คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : อันตราย 100%
“หมอครับผมเป็นอะไรมากไหม”
“ร่ายกายปกติทุกอย่างครับ บางทีอาจจะเกิดจากความเตรียดสะสม”
“งั้นหรอครับ”ลมทำสีหน้าลำบากใจที่จะพูดความจริงออกไป ... ก็จะพูดออกไปได้ยังไงเล่า จะให้ผมบอกว่า คุณหมอครับผมเห็นคุณหมอมีหูโผล่ออกมาด้วยแบบนี้หรอ?
“ผมจะแนะนำจิตแพทย์ดีๆให้สักคนดีไหมครับ”คุณหมอหันมาถามยิ้มๆ
“ครับๆ”
ใช้เวลาไม่นานนัก คุณหมอก็วาดแผนที่ส่งให้ผมแผ่นหนึ่ง
“ขอบคุณครับคุณหมอ”
ครืด~
ลมเหลือบตามองโทรศัพท์เล็กน้อยก่อนจะกดรับ
“ไง”
-หมอว่าไงบ้าง- เสียงของไอลอนมาตามสาย
“ก็ดีหว่ะ”
-แล้ววันนี้เข้าร้านไหม-
“เข้าๆ เฮ้ยพี่ไฟมารับแล้วแค่นี้ก่อนนะ”ผมมองไปยังอีกฟากของถนนที่มีรถของพี่ไฟจอดรออยู่
ตี๊ด!
ครืดด~
ใครโทรมาอีกวะเนี้ย = =
“ฮัลโหล”
-ไม่ต้องข้ามมา เดี๋ยววนรถไปหา-
“ไม่ต้องหรอกพี่ลำบากเปล่า เดี๋ยวผมข้ามไปแปบเดียว”
-ลม-
“ไม่ต้องมาทำเสียงดุใส่ผมเลย แปบเดียวเอง”
-ดูรถดีๆ-
“คร้าบ” แฟนใครเนี้ย น่ารักเวอร์ !
ผมมองซ้ายมองขวาให้แน่ใจว่าถนนว่างแล้วจึ่งค่อยๆเดินข้ามไปอย่างระมัดระวังเป็นพิเศษ ก่อนจะส่งยิ้มไปให้พี่ไฟที่มองอยู่อีกฝากของถนน
“เห็นไหมไม่เห็นมีอะไรเลย”ผมชะโงกหน้าเข้าไปในรถ
“ขึ้นรถเถอะ”
“คร้าบ”
ทันทีที่หย่อนก้นลงเบาะที่นั่งก็โดนคว้าตัวเข้าไปกอดแน่น “พะ พี่ทำอะไรวะเนี้ย”
“คิดถึง”
-///- “คิดถึงบ้าอะไรพึ่งจะแยกกันเมื่อเช้านี้เองนะ”ผมฟาดมือกับแขนเฮียแกเบาๆแก้เขิล
“เฮ้ยพี่ผมลืมของว่ะ”ผมทำท่ากุมหัว
“ลืมอะไร?”
“ลืมเธอไม่ด้ายยย” J
พี่ไฟขยับยิ้มก่อนจะก้มลงหอมแก้มผมเบาๆ ก่อนจะเริ่มลามไปที่ริมฝีปากจนผมต้องเอามือดันเอาไว้ไม่ให้มันเตลิดไปมากกว่านี้
“พี่ผมต้องไปเฝ้าร้าน”
พี่ไฟทำหน้าเซ็งก่อนจะขับรถไปส่งแต่โดยดี ...วันนี้รู้สึกเหมือนเฮียแกจะว่านอนสอนง่ายขึ้นเยอะ !
“หมอว่าไงบ้าง”
“บอกว่าปกติดีครับ”ผมคาดเข็มขัดนิรภัยตอบคำถามพี่ไฟยิ้มๆ
“แล้วอาการเป็นไง”
“ปวดหัวนิดหน่อยครับ”....แล้วก็เห็นอะไรแปลกๆ ไม่น้อยเลยทีเดียว = =
“ถ้ามีอะไรแปลกๆต้องบอกกูทันทีนะ”
“ครับๆ”
ขอโทษที่ต้องโกหกนะพี่ไฟ แต่ผมไม่อยากให้มันเป็นเรื่องใหญ่...
รถคันสวยจอดนิ่มๆที่หน้าร้านพอดี
“กูไปเรียนก่อนนะ”
“ครับ” ผมขยับยิ้มก่อนจะหมุนตัวเดินเข้าร้าน สิ่งแรกที่ผมจะทำคือการพุ่งถลาเข้าไปกอดรัดฟัดเหวี่ยงกับไอ้ไอ
“ไอ้ไอเพื่อนรักกกกก”
“เกะกะ! มึงเห็นไหมลูกค้าเต็มร้านเนี้ยหลีกไป!”แล้วผมก็ถูกปัดกระเด็นไปมุมร้าน
T^T กูเป็นเจ้าของร้านะ ! มึงช่วยทำเหมือนกูเป็นเจ้าของร้านหน่อยได้เปล่า
ผมค่อยๆเลื้อยเข้าไปหลังร้าน ไม่นานนักไอ้ไอก็เดินตามเข้ามา
“ทำไม?”
“มึงรู้จักที่นี่ม่ะ”ผมยื่นแผนทีที่คุณหมอเขียนส่งต่อให้ไอ้ไอ
“อ๋อ ข้างบ้านกูเอง”
“มึงไปเป็นเพื่อนกูหน่อยดิ!” *-* ผมทำตาวิบวับ ส่วนไอ้ไอได้แต่ทำหน้าสะพรึงใส่ผม
“เมื่อไหร่”
“วันนี้นี้ปิดร้านเร็วหน่อยแล้วไปกัน”
“ได้”
“เย้ !”ผมกระโดดกอดมันก่อนจะโดนถีบกระเด็นออกมาต้อนรับลูกค้าอยู่หน้าร้าน T^T โหดร้ายยยหว่ะ!!
“ยิน...ดีต้อนรับครับ”ผมทิ้งช่วงคำพูดเพราะสิ่งมีชีวิตไม่ทราบสปีชี่ตรงหน้า แต่ผมก็เริ่มชินกับการเห็นอะไรแปลกๆซะแล้วสิ = =
“ไอ้ไอช่วงนี้มึงเห็นไอ้อัศมาที่นี้บ้างไหม”
“ชู้รักมึงน่ะหรอ”
ผลั๊วะ!
“รุ่นน้องโว้ย รุ่นน้อง”
“มานะ แต่มาในช่วงที่มึงไม่อยู่พอดี”ไอ้ไอลูบหัวปอยๆ ก่อนจะทำหน้าเหมือนนึกอะไรบ้างอย่างขึ้นมาได้
“ไอ้ลมมึงไปหักอกน้องเค้ามาสินะ”
“มึงก็รู้ว่ากูมีพี่ไฟแล้ว”ขืนนอกใจสงสัยว่าจะจบไม่สวย - -*
“อ้อ มิน่าละ”
“ทำไมวะมึงสนใจน้องเค้าหรอ”
“มึงจะบ้าหรอครับบบ เอาอะไรคิดวะไอ้บ้า”ไอ้ไอฟาดแขนผมไปหนึ่งทีก่อนจะเดินไปเช็ดโต๊ะ ซึ่งมันสะอาดอยู่แล้ว - -
เฮ้ย!! เพื่อนผมมีซัมติ้งอะไรกับไอ้อัศแน่ๆ อาการแบบนี้ชาวบ้านเค้าเรียกเขิลชัวร์ หมอลมฟันธง -..-
“คุณไอคร้าบบบ มึงชอบน้องอัศเค้าใช่ไหมบอกูมา~”
“หุบปากไปเลย”ไอจ้องผมตาเขียวปัด จำเป็นต้องหุบปากทำตัวสงบเสงี่ยมด่วนไม่งั้นเดี๋ยวเกิดเหตุฆาตกรรมภายในร้านตัวเอง
หลังจากที่ลูกค้าคนสุดท้ายของวันกลับไปผมก็ไอก็ช่วยกันปิดร้านบึ่งรถไปหาจิตแพทย์ตามที่คุณหมอแนะนำด่วนๆ
“มึงเอาจริงดิไอ้ลม” ไอ้ไอทำหน้ารับไม่ค่อยได้เมื่อเห็นผมจะไปพบจิตแพทย์จริงๆ
“เอ้าปกติมึงป็นคนไล่ให้กูไปหาหมอจิต กูก็มาแล้วไง?”
“กูประชด!!!”
ผมยืนส่งไอ้ไอกลับบ้านด้วยสายตาก่อนจะหมุนตัวเดินเข้าร้านไป โชคดีที่ไม่มีคนไข้รายอื่นเลยนอกจากผมมาถึงปุ๊บก็เข้าพบจิตแพทย์ได้ปั๊บ แต่โลกมันคงกลมเกินไปทำให้ผมได้มาเจอผู้ชายที่ไม่คาดคิดว่าจะได้เจออกครั้ง
“มึง!!...”
“เซรันครับเผื่อคุณจะลืม” เอ่อ กูก็ลืมจริงๆนั่นแหละ = =
“ไม่คิดว่าคนเป็นจิตแพทย์จะไปเที่ยวผับเที่ยวบาร์ด้วย”ผมหรี่ตามองอย่างจับผิดเรียกเสียงหัวเราะจากคนเป็นหมอได้เล็กน้อย
“มันเป็นวิธีการคลายเครียดอย่างหนึ่งครับ”
“เหอๆๆ”
“ว่าแต่อาการของคุณเป็นแบบไหนครับ”
“ผมเห็นอะไรแปลกๆ”เซรันเลิกคิ้วขึ้นก่อนจะเดินไปหยิบหนังสือออกมาจากตู้สี่ห้าเล่มมากองไว้บนโต๊ะ
“คุณเห็นอะไรงั้นหรอครับ”ผมเหลือบตามองเซรันอย่างไม่ค่อยมั่นใจ ก่อนจตัดสินใจพูดออกมาอย่างระมัดระวัง
“อย่างเช่นว่า...ผมเห็นบนหน้าผากของคุณมีตาที่สามงอกออกมา...”
โครมม!
ผมสะดุ้งเฮือกเมื่อจู่ไอ้หมอจิตก็ปัดหนังสือบนโต๊ะทิ้งแล้วก้าวถอยพรวดไปทางด้านหลังเหมือนเห็นผีเด็กคี่คอผมอยู่ยังไงอย่างนั้น
“เฮ้ย เป็นอะไร”ผมลุกเดินเข้าไปใกล้เพราะผมชักจะเริ่มกลัวจริงๆ
“อย่าเข้ามาครับ กรุณาถอยไปอยู่ที่หน้าประตู”เซรันร้องเสียงหลงผมก็ถอยไปตามที่มันบอกอย่างงงๆ
“เฮ้ย สรุป กูหรือมึงกันแน่ที่ไม่ปกติเนี้ย!” มันทำให้ผมรู้สึกประสาทยิ่งกว่าเดิมซะอีก
“คุณ...เห็นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่”
“เมื่ออาทิตย์ที่แล้ว...”ผมบอกเป็นเชิงไม่ค่อยแน่ใจ
“คุณรู้รึเปล่าว่า ร่างแปลงของปีศาจ นอกจากพวกเดียวกันแล้วยังมีอีกสองพวกที่เห็นร่างแปลงของปีศาจ”เซรันก้มลงหยิบหนังสือที่ปลายเท้าขึ้นมาเปิดๆๆแล้วพลามอะไรบางอย่างออกมาซึ่งมองก็ไม่ค่อยมั่นใจนัก
“เฮ้ยแต่กูไม่ใช่ปีศาจแน่นๆ”ผมส่ายหน้าปฏิเสธ
“งั้นก็ยังเหลืออีกสองพวก...นักล่าปีศาจ กับเทพ”เซรันทำหน้าเครียดแต่ผมอ๋อแดก! มึงช่วยพูดอะไรที่ช่วยให้คนธรรมดาๆอย่างกูเข้าใจหน่อยได้ไหมเนี้ย !
“กู...ทำไมนะ” = =?
“คุณอาจจะเป็นนักล่าปีศาจ...หรือเทพ”
“แล้ว?”
“คุณจะไม่สามารถอยู่ร่วมกับปีศาจ เอ่อ ผมหมายถึงคนรักของคุณ”
“ทำไม?”
“จิตปรปักษ์อาฆาตของปีศาจกับเทพและนักล่าปีศาจมันฝังรากลึกลงไปถึงจิตวิญญาณ”
“ขอภาษาคนธรรมดาได้ไหม = =”
“ก็เจอกันทีไรมีเป็นต้องฆ่ากันให้ตายไปข้างไงครับ”เซรันถอนหายใจเมื่อเห็นผมดูจะไม่เป็นอัตรายอย่างที่คิด
ลมขมวดคิ้วก่อนจะเดินไปนั่งที่โซฟาโดมมีเซรันยืนคุมเชิงอยู่อีกฝัง ก่อนความคิดดีๆจะแล่นเข้ามาภายในสมอง
“คุณหมอเซรัน”ลมเรียกชื่อเซรันด้วยน้ำเสียงหวานหยด ชวนให้คนถูกเรียกรู้สึกไม่ดีขึ้นมาอย่างประหลาด
“ถ้ามึงไม่พูด กูไม่พูดก็คงจะไม่ใครรู้หรอกใช่ไหม”
“...ครับ”
“งั้นช่วยหุบปากให้สนิท โอเค?”ไม่พูดเปล่าลมดังเดินต้อนเซรันเข้าไปจนจนมุม แกมน้ำเสียงบังคับข่มขู่
“ครับ”
“ดีมาก แล้วมีอะไรที่กูต้องรู้อีกไหม?”
“ขอแค่เป็นเหตุการณ์ที่สามารถทำให้คุณใกล้ตาย ความสามารถของคุณจะเผยออกมา...”
อ่า คงต้องระวังตัวสินะ
“ขอบคุณมาก” บางทีการที่เดินออกไปจากตรงนี้อาจจะเป็นการขอบคุณที่ดีที่สุดก็เป็นได้
“เดี๋ยวครับ”
“?”
“คือ..ถ้ามีอะไรก็โทรมาปรึกษาผมได้ทุกเมื่อนะ บางทีเราอาจจะมื้อเย็นด้วยกัน...”เซรันฉีกยิ้มให้ผม
โห คิดกูรู้ไม่ทันรึไงวะ = = ไอ้หน้าหม้อ! “เอ่อ...เอาไว้กูมีเรื่องให้มึงช่วยก่อนแล้วกันนะ”
“เย็นนี้ไม่ว่าง?” ได้ข่าวว่าเมื่อกี้มึงทำท่ารังเกียจกูอย่างกับตัวเชื้อโรคเลยนะ = =
“ไม่ว่างมีนัดกับบุคคลอันตราย J ”
“พี่ไฟ”
“…”
“พี่ฟายย”ยุธการง้อและอ้อนสารพัดวิธีถูกงัดออกมาใช้เมื่อถูกจับได้ว่าแอบไปหาคนอื่นไม่ยอมบอก
ถ้าถามว่าพี่ไฟรู้ได้ไงน่ะหรอครับ
“พี่รู้ได้ไงอ่ะ”
“กลิ่นบนตัวมันฟ้อง”
อำนาจแห่งกลิ่นมันช่างน่ากลัวจริงๆ
“พี่ไฟทีผมยังงอลพี่แค่แป๊บเดียวก็หายโกรธนี่พี่โกรธผมมาสองวันแล้วนะ”ง้อไปง้อมาชักจะเริ่มเคือง อะไรวะ กูอุตส่าห์ทุ่มทุนง้อแม่งงไม่สนใจกูเลย
“…”
“ผมก็บอกแล้วไงว้ามันจำเป็นไม่ได้คิดอะไรอย่างอื่นเลยจริงๆนะ”ผมบอกด้วยท่าทีจริงจังเพราะเริ่มจะเหนื่อยกับการตาง้อซะแล้ว
“แล้วทำไมไม่ยอมบอกก่อนวะ”ไฟขึ้นเสียงใส่ลมอย่างหงุดหงิด
“ก็บอกแล้วไงว่ามันเป็นเรื่องเล็ก ที่สำคัญไอ้ไอก็ไปด้วย ผมพูดเป็นรอบที่ล้านแล้วนะ”ลมก็ขึ้นเสียงใส่บ้างด้วยความโมโห
“เหอะๆ”ไฟหันหน้าหนีแบบแล้วไม่ยอมพูดอะไรต่อ สายตาจดจ้องไปกับการขับรถแบบตั้งใจผิดปกติ ลมได้แต่กัดริมฝีปากของตัวเองกำมือแน่นอย่างสะกดกลั้นอารมณ์
“มีอะไรจะแก้ตัวอีกไหม”
“ถ้าพี่จะไม่ฟังเหตุผลตั้งแต่แรก พี่จะให้ผมอธิบายอะไรอีกไปทำไมละ”
“มึงอย่าช่วนกูทะเลาะได้ม่ะ” เชี่ย ใครกันแน่วะที่ทำตัวน่าโมโหก่อนกัน !!
“แล้วพี่จะให้ผมทำไงละ ผมง้อพี่ตั้งหลายวิธีแล้วพี่ก็ไม่ยอมยกโทษให้ผมสักที”เย็นไว้ไอ้ลม เย็นไว้…
“คิดเองสิ”
บึมมม !!
“คิดเองใช่ไหม… ด้ายยย”ลมเปิดประตูรถอย่ากระทันทันส่งผลให้ไฟต้องเหยียบเบรกกันหัวทิ่ม
“มึงอยากตารึไงไอ้ลม!! ทำอะไรไม่คิด”
“…” เป็นลมบ้างแล้วที่เป็นคนเงียบบ้าง ไม่ใช่เพราะโกรธแต่เป็นเพราะตกใจจนช็อคไปแล้วต่างหาก
ผมยังไม่ได้เปิดประตูไอ้รถนี่เลยจริงๆนะ ! ใครจะบ้าฆ่าตัวตายศพไม่สวยแบบนี้วะ ไม่ได้ขาดสติจนทำอะไรโง่ๆขนาดนั้น ผมแค่คิดเล่นๆว่าจะกระโดดลงไปแค่นั้นเองนะ ยังไม่ทันได้ทำอะไรเลยจริงๆสาบานได้
“ไอ้ลม ไอ้ลมมึงเป็นอะไร”
“หะ…พี่ว่าอะไรนะ”ลมทำหน้ามึนๆ
“เป็นอะไรรึเปล่า”เสียงที่อ่อนลงของพี่ไฟทำให้ผมใจชื้นขึ้นเยอะ
“ไม่เป็นไรครับ”ผมตอบด้วยสีหน้ายิ้มๆ
“อย่าประชดกูดด้วยวิธีแบบนั้นอีกนะ”
“ครับ”ผมว่าบางที่มันอาจจะเกี่ยวข้องกับการที่ผมค้นพบตัวเองว่าผมกลายเป็นตัวอะไรก็ไม่รู้ที่ไม่ใช่คน หรือว่าผมจะมีพลังจิตวะ
อย่างนี้ต้องทดสอบ…
ผมพี่ไฟจงตั้งขึ้น ย้ากกก!
ลมจ้องเขม็งไปที่ศีรษะของไฟนานจนจนถูกจ้องเริ่มรู้สึกแปลกใจจนอดถามออกมาไม่ได้ “อะไรติดหัวกูหรอ”
“เอ่อเปล่าครับ”ไม่ได้ผลแฮะ ลมเก้าแก้มแก้เขิลเมื่อรู้ตัวว่าตันเองจ้องไฟนานเกินไป
“กลับบ้านกันเถอะ” ^ ^
“อืม”
ฮา บ้านแสนสุขไม่เจอกันแค่ครึ่งวันทำไมผมรู้สึกคิดถึงบ้านจังวะ(อาการมึงหนักละไอ้ลม)
“จะอาบน้ำยัง”พี่ไฟชะโกงหัวเข้ามาถามผมที่นั่งดูทีวีอยู่
“ยังครับพี่อาบก่อนเลย”ผมตอบทำทีเป็นสนใจรายการทีวีอยู่ ไม่ใช่อะไรหรอกครับที่จริงแล้วผมกำลังรอเวลานี้อยู่เพื่อทดสอบอะไรบางอย่าง
แล้วไอ้รายการทีวีที่ผมเปิดอยู่ตอนนี้ก็บังเอิญสนองความต้องการผมอยู่พอดี คุณเคยดูเรื่องนารุโต๊ะไหมครับ หุ…
“วิชาแยกเงาพันร่างง ง ง ง ง”ผมหลับตาปี๋ไม่กล้ามองว่าจะมีอะไรเกิดขึ้น
ลืมตาขึ้นมาหนึ่งข้าง…
ลืมตาขึ้นมาอีกข้าง…
แม่งไม่เกิดอะไรขึ้นเลยยย! สาธุขอให้ใครอย่ามาได้ยินประโยคนี้เล้ยยย ใครรู้นี่คืออับอายไปถึงชาติหน้าเลยนะครับ คือมึงอายุ22แล้ว ยังมาเล่นอะไรแบบเด็กสองขวบ เหอๆ จุ๊ๆๆๆ เหยียบไว้นะครับเหยียบไว้ T^T
“ลม…”
เฮือกก !!!!!
“มึง… ทำอะไรของมึง อุ๊ป! ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ”
โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ TT_TT
“หยุดหัวเราะเดี๋ยวนี้เลยนะพี่ไฟ”
“กร๊ากก เดี๋ยวนะขอกูหัวเราะก่อน ฮาฮ่า นารุโตะเข้าสิงมึงหรอ ฮ่าๆๆๆๆ”
“อ้ากกกก หุบปากเลยนะไอ้พี่ไฟ”
“ฮ่าๆๆๆ”
ยังหัวเราะอยู่อีก หัวเราะอีกทีกูจะงอลแล้วนะเอ่ออออ!!! แม่งอับอายสัสอ่ะ
“อุ๊ป ฮะๆๆ โอ๋ๆที่รัก กูรู้ว่ามึงเครียดจัดนะ ฮ่าๆๆ มีอะไรก็บอกกูก็ได้”
“ไม่มี โว้ย พี่ไฟถ้ายังหัวเราะผมอยู่อีกคืนนี้นอนนอกห้องละกัน!”
“เฮ้ยลม เดี๋ยว ไอ้ลม”
ปัง !!
ผมรีบมุดหัวคลุมโปร่งกับเตียง โอ๊ย จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนเนี้ย ใครมาเห็นไม่มาเห็น แต่กูขอคนเดียวเถอะ ไอ้พี่ไฟ โดนล้อยันแก่แหงๆ
แกร๊ก! เสียงกลอนประตูถูกไขออกด้วยลูกกุญแจก่อนจะตามมาด้วยเสียงฝีเท้าและร่างหนักของพี่ไฟที่ทิ้งตัวลงข้างเตียง แขนยาวๆนั่นโอบผมที่อยู่ใต้ผ้าห่มไว้ได้ครบรอบเลยทีเดียว
“เป็นอะไร”
“เปล่า”ลมตอบด้วยน้ำเสียงอ้อมแอ้มไม่เต็มปาก
“เปล่าจริงดิ๊?”
“ไม่รู้”พี่ไฟเริ่มทำการแกะผมออกจากเตียง ต่อด้วยการลอกคราบผ้าห่มออกจากตัวของผม
“ลมพี่มีอะไรจะบอก”
-////- เสียงกระซิบกระชากวิญาณของพี่ไฟทำเอาผมใจเต้นตึกตักคิดตะเลิดไปไกล
“อะไรหรอ” ไม่ได้ๆต้องแกล้งโง่ไว้ก่อน(?)
“ลม…”
“ครับ”
“ลม...”ลมหายใจร้อนถูกเป่ารดต้นคอ ให้ความรู้สึกหวิวๆ
“อะ อะไรครับ”
“เหม็นไปอาบน้ำ!!เตียงสกปรกหมด”
“=[]=”
“ยังจะมาทำหน้า รีบไปสิไม่งั้นกูอาบให้นะ”
เดี๋ยวเด่ๆๆๆ ปรับอารมณ์ไม่ทัน ความจริงแล้วมึงต้องสารภาพรักกูสิไอ้พี่ฟายยยย ทำไมมึงทำกับกูอย่างนี้
“อ้อ อยากให้กูอาบให้ก็ไม่บอกมาๆๆ ที่รัก เดี๋ยวพี่จะอาบให้เองนะน้อง”
“ม่ายยยยย”
และแล้ววันนั้นก็จบลงด้วยเสียงคราง(?)อันแผ่วหวานของลูกแมวตัวน้อยกับเจ้าหมาป่าตัวใหญ่ (หุหุหุ)
***
ที่จริงก็ว่าจะแต่งฉากNCอยู่หรอก แต่ดูแล้วไม่ค่อยดี เอาไว้รอบหน้าแล้วกันเนอะ !
ความคิดเห็น