ฟิคเซวีน่า เรื่องวุ่นๆก่อนเรียนจบ

ลำดับตอนที่ #3 : Are they affiant?

แสงแดดในยามเช้าสาดแสงส่องลงมากระทบกับร่างบางที่กำลังหลับใหลอย่างเป็นสุข มันควรจะเป็นอย่างนั้นต่อไปหากไม่ใช่


" เฟมีล!!! ตื่นได้แล้ว เช้าแล้วน่ะ"
"อืม มอรีลขออีก 5 นาทีน่ะ...มอลรีล! เมื่อวานฉันหมดสติไปนี่ แล้วมาอยู่บนเตียงได้ยังไง"
"ลีโอเป็นคนพามาส่งนะ เธอจำไม่ได้เหรอ ชุดยังเป็นชุดเดินอยู่เลยนะ"
"ว้าย ตายแล้ว ขออาบน้ำก่อนนะ เดี๋ยวเจอกันอีก 10 นาทีจ๊า"

ใช่มันควรจะเป็นเช้าที่สุขกว่านี้ หากไม่ใช่เพราะเสียงของเพื่อนสาวตัวเล็กของเธอต้องมาปลุกเธอทุกเช้า จริงๆแล้วเธอควรจะได้พักผ่อนมากกว่านี่หลังจากเหตุการณ์เมื่อวาน

"มอรีล เฟมีลเป็นยังไงบ้าง"

 เสียงของชายหนุ่มทั้งสองคนเอ่ยขึ้นพร้อมกัน คนหนึ่งถามแบบสบายๆแน่ละก็ ไมล์นี่ ส่วนอีกคนหนึ่งถามแบบรอลุ้นที่จะพุ่งคำถามนี่มาตลอด คิกคิก คิดแล้วก็อดขำไม่ได้
"หลับไปแล้วละ ดูถ้าจะเพลียหนักน่ะ พวกเธอจะค้างที่นี่ไหมละ ? "
"ไม่ละเพราะพวกเรายังต้องไปธุระอยู่นะ หรือนายว่าไง ลีโอ "
"อืม ไว้พรุ่งนี้เจอกัน"

ไม่รู้เพราะเป็นห่วงอาการของเพื่อนสาวของเธอหรือว่ามีเรื่องให้ต้องคิดก็ไม่รู้ ว่าที่เจ้าผู้ครองรัฐถึงได้ตีหน้าเครียดกว่าปกติมากนัก
เฟมีล ฉันหวังว่าครั้งนี่เธอก็จะผ่านมันไปได้น่ะ

"คุณแม่ วันนี้มีอะไรกินบ้างค่ะ หนูหิวจังเลย"
"ก็แน่ซิจ๊ะ เมื่อวานลูกไมได้กินข้าวเย็นนี่ วันนี้มี ข้าวผัดกูซอรอลกับน้ำมิลเปอร์นะ "
"ป้าเฟรค่ะ เมื่อวานป้าไปไหนมาค่ะ "
"เมื่อวานป้าไปรับพัสดุที่สภากลางจ๊ะ หนูมอรีลมีอะไรรึเปล่า"
"เปล่าค่ะ" พัสดุที่ต้องไปรับที่สภากลางนี่ต้องเป็นของที่สำคัญมากแน่ๆเลยซิน่ะ แต่มันจะบังเอิญขนาดนั้นเชียวเหรอ


"มอรีลไปกันเถอะ เดี่ยวสายน่ะ "
"ป้าเฟรค่ะ พวกหนูไปก่อนน่ะค่ะ "
“จ๊ะ แล้วอย่าเพิ่งเล่นมากน่ะ เฟมีล เพราะว่าหนูยังไม่แข็งแรงดี"

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะป้าเฟร เดี่ยวหนูจะดูให้ค่ะ "
"มอรีล เดี๋ยวก็ทิ้งซะหรอก"

ณ ลานฟรอนเทียร์

"เฟมีล เราไปดูผลสอบกันเถอะ "
"ออกแล้วเหรอ ว๊า ฉันทำไม่ค่อยดีซะด้วยซิ "
"บ้า อกกมาก็เกือบจะคนแรกยังจะมาพูดอีกนะ แล้วอย่าลืมไปขอบคุณลีโอด้วยละ "
"ทำไมต้องขอบคุณด้วยละ ? "
"ก็ลีโอน่ะ เป็นคนดูแลเธอหลังจากที่เธอล้มฟุบไปน่ะ"
"หา!!! ไม่ใช่คุณแม่หรอกเหรอ"

"เปล่า ตอนนั้นป้าเฟรออกไปเอาพัสดุน่ะ"
"เฮ้อ ถ้าเจอน่ะ "


"เฟมีล!!! อรุณสวัสดิ์"
"อรุณสวัสดิ์จ้า รีเนล เซ ไปดูผลสอบมารึยัง? "
"กำลังจะไปน่ะ ไปด้วยกันไหม"
"อืมไปซิ แต่เฟมีล นั่นลีโอกับไมล์นี่"
"แล้วทำไมเหรอ"

เฮ้อ เอาอีกแล้วซิ ชักสงสารลีโอแล้วซิที่ต้องมาคอยดูแลยัยป้ำๆเป๋อๆ นี่น่ะ
ใช่ พวกเธอเพิ่งจะรู้ว่าเกิดอะไรข้นหลังจากที่ออกมาพร้อมกับมอรีลแล้วไมล์ก็ลากมอรีลขึ้นรถไป ตกใจกันแทบแย่นึกว่าเกิดอะไรขึ้นซะอีก

"เธอคงไม่ลืมมารยาทน่ะ เฟมีล" รีเนลว่าที่นักข่าวตัวจิ๋ว ได้โอกาสแขวะเพื่อนก็ไม่ยอมปล่อยโอกาสไปเลยสักครั้ง
" เฮ้อ รู้แล้วน่า "

"เฮ้ ลีโอ เฟมีลเดินมาหานายแหนะ"

ชายหนุ่มหันมามองร่างบางที่กำลังเดินเข้ามาหาพวกเขา แล้วก็ต้องคิดหนักเพราะร่างบางนั้นหน้ายังซีดอยู่มาก  ทั้งที่น่าจะนอนพักอยู่บ้านดีๆ ดูซิหน้าก็ยังซีดอยู่แท้ๆ

"เอ่อ นายแมว เรื่องเมื่อวานนี้ ขอบคุณนะ "
"ไม่เป็นไร ทีหลังก็หัดดูแลตัวเองบ้าง"

คนเขาอุตส่าห์มาขอบคุณ ทำหน้านิ่ง เก๊กหล่อ แหวะ
"รู้แล้วน่า ไม่ต้องมาสอนหรอก ไปละ "

พูดเสร็จก็หันหลังวิ่งออกไปทันที แถมยังหันกลับมาเชิดใส่ชายหนุ่มอีกต่างหาก
"พวกนายนี่ จริงๆเลยนะหยุดทเลาะกันซักวันไม่ได้รึไง"


"นี่ มอรีลเธอได้คะแนนเป็นอันดับที่ 5 เชียวนะ "
"ว้าว!!! มอรีลเก่งจังเลย ไม่รู้ฉันจะได้ที่โหลรึเปล่า"
"ยัยเฟมีล เธอนะได้ตั้งที่ 2 เชียวนะแล้วฉันละได้ตั้งที่ 25 แนะ"

"หา!!!! ที่ 2 เป็นไปได้ไง"
"เฟมีลเก่งจังเลย ฉันได้ที่ 20 นะ "
"โหยเซ ดีกว่าของฉันตั้งเยอะ ฮึ้ย คราวนี่ฉันได้ที่โหลเหรอเนี่ย เฟมีลเธอโกงแน่เลย "

"นี่ รีเนล ถ้าฉันจะโกงน่ะฉันเอาที่ 1 ไม่ดีกว่าเหรอทำไมต้องมาแพ้ ตาแมวบ้านั่นด้วย"
"น่าๆ งั้นเราไปกินกันที่ร้านออทิส ละกันนะถือว่าฉลองต้อนรับเปิดเทอมกัน "
"อืม ไปกันเลย"

"นี่ๆ รีเนลฉันว่าวันนี้ต้องเป็นวันซวยของเราแน่ๆเลยละ"

เฟมีลเอี้ยวตัวไปกระซิบกับรีเนลัทนทีที่เข้ามาในร้าน

"เธอคิดงั้นเหรอ เฟมีล"
"อืม"

ใช่ เธอคิดยังงั้นจริงๆ เพราะว่าวันนี้พวกของเมล่ามากินกันที่นี่เกือบครึ่งร้าน
เฮ้อ ไม่แน่วันนี้อาจเจอแจ๊คพอตเลยก็ได้ ร้านอื่นมีตั้งเยอะไม่รู้จักไปกัน

"จะรับอะไรดี ครับ" บริการหนุ่มเดินมาหาพวกเธอที่โต๊ะ จดรายการเสร็จแล้วก็โค้งตัวออกไป ตอนแรกก็กะอยู่ส่วนใครส่วนมัน แต่อนิจจา คนมันจะมีเรื่องให้ทำไงได้
"นี่ทั้งสองคน ฉันว่าเราจะเจอศึกหนักแล้วน่ะ"
"ศึกอะไรเหรอ มอรีล"
"นั่นไงละ "

ช่างเป็นภาพที่เหมือนถูกหวยล็อตเตอรี่จริงๆ เมล่า คาร์ไมเคิลกำลังเดินมาทางโต๊ะของพวกเฟมีลด้วยท่าทางเหมือนจะมาหาเรื่องพร้อมกับโรเรียส่วนพวกที่เหลือก็หันมามองเหมือนจะคุมเชิง

"เฮ้อ อุตสาห์จะมากินข้าวแท้ๆ"
"คุณเฟมีลล่า ฉันมีเรื่องอยากจะคุยกับคุณซักหน่อย ไม่ทราบว่าจะออกไปคุยกับฉันข้างนอกได้ไหม "

เฟมีลหันหน้าไปมองพวกของเธอ รีเนลกับเซ ส่ายหน้าทันทีแต่มอรีลกลับไม่ตอบ เธอนั่งเงียบ สงบเหมือนไม่ขอออกความคิดเห็น

"ก็ได้ค่ะ เดี๋ยวมานะทุกคน "
"เฟมีล ทำไมเธอต้องออกไปคุยข้างนอกด้วยละคุยข้างในนี้ก็ได้นี่"

รีเนลรั้งข้อศอกเฟมีลไว้ พลางส่งเสียงไม่พอใจ
"พอดีมันเป็นเรื่องส่วนตัวนะค่ะ คุณรีเนล"

หลังจากถูกพูดมาอย่างนั่น รีเนลก็แทบจะควบคุมอารามณ์ตัวเองไม่อยู่จนเกือบที่จะลุกไปตบเมล่า แต่ว่าเซกับมอรีลรีบคว้าข้อมือของรีเนลไว้ได้ทันรีเนลจึงได้แต่นั่ง ฮึดฮัด อยู่ในร้านอาหาร

"มีเรื่องอะไรจะคุย เหรอค่ะ คุณเมล่า"

เฟมีลเอ่ยถามขึ้นทันทีหลังจากที่ เมล่ากับโรเรียพาเธอมาที่หลังร้านออทิส แต่ว่าตอนนี้หลังร้านเป็นช่วงที่ไม่มีใครเดินผ่านไปผ่านมาเพราะบริกรมัวแต่ยุ่งอยู่ในร้านจึงทำให้บริเวณนี่ร่างไร้ผู้คน เอาละแหะ สถานที่พร้อม คนพร้อม ถ้าโดนรุมขึ้นมาจะทำไงดีเนี่ย

"ฉันจะขอพูดตรงๆเลยนะ วันเปิดเทอม เธอหายไปไหนกับคุณลีโอหลังจากทดสอบเสร็จ "

เมล่าถามเสียงเข้ม ดวงตาวาววับเอาเรื่อง
"ฉันจะไปไหนมันก็เรื่องของฉันแล้วคุณรู้ได้ยังไงว่าฉันไปกับลีโอ ฉันอาจไปทำธุระกับคนอื่นก็ได้"

เฟมีลจ้องตากับเมล่ากลับอย่างเอาเรื่อง ใครจะยอมให้ยัยนี่ข่มกันละ

"ฉันรู้ เพราะว่ามีคนอื่นที่มาเข้าทดสอบช้าแล้วเห็นว่าคุณไปกับคุณลีโอหรือคุณจะปฏิเสธ คุณเฟมีลล่า"

น้ำเสียงของเมล่านั้นแข็งกร้าวขึ้น ตัวสั่นเทาอย่างคนพยายามระงับอารมณ์ ส่วนโรเรียก็คอยแต่ดูท่าทีของเธอ

ฮึ ขอให้เงียบไปตลอดน่ะ ยัยนี่เปิดปากพูดทีไรคอยแต่จะยั่วเธอเมื่อนั่น อยู่อย่างนั้นแหละดีที่สุดแล้ว
"คุณเฟมีลล่า หวังว่าพ่อแม่ของคุณคงสอนมารยาทในการพูดคุยมาให้คุณแล้วนะค่ะ"

เส้นสติของเฟมีลขาดลงทันที ริมฝีปากบางเริ่มคลียิ้มหวานหยดย้อย
"อ้อ สอนแล้วค่ะ แต่กำลังคิดอยู่ว่าจะพูดกับคนที่ไม่รู้จักให้เกียรติคนอื่นยังไงนะค่ะ เพราะว่าเท่าที่ฉันจำได้
เวลาคุยกันเขาไม่เอาพ่อแม่ของอีกฝ่ายมากล่าวหาพล่อยๆนี่คะ รึว่าคุณไม่รู้ "

เมล่า หน้าชาไปวาบหนึ่งก่อนที่จะเริ่มรุกในคำถามต่อมาที่ทำให้ เฟมีลเจ็บแปล๊บที่อก

"ฉันกับคุณลีโอ เป็นว่าที่คู่หมั้นกันแล้วตามที่สภาอาวุโสลงมติกันและฉันก็ไม่อยากที่จะให้ว่าที่คู่หมั้นของฉันโดนคนอื่นแย่งไปเหมือนพวกแร้ง เหยี่ยวหรอกนะค่ะ หวังว่าคุณคงเข้าใจ "

ใบหน้าหวานของเฟมีลเชิดขึ้น
"แต่เท่าที่ฉันฟังจากคุณพูด คุณบอกแค่ว่าเป็น ว่าที่คู่หมั้น นี่ค่ะ"

เฟมีลพยายามที่จะเน้นคำว่า ว่าที่คู่หมั้น นั้นให้หนักและดัง เพราะว่าตอนนี้อาการที่รีเนลเรียกว่า หึง กำลังปะทุขึ้นมาอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

นี่เราเป็นอะไรไปน่ะ

"คุณเฟมีลล่า !!!! คุณกล้าว่าอย่างนี้เหรอ วันนี้ฉันคงปล่อยคุณไปไม่ได้โรเรีย ลุยกันเลย "
แค่เพียงเมล่ากับโรเรียเริ่มขยับเท้าหมายจะวิ่งไปให้ถึงตัวเฟมีล เฟมีลก็ได้กางมนตราเฮลฮอ ซึ่งเป็นมนตราที่เก่าแก่ของชาววิหคไฟ มนตรานี่จะทำให้ผู้ที่โดนนั่นหมดแรงและเริ่มที่จะทรมานมากขึ้นเพราะว่าพลังธาตุบริสุทธิ์นั้นได้ถูกแปรเป็นพลังให้กับผู้ที่กางมนตรา

ตอนนี้เมล่ากับโรเรียเริ่มหน้าซีดเพราะการเสียพลังบริสุทธิ์ไปมาก พอเฟมีลเห็นว่าแค่นี่คงไม่มีแรงเหลือแล้วจึงปลดการกางมนตราออก

ร่างบางเยื้องย่างเข้าไปหาราวกับนางพญา

"ฉันไม่สนว่าลีโอนั้นจะหมั้นกับเธอหรือไม่ เพราะว่ามันก็ไม่ใช่เรื่องของฉันอยู่แล้ว แต่กรุณาอย่ามากล่าวหาว่าคนอื่นแบบนี้อีกนะค่ะ เดี๋ยวจะโดนนินทาว่า โดนคนอื่นแย่งคู่หมั้น "

หลังจากเน้นย้ำประโยคสุดท้าย เฟมีลก็หันหลังเดินออกไปทันที
"ซักวันเถอะ ยัยเฟมีลล่าฉันจะต้องมาทวงศักดิ์ศรีของฉันที่ถูกเธอเหยียบไว้ในวันนี้แน่นอน"

เมล่ากำมือแน่นจนเล็บจิกกับฝ่ามือ แววตาฉายแววอาฆาตอย่างไม่ปิดบัง