไม่มีโอกาสที่จะได้พูดมันออกไป แต่ชั้นคิดว่าถ้าชั้นมีโอกาสที่จะได้เจอเค้าชั้นก็คงไม่กล้าที่จะพูดในสิ่งที่ชั้นคิดได้อยู่ดีแหละ จะมีหมอคนไหนบ้างไหมนะที่จะรักษาโรคของชั้นได้ ช่วยชั้นทีเถอะ=_=
++++++++++++++++++++++++
“นัท”
“อะไรเหรอ”
“เออ....คือหวานให้”
ชั้นพูดพร้อมยื่นไดอะรี่เล่มที่เค้าเคยอยากได้มากนักหนา แต่ตอนนี้ชั้นไม่รู้ว่าเค้าจะยังอยากได้อยู่อีกหรือเปล่า แต่ชั้นก็ลองเสี่ยงไม่จะพบกันคำปฏิเสธ และชั้นก็ไม่ลืมที่จะก้มหน้าหลบสายตาที่แสนเย็นชาของเค้าก่อนที่จะยื่นไดอะรี่เล่มที่บันทึกเรื่องราวทั้งหมดให้
“ให้ชั้นเหรอ”
“อืม”
“....”
“ก็ที่หวานเคยสัญญาว่า.........ถ้ามันจบชั้นจะให้นัทดูเป็นคนแรก..........”
“.....”
“.....”
“.....”
“ไม่เป็นไรหวานแค่ทำตามสัญญาเท่านั้น นัทไม่อยากได้แล้วก็ไม่เป็นไร”
ชั้นพูดพร้อมดึงไดอะรี่กลับ แต่ไดอะรี่ไม่ยอมกลับมาตามแรงที่ชั้นดึงนี่นะสิ ชั้นเงยหน้าขึ้นมองสิ่งที่อยู่ตรงหน้า และสิ่งที่ปรากฏเบื้องหน้าของชั้นคือ รอยยิ้มของเค้าที่มันห่างหายไปนานมาก
“ :-D นัทนึกว่าหวานจะลืมสัญาซะแล้ว”
และเค้าก็ดึงไดอะรี่ไปจากมือชั้น นี่คือเรื่องจริงหรือนี่? มันคือเรื่องจริงใช่ไหม แต่เมื่อชั้นลองหยิกตัวเองดูหลายต่อหลายครั้งก่อนที่จะรู้ตัวว่านี่คือความฝันที่ไม่มีวันเป็นจริง .....................
ความคิดเห็น