ฟิคเซวีน่า เรื่องวุ่นๆก่อนเรียนจบ

ลำดับตอนที่ #1 : I'm not jealous.

ตอนเช้าของคฤหาสน์ไดเอนแพนไทร์กับบรรยากาศแสนสบายชวนให้หลับใหลมากกว่าลืมตาตื่น สายลมพัดเข้ามาในห้องนอนหรูที่เจ้าของห้องยังคงหลงอยู่ในความฝัน

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

หญิงสาวร่างเล็ก เรือนผมหยักศกสีน้ำทะเล ออกแรงเคาะประตูด้วยหวังว่าจะมีซักวันที่เจ้าของห้องสามารถตื่นเองได้ แต่จนแล้วจนรอดก็ไม่มีเสียงตอบรับ

"เฟมีล เฟมีลตื่นได้แล้วตอนนี้ 7.30 แล้วนะ"
"อืม มอรีลขออีก 10 นาทีนะ"
"ไม่ได้นะ เฟมีลลืมแล้วหรอวันนี้เปิดเทอมวันแรกนะ" ยังไม่ทันพูดอะไรต่อหญิงสาวก็เด้งตัวขึ้นมาจากเตียงแล้ววิ่งเข้าห้องน้ำไปอย่างรวดเร็ว

"เฮ้ย เปิดเทอม! อีก 20 นาทีเดี๋ยวลงนะไปมอรีล"

"อรุณสวัสดิ์เด็กๆ วันนี้มีข้าวผัดไข่โมลี ราดซอสบรูโซกับน้ำบีชนะจ๊ะ" เฟรร่ามองลูกสาวด้วยความเอ็นดูเหมือนเช่นทุกครั้งที่เธอมอง ลูกสาวซึ่งยังชอบทำตัวเป็นเด็กเสมอในสายตาเธอ

"เฟมีลไม่ต้องรีบกินก็ได้เดี๋ยวติดคอ"
"โหย มอรีลไม่รีบเดี๋ยวก็ไม่ทันหรอก อ๊ะ หมดแล้วพวกหนูไปก่อนนะค่ะ เจอกันตอนเย็นค่ะคุณแม่" หญิงสาวเดินไปหอมแก้มเฟรร่าเหมือนเด็กๆวิ่งหาแม่
"ตั้งใจเรียนน่ะจ๊ะ"

บนรถลาก

"นี่อเรย์เร็วๆหน่อยซิ เดี่ยวก็ไม่ทันหรอก"
"โถเจ้านาย ทันอยู่แล้วละครับไม่ต้องห่วง แต่ถ้าจะให้ดีนะครับ ผมว่าเจ้านายเลิกตื่นสายในวันเปิดเทอมซักทีเถอะ"
"นั้นซิ ทุกปีเลยน๊า"
"เออ เข้าข้างกันไปก็คนมันคิดถึงเพื่อนนี้นา ปิดเทอมก็ไม่ติดต่อมาไม่รู้เป็นยังไงกันบ้าง"

ลานฟรอนเทียน

"เซ รีเนล คิดถึงจังเลย"หญิงสาวร้องเรียกเพื่อนพร้อมกับกระโดดกอดจนเพื่อนสาวทั้วสาวเกือบล้ม
"เฟมีลเธอจะเดินมาทักทายดีๆไม่เป็นรึไง นี่ถ้าฉันเกิดล้มหัวฟาดขึ้นมาน่ะฉันจะจับเธอไปปล่อยไว้ที่เอเบียร่าซะเลย"
"ฮึ ไม่กลัวหรอกรีเนล ฉันรู้เธอไม่ทำหรอก"
"สวัสดีจ๊ะมอรีล"

”สวัสดีจ๊ะเซ ปิดเทอมเป็นยังไงบ้าง"
ยังไม่ทันที่หญิงสาวจะพูดเสียงกรี๊ดขึ้นมาเสียก่อน แต่ไม่ใช้เพราะมีเหตุการณ์บางอย่างเกิดขึ้นหรอก มันเป็นเพราะเด็กหนุ่ม เอ้ย ไม่ใช้ซิชายหนุ่ม 2 คนเดินลงมาจากรถลากที่ลากด้วยมาลี คนหนึ่งนั้นดูเงียบๆ อีกคนหนึ่งนั้นดูสบายๆออกจะขี้เล่นด้วยซ้ำ ลีโอ ฟรานเชสก้าและคู่หู ไมล์เอล เดอ คูลนิ่ง

แต่สิ่งที่เรียกเสียงกรี๊ดคงไม่ได้มาจากความหล่อเหลาของเจ้าตัวหรอกนะ แต่เป็นภาพของว่าที่เจ้าผู้ครองรัฐที่เดินลงมากับไมล์จากรถและเมล่า คาร์ไมเคิล เป็นภาพที่สร้างความฮือฮาให้กับบรรดานักเรียนที่อยู่ที่ลานฟรอนเทียร์ได้เป็นอย่างมากรวมถึงพวกเฟมีลด้วย

เฟมีลมองภาพนั้นด้วยความสงสัย อาการเจ็บแปลกๆที่อกเกิดขึ้นอย่างไม่รู้ตัว

มอรีลสังเกตเห็นเฟมีลเงียบไปจึงถามเฟมีลว่า "เฟมีลเป็นอะไรรึเปล่า"

 "ไม่มีอะไรหรอกมอรีล เราไปเรียนกันเถอะ"
ในขณะที่กลุ่มของหญิงสาวเดินไปนั้น ลีโอก็หันไปมองเฟมีลอย่างต้องการจะสำรวจคนที่ไม่ได้เจอกันตลอดช่วงปิดเทอมว่าสบายดีหรือไม่

"ไปกันเถอะลีโอ”

....................................................................

"นี่เซ เธอไม่สงสัยเหรอว่าทำไมยัยเมล่าถึงมากับลีโอได้นะ" รีเนลสาวน้อยผมสีชมพูเอ่ยถามอย่างอดไม่ได้

"นั้นซิ น่าคิดนะ เธอคิดว่าไงละรีเนล"

 "ฉันว่าก่อนอื่นน่ะควรห่วงเฟมีลก่อนดีกวาเพราะตั้งแต่เมื่อกี้แล้วก็ไม่ยอมพูดจาอะไรเลย"

มอรีลเลยสะกิดถามเฟมีล "เฟมีลเป็นอะไรรึเปล่า"
"เปล่าหรอกมอรีลแค่สงสัยน่ะว่า นายแมวมากับเมล่าได้ยังไง"
"ฮันแน่! หึงลีโอละซิ"

 "เธอจะบ้าเหรอรีเนล อย่างฉันนี้น่ะจะหึงนายแมวใบ้นั่นไม่มีทาง"
"คนปากแข็ง"