คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : สงคราม1
“เธอดูผู้ชายคนนั้นสินายแบบรึเปล่า”
“หล่อเนอะ”
“กาแฟได้แล้วครับ”
เฮ้อ... ที่จริงผมน่าจะชินกับสถานการณ์แบบนี้ได้แล้วนะ ไอ้แบบที่ว่าพวกสาวๆพากันรุ่มล้อมเทพบุตรเดินดินอย่างพี่ไฟ แต่มันก็อดหงุดหงิดไม่ได้ = =
“ไปทานข้าวกัน”พี่ไฟฉุดแขนผมให้เดินตาม
“ครับ ไอ้ไอมึงจะฝากซื้ออะไรไหม?”ผมหันไปถามไอ้ไอที่แลดูเหมือนไม่ได้นอนมาสามวันสามคืน
“ไม่อ่ะขอบใจ กูไม่ค่อยหิว”
“เอ่อๆ ดูแลตัวเองด้วยนะมึงฝากปิดร้านด้วย”ผมตบบ่าไอก่อนจะเดินออกมา แม่งอาการหน้าเป็นห่วงแถมผู้หญิงที่ชื่อฟางนั่นอีก ไม่รู้จะเข็ดไปรึยังหรือว่ายังคิดว่างแผนชั่วแย่งพี่ไฟไปจากผมอยู่ก็ไม่รู้
พึบ!
“อ๊ะ!”
“ขมวดคิ้วทำไม”นิ้วเรียวยาวจิ้มเข้าที่หว่างคิ้วของลมเน้นๆ
“เปล่าครับไม่มีอะไร”
“ถ้าไม่บอกมาดีจะจูบกลางถนนนี่เลย บอก-มา”
= = !! “ก็ไอ้ไอนั่นแหละอาการน่าเป็นห่วง”
“แค่นี้?”
“อืมมม”
“เมื่อสองวันก่อนที่มึงไปส่งกาแฟให้ไอ้กิตที่คณะกูเห็นมันออกไปไหนไม่รู้กับไอ้อัศด้วย”พี่ไฟลูบคางตัวเองทำหน้านึกไปด้วย
“เหมือนจะทะเลาะกันด้วย”
อ้าว ทำไมผมไม่รู้วะ! หน่อยไอ้ไอเดี๋ยวนี้หัดมีความล้งความลับ พรุ่งนี้ก่อนเถอะกูจะรีดให้หมดไส้หมดพุง
“เอ้า อย่ามั่วแต่เป็นห่วงคนอื่นกินข้าวเร็ว”พี่ไฟจิ้มกุ้งตัวโตจ่ออยู่ที่ปากผม
“อ้าม~”พี่ไฟยิ้มตาหยีพร้อมอ้าปากส่งเสียงน่ารักออกมาทำให้ผมแทบจะกลั้นยิ้มไว้ไม่อยู่
-///-
โอ๊ยย! จะเขิลตาย
งับ!
“ทาน เยอะๆจะได้เต็มไม้เต็มมือ...แค่ก มีน้ำมีนวล ดูสิผอมอย่างกับไม่เสียบปลาหมึก”แก้มของลมถูกยืดออก แก้มขาวๆสีชมพูระรืงด้วยความเขิลจากเมื่อกี้ทำให้ไฟอดใจไม่ไหวต้องโน้มตัว เข้าไปจุ๊บแรงๆสักที
“บ้า!ทำอะไรอายคนอื่นเค้ามั่งเหอะพี่”ผมผลักพี่ไปให้กลับไปนั่งที่เดิมก่อนจะยกมือปิดแก้มทั้งสองข้าง
“หึหึ อยากทำตัวน่ารักเองทำไม”
“น่ารักอะไร พี่ไฟมั่ว!”
ฝ่า มือใหญ่ของไฟยีผมของลมเบาๆอย่างรักใคร่เอ็นดู ก่อนจะค่อยๆปัดปอยผมบางส่วนที่ตกลงมาปรกใบหน้าใสนั้นออกอย่างเบามือ ลมทำได้เพียงก้มหน้าก้มตาทานข้าวอย่างจริงจังกลบเกลื่อนความเขิลอายอย่างหา ที่สุดไม่ได้ของตัวเอง ใบหูแดงๆกับท่าทางเงอะงะของลมทำให้ไฟนึกอยากจะจับคนตรงหน้ากดลงตรงนี้เสีย ให้รู้แล้วรู้รอด
“เฮ้อ อย่าทำหน้ายั่วกูมากนักนะมึงเดี๋ยวโดนกูจับกดตะรางนี้ไม่รับผิดชอบ”
“เงียบแล้วทานข้าวไปเลยครับ”ผมจิ้มกุ้งอีกตัววางไว้บนจานพี่ไฟ
“หึหึ”
“อ๊ะ บังเอิญจังนะคะพี่ไฟ...แล้วก็พี่ลม”
“ฟาง...”
“ขอฟางนั่งด้วยคนได้ไหมคะ”
“...”ไม่ทันได้พูดอะไรเจ้าหล่อนก็ชิงตันหน้านั่งลงข้างๆพี่ไฟซะแล้ว...แถมจงใจนั่งซะแนบชิดกับพี่ไฟซะด้วย
“พี่ไฟผมอิ่มแล้วเราไปกันเถอะ”ผมทำท่าจะลุกแต่ก็โดนฟางคว้ามือเอาไว้ก่อน
“จะรีบไปไหนละคะนั่งเป็นเพื่อนฟางก่อนสิ”
หายใจเข้าลึกๆไอ้ลม ท่องไว้ ใจเย็น ใจเย็น…
ซ่า~
น้ำทั้งเหยือกสาดลงมาราดหัวของลมตั้งแต่หัวจรดเท้าโดยพนักงานคนหนึ่งที่ยืนอยู่ด้านหลังผม ลูกค้าทั้งหมดหันมามองลมเป็นตาเดียว
“นี่คุณทำอะไรของคุณ”ลมลุกขึ้นประจันหน้ากับพนักงานคนนั้น แต่ก็ต้องชะงักกับดวงตาที่ไร้ประกายคู่นั้น... มันช่างดูเย็นชืดราวกับแววตาของคนที่ตายไปแล้ว
“นี่มัน...”เพียงพริบตาเท่านั้น...
“อะ...อะ ขอโทษคะ ขอโทษค่ะ”พนักงานสาวก้มหัวขอโทษแบบงงๆว่าตัวเองทำอะไรลงไป
ลมรับคำขอโทษอย่างส่งๆแล้วบอกให้พนักงานหาชุดใหม่มาให้เปลี่ยนอย่างไม่ถือสาหาความอะไรอีก
“พี่ไฟเดี๋ยวผมมานะครับ”ผมกวาดตามองฟางกับพี่ไฟ ก่อนจะไปสะดุดเข้ากับรอยยิ้มหวานฉ่ำของฟางที่ส่งยิ้มละมุนให้พี่ไฟแววตาของพี่ไฟก็ดูจะเลื่อนลอยไป
ชักจะเริ่มแปลกๆ
“พี่ไฟ...”ผมเดินอ้อมไปยังอีกฝั่งก่อนจะก้มลงกระซิบเบาๆพอได้ยินกันสองคน
“ไปช่วยผมเปลี่ยนเสื้อผ้าหน่อยสิครับ”
ปฏิกิริยาตอบรับของพี่ไฟยิ่งกว่าที่ผมคิดไว้มาก เฮียแกเล่นทะลึ่งพรวดขึ้นมาทำให้ฟางที่เกาะแขนเป็นปลิงดูดเลือดปลิวกระเด็นแทบหน้าจูบโต๊ะ
โห... แบบนี้สินะที่เค้าเรียกเห็นงานเป็นลมเห็นนมสู้ตาย
“ถึงมึงไม่ขอกูก็จะไปช่วยอยู่แล้วละ”พี่ไฟถอดเสื้อนอกมาคลุมให้ผมก่อนจะเดินจูงมือเดินน้ำหน้าผมเข้าไปยังให้องน้ำด้านหลังร้าน ระหว่างทางนั้นผมก็หันไปมองฟางก่อนจะขยับปากแบบไร้เสียงส่งไปให้เธอที่ถลึงตามองผมอยู่
‘อ่อน’
เพล้ง !!
“ว้าย!!คุณลูกค้า @#$%^&*”
หึหึ ยกแรก I’m win !!
ทางด้านของฟาง
“ไอ้ปีศาจโง่ ทำไมถึงเป็นแบบนี้ละ!”สูงเข็มสูงปรี๊ดของเจ้าหล่อนกระทืบหนักๆไปตามทางอย่างไม่สบอารมณ์
-อีกนิดเดี๋ยวแท้ๆ เกือบจะสำเร็จแล้วเชียว- เสียงกระซิบชวนขนลุกทอดถอนหายใจอย่างเสียดาย
“เพราะไอ้บ้านั่นแท้ๆเลย”ยิ่งนึกยิ่งแค้น ฮึ้ย!
- ต้องหาวิธีทำให้มันทั้งสองคนแยกกันให้จงได้-
“หึ ไม่คณามือฉันหรอก พรุ่งนี้พี่ไฟจะต้องตกอยู่ภายใต้มนต์สะกดของฉัน”หญิงสาวพูดอย่างมั่นใจ
-แล้วคนรักของมันเล่าเจ้าจะทำอย่างไร?-
“จะไปยากอะไร ก็กำจัดทิ้งไปให้พ้นๆหูพ้นๆทางซะ”ว่าแล้วสาวเจ้าก็ปัดแก้วตกแตกไปอีกหนึ่งใบ
-ข้าขอเตือนเจ้าไว้หนึ่งอย่าง-
“ฉันรู้แล้วน่ะ ว่าพี่ไฟกับไอ้ลมนั่นมันไม่ใช่คนธรรมดาใช่ไหมละ”
-เจ้าจงจำไว้ให้ดี เกมส์นี้มันช่างเป็นเกมส์ที่อันตรายถึงชีวิต-
“หึ ถ้าฉันไม่ตาย ก็ต้องเป็นมันนั่นแหละที่ตาย”
-ช่างเป็นมนุษย์ที่กล้านัก หึๆๆ-เสียงหัวเราะทุ้มต่ำประสารกับเสียงหัวเราะแหลมสูงของหญิงสาว หญิงรับใช้ที่มองดูอยู่ห่างๆทำได้แต่เพียงสยิวกายด้วยความกลัวกับวังวนนรกที่ไม่มีวันจบนี่สักที
ทางด้านของไฟ บุคคลที่ดูเหมือนจะไม่รู้อะไรเลยแต่ที่จริงแล้วปีศาจตนนี้ฉลาดและรู้อะไรมากกว่าที่คิด
“กูว่าช่วงนี้มึงอยู่บ้านเฉยๆไม่ต้องออกไปไหนดีกว่า”เขี้ยวงามๆงับเข้าที่ไหล่คนชายผู้เป็นที่รักเบาๆ
“หือ ทำไมละครับ”
“เหอะน่า”ไม่ใช่ว่าไม่อยากอธิบาย แต่ไม่รู้จะอธิบายยังไงมากกว่า = =
“คิดจะหนีผมไปหาชู้รักรึไงครับ”นั่นไงเอาอีกแล้วไอ้อาการน้อยใจเนี้ย...
ผมดึงผ้าห่มที่ถูกถีบลงไปจากเตียงขึ้นมาคลุมร่างไอ้เตี้ยที่ยิ่งมองยิ่งของขึ้น(?) เผลอๆถ้าห้ามใจตัวเองไม่อยู่ขึ้นมาอาจจะได้มีต่ออีกรอบ...สองรอบ
“ผู้หญิงคนนั้น ฟาง...พี่เลิกยุ่งกับเธอไม่ได้หรอ”
“...”ผมเงียบอย่างใช้ความคิด จะให้เลิกยุ่งก็ไม่ได้เพราะเธอคนนั้นอันตรายเกินไป เบื้องบนมีคำสั่งให้จับตาดูเพราะวิญญาณของเธอก่ำกึงที่จะกลายเป็นปีศาจได้แล้ว
“ไอ้พี่ไฟ ไอ้บ้า !!”
โครม !!!
ยังไม่ทันจะพูดอะไรไอ้น้องลมสุดก็ถีบไฟตกเตียงก่อนจะสะบัดหน้าวิ่งหนีเข้าไปหลบในห้องน้ำ
“ไอ้ลมเดี๋ยวนี้มึงกล้าถีบกูหรอ”ผมกระโจนรวดเดียวถึงประตูห้องน้ำแต่ก็ยังช้าไปก้าวหนึ่งอยู่ดี
แกร๊กๆๆ!
ล็อคประตูพร้อม อย่าให้กูได้พังประตูนะมึง - -
“ถ้ามีมีดอยู่แถวนั้นผมจะเอาเสียบอกพี่ให้ตายสักสามสี่รอบได้เลยมั้ง !”ลมตะโกน
“ก็บอกว่ากูกับน้องเค้าไม่มีอะไรกันไง”
“...” เงียบ...ไร้ปฏิกิริยาตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก
“มึงไม่เชื่อกูหรอ”
“....”
“ลมเชื่อกูเถอะ มันไม่มีอะไรจริงๆกูสาบานกับมึงไปแล้วไง จำได้ไหม”
“...”
แกร๊ก!
ผมกระตุกยิ้มเมื่อเหยื่อติดเบ็ด ล็อคประตูห้องห้องถูกปลดออก หึหึ ถึงเวลาช่วยเมียอาบน้ำ เอ้ย เอาใจเมียซะหน่อยแล้ว
ต่อ
ผมอุ้มลมออกมาจากห้องน้ำวางลงบนเตียงอย่างทะนุถนอมก่อนจะหยิบผ้าห่มผืนหนาขึ้นคลุมแล้วทิ้งตัวนั่งลงข้างๆ
ติ๊ดๆๆๆ
“ไง” ผมกรอกเสียงเข้าไปในโทรศัพท์ด้วยความเบื่อหน่าย
เข้าใจอารมณ์มุ้งมิ้งอยากอยู่กับเมียป่ะครับ - -
-งานไปถึงไหนแล้ว-
“เรื่อยๆ”
-ผู้หญิงคนนั้นเริ่มเคลื่อนไหวแล้ว ออกมาเดี๋ยวนี้-
“ตอนนี้?” ผมเอื้อมมือไปปัดผมที่ปรกหน้าไอ้ตัวแสบออกก่อนจะก้มลงหอมแก้มเบาๆ
-เร็วๆ-
“เอ่อ ไปเดี๋ยวนี้แหละ”
หมับ !
เสื้อของผมถูกกระชากข้างหลังทำเอาปีศาจที่กำลังจะลุกถึงกับเซนิดๆ
“ไปไหน...”ลมปรือตาถามอย่างงัวเงีย
“ทำงาน”
“รีบกลับนะ”
“อืม”
ผมก้มลงจูบปากแดงนั่นหนักๆก่อนจะเดินออกจากห้องด้วยความอาลัยอาวรณ์เล็กน้อย ผมค่อยๆคืนร่างกลับเป็นหมาป่าตัวโตก่อนจะกระโจนหายไปในอากาศ
ทางด้านของลม
พี่ไฟไปแล้ว ! ร่างที่เต็มไปด้วยรอยรักนั่นก็กระเด้งขึ้นมาจากเตียงไม่มีอาการง่วงนอนเลยแม้แต่น้อย
งานอะไรไม่ทราบตอนตี 2!
มือเรียวหันไปคว้ามือถือก่อนจะกดกระหน่ำโทรไปหาคนที่พอจะช่วยได้
“ไอ้หมอโรคจิต !! มารับกูหน่อยด่วน !”
-ขอโทษนะคุณลม.. ตอนนี้มันตี2..-
“รีบมาก่อนกูจะไประเบิดคลินิกมึง”
-ได้ๆ อย่าระเบิดคลีนิคคผมเลยนะบ้านคุณอยู่ไหนละ-
“ที่!@#$%....”
ทางด้านของไฟ
“เธอ..แปลกไป”เสียงพูดที่ฟังดูแล้วคล้ายเสียงคำรามของหมาป่าตัวใหญ่พูดขึ้นท่ามกลางความมืด
“เธอก็ดูเหมือนทุกทีนั่นแหละ” ชาร์พูดตอบไฟด้วยความเบื่อหน่าย สายตาทอดยาวมองลงไปยังหญิงสาวนามว่าฟางในชุดเดรสตัวน้อยสีน้ำเงินถูกล้อมลอบด้วยผู้ชายมากหน้าหลายตา แต่สาวเจ้าก็ไม่ได้สนใจใคร หรืออะไรมากเป็นพิเศษ
ตี๊ด!
เสียงข้อความมือถือของไฟดังขึ้นแต่ด้วยความที่อยู่ในร่างหมาป่าไม่สะดวกที่จะพกมือถือสักเท่าไหร่จึงฝากไว้ที่ชาร์
“ข้อความจากใคร”
“ฟาง”
“ว่าไง”
“หล่อนเรียกนายไปหาแนะ”ชาร์ย่นจมูกใส่ข้อความนั้นอย่างรังเกียจ
“ดีแล้วนี่”ไฟคืนร่างเดิมก่อนจะคว้าชุดที่ชาร์เตรียมไว้ให้มาใส่ “งานจะได้จบไวๆ”
“เอ่อ ฆ่าหล่อนได้ไปเลยยิ่งดี กูยิ่งอยากกลับไปสวีท....”ชาร์รีบหุบปากตัวเองทันทีเมื่อนึกขึ้นว่าว่าตัวเองกำลังจะพูดความลับที่มีอะไรออกไป
“เพลาๆกับไอ้กิตบ้างนะมึง”ไฟพูดยิ้มๆอย่างรู้ทัน
“จมูกไว”
“ก็กูเป็นหมาป่า”ว่าแล้วไฟก็สะบัดหน้าเดินออกไปในชุดสูทสีดำดูดี
ร่างสูงดูโดดเด่นท่ามกลางความมืดและแสงไฟสลัว เสียงดนตรีทำให้ความฮอตของชายหนุ่มพุ่งขึ้นถึงขีดสุดสายตาคมปราบกวาดมองทุกอย่างราวกับไม่ได้สนใจสิ่งรอบข้างอย่างจริงจังเท่าไหร่นัก
“พี่ไฟ”ฟางยิ้มสวยก่อนจะเดินเข้าไปกอดแสดงความเป็นเจ้าของ
“มาเร็วจัง”
“ก็พี่คิดถึง”
ฟางเงียบไปขนัดแต่งแก้มขาวๆนั่นขึ้นสีชมพูจางๆอย่างน่ารัก “...ฟาง...ก็คิดถึงพี่เหมือนกัน”
ละครฉากสีชมพูนั่นยังคงดำเนินไปท่ามกลางผู้คนนับร้อย
“ไอ้เซรัน มึงไปหาพี่ไฟมาให้กูเดี๋ยวนี้”ลมคว้าคอของคุณหมอมาเขย่า
“ครับๆใจเย็นๆสิ ผมไม่ได้จมูกดีเหมือนแฟนของคุณนะ”
ไม่ใช่หรอกที่จริงแล้ว เซรันเห็น...แต่สิ่งที่เห็นนั้น มันไม่ใช่สิ่งที่เขาอยากจะให้ลมเห็นด้วยเท่าไหร่
“คุณลมผมว่า....”
หายไปแล้ว....
“แย่แล้ว...”
ทางด้านของผม
“ไอ้เซรันหายไปไหนแล้วเนี้ย....”
โชคไม่ดีเท่าไหร่นัก ลมที่เพิ่งจะหลงทางกับเซรันไปรอบหนึ่งมาเจอฉากบาดตานั่นเข้าพอดี
มือแกร่งที่เคยโอบกอดลมกับกับโอบกอดเอวของหญิงสาวด้วยความทะนุถนอม
ตาของลมเบิกกว้างด้วยความไม่อยากเชื่อเท่าไหร่
เปรี๊ยะ!
จี้อัญมณีที่คล้องคอของลมถึงกับร้าวเป็นทาง ก่อนจะค่อยๆหลุดออกเป็นชิ้นเล็กๆ และกลายเป็นฝุ่นผงสลายไปในอากาศในที่สุด
วูบบบบบบบบบบบบบบ!!!
พลังของผมแผ่ออกไปทุกทิศทุกทางจนไฟกับชาร์ที่จับสัมผัสได้ขนลุกขึ้นมาด้วยความกลัว พลังแบบนี้ปีศาจทุกตนรู้จักดี แม้ว่ามันจะไม่ได้มีผลกระทบกับมนุษย์สักเท่าไหร่แต่กับปีศาจ... มันช่างเป็นพลังที่สยดสยองพอดู
พลังที่แค่แผ่ออกก็รู้สึกได้แบบนี้ คงจะเป็นนักล่าปีศาจที่เก่งมากๆ หรือไม่ก็เทพเท่านั้นแหละที่ทำได้
ผมกำลังถูกใครบางคนโอบกอดเอาไว้... เขากำลังกระซิบเรียกชื่อของผม
คุณจำคืนที่ผมโดนผีหลอกในความฝันได้ไหม(ตอนที่14) ผู้หญิงคนนั้น กำลังกอดผมพยายามกระซิบบางอย่างกับผม
“พี่ชาย ...ช่วยฉัน..”
“พี่ชาย”
“เธอต้องการอะไร” ความกลัวของผมหมดไป ผมรู้สึกว่าตอนนี้ทั้งร่างกำลังจะระเบิดและแตกออกเป็นเสี่ยงๆ
“พลังของพี่... พี่ต้อง..หยุด”
“เธอหมายถึงอะไรผมไม่เข้าใจ”
“มันยัง...ไม่ อ่า มันถึงเวลาแล้ว”เธอเหมือนกำลังสับสนตัวเอง ผมสลัดเธอออกแต่สบัดยังไงก็ไม่หลุด มือของเธอหนักอึ้งและเย็นเฉียบ เต็มไปด้วยความเจ็บปวด
“พลัง...พลัง... “เธอลูบไล่ไปตามร่างกายของผมนั่นไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกดีแม้แต่น้อย มันเจ็บปวด ทรมาณเหมือนมีอะไรบางอย่างกำลังยัดเยียดเข้ามาทุกอณูกล้ามเนื้อ เลือด กระดูก กำลังเรียกร้อง
“จงฆ่า ปีศาจ .... จงเกลียดมัน..”
“อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกก!!”
***
เข้มข้นจริงจัง แอบเฉลย สงครามจริงๆแล้วเป็นสงครามของ ลม กับไฟ นะ
ความคิดเห็น