โซอี้ เทมเปย์ กับปริศนาแห่งฟาเอล

บทนำ

หากจะมีเรื่องใดหมายให้เล่าขานในเรเนเรีย ดินแดนแห่งเหล่านักฆ่าผู้มีความทะเยอทะยานจะเป็นเจ้าแห่งนักฆ่า เรื่องเล่าจะบอกกล่าวถึงสมบัติสองชิ้นที่เปรียบเสมือนสิ่งศักดิ์สิทธิ์ของเหล่านักฆ่า ผู้หาญกล้าหรืออาจเป็นเพียงสิ่งต้องสาปที่ยังนำพวกเขาให้พบความกับสูญเสียที่ยากจะรับไว้

สมบัติชิ้นนั้นทอประกายไปด้วยแสงสีเงินที่อบอุ่นสลับความเย็นยะเยือกที่ไร้ความเมตตา การได้วัตถุอันแสนล้ำค่านั้นไว้ในมือเหมือนได้รับพลังที่ไร้เทียมทาน ที่เราจะสามารถมองเห็นและสัมผัสได้ถึงชัยชนะที่ไม่ว่าใกล้หรือไกลเราจะได้มันมาครอบครอง

สมบัตินั้นมีอยู่มากมาย แต่ที่สำคัญในตอนนี้มีอยู่สองชิ้นเท่าที่ถูกกล่าวไว้ หนึ่งคือถ้วยทองคำสัญลักษณ์แห่งชัยชนะ กับอีกหนึ่งคือกะโหลกที่ถูกเคลือบไปด้วยแก้ว สัญลักษณ์แห่งชีวิตที่สมบูรณ์

แต่อย่างที่เรารู้ของวิเศษที่ยิ่งวิเศษมากยิ่งมีเรื่องราว และเรื่องราวที่เป็นจุดเริ่มต้นของเรื่องทั้งหมดในเรเนเรีย…

"เมอติสข้าจะฆ่าเจ้า!!!ข้าจะทำลายล้างเจ้า ตัวเจ้า ทายาทเจ้าทั้งหมด จะไม่มีสายเลือดของเจ้าได้ยืนหยัดบนแผ่นดินเรเนเรียอีกต่อไป!!!" เสียงสบถแหบพร่าถูกเค้นลอดไรฟันของผู้ถูกพันธนาการเหนือหลักประหารช่างแผ่วเบา หากแต่สายลมกรรโชกกลับพาให้เสียงนี้กระจายฝ่าสายฝนไปทั่วลานประหารได้อย่างน่าประหลาด

"มอนโทร่าโทษของเจ้าจะต้องได้รับการชำระ"เสียงประกาศนั้นดังกึกก้องไปทั่วก่อนสายฟ้าจะผ่าลงกลางหลักประหาร

เสียงหวีดร้องสุดท้ายกลืนหายไปกับเสียงสายฟ้ากัมปนาทจนสิ้น เฉกเช่นเดียวกันกับร่างของผู้ถูกประหารที่ไหม้เป็นตอตะโกกับหลักยึดร่าง เสียงเม็ดฝนตกกระทบพื้นไม่ขาดสายกลบเสียงซุบซิบของผู้คนที่เฝ้าดูการประหารครั้งนี้ไม่มิดเมื่อมีชื่อที่ถูกพาดพิงอย่างชัดเจน

"ท่านพ่อ!!!"เสียงใสปนความทุกข์แทบขาดใจ

"ลีเรน่าอย่าเข้าไป!!!"เสียงของหญิงสาวร่างใหญ่ที่พยายามห้ามเด็กหญิงตัวน้อยที่วิ่งเข้าไปท่ามกลางหลักประหาร

"ท่าน...พ่อ"น้ำตาที่ไหลรินที่ถูกน้ำฝนชะล้างไปเมื่อเด็กน้อยเข้ากอดร่างที่ไร้วิญญาณ "ฆ่าพ่อทำไม ท่านไม่ได้ทำนะ"เสียงสะอื้นของลีเรน่าดังไปทั่ว

“เจ้ามันเป็นซะแบบนี้..” ชายผู้หนึ่งบอกกับตัวเองเมื่อทอดมองร่างตอตะโกกลางลาน

ฝนเม็ดแล้วเม็ดเล่าตกใส่กองธุลีจนดูคล้ายกองโคลน เขาเพียงมองอดีตชิ้นส่วนของร่างนั่น อดีตสหาย อดีตแห่งความทรงจำทั้งหลายทั้งปวงระหว่างพวกเขา เสียงทอดถอนใจของเขาคงส่งไปไม่ถึง แม้แต่ความรู้สึกที่ซับซ้อนในอกนี้เช่นกัน ในเมื่อชื่อสุดท้ายที่ถูกจงกลด่าสาปแช่งนั้นก็ยังคงเป็นชื่อของเขา เมอร์ติส เมอร์เตส

“เหอะ...ปากก็บอกว่าข้าไร้น้ำยา แต่ยังอุตส่าห์อวยพรไป ถึงทายาทข้านี่นะ เจ้าควรจะเอาลูกเจ้าให้รอดก่อนไม่ใช่รึ...”เสียงแค่นหัวเราะดังออกมาแผ่วๆ ราวกับติดก้อนหนืดอยู่ในคอ “ย้อนแย่งไม่เปลี่ยนเลยจริงๆ ....ทั้งเจ้า..ทั้งข้านั่นล่ะ”น้ำเสียงประชดประชันแฝงความเหนื่อยล้าอยู่ในที ก่อนที่เมอร์ทิสจะหันหลังให้เด็กหญิงกับกองขี้เถ้าที่ใกล้จะถูกน้ำฝนชะล้างไปจนหมด

คราบดำที่ปกคลุมร่างคนตายค่อยๆ หลุดออกจนเผยให้เห็นกะโหลกแก้วที่ทอประกายแสงสว่างบวกรวมโครงกระดูกของเขาที่แปรสภาพเป็นอัญมณีมากมายที่ค่อยๆ หล่นลงสู่พื้น

"เทพแห่งธรรมชาติแสดงให้เห็นแล้ว ทุกคนเห็นไหม"เสียงใสๆ ของเด็กตะโกนขึ้น "พ่อข้าบริสุทธิ์ เป็นเจ้าต่างหากที่ผิด"เสียงใสๆ พร้อมมือน้อยๆ ชี้ตรงไปที่เมอร์ทิส

เสียงประท้วงของเด็กน้อยทำให้เมอร์ติสหันกลับไปมองอีกครั้ง เขาพบว่าเด็กหญิงกำลังชี้ตรงมาที่เขา นั่นแทบจะเป็นสัญญาณเรียกสายตาทุกคู่ให้มองมาที่เขา แม้จะได้ยินสิ่งที่เธอพูดได้ไม่ชัดนัก แต่เขาก็เลือกที่จะเดินไปตามคำเรียก

“เจ้าว่า..ข้าผิดรึ?” เมอร์ติสเอ่ยกับเด็กหญิง ท่ามกลางสายฝนที่ตกลงหนักเม็ดขึ้น เขาก้าวเข้ามาใกล้พอที่จะยืนค้ำหัวเธอ

"เจ้านั่นแหละฆาตกรฆ่าเจ้าแห่งนักฆ่า แล้วใส่ความพ่อของข้า"ลีเรน่าพูดอย่างไม่เกรงกลัว

“นั่นเจ้าเองก็กำลังใส่ความข้าอยู่... สาวน้อย”เมอร์ติสหรี่ตาลงมองเธออย่างครุ่นคิดไปไกล ดวงหน้าที่ละม้ายสหายในวัยเยาว์ชวนให้เขารู้สึกเหมือนกำลังต่อปากต่อคำกับเจ้าตัวอยู่ไม่น้อย

"ข้าไม่ได้ใส่ความเจ้า มันคือเรื่องจริง"เธอยังดันทุรัง "กล้าสาบานด้วยชีวิตของลูกเจ้าไหมล่ะ!!!"เสียงนั้นตวาดดังพร้อมความรู้สึกมากมายที่จุกแน่นอยู่ที่อก

“เช่นนั้นเจ้าจะตายตกตามพ่อเจ้าไปเสียเดี๋ยวนี้เลยดีไหม ชำระความพ่อเจ้ากองขี้เถ้ายังไม่ทันละลายเจ้าก็มาท้าความเอาผิด เอาชีวิตกับลูกข้า หากจะท้าความผิดข้าให้ตกแก่ตัวลูกข้าแล้วทำไมไม่เอาตัวเองไปโดนฟ้าผ่าพร้อมกับพ่อเจ้าบ้างล่ะห๊ะ!!” คำดุด่าพ่นออกมาไม่มีขาดสายจนกระทั่งเจ้าตัวคนพูดก็ดูคล้ายจะหายใจไม่ทัน

"ข้าทำแน่ เจ้าเมอร์ติสชั่ว แต่เจ้าต้องตายก่อน!!!"เสียงของลีเรน่าดังไปทั่วก่อนจะถูกสายฝนกลืนไป

“ได้..งั้นมาดูกันว่าใครจะตายก่อน” เมอร์ติสเค้นเสียงลอดไรฟันอย่างหมดความอดทน เขาคว้าตัวเด็กหญิงขึ้นมาอุ้มไว้ “ อยากตัดสินข้านักใช่ไหม” เขาอุ้มเธอไปที่เสาหลักประหารอีกฝั่งที่ไม่ถูกใช้งานก่อนจะก้าวขึ้นไปบนนั้น

"ปล่อยข้านะเจ้าคนโคตรชั่ว สาระเลว ไว้ใจไม่ได้ รังแกเด็ก"ลีเรน่าตะเกียกตะกาย

“เจ้าว่าเทพธรรมชาติตัดสินว่าพ่อเจ้าไม่ผิดได้ยังไง ไม่แหกตาดูว่าฟ้าที่ผ่าลงมานั่นมาจากมือมนุษย์ล่ะมั๊ง เอาสิ เอาเลย มาตัดสินกันอีกรอบ เจ้ากับข้า ขอให้ฟ้าผ่าลงมาเลย ให้คนที่ไม่ผิดรอดออกไป และเจ้า..” เมอร์ติสรวบมือเด็กสาวไว้กับมือตัวเองเกาะเสาประหารที่เป็นดังสายล่อฟ้าเอาไว้

“หากข้าไม่ผิด...หากข้ารอดไปจากที่นี่จงรู้ไว้…”เมอร์ติสก้มมองเด็กสาวในอ้อมกอดจ้องมองลึกไปในตากลมโตที่ปริ่มไปด้วยคราบน้ำตาคู่นั้น “ข้าขอให้ทายาทมอลโทร่า ทั้งตัวเจ้าพี่น้องเจ้า เป็นเช่นที่ปากเจ้าสาปแช่งทายาทข้า ลีเรน่า มอลโทร่า ”

เสียงแห่งคำสาปแช่งดังกึกก้องไปทั่วป่ารับรู้ได้ถึงแรงสั่นไหวที่สายลมนั้นพัดผ่านไป ดินแดนอีกฟากหนึ่งออกป่าที่เหล่าต้นไม้สูงใหญ่ผิดจากป่าเขาปกติราวกับเป็นดินแดนของสิ่งมีชีวิตยักษ์ใหญ่ที่เสียงคำรามของมันดังตอบรับคำสาปแช่งที่พัดมาจากดินแดนอีกฟากพร้อมกับเสียงฟ้าร้องที่ดังเป็นสักขีพยาน

---

มาแล้วสำหรับภาคต่อ เรื่องราวภาคต่อจากโซอี้ เทมเปย์ กับหัวใจแห่งนักฆ่า

นี่คือ เรื่องเล่าจากผู้วิเศษ

ฟาเอลคืออะไรหรือ…

อ่านต่อได้ที่ ฉันมีเพื่อนเป็นพ่อมดกับนักล่าหน้าเงิน (ซีซัน4เป็นต้นไป)

---

ร่วมติดตามและสนับสนุนพวกเราได้ที่??‘?

เพจเรื่องเล่าจากผู้วิเศษ “m.m.bill Books ” แหล่งรวมผลงานของเรา

คลิกเลย #นักฆ่าแห่งเรเนเรีย

---

ติดตามผลงานภาพวาดของพี่ Kn-n 

คลิกเลย ig m_m_b07