คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : ยังรอ
“พี่ไฟ..”เสียงลอดไรฟันดังออกมาเป็นรอบที่สิบของวัน
“อะไร?”
“พี่ทำอะไรของพี่!!”ผมชี้ไปยังกระดาษสารพัดอย่าง แต่ที่เหมือนๆกันก็คือบนเศษกระดาษน้อยใหญ่เหล่านั้นเต็มไปด้วยเบอร์โทรสารพัดเลขหมาย
“ก็...เบอร์โทรศัพท์ไง”
โอ๊ยตูจะบ้า!!
“พี่จะลองดีกับผมใช่ไหม”ผมยืนเท้าเอวตีหน้ายุ่ง
“ผู้หญิงกับผู้ชายมันก็เรื่องปกติน่า”พี่ไฟโกยเศษกระดาษเหล่านั้นเข้ากระเป๋าเมื่อเห็นผมทำท่าจะฉีกมันเป็นชิ้นๆ
“งั้นผมจะหนีพี่ไปมีเมียให้มันรู้แล้วรู้รอดไปเลยดีไหม !!”ผมยกขาถีบพี่ไฟตกเก้าอี้อย่างโมโห
ปีศาจโง่ !
“อย่างมึงเนี้ยนะจะมีเมีย ฮ่าๆๆๆ”พี่ไฟกุมท้องหัวเราะอย่างไม่สะทกสะท้าน แต่คำพูดเสียดสีนั่นแทงฉึกทะลุถึงไส้ใน ซึมเข้ากระแสเลือด แพร่ไปตามปอด พลังทำลายล้างสูงยิ่งกว่าเอดส์ ! (เฮ้ยไม่ใช่แล้ว)
“...เอ่อใช่สิ ผมมันไม่ได้หน้าตาดีเหมือนพี่นี่ ไอ้คนหล่อ ไอ้คนหน้าตาดี ถึงไม่เอาเมียผมเอาอย่างอื่นก็ได้โว้ย !”
“อย่างอื่นของมึงนี่มันอะไรวะ ^_^”
“สามีใหม่!”
“เฮ้ยไอ้ลมมึงจะหาใหม่ทำไม มีกูอยู่แล้วทั้งคน”พี่ไฟยักคิ้ว
“ก็พี่มันหล่อแต่เลว หน้าตาดีแต่ไร้สมอง รวยแต่โง่ สรุปแล้วไม่มีอะไรดีเลยความชั่วของพี่มันหักล้างความดีไปหมด”
สาบานได้เลยว่าเมื่อก่อนผมไม่ได้ด่าคนเก่งขนาดนี้ แต่หลังจากคบกับพี่ไฟแล้ว ผมด่าคนเก่งขึ้นประมาณ200% -v-
ครืดดดดด~
พี่ไฟหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูด้วยความหงุดหงิดเพราะถูกขัดจังหวะจะเถียงกลับก่อนจะกดปุ่มรับแบบขอไปที
“อะไรวะไอ้ชาร์”
“!@#$%^”
“เอ่อๆ ไปเดี๋ยวนี้แหละ”พี่ไฟลุกเดินอ้อมมาล็อคคอของผมก่อนจะก้มลงมาจูบที่แก้มของผมเบาๆโดยที่มีเอฟเฟคเสียงอ้วกของไอ้ไอประกอบฉาก
นอกจากโง่แล้วยังหน้าด้านอีกต่างหาก -///- เขิล !!!
“เดี๋ยวตอนหกโมงเจอกันที่หน้ามอนะ”
“หกโมงเช้าหรอครับ”
“ไอ้ลม - -“
“โอเคๆ เจอกันหกโมงครับ”ผมโครงหัวเล็กน้อยก่อนจะมองตามแผ่นหลังของพี่ไฟไปสุดสายตา นี่มึงกะจะไม่บอกกุเลยใช่ไหมว่าไปไหน = =
“ยินดีต้อนรับคร้าบ”เสียงของไอ้ไอเรียกความสนใจของผม เพราะช่วงนี้เศรษฐกิจไม่ค่อยดีนักลูกค้าที่ร้านเลยค่อนข้างน้อย ยังดีที่ไอ้พี่ไฟเป็นหุ่นเรียกลูกค้าได้อยู่บ้าง (มึงมีประโยชน์แค่นี้แหละครับไอ้พี่ไฟ)
“รับอะไรดีครับ”
“เอา...พี่!” ไอ้เด็กบ้านั่นชี้นิ้วมาทางผม
“สัส กูไม่ได้มีไว้ขายครับ!” โชคดีที่พี่ไฟไปแล้ว ไม่งั้น...คงได้เกิดสงครามขนาดย่อมภายในร้านสุดรักของผมเป็นแน่
“อ้าว เห็นน่ารักๆก็นึกว่าตุ๊กตาประดับร้าน”
“มึงอยากตายไหมครับ”ผมยิ้มเหี้ยม
“ยังไม่อยากครับ ถึงตายก็คงตายตาไม่หลับเพราะผมยังไม่รู้จักชื่อพี่เลย”
“ห๊ะ กูยังไม่ได้บอกชื่อมึงเหรอ”
“ครับ = =”
“อ้อ กูชื่อพัดลม”
“ผมชื่ออัศ”
“ย่อมาจากชื่อจริงสินะ”
“อืม พี่ไปเทียวกับผมเหอะ”
ปึง!!
ไอ้ไอกระแทกแก้วน้ำเปล่าลงบนโต๊ะอย่างแรงเล่นเอาผมกับไอ้น้องอัศวินสะดุ้งกันไปเลย
“อะไรวะ..”
“มึง !! ถ้ามึงทิ้งกูไว้ที่ร้านคนเดียวอีก กูจะฟ้องพี่ไฟว่ามึงเล่นชู้กับรุ่นน้องในมหาลัย!!” แร๊ง! แรงครับไอ้เพื่อนเลิฟ = = กูไม่ได้จะเล่นชู้ซะหน่อย(แค่เก็บไว้คุยเล่นเอง//โดนฆ่า) พอด่าเสร็จไอ้ไอก็สะบัดก้นไปสิงอยู่ที่เคาท์เตอร์เมือนเดิม
“ชู้พ่อมึงสิครับไอ้ไอ หุบปากของมึงไปเลยเดี๋ยวพ่อปั๊ดหักเงินเดือน”
“มึงกล้าหรอ !”
“เอ่อ ไม่กล้าจบมะ”กว่าผมจะหาคนที่ไว้ใจฝากร้านให้ดูแลได้ไม่ใช่ง่ายๆนะคร้าบบ
“หึ!”
“...”ผมมองหน้าไอ้อัศก่อนจะยิ้มแห้งๆตอบกลับไป
“เหอๆ... ตามนั้นนะครับน้องอัศ”
“เพื่อนพี่โหดหว่ะ”
“ไม่โหดก็เป็นเพื่อนกับกูไม่ได้ดิวะ”
“มึงนินทาอะไรกูได้ยินนะชู้ไอ้ลม!”
“เปล่าครับ”ไอ้อัศเงิบไปเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำเปรียบเปรยชื่อตัวเอง...ชู้...เนี้ยนะ!?(หล่อๆอย่างผมมันต้องตัวจริงโว้ย)
“โหดไม่พอยังปากดีซะด้วย...”ไอ้อัศวินพึมพำ
“เหอๆ ไอ้นั่นอ่ะ ชื่อไอ ดีๆกันไว้”
“ว่าแต่พี่อ่ะ เมื่อไหร่จะเลิกกับพี่ไฟซะที”
พรวดดด!!
น้ำกาแฟเคลื่อนทีเป็นเส้นโค้งแบบโปรเจคไทด์ออกมมาจากปากอย่างสวยงาม
“เชี่ย!! เช็ดเองเลยนะไอ้ลม”
“พี่ผมล้อเล่นๆ”
“แคก...แคกๆ ล้อเล่นพ่อง สิวะไอ้เด็กบ้า ยังรักกันดีอยู่...มั้ง !”พอนึกถึงเรื่องพี่ไฟที่ไปไหนไม่ค่อยบอกกันแล้ว... ความไม่แน่นอนของชีวิตก็บังเกิดขึ้น
“ฮะๆ อ้อ พี่ไปเที่ยวเป็นเพื่อนผมหน่อย”ยังไม่จบประเด็นเรื่องเที่ยว ที่จริงผมก็อยากไปอยู่หรอก แต่ไอ้ไอท่าทางจะเอาไปฟ้องพี่ไฟจริงนี่สิ...- -* เหนื่อยเลย
“เอางี้ งั้นผมเอาเพื่อนพี่ไปโอเคนะ?”
“เฮ้ย มึงเอาพนักงานร้านกูไปแล้วใครจะทำงานวะ”ผมแทบจะสำลักกาแฟอีกรอบเพราะความคิดพิเรนๆของมัน
“เพราะงั้นพี่เลยต้องไปกับผมไง”
“ไม่เอา มึงก็ไปชวนเพื่อนมึงดิ”
“ไม่รู้ ไม่สน”
ช่วยด้วยครับ!! ผมถูกลักพาตัวววว
“ไอ้เชี่ยลมมมม กูจะฟ้องพี่ไฟว่ามึงหนีไปกับชู้แน่… อ๊ะ !ยินดีต้อนรับครับ”รอยยิ้มสวยถูกคลี่ออกมาต้อนรับลูกค้าจำนวนหนึ่งโดยไม่ได้สนใจเพื่อนตัวเองอีก
ไอ้ลูกค้ามึงจะมาทำไมตอนนี้ T_T ไอ้ไอมึงมาช่วยกูก่อน!
“แล้วมึงจะพากูไปไหนเนี้ย !”ผมหันไปถามไอ้อัศวินที่ลากผมเอาๆโดยไม่ได้สนใจเลยว่าผมอยากจะไปกับมันไหม
“ไปถึงก็รู้เองนั่นแหละครับ”
“แล้วทำไมต้องกูวะ!!”
“ถ้าไม่ไปกับพี่ก็ไม่มีความหมายน่ะสิ”แววตาระยิบระยับเหมือนเด็กๆ ถ่ายถอดความรู้สึกสนุกสนานผ่านสายตาอย่างชัดเจน
ดูยังไงก็เด็กเอาแต่ใจชัดๆ - -*
“พี่กำลังนินทาผมในใจอยู่ละสิ”
“เอ่อ!” ผมกระแทกเสียเล็กน้อยก่อนจะถูกยัดเข้าไปในรถ
นี่พวกมึงเห็นกูตัวเล็กกันมากเลยสินะ พี่ไฟเอะอะก็จับผมพาดบ่า ส่วนไอ้อัศวินเอะอะอะไรเป็นลากทุกที เกือบลืมว่าเคยมีขาไว้เดิน - -
“ดีจังพี่คิดถึงเรื่องของผมด้วย*-*”
“คิดถึงเรื่องเหี้ยๆขอมึงที่ทำกับกูตอนนี้น่ะสิ - -“
“ทีนี้บอกกูได้รึยังว่าจะพากูไปไหน”ผมตีหน้าตายเริ่มหงุดหงิดเล็กน้อย
“ชิ พี่นี่ไม่มีความโรแมนติกเอาซะเลย”มันทำเสียงจิจ๊ะในลำคอก่อนจะยอมตอบแต่โดยดี เมื่อผมขู่ว่าจะโทรให้พี่ไฟมารับ
แต่คำตอบที่มันตอบมาก็กวนจุดยืน..(ส้นเท้า) ของผมเหลือเกิน
“ที่ที่มีเราไงครับ ^0^”
“ตายซะเถอะ!!!”
ในขณะเดียวกันยังมีอีกคนที่ยืนรออยู่หน้าประตูมหาลัยด้วยความตื่นเต้น
“ไอ้ชาร์กูจะได้คืนหัวใจให้ไอ้ลมแล้วเว้ย”
“เอ่อ แล้วก็คืนเอเมที่มึงเอาของกูไปทั้งหมดมาด้วย - -“มันเป็นอะไรที่หามาได้อย่างยากลำบากนะเฟร้ย !!
“โห มึงตื่นเต้นเป็นเพื่อนกูหน่อย”
“โอ๊ย แม่งโคตรตื่นเต้น”ชาร์ส่ายหน้าอย่างเอื่อมๆให้กับไอ้เพื่อนสุดโต่งของตัวเอง
ไอ้ไฟออกจากร้านของลมมาตั้งแต่สี่โมงเย็น อยากจะคืนหัวใจให้ลมใจแทบขาดแต่เสือก ปอด! ทำเป็นเรื่องมาก
‘ไอ้ไฟมึงจะออกมาทำไมตอนนี้เนี้ย’
‘กูออกมาทำใจก่อนไง’ เจริญละ มึงทำใจตั้งแต่ได้คืนที่ได้หัวใจคืนมาจนถึงวันนี้ก็ปาไปสามสี่วันแล้วยังไม่พออีกหรอวะ?
‘แล้วทำไมต้องหน้ามหาลัยด้วยวะ คนเยอะจะตายห่า’
‘คนเยอะๆแล้วจะได้ไม่ตื่นเต้นไง’ ตระกะประเภทไหนวะกูอยากรู้ !
‘ตามใจมึงเหอะ แต่ที่สำคัญๆก็คือทำไมกูต้องมารอเป็นเพื่อนมึงด้วย!’
‘เพราะมึงเป็นเพื่อนกูไง’ อยากจะบอกไปเหลือเกินว่างั้นมึงก็เลิกเป็นเพื่อนกับกูสักวันเถอะ = =
รอมาได้สักพัก สุดท้ายเป็นไงน่ะหรอครับ
‘กูกับก่อนนะ มีนัดกับกิต’
‘เอ่อๆ’
‘ทำใจได้แล้วหรอมึง?’
‘จะไปไหนก็ไปๆอย่าถามมาก’ เอ้าไอ้นี่= =
ชาร์ไปแล้ว เหลือไว้แต่ไฟที่ยืนฟุ้งซ่านมากกว่าเดิม
...ของสำคัญ ที่จะให้คนสำคัญ.. มันเป็นความรู้สึกแบบนี้นี่เองปีศาจอย่างกูก็พึ่งจะเข้าใจ
ต่อให้ต้องทนยืนรอสองชั่วโมงก็ทนได้แค่นี้จิ๊บๆ !
ทางด้านของลม
“พี่พัดลมคร้าบเล่นกับผมหน่อยๆ”
“อ้า ได้ไงกันเด็กๆ มีพี่อัศสุดหล่ออยู่แล้วทั้งคนไม่สนใจพี่เลย”เสียเจื่อยแจ้วเคล้าเสียงหัวเราะของเด็กๆนับสิบ
ผมว่าคุณเดาถูกนะว่าตอนนี้ผมอยู่ที่ไหน...
อ่า ใช่แล้ว สถานเลี้ยงเด็ก !
หน้ากูไม่ได้บ่งบอกตรารักเด็กเลยครับไอ้น้องอัศ ! = =
“ไอ้อัศมึง เอ้ย! นายพากู เอ้ย! พี่มาที่นี้ทำไม” ถ้าจะลำบากขนาดนี้นะ T^T ไม่ได้ครับ เราต้องแอ๊บ(?)เป็นผู้ใหญ่ที่ดีต่อหน้าเด็กๆ
“ผมกะแล้วเชียวว่าเด็กๆจะต้องชอบพี่”ไอ้น้องอัศยิ้มแป้นโดยที่มีเด็กๆขี่คอขี่หลังอยู่
“พี่พัดลมน่ารักจังเลยค่ะ โตขึ้นหนูจะเป็นเจ้าสาวของพี่!”
โอ้ ตาแหลมมาน้องสาว “ถ้าน้องโตขึ้นพี่ก็เหี่ยวแล้วละครับ” ผมลูบหัวเด็กน้อยเบาๆ
“ไม่ได้หรอกครับเอมิลี่จัง คนนี้น่ะของพี่”ว่าแล้วไอ้คนฉวยโอกาสก็รวบเอวผมเข้าไปกอด
ผั๊วะ !!!
“อ้าก พี่ลมผมเจ็บนะพี่ไม่ต้องเขิลรุนแรงขนาดนั้นก็ได้ !!”
“เขิลหา....พ...ป๊ะป๋าน้องหรอครับ”
“พวกปากไม่ตรงกันใจก็งี้”น้องอัศยักไหล่แบบไม่ใส่ใจ
“อ้าว เด็กมาทานข้าวเร็ว”พี่เลี้ยงสาวสวยแสนใจดีเดินยิ้มๆออกมา
“น้องเอมิลี่จะให้พี่ลมป้อนๆ”
“ไม่เอานะคะเอมิลี่ อย่าไปกวนพี่เค้าสิ”
“ไม่เอา!”เด็กน้อยทำแก้มป่องไม่พอใจ
“ครับๆเดี๋ยวพี่ป้อนข้าวน้องเอมิลี่เองนะ”เด็กน้อยปีนขึ้นมานั่งตักผมอย่างว่าง่าย
“พี่ลมป้อนผมด้วย/ป้อนหนูด้วย/หนูด้วยๆ”
เอาแล้วไงงานงอก....
“เด็กๆ...”พี่เลี้ยงสาวเรียกเด็กๆด้วยน้ำเสียงอ่อนออกอ่อนใจ
“ครับเดี๋ยวพี่ป้อนให้ทุกคนเลย”
“เย้!!!”
“ต้องขอโทษแทนเด็กๆด้วยนะคะ”
“อ่าไม่เป็นไรครับ”...ถ้าจะโทษมันต้องโทษไอ้คนต้นเรื่อง !!
“มองผมด้วยสายตาเร้าร้อนแบบนั้นอีกสิ 5555”
ผมทำหน้าเหม็นเบื่อใส่มันก่อนจะลงมือป้อนข้าวเด็กๆ เล่นเอาใช้เวลาไปไม่น้อย มองนาฬิกาอีกทีก็ปาเข้าไปสองทุ่มครึ่งแล้ว
เหมือนคำพูดของใครสักคนจะลอยเข้ามาในหัว ‘เจอกันหกโมงนะ’
‘เจอกันหกโมงนะ’
‘เจอกันหกโมงนะ’
‘เจอกันหกโมงนะ’
ชิบหายแล้ว !!!!!!!
ผมลืมพี่ไฟไปสนิทเลย...........
“เฮ้ยพี่ลม พี่จะไปไหน !!”
“ไปหาพี่ไฟ”ผมวิ่งไปโบกแท็กซี่ด้วยความไวแสง โชคดีที่มีแท็กซี่ผ่านมาแถวนี้พอดี
“เดี๋ยวดิพี่ ผม...”
“เอาไว้ค่อยคุยกันทีหลัง”ผมตัดบทไอ้อัศก่อนจะหันไปคุยกับพี่แท็กซี่ “ไปหน้ามอ X ครับ”
“...”
“ผมแค่อยาก...เท่านั้นเอง”
เสียกระซิบที่ผ่านไปกับสายลมที่ไม่มีวันจะส่งไปถึง...ท้องฟ้ามืดครึมพอๆกับจิตใจที่ดำดิ่งลงสู่ห้วงความคิด
แปะ... แปะ... ซ่า ~
ฝนที่เทสาดลงมาอย่างหนักมักจะมาพร้อมกับวันที่รถติดอยู่เสมอ ไม่รู้เป็นเพราะอะไรตอนนี้ผมอยู่ไม่สุขก้นแทบจะไม่ติดเบาะด้วยความกังวลใจ
พี่ไฟจะยังรออยู่ไหมวะ...
ขอให้พี่ไปไม่ได้รออยู่จริงๆเถอะ !
รถบ้านี่ก็จะติดไปไหน !! คนยิ่งรีบๆอยู่
อีกนิดเดียวก็จะถึงแล้วแท้ๆ... เอาวะ เป็นไงเป็นกัน !
“พี่ๆ จอดตรงนี้ผมจะลง”
“สองร้อยห้าสิบ”ผมควกตังค์ให้พี่เค้าสามร้อยก่อนจะวิ่งฝ่าฝนลงมาจากรถ
วิ่งมาเรื่อยๆ...ในใจก็ภาวนา
ขออย่าให้พี่ไฟยังยืนรอผมอยู่เลยเถอะ!
“แฮก...แฮก..”ผมยืนเหนื่อยหอบพิงประตูมหาลัยสายตาก็กวาดมองหาปีศาจที่ชื่อว่าไฟ
สงสัยจะไม่ได้รออยู่จริงๆ... โง่ว่ะกูจะวิ่งมาให้เหนื่อยทำไมเนี้ย!
“สงสัยป่านี้คงโกรธตายอยู่ที่บ้านแล้วมั้งวะเนี้ย”ผมปาดน้ำฝนออกจากใบหน้าซึ่งไม่ได้ช่วยอะไรเลยถ้ายังยืนตากฝนอยู่แบบนี้
“กูจะกลับยังไงวะเนี้ย...อ๊ะ !”
ผมสะดุ้งเฮือกเมื่อมีมือเย็นๆของใครบางคนรวบกอดผมจากทางด้านหลัง ศีรษะหนักๆซบพิงลงมาที่ไหล่ของผม ผมทำได้แต่ยืนตัวแข็งถือ ใช่เวลานานพอสมควรกว่าจะพูดอะไรออกมาได้สักคำ
“พี่ไฟ...”
“กูรอมึงอยู่...”เสียงกระซิบดังอู้อี้ทำให้ผมได้ยินไม่ค่อยถนัดนัก ผมพลิกตัวหันไปเผชิญหน้ากับเจ้าของตาสีเงินเข้ม
“ผม...ขอโท..”
นิ้วเรียวยาวแตะริมฝีปากของผมเบาๆเป็นเชิงสั่งให้เงียบ ผมได้แต่มองพี่เค้าอย่างงงงวย
“พี่มีบางอย่างจะให้นาย” พี่ไฟลวงมือเข้าไปที่ชายเสื้อก่อนจะหยิบบางอย่างออกมา มันคือโหลแก้วภายในบรรจุหัวใจสีแดงสดที่กำลังเต้นอยู่
ร่ายกายของผมถูกกระตุ้นด้วยแรงปรารถนาบางอย่าง... บอกได้เลยว่านั่นแหละ “หัวใจของผม...”
“ผิดแล้วหัวใจของพี่ต่างหาก”
“พี่ไฟ!!”
“หัวใจดวงนี้แลกมากับของสำคัญที่เทียบเท่าได้กับชีวิตทั้งชีวิตของพี่”...กับไอ้ชาร์รวมๆกัน
“แต่ตอนนี้พี่กำลังจะฝากมันไว้กับนายแต่นายต้องสัญญากับพี่ก่อนหนึ่งข้อ”สายตาราวระยับที่เต็มไปด้วยความอบอุ่นจ้องมองไปยังพัดลมด้วยความรักใคร่หลงใหล
จ้องกับแบบนี้...จะปฏิเสธลงได้ยังไงกัน
“เจ้าเล่ห์นักนะ”ผมพยายามลืมตามองใบหน้านั้นชัดๆ แต่มันก็ช่างแสนลำบากเมื่อยืนอยู่ท่ามกลางสายฝนที่โปรยราย
“ก็ได้...ผมสัญญา”
“เป็นของฉัน นับจากนี้และตลอดไป”
“ฮะๆๆ”ผมรัวเราะเบาๆ
“หัวเราะอะไร?”
“ผมเป็นของพี่มานานแล้วคนโง่!” ผมฉีกยิ้มกว้างจนรู้สึกเหมือนแก้มจะปริ แก้มเริ่มร้อนผ่าว
ผมเขย่งปลายเท้าโอบรอบคอพี่ไฟก่อนจะประทับจูบแผ่วเบาลงบนริมฝีปากนั้น สองมือแข็งแกร่งให้ความรู้สึกปลอดภัยประคองผมไว้พร้อมๆกับกดริมฝีปากตอบสนอง ทำให้จูบอันบางเบาแปรเปลี่ยนรสชาติเป็นหนักแน่น คล้ายๆเหมือนจะเป็นคำสัญญาใจ ที่หอมหวานและเนิ่นนาน...แม้แต่สายฝนอันเย็นเฉียบก็ยังรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นของหัวใจทั้งสองดวง
***
เรื่องมันไม่ได้จบสวอย่างที่คิด เพราะมันไม่ใช่สไตล์ของนักเขียน -.-
ความคิดเห็น