ฟิคเซวีน่า เรื่องวุ่นๆก่อนเรียนจบ

ลำดับตอนที่ #2 : The omen

พรึบ ว้าย!
เสียงร้องตกใจของมอรีลทำให้พวกเฟมีลหันมามอง แต่ก็ไม่ทำอะไรเพราะรู้ว่าคนที่จะแกล้งเพื่อนสาวตัวเล็กของพวกเขาได้น่ะมีแต่ สายลมคนนั้นคนเดียว

"ปล่อยน่ะ คนเอาแต่ใจ"

 "ไม่ได้เอาแต่ใจซักหน่อย"
ชายหนุ่มเอ่ย พลางเลื่อนมือที่ปิดตาลงมาโอบเอวแทน

"อะแฮ่ม นี่จะไม่เกรงใจพวกเราหน่อยเหรอ" ชาร์ลีเอ่ยด้วยใบหน้าที่ยิมแย้ม ทำให้มอรีลนึกได้ว่าตอนนี้พวกเธออยู่กันหน้าห้องแถมรวมกัน 3 ห้องเลยด้วย

มอรีลหน้าแดงขึ้นมาอย่างควบคุมไม่ได้แล้วจึงรีบแกะมือนั้นออก ค้อนตาใส่เซอร์รัสนิดหน่อยแล้วรีบวิ่งไปนั่งที่ทันที

"แหม สวีทกันแต่เช้าเลยนะเพื่อนเรา"

"นั้นซิรีเนล สายลมคนนั้นก็ช่างแกล้งเธอได้ตั้งแต่เช้านะ มอรีล" เฟมีลพูดขึ้นมาหลังจากเงียบมาตลอดทาง

"นี่มอรีลฉันว่าคราวนี้ เธอต้องระวังตัวหน่อยน่ะ"เซเลน่าเอ่ยขึ้นพลางมองไปทั่วทั้งห้องสายตาของนักเรียนหญิงห้อง 2 นั้นมองมาที่กลุ่มพวกเธออย่างเอาเรื่อง
"เอ่อ นั่นซิมอรีลระวังตัวไว้บ้างนะ"

"อือ ได้จ๊ะรีเนล"
"เฟมีล เธอไม่สบายรึเปล่า"เซเลน่าเอ่ยถามพลางมองดูหน้าของเฟมีล
"ไม่รู้ซิ มันปวดหัวยังไงไม่รู้ แต่ตอนเดินมาก็ยังดีๆอยู่เลย"
"แน่ใจนะว่าไม่เป็นอะไร"

“ไม่ใช่หรอก มอรีล ยัยเฟมีลนะคงหึงลีโอมากไป”

 "บ้านะ รีเนล อ๊ะ อาจารย์มาแล้ว"
"สวัสดีนักเรียนทุกคน ยินดีต้อนรับกลับสู่โรงเรียนอีกครั้ง ปีนี่พวกเธอจะได้ไปเรียนที่รัฐอื่นๆ รัฐละ 3 เดือนแล้วในเดือนมกราคมจะต้องกลับมาที่โซนเพื่อร่วมงานโรงเรียน วันนี้ก็จะมีการทดสอบความรู้ต่างๆที่พวกเธอมีขอให้โชคดีนะ" พอพูดจบอาจารย์คนนั้นก็หายตัวไป แต่เสียงโอครวญของนักเรียนกลับดังเซ็งแซ่ขึ้นมาแทน ชีวิตนักเรียนก็อย่างนี้แหละนะ

การทดสอบนั้นเฟมีลทำได้ค่อนข้างดีมากจึงเสร็จก่อนคนอื่นๆประกอบกับอาการปวดหัวที่เริ่มทวีขึ้น เธอจึงตัดสินใจเดินไปส่งกระดาษคำตอบแล้วออกห้อง เดินมาได้ซักพักก็เจอกับสองหนุ่มอัจฉริยะประจำชั้นเรียน
"เฟมีลทางนี้" ไมล์โบกมือให้ไปมาอย่างอารมณ์ดี

"เสร็จเร็วเหมือนกันนี้ไมล์"เฟมีลพูดตะโกนกลับไป
แน่นอนเมื่อมีนายไมล์อยู่คนข้างๆก็ต้องเป็นเขา ลีโอ ฟรานเชสก้าชายหนุ่มที่เป็นคู่กัดของเธออย่างแน่นอน

ขณะที่เธอกำลังจะเดินไปหาไมล์นั้น อาการปวดหัวของเธอก็แล่นเข้าสู่ประสาทของเธออย่างจัง
ร่างบางเสียหลักทรุดลง หอบหายใจแรง พยายามจะตั้นสติให้ได้มากที่สุด ลีโอถลาเข้ามาประคองก่อนจะตัดสินใจตวับร่างบางเข้ามาในอ้อมกอด เพราะเห็นว่าคนตรงนั้นใกล้จะเป็นลมไปทุกที

ไมล์ยังคงอยู่ที่ลานฟรอนเทียร์เพื่อรอมอรีลออกมาจากห้องสอบ ด้วยคำพูดที่เหมือนคำสั่งของลีโอ

“ไมล์นายอยู่รอมอรีลสอบเสร็จ เดี่ยวฉันจะพาเฟมีลกลับคฤหาสน์ก่อน”
กว่ามอรีลจะออกมาคงอีกนาน ชายหนุ่มคิดกับตัวเองเมื่อคำนวนหาเวลาที่หญิงสาวดวงตาสีน้ำทะเลจะออกมาพร้อมกับเพื่อนในกลุ่ม

ณ คฤหาสน์ไดเอนแพนไทร์

เมื่อลีโอมาถึงตัวคฤหาสน์ ความสงสัยก็บังเกิดขึ้นในใจเขา ควาเงียบ วังเวง เหมือนไม่มีคนอาศัยอยู่ที่นี่

จะเป็นไปได้อย่างไร ก็เมื่อที่นี่มีป้าเฟรอยู่นี่นา

"อึก อืม" ชายหนุ่มเก็บความสงสัยไว้หลังจากที่เฟมีลเริ่มสงเสียงออกมา

"ไม่เป็นไรนะ เฟมีล" ชายหนุ่มพยายามเรียกให้เฟมีลได้สติขึ้นมาหลังจากที่เขาเข้ามาในห้องนอนของหญิงสาวแล้ว

"ฮือ ไม่เอา...อึก"

เฟมีลเริ่มพึมพำเหมือนคนนอนฝันร้าย มือเริ่มปัดไปมาจนลีโอต้องรวบมากุมไว้แทน แสงสีฟ้าอ่อนที่ไม่รู้ที่มาเรืองแสงห่อหุ้มร่างบางตรงหน้าจนมิด จากนั้นก็ค่อยๆจ้าขึ้น จนลีโอต้องยกมือข้างหนึ่งป้องตาไว้ส่วนอีกข้างหนึ่งก็โอบเอวของหญิงสาวเข้ามา

เฟมีลมีอาการกระส่ำกระสายอย่างมากหลังจากที่แสงนั่นหายไป มือบางกำมือของเขาแน่นราวกับหาหลักยึด
"ฮือ ไม่นะ อย่าเข้ามา"

ยิ่งเวลาผ่านไปเสียงพึมพำก็เริ่มถี่ขึ้น มือบางกำมือของเขาแน่นจนเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ ยิ่งนานเข้าเจ้าตัวก็เริ่มกระสับกระส่าย
"ไม่ ออกไป อย่านะ”

เสียงละเมอพึมพำ ไม่เป็นประโยคแต่ก็พอจับใจความได้ คิ้วหนาขมวดเป็นปม หัวสมองพยายามวินิจฉัยอาการของคนในอ้อมกอดในขณะเดียวกันก็กระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น กระซิบปลอบโยนอยู่นานกว่าแสงที่ห่อหุ้มร่างนั้นจะหายไป

ลีโอค่อยๆวางร่างของเฟมีลลงนอน มือหนาลูบผมของอีกฝ่าย ก้มลงจูบหน้าผากมนก่อนจะเอ่ยคำอวยพรกระซิบที่ข้างหู

"นอนฝันดีนะ เฟมีล"

หลังจากนั่นไม่นานไมล์และมอรีลก็มาถึงคฤหาสน์ มอรีลรีบวิ่งขึ้นไปหาเฟมีลบนห้องนอนอย่างรวดเร็ว ส่วนไมล์นั่งคุยกับลีโออยู่ที่ห้องรับแขก

"นายว่าวันนี้ ที่นี่แปลกไหมลีโอ" ไมล์เริ่มถามลีโอถึงความผิดปกติของคฤหาสน์ คำถามนี้ค้างคาใจเขามาตั้งแต่ตอนที่มาถึงที่นี่

"ใช่ แปลกไมล์ที่สำคัญ ป้าเฟรก็ไม่อยู่ที่นี่ด้วย" ชายหนุ่มคุ่นคิดกับเหตุการณ์ที่เพิ่งผ่านไปเมื่อครู่อยู่นานจนไมล์ถามขึ้นมาอีกว่า

"แล้วเฟมีลอาการ เป็นไงบ้างละ"

"ดีขึ้นแล้ว แต่ยังไม่ได้สตินะ"

ไมล์ตัดสินใจไม่ถามต่อ เพราะเห็นท่าทางคิดหนักของชายหนุ่มแล้ว จึงคิดว่าปล่อยให้อยู่เงียบๆดีกว่า


หญิงสาวร่างเล็กดวงตาสีน้ำทะเล มองตรงลงมายังชายหนุ่มว่าที่เจ้าผู้ครองรัฐ โดยที่ชายหนุ่มไม่รู้สึกถึงสายาคู่นั้นเลย ดวงตาที่บอกถึงมีสิ่งที่อยากจะบอก แต่ก็บอกอะไรไม่ได้ ลีโอ เธอคงจะเป็นห่วงเฟมีลมากเลยซิน่ะแต่ครั้งนี้มันไม่ใช่ ยิ่งเธอเป็นห่วงเฟมีลมากเท่าใด เธอก็จะเป็นฝ่ายเร่งให้ฟันเฟืองเดินเร็วขึ้นเท่านั่น แล้วสุดท้ายคนที่เจ็บปวดมากที่สุดก็จะเป็นเฟมีล