เพียงตะวัน Just the sun

สิ่งที่มาพร้อมกับความเจ็บปวดก็คือความทรงจำที่ไม่อาจลบเลือน แม้วันเวลาจะเดินผ่านไปนานแค่ไหนก็ตาม ความเจ็บปวดที่ถูกฝังลึกมันก็ไม่อาจจางหายไป

แม้กระทั่งในความฝัน ความเจ็บปวดนั้นมันก็ยังคงตามมาหลอกหลอนราวกับว่ามันจะคงอยู่ในใจของเวย์ ทิวากรตลอด และคืนนี้ก็เช่นกัน

"พ่อครับ พอเถอะครับผมเจ็บ"

เสียงร้องที่แสนเจ็บปวดดังออกมาจากห้องนอนของ เวย์ มันเป็นเช่นนี้ทุกคืน จนคนที่อยู่รอบตัวเขานั้นเคยชินกันไปจนหมด

ทว่า มีเพียงเด็กหนุ่มใบหน้าหวานเท่านั้นที่ไม่เคยได้เห็นเวย์เป็นเช่นนี้มาก่อน ด้วยความสงสัย เขาจึงเดินออกจากห้องนอนของตนเพื่อจะเข้าไปดูอีกคนภายในห้อง

แต่เมื่อเปิดประตูเข้ามา เด็กหนุ่มก็ต้องชะงัก เพราะใบหน้าของคนที่หลับอยู่เต็มไปด้วยน้ำตาที่ไหลลงมาไม่ขาดสาย

เท้าเรียวค่อย ๆ ก้าวเดินเข้าไปใกล้ ๆ มือเล็กยกขึ้นเช็คน้ำตาบนใบหน้าของคนที่หลับอยู่ด้วยความอ่อนโยน

เด็กหนุ่มทรุดตัวลงนั่งบนเตียงกว้างก่อนจะเอ่ยพูดกับคนที่กำลังฝันร้ายด้วยน้ำเสียงไร้เดียงสา

"ตะวัน จะนอนกอดเวย์เอาไว้ และจะปกป้องเวย์ให้ปลอดภัย"

เด็กหนุ่มล้มตัวลงนอนกอดอีกคนเอาไว้แน่น มือเล็กยกขึ้นลูบหลังให้คนที่กำลังฝันร้ายเบาๆ เป็นเชิงปลอบ ทว่าสิ่งที่เด็กหนุ่มทำนั้นกลับได้ผล เวย์ หยุดร้องให้และหันไปกอดเด็กหนุ่มเอาไว้ราวกับว่าเขากำลังหาที่พักพิง

เด็กหนุ่มที่เห็นว่า เวย์ หลับสนิทแล้วเขาจึงค่อย ๆ หลับตาลงและเข้าสู่ห้วงนิทราไปในที่สุด

"ขอบคุณมากนะ เพียงตะวัน"

ฝากติดตามนิยายเรื่องนี้เอาไว้ด้วยน่ะครับ

อย่าลืมคอมเม้นท์เพื่อเป็นกำลังใจให้กันด้วยนะ