คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : แรกพบประสบภัย
สวัสดีครับ ผมชื่อสกายครับผม (กรี๊ดให้ผมหน่อยเร็ว ฮิ้ว) เรียกผมว่า กายเฉยๆก็ได้ครับ
ใครๆก็เรียกผมว่าอีรอส(เทพแห่งความรัก) ไม่รู้ทำไม? ทั้งที่ผมไม่เคยสมหวังในความรักเลย ให้ตายสิ = =
“กาย...”
“สกาย”
“สกาย !!”
“หะ หา อะไรๆๆ”ผมสะดุ้งเพราะเสียงตะโกนข้างหูสุดตัวจนเผลอเอาหัวไปโหม่งกับกระจกข้างร้าน เจ็บเป็นบ้าเลย T^T
“เรียกตั้งนานทำไมไม่ตอบ หลับใน?”
“เออ...เปล่า”คนตรงหน้าก็คือพี่ชายผมเองครับชื่อพี่ยูซึ
อ่าใช่ ตอนนี้เรากำลังอยู่ในร้านเบเกอรี่ขนาดเล็ก กลางเมืองกลิ่นหอมอบอวลของแป้งฟุ้งกระจายทั่วร้านให้ความรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก นี่เป็นร้านโปรดของพี่ชายผมเลยละ มาบ่อยจนเจ้าของร้านจำหน้าได้เลย
“เอาขนมอะไรดีน๊า~”พี่ยูกวาดตามองเหล่าบรรดาขนมด้วยดวงตาเป็นประกายระยิบระยับ เลือกอยู่นานจนผมชักจะเริ่มเกรงใจเจ้าของร้านขึ้นมาซะแล้ว - -*
“พี่ลิโอมีเค้กอะไรแนะนำบ้างไหมครับ”ผมหันไปถามเจ้าของร้านต่ออีกรอบ เจ้าของร้านชื่อพี่ลิโอครับ เฮียแกเป็นคนนิ่งๆ แต่จริงๆแล้วใจดีสุดยอด
“เค้กช็อกโกแลตบัตเตอร์ครีมอัลมอนด์” นะ นั่นชื่อขนมจริงๆหรอ !! ยาวไปนะ
“งั้นเอาแบบที่พี่ว่าหนึ่งปอนด์ครับ”พี่ยูพูดขึ้นก่อนจะชี้ขนมอีกสองสามอย่าง
“กายไม่กินหรอ”
“พี่ก็รู้ว่าผมไม่ค่อยชอบของหวาน”พี่ยูขมวดคิ้วนิดๆก่อนจะเสนอคุกกี้แบบไม่หวานพิเศษ
“นิดหนึ่งนะ น๊า~...”
“แต่ว่า...”
“นะๆๆๆ”เฮียแกส่งสายตาวิ๊งๆแบบที่ชอบส่งให้เวลาจะอ้อนใคร มาให้ผม แล้วผมจะทำอะไรได้ละครับ!? ใจอ่อนยวบเลย
“ครับ สองสามชิ้นละกัน..”
“ดีมากไปนั่งที่โต๊ะรอเลย”
“ครับ”
ว่าแล้วพี่ยูก็เดินลั้นลาไปหยิบขนมเพิ่ม
เคร้ง!!
“อ๊ะ!!”เสียงมีดสองเล่มปะทะกัน เอ้ย! ไม่ใช่ละ เสียงที่คีบขนมของอันปะทะกันทำให้ผมต้องชะโงกหน้าไปมองด้วยความเป็นห่วงนิดๆ
Yusuku’s Part
“คุณนี่มันคุกกี้ของผม”ผมปัดที่คีบของอีกฝ่ายออก
“คุณยังไม่ได้ซื้อมันสักหน่อย”อีกฝ่ายก็เถียงแล้วพยายามคีบคุกกี้อันน้อยๆต่อไป
“เอ๊ะ! คุณนี่ยังไง ผมมาก่อนนะ”
“ใครกันแน่ที่มาก่อน อย่าพูดจาเลอะเทอะสิคุณ”
ไอ้บ้านี่ !! ผมมาก่อนชัดๆ ไม่รู้ละยังไงผมก็ไม่ยอมเสียคุกกี้แม้แต่ชิ้นเดียวให้มันเด็จขาด
แล้วสงครามคุกกี้ก็เกิดขึ้นต่างฝ่ายต่างยื้อยุดกันไปมาจนสุดท้ายตะกร้าที่ใส่ขนมก็เทกระจาดลงมาอย่างเลี่ยงไม่ได้
ช็อกไปทั้งคู่...
“คุณทำอะไรของคุณ !!!”ผมขึ้นเสียงใส่อีกฝ่ายอย่างโกรธสุดๆ นั้นมันคุกกี้ของน้องชายผมเชียวนะ!!
“อ้าวทำไมพูดแบบนี้ละคุณ”
โป๊ก !!
“อ้า!/โอ้ย!”ทั้งสองหันไปมองคนที่ตีหัวด้วยสายตาเคืองๆ แต่พอเห็นว่าเป็นใครเท่านั้นแหละ หน้าของทั้งสองคนก็จืดลงสนิท
“พี่ลิ.../พี่ลิโอ”
“ทำอะไรกัน= =++” ชิ้ง~ สายตาพิฆาตกราดมองผมและชายหนุ่มคนนั้น
“คนๆนี้เค้าแย่งขนมของผม/เค้าแย่งขนมผม”ผมชะงัก...ก่อนจะหันไปมองหน้าของอีกฝ่าย
“นายพูดตามฉันทำไม!/พูดตามทำไม!”
“อ๊ะ!!/เฮ้ย!!”ต่างฝ่ายต่างมองหน้ากันแบบไม่ยอมรับความผิด
“ถ้าจะทะเลาะกันก็ออกไปทะเลาะกันนอกร้าน!!” พี่ลิโอเขกหัวคนทั้งสองอีกรอบ
“เอ่อ เดี๋ยวผมช่วยพี่เองครับ”สกายเดินเข้ามาแทรก
“ใครทำคนนั้นก็เก็บเอง กลับไปนั่งที่เลย”พี่ลิดันกายกลับไปนั่งที่ก่อนจะเดินกลับมาเทศน์พวกผมต่อ
“ช่วยกันเก็บกวาดให้เรียบร้อย”
“เฮ้ยพี่ลิผมไม่ผิดนะ”
“เงียบไปเลยนะทั้งสองคน ช่วยกันเก็บเลย ไม่งั้นก็ไม่ต้องกินมันละเค้กอะ”พี่ลิกระตุกยิ้มมุมปากทำให้ทั้งผมและอีกคนที่น่าจะชื่อเนโร่ที่เตรียมอ้าปากเถียงหน้าหดเหลือสองนิ้ว
“คร๊าบบ!/ฮะ!”ทั้งผมและนายเนโร่รับปากอย่างเสียไม่ได้ ก่อนจะเริ่มเก็บกวาดผมก็หันไปแลบลิ้นใส่คู่อริทันทีที่พี่ลิโอหันหลัง อีกฝ่ายได้แต่ทำหน้าเอือมๆ
ต่างคนต่างเลือกที่จะเริ่มเก็บกวาดกันคนละมุม ก่อนที่จะเริ่มย่นระยะห่างลงมาเรื่อยๆจนกระทั่งนิ้วเรียวยาวของทั้งสองก็สัมผัสเข้ากันโดยบังเอิญ
“อะ..”ผมอุทานออกมาเบาๆก่อนจะเงยหน้ามองคู่อริที่อยู่ใกล้ๆ
โห้! พอดูใกล้ๆนี้หน้าตาถือว่าหล่อใช่ได้เลยนะเนี่ย(ยูซึ : เมื่อกี้มัวแต่สนใจขนมมากไปหน่อย / ไร : เห็นแก่กินสินะ / ยูซึ : ไรอะ ก็ขนมพี่ลิมันอร่อยนิ( =3=)!!)
“นายอะ ขยับไปสิจะได้รีบเก็บ”
“อ้าว! คุณก็หลบไปสิ”
ผมได้แต่ย่นจมูกแบบคนโดนขัดใจก่อนจะหลบไปเก็บทางอื่นแทน จนในที่สุดก็เก็บคุกกี้ชิ้นสุดท้ายเรียบร้อย ตอนนี้ผมต้องลุกแล้วแต่ต้องหันก่อนเพราะตอนนี้ด้านหน้าผมเป็นตู้โชว์ขนมของพี่ลินะสิฮะ
“อะ!!0[ ]0”ผมตกใจโหยงเลย ไม่ให้ตกใจได้ไงอะ พอหันปุ๊บหน้าผมกับนายเนโร่เราห่างกันไม่ถึงคืบแถมตอนนี้จมูกผมกับเค้าจะชนกันอยู่แล้ว
“มองๆไปนายนี้ก็น่ารักดีนะ”อยู่ๆเนโร่ก็พูดขึ้นแถมจ้องผมอยู่นั้นแหละ นี้ถ้าผมเป็นปลากัดผมต้องท้องแล้วแน่ๆเลย
“น...นายจะบ้ารึไง =///=”ผมรีบลุกหนีทันที อะไรอะอยู่ๆก็มาบอกว่าผมน่ารัก อย่างผมนี้ต้องหล่อสิ
“หึหึ เขินเหรอ”
“ใครเขินนายมิทราบ”
“ไม่รู้สิ แต่นายหน้าแดงนิ จะว่าไปหน้าแดงนี้ก็น่ารักอีกแบบนะ”
นั้นๆ ยังๆ ยังไม่หยุดอีก ผมบอกว่าผมหล่อ ไม่ใช่น่ารักสะหน่อย (ไร : บอกเค้าทางโทรจิตเค้าจะรู้ไหม)
“ว่าแต่นายชื่ออะไรละ ผมชื่อเนโร่”ไอ้บ้าเนโร่รั้งแขนผมเอาไว้เหมือนรู้ทันว่าผมตั้งท่าหนี
“ยูซึ”ว่าแล้วผมก็สะบัดแขนออกแต่ผิดคาด... มือของเนโร่เกาะผมแน่นยิ่งกว่ากาวตราตุ๊กแกอีก!
“ปล่อยนะ”ผมพยายามแงะมือของเขาออก ท่าทางของผมกับเนโร่ตอนนี้เลยดูออกจะแปลกประหลาดเอามาก แลดูคล้ายกำลังเล่นดันพลังกันยังไงอย่างนั้น
กลับมาที่ผมดีกว่า สกาย ท้องฟ้าของทุกๆคน ฮิ้ว!!
ตอนนี้ผมนั่งรอพี่ยูจนรากแทบงอกติดเก้าอี้แล้วอะ ทำไมพี่ยูไปนานอย่างงี้อะแค่เก็บคุกกี้เองนี้นา หรือว่าพี่ยูโดนรังแก?? ไม่ได้การละ ผมต้องเข้าไปดูหน่อยแล้ว
“พี่ยูครับ เสร็จรึยัง”
“ยะ...ยัง”
เสียงของพี่ยูสั่นนิดๆเพราะกำลังแกะมือของเนโร่อย่างสุดกำลัง
“อ๊ะ !!!” ผมร้องเสียงดันลั่นเพราะเผลอเหยียบเข้ากับคุกกี้ที่พื้นเข้า
แย่แล้ววว !! หน้าแหกแน่ !!!!
ร่างของผมเอนไปทางด้านหน้าอย่างเสียศูนย์ มือทั้งสองข้างไขว่คว้าหาที่ยึดโดยสัญชาตญาณซึ่งไอ้ที่ยึดที่ว่าไม่ใช่อะไรที่ไหน พี่ยูของผมนั่นเอง
“ก๊าย...อุ๊ป !!” พี่ยูร้องเสียงหลงอย่างตกใจก่อนจะล้มหน้าคะมำไปกับผมโดยไม่ลืมยื้อพี่ชายแปลกหน้าคนนั้นลงมาด้วยกันด้วย
ผมหลับตาปี๋หน้าซุกกับแผ่นหลังของพี่ตัวเอง ข้อมือเจ็บๆแปล๊บๆเพราะคว้าผิดท่าไปหน่อย
“กะ...กะ ...กรี๊ดดดดด”เสียงลูกค้าสาวหวีดร้องลั่นร้านผมทำให้ผมรู้สึกตัวรับลุกออกมาจากตัวพี่ชายของตัวเอง
“เฮ้ย !!!!”
ภาพที่ผมเห็นก็คือคนสองคนคือพี่ชายของผม กำลังจูบอยู่กับผู้ชายอีกคนอย่างร้อนแรงจนเลือดซึมออกมาจากมุมปากกันเลยทีเดียว(?) ดวงตาของทั้งคู่เบิกกว้างมองกันไปมาแบบทำอะไรไม่ถูก
“พะ พี่ยูซึ”
“ไอ้บ้า ไอ้โรคจิต!!!”
ผลั๊วะ
“อุ๊ก!”
พี่ชายคนแปลกหน้าถูกพี่ยูถีบกระเด็นติดผนังด้วยความตกใจทำอะไรไม่ถูก
“พี่ไปถีบพี่ชายคนนั้นทำไม๊”ผมร้องเสียงหลงกอดเอวพี่เอาไว้ที่ทำท่าจะเข้าไปกระทืบซ้ำ
“กายก็เห็น...เห็นมันจูบพี่”พี่ยูออกแรงถูปากแรงๆอย่างรังเกียจ
“ใครกันแน่...อึก ที่เข้ามาจูบกันก่อน”พี่ชายคนนั้นเค้นเสียงออกมาอย่างยากลำบาก
“เฮ้อ~มันคงเป็นความบังเอิญหรือไม่ก็พรหมลิขิต”พี่ลิโอกอดอกถอนหายใจออกมา
พวกผมมองเฮียแกแบบมีเครื่องหมายคำถามติดหน้าผากกันทุกคน
WHAT??? ผมไม่เก็ทอ่ะครับ = =
“จะทำอะไรก็รีบๆทำ”พี่ลิปรายตามองไปยังพี่ชายแปลกหน้า ผมเดาว่าชื่อเนโร่ตามที่พี่ลิโอเรียก
“นาย...ยูซึ”ผมกับพี่ยูหันไปตามเสียงเรียกของเนโร่โดยที่ผมค้างอยู่ในท่ากอดเอวพี่ชายเอาไว้
“นายมีแฟนยัง”แขนหมดแรงแทบจะในทันทีที่ได้ยินคำถามนั้น เกือบจะไหลลงไปกองกับพื้นถ้าไม่ได้พี่ลิมาหิ้วปีกเอาไว้ก่อน
“ถามทำไม มันเกี่ยวอะไรกับนายด้วย”
“ตอนนี้ไม่เกี่ยว แต่เร็วๆนี้รับรองเกี่ยวแน่”
“เกี่ยวยังไง พูดดีๆนะ”
“ก็ไม่มีอะไร แค่จะบอกว่านายคือว่าที่ภรรยาในอนาคต”
เอิ่ม!! พี่ พี่มาได้ตรงจุดตรงประเด็นมาก ข้าน้อยขอคารวะในการด้านนี้จริงๆ
“ใคร ใครจะเป็นภรรยานายกัน อีกอย่างผมเป็นผู้ชาย”
“ทำไมละ ผมอยากได้นายเป็นภรรยานิ”เนโร่ไม่พูดเฉยๆ เดินก้าวตรงดิ่งมาทางพี่ยูของผม ล...แล้วเนโร่จูบพี่ผมอีกแล้ว ไม่จูบเฉยๆนะยังมาส่งสายตาให้อีก
“นี้ถือว่าเป็นการจองแบบเบาๆไปก่อนนะ” นี้แสดงว่ามันต้องมีเยอะหว่านี้สินะ แล้วพี่ยูของผมจะเป็นไงอะ
ปึม!!!!
เหมือนผมได้ยินเสียงอะไรระเบิด- -*
ผมเงยหน้าขึ้นมองพี่ชายของตัวเอง ใบหน้าแดงจัดแม้แต่กระทั่งใบหูก็ยังกลายเป็นสีแดงเลือดฝาดของพี่ยูทำเอาผมอ้าปากค้าง
“อ..ไอ้บ้า นายทำบ้าอะไรเนี่ย!!!! 0/////0” ผมยูเดินเข้าไปทำท่าจะต่อยพี่เนโร่แต่มีผมเป็นอุปสรรคสำคัญกอดเอวไว้แน่นไม่ยอมให้มีเรื่องกันง่ายๆ
“หึหึ ไม่ต้องเขิลๆ ยังมีอีกเยอะเตรียมใจไว้เลย”
“นายเป็นบ้าอะไรเนี้ย”
“บ้ารักเธอ”ไม่พูดเปล่า เฮียแกยังขยิบตาให้พี่ยูอีกที
เออ ให้มันได้งี้สิครับ!
“อ้ากก ไม่พูดด้วยแล้ว กายกลับ!!”
“เอ่อ..พี่...ครับ”
“ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้นกาย” พี่...เค้กละ เค้กละพี่ ลืมเค้กกก!!! O[ ]o
เป็นไปได้ไงที่พี่ชายของผมจะลืมเค้ก ลืมของหวานที่ชอบที่สุดแบบนี้ ม๊ายยยน๊า~ พี่ยูเปลี๊ยนไป๊
“พี่ลิฮะ วันหน้ายูมาใหม่นะ”
ว่าแล้วพี่ยูก็สะบัดหน้าลากผมออกมาจากร้านโดยมีพี่ลิโอกับเนโร่โบกมือไล่หลัง
ผมได้แต่มองเนโร่สลับกับแผ่นหลังของพี่ชายตัวเองแบบงงๆ ตอนนี้พี่ยูของผมเดินฮึดฮัดไปโดยไม่รอผมแล้วอะ
เอ...ชักจะยังไงๆแล้วสิ แต่คงไม่มีอะไรหรอกมั้ง?
“กายรีบๆเดิน อย่ามัวแต่เหม่อ”
“ค...ครับ”ผมตอบแล้วรับเดินตามพี่ยูทันที แต่เมื่อผมมองใบหูสีชมพูระเรืองของพี่ยูแล้วก็ได้แต่ยิ้มอย่างขำๆ เพราะพลันเข้าใจคำพูดของพี่ลิโอเจ้าของร้านเบเกอรี่ขึ้นมา
“คร้าบๆ บังเอิญโลกมันกลมหรือพรหมลิขิตกันน้า”
“ว่าอะไรนะ”
“เปล่าคร้าบ กลับบ้านกันเถอะ ^_^”
“แปลกคนจริงเชียว”พี่ยูยีหัวผมเบาๆด้วยความรักใคร่เอ็นดู
“ฮ่าๆๆๆ”
ความคิดเห็น