รักที่ไม่สมหวังของอาเฟย

ข้อมูลเบื้องต้น

*นิยายเรื่องนี้ดราม่า มีนอกใจนอกกาย รักไม่สมหวัง ใครรับไม่ได้กดออกได้เลยนะคะ ไม่มีNCค่ะ*

ทุกคนเคยมีรักแรกกันไหม? ผมเชื่อว่าทุกคนล้วนเคยมีประสบการณ์การตกหลุมรักใครบางคนโดยที่ไม่รู้จักตัวตนเขาดีด้วยซ้ำ และนั่นคือการก้าวเท้าครั้งแรกและเป็นก้าวที่ผิดพลาดที่สุดในชีวิตของผมเลยแหละนะฮ่า ๆ ผมบรรยายมาถึงตรงนี้รู้สึกถึงน้ำตาอุ่นๆที่กำลังไหลพาดผ่านแก้มนวลตกลงมาที่พื้นปูนซีเมนต์หนาเตอะบนชั้นดาดฟ้า สายลมอ่อนทำให้ผมคิดถึงวันวานที่ผ่านมาถึงมันจะผ่านมาไม่กี่ปีแต่ก็นับเป็นปีที่เลวร้ายสุดๆผมต้องคอยลุ้นทุกวันว่าจะเจอสถานการณ์อะไรบ้างในวันนั้น ยกตัวอย่างเช่น เมียน้อยของสามีเข้ามาอาละวาดพังข้าวของที่บ้านพร้อมกับด่าทอผมหาว่าผมนั้นไม่ยอมปล่อยสามีไปให้เธอสักที หรือจะเป็นการได้รับของขัวญแปลกประหลาดส่งมาให้ไม่ว่าจะเป็นหนูตายมีหนอนไต่ยั้วเยี้ย กุหลาบโรยด้วยเลือด ผ้าเปื้อนโคลน หรือแม้กระทั่งรูปสามีนอนกอดก่ายกับผู้หญิงคนอื่นในห้องนอน รูปถ่ายใบหน้าผมที่โดนกรีดและเขียนข้อความกำกับและข่มขู่ นั่นก็ถือว่าเป็นส่วนหนึ่งที่ต้องพบเจอในแต่ละวัน..............

ย้อนกลับไปเมื่อปี 3 ปีที่แล้ว

“เฟยพี่ว่าเรางี่เง่าเกินไปหรือเปล่า” ปราบพูดออกมาพร้อมกับมองไปที่เฟยด้วยอารมณ์ขุ่นมัว

“พี่หาว่าเฟยงี่เง่าเพราะเฟยจับได้ว่าพี่มีเมียน้อยนี่นะน่าตลกเป็นบ้า” เขาตอบกลับชายหนุ่ม การที่เขาจับได้ว่าอีกฝ่ายนั้นมีเมียน้อยซุกซ่อนอยู่ตามทุกจังหวัดที่ไปมันเป็นอะไรที่น่าเบื่อมากเกินไปหรือเปล่า

“ที่พี่แต่งงานกับเฟยพี่ก็บอกไปแล้วว่าพี่แต่งเพราะอะไร ถ้าไม่เป็นไปตามคำขอของคุณอาสมพงษ์เฟยคิดหรอว่าพี่จะแต่งงานกับเฟย”

“อ๋อเรื่องมันเป็นแบบนี้นี่เองเฟยคิดว่าพี่รักเฟยมาโดยตลอดสุดท้ายสิ่งที่พี่พูดออกมามันก็คือความจริงสินะ ถ้าไม่รักกันถ้าอย่างนั้นก็ไปหย่ากันเลยไหมล่ะเฟยพร้อมนะ เฟยไม่อยากเสียเวลากับคนแบบพี่”

“พี่ไม่หย่าแล้วอย่าพูดเรื่องนี้ออกมาให้พี่ได้ยินอีก เรื่องมีผู้หญิงมันก็เป็นปกติปะวะของสันดานผู้ชายเฟยจะให้พี่มาอยู่กับเฟยแค่คนเดียวมันเป็นไปไม่ได้”

“แล้วเฟยก็มีพี่แค่คนเดียวเฟยยังทำได้แต่ทำไมพี่ทำไม่ได้พี่ปราบ”

“พี่ว่าเราหยุดพูดเรื่องนี้กันก่อน ต่อไปนี้พี่สัญญาว่าจะไม่มีเรื่องของผู้หญิงอีกเฟยโอเคไหม? ทุกอย่างของพี่เฟยสามารถดูได้หมดว่าพี่คุยกับใครทำอะไรที่ไหน”

“พี่ก็รู้ว่าเฟยไม่ต้องการอะไรแบบนั้น”

นั่นถือว่าเป็นครั้งแรกที่เฟยจับได้ว่าสามีของเขามีผู้หญิงคนอื่นและเขายังพูดส่อเสียดว่าเรื่องแบบนั้นมันเป็นเรื่องปกติของผู้ชาย น่ารังเกียจที่สุดขนาดเฟยเป็นผู้ชายยังไม่เคยนอกใจพี่ปราบเลยสักครั้งเดียว คุยกับผู้ชายคนอื่นยังไม่คุยเพราะเกรงใจผู้เป็นสามี ใครจะไปรู้ว่าลับหลังผู้เป็นสามีนั้นทำสิ่งที่โสมมแค่ไหน ถึงขนาดรับปากว่าไม่ทำอีกแล้วก็มีเรื่องผู้หญิงมาเข้าหูตลอด

อาเฟยเป็นลูกผู้ดีเก่าเรียกง่ายๆว่าเป็นผู้มีอันจะกินในแถบนั้นจะดีกว่า ส่วนปราบนั้นเป็นลูกชายของนายตำรวจใหญ่ท่านหนึ่ง เริ่มแรกที่ทั้งสองเจอกันอาเฟยไม่ได้รู้ว่าพี่ปราบนั้นเป็นใคร แค่เห็นหน้าก็ตกหลุมรักแล้วไปบอกคุณพ่อว่าอยากแต่งงานกับผู้ชายคนนี้ ผู้เป็นพ่อมีหรือจะขัดใจลูกชายคนสุดท้อง แค่ลูกบอกว่าอยากได้อะไรพ่อก็หามาให้หมดในหนึ่งปีให้หลังคุณพ่อได้ไปทาบทามพูดคุยเรื่องแต่งงานกับทางฝ่ายนั้น ส่วนฝ่ายนั้นก็ตอบตกลงพร้อมกับดีอกดีใจเสียยกใหญ่ที่จะได้เกี่ยวดองกับตระกูลผู้ดีเก่าถ้าหากทั้งสองตระกูลดองกันแล้วอำนาจที่ถืออยู่นั้นยิ่งเยอะขึ้นมากกว่าเดิมเป็นร้อยเท่า

ช่วงแรกของการแต่งงานพี่ปราบทำตัวเป็นสามีที่ดีอาเฟยว่าอะไรพี่ปราบว่าตามเหมือนดังสำนวนชี้นกเป็นนกชี้ไม้เป็นไม้พอผ่านพ้นมาได้ไม่นานประมาณหกเดือนหลังจากแต่งงานพี่ปราบอ้างว่ามีงานที่ต่างจังหวัดแทบทุกอาทิตย์ มีนัดทานข้าวกับคู่ค้าอยู่ทุกวัน อาเฟยนั้นก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมากนักเพราะเห็นว่าคงเป็นงานปกติทำมาโดยตลอด เวลาที่พี่ปราบกลับบ้านมาก็จะมีอาหารคาวหวานวางอยู่บนโต๊ะเรียบร้อยเพื่อรอคนมาทาน แต่คนนั้นกลับไม่สนใจแค่เห็นอาหารก็หันหลังหลีกหนีไปทางอื่น

“พี่ปราบวันนี้เฟยอยากไปกินข้าวนอกบ้าน”

“วันนี้หรอพี่มีนัดประชุมตอนเช้ากับนัดคุยคู่ค้าตอนเยนื ไว้โอกาสหน้านะ”

 “ครับ....”

ชายหนุ่มร่างหนาพูดออกมาด้วยสีหน้าเศร้าสร้อยเหมือนกับเสียดายที่ไม่ได้พาภรรยาในนามไปทานข้าวนอกบ้าน ส่วนคนเป้ฯภรรยาก็ได้แต่ตอบไปด้วยความไม่พอใจ จริงอยู่ว่าทำงานหนัก แต่มันจะหนักถึงขนาดว่าไม่มีเวลามาอยู่ด้วยกันเลยงั้นหรอ\

“คุณเฟยคะมีของส่งมาให้ค่ะ”

“ป้าสาแกะดูได้เลยครับเดี๋ยวเฟยไปดื่มน้ำก่อน”

เขาเดินไปดื่มน้ำที่ห้องครัวก่อนจะเดินออกมาด้วยท่าทีเหนื่อยหน่าย ส่วนป้าแม่บ้านนั้นเปิดกล่องพัสดุด้วยการเอามีดเล็กมากรีดตามรอยเทปใส

“กรี้ดดดดดดดดดดดด!!!”

“ป้าสาเป็นอะไรครับ!”

เฟยวิ่งเข้ามาดูกล่องพัสดุนั้นแล้วก็ต้องตกใจที่เห็นตุ๊กตาขนาดเท่าฝ่ามือโดนมีดเสียบอยู่ตรงท้องแล้วราดไปด้วยเลือดหมู กลิ่นความลอยมาแตะจมูกของคนทั้งสองคน อาเฟยทนแทบไม่ไหวที่จะยืนอยู่ตรงนั้น สายตาพลันเหลือบไปเห็นว่ามีกระดาษโน้ตแผ่นสีเหลืองแปะอยู่ข้างกล่องพร้อมกับเขียนข้อความไว้เชิงประมาณว่าเขานั้นได้ไปแย่งแฟนเธอมา เฟยถึงจะตกใจแค่ไหนก็ไม่ตื่นตูมเขายกมือถือขึ้นมาถ่ายรูปแล้วกดส่งไปให้สามีทันที

“ป้าสาช่วยเอาไปเผาทิ้งทีครับ”

“คะ ค่ะคุณเฟย” เธอเสียงสั่น

“ฝากป้าสาช่วยแจ้งคุณพ่อด้วยนะครับว่ามีคนส่งมาให้เฟย”

“ค่ะคุณเฟย”

หลังจากนั้นเหมือนสถานการณ์ในบ้านเริ่มแย่ เฟยเครียดไปหมดว่าใครส่งของแบบนี้มา เขาต้องการเอาชีวิตของเฟยหรือเปล่าส่วนพี่ปราบนั้นพอรู้ข่าวก็ไม่ได้ว่าอะไรบอกแค่ว่าจะจัดการให้ไม่ต้องห่วง

“พี่ปราบเมื่อคืนมีคนส่งภาพนี้มาให้เฟย” เขาชูโทรศัพท์ขึ้นแล้วเปิดรูปผู้ชายและผู้หญิงกำลังนอนกอดก่ายอยู่บนเตียง ส่วนอีกคลิปเป็นคลิปกิจกรรมอย่างว่าพร้อมกับมีคนส่งเสียงครวญครางออกมาเป็นระยะต่อเนื่อง

“เฟยพี่ขอโทษ.....”

“พี่มีแค่นั้นหรอ พี่พูดได้แค่นั้นหรือไงไหนบอกว่าจะเลิกทำแล้ว!!”

“เฟยอย่าขึ้นเสียงใส่พี่ พี่ไม่ชอบถ้าจะทำตัวแบบนี้ก็ออกไปพี่ไม่อยากคุย”

“พี่เป็นคนผิดแท้ๆนะพี่ปราบ!”

“แม่งวันนี้พี่ไม่นอนบ้านแล้วพี่รำคาญ!” ชายหนุ่มตะคอกกลับ

เขาเดินออกไปพร้อมกับเสื้อผ้าอีกประมาณสองสามตัวและกุญแจรถคันโปรด เฟยรู้ได้ทันทีว่าไปคราวนี้คงหายไปนานกว่าจะกลับมา....

“ทำไมโง่แบบนี้วะเฟย!! ฮึก ฮือออออ”

หลายครั้งที่นอนร้องไห้คนเดียวโดยไม่มีคนปลอบ เขาไม่กล้าบอกคุณพ่อว่าตัวเองอยู่ในสถานการณ์ที่ยากลำบากของชีวิตคู่ ถ้าหย่าไปจริงๆพ่อคงเสียหน้าไม่ใช่น้อย.....

ในปีถัดมาเฟยได้รับข่าวร้ายว่าพ่อของตัวเองนั้นประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ทำทำให้เสียชีวิตคาที่ ชีวิตจากที่มีแหล่งยึดเหนี่ยวจิตใจก็หายวับไปกับตาเขากลายเป็นโรคซึมเศร้าชนิดรุนแรง ทั้งเรื่องพ่อและเรื่องของสามีคนนั้น

วันที่เฟยตัดสินได้ว่าจะหย่าขาดอย่างเป็นทางการผู้ชายคนนั้นมาคุกเข่าขอร้องอ้อนวอนว่าอย่าไปจากเขาเลย เฟยก็เห็นอกเห็นใจเพราะสงสารสามี ทว่าพอกลับเข้าไปอยู่ในความสัมธ์นั้นอีกก็ต้องพบกับความเจ็บปวดอันที่ที่สุดไม่ได้

ปราบพาชู้เข้ามาอยู่ในบ้านทำตัวเหมือนกับไม่เห็นหัวอาเฟยเหมือนกับเฟยเป็นทาสอากาศ เมียน้อยก็ขยันพูดจาถากถางเช้ากลางวันเย็น อีกทั้งยังเยาะเย้ยเวลาที่พี่ปราบไปนอนกับเธอ

“ดูสิคนเหม็นเน่าอย่างเธอใครจะอยากเข้าใกล้” ผู้หญิงคนนั้นเดินมาหาเฟยด้วยท่าทีที่หยิ่งยโส

“ออกไปเถอะครับ”

“หลวมแล้วมั้งน่ะ ฉันไม่เห็นปราบเขานอนกับเธอสักครั้งเลยนะทำไมถึงหลวมน๊าาาา.....”

“..................” เฟยไม่ได้ตอบโต้หญิงสาวออกไป ถึงพูดไปเธอก็หาเรื่องมาพูดกระทบกระทั่งอีกอยู่ดี

“อ้าวพี่ปราบมาพอดีเลย”

“เฟยทำอะไรคุณออนหรือเปล่า”

“ไม่หรอกค่ะน้องเฟยเขาน่ารักมากออนแค่มาทักทายเฉยๆ”

“คุณออนเข้าห้องไปก่อนนะครับเดี๋ยวผมไปหา”

“แล้วออนจะรอนะคะคุณปราบ” หญิงสาวเขย่งเท่าขึ้นไปจูบปากชายหนุ่มต่อหน้าเฟยจนเฟยต้องหันหน้าหนีไปทางอื่น

“อืมเดี๋ยวพี่ตามไป”

เฟยเดินมาที่ห้องนั่งเล่นพร้อมกับนั่งรออีกฝ่ายด้วยความใจเย็น และทบทวนความรู้สึกของตัวเองไปพลางๆ อยู่ดีๆก็รู้สึกว่าชีวิตตัวเองนี้มันช่างสั้นนักเพราะอะไรก็ไม่รู้

“เฟยว่ายังไง” ปราบถาม

“เฟยว่าจะคุยเรื่องทรัพย์สมบัติของเฟยน่ะพี่ปราบ”

“ว่ามาสิ”

“ทรัพย์สินของเฟยทั้งหมดเฟยว่าจะยกให้การกุศล ส่วนหุ้นในบริษัทเฟยกให้หลานไปหมดแล้วนะ”

“เฟยมีอะไรจะบอกพี่หรือเปล่า”

“เฟยแค่รู้สึกว่าช่วงนี้เบื่อๆแล้วก็.... อืมมมม สินสมรสเฟยขอมอบส่วนของเฟยให้มูลนิธิเด็กกำพร้าแล้วกัน”

“เฟยทำไมพุดแบบนี้ เฟยอย่าพูดเมือนเฟยจะไม่อยู่ได้ไหม หรือเฟยไม่พอมใจที่พี่พาคุณออนเข้ามาอยู่บ้าน”

“เฟยบอกพี่ได้ทุกอย่างนะพี่พร้อมจะทิ้งทุกคนมาหาเฟย”

“ฮ่า ๆ อย่าพุดแบบนั้นเลยพี่อย่ารับปากดีกว่าถ้าพี่ทำไม่ได้”

“งั้นเดี๋ยววันนี้พี่ไล่คุณออนออกไปนะเฟย”

“ไม่ต้องหรอกพี่ปราบ เฟยอยากจะบอกพี่นะว่าเฟยรักพี่ เฟยรักพี่มาโดยตลอดถ้าเฟยไม่รักพี่เฟยคงไม่ยอมทนมานานขนาดนี้ เฟยเหมือนคนโง่ที่ต้องทนดูสามีของตัวเองไปอยู่กับคนอื่นตลอดเวลา วันแรกเฟยรักพี่ยังไงวันสุดท้ายของชีวิตเฟยก็ยังจะรักพี่อยู่ดี”

“ไม่เอานะเฟยอย่าพูดแบบนี้”

“เฟยขอกอดพี่ได้ไหม....”

“ได้สิ”

เฟยนั่งอยู่กับที่ตัวเองส่วนปราบนั้นเป็นฝ่ายเข้ามากอดเฟยพยายามซึมซับความรู้สึกส่วนนี้ให้ได้มากที่สุดในชีวิตของตนเอง อย่างน้อยก็ยังมีคนที่รักเขาอยู่ตรงนี้อีกคน...

“เดี๋ยวเฟยว่าจะออกไปหาเพื่อนที่ห้างนะพี่ปราบห้างCTVของพี่นั่นแหละไม่ต้องห่วงเฟยหรอก”

“ให้พี่พาไปไหมพี่ว่าง”

“พี่ไปหาคุณออนเถอะเฟยไม่รบกวนดีกว่า”

“ไม่สักนิดเฟย ไม่รบกวนเลยเฟยสำคัญกับพี่ที่สุดนะ”

“เฟยขอได้ไหม...”

เขาส่งสายตาอ้อนวอนผู้เป็นสามีจนอีกฝ่ายใจอ่อนเลยขับรถออกมาห้างคนเดียว แน่นอนว่าตลอดเวลาที่ขับมานั้นเขาร้องไห้มาจนถึงห้าง พอจอดรถเสร็จเฟยก็ตรงดิ่งขึ้นไปที่ชั้นดาดฟ้าของห้างทันที ชีวิตนนี้ของเขามันไม่มีอะไรจะเสียแล้ว....

จะอยู่หรือตายก็มีค่าเท่ากันนั่นแหละ....

ขาสองเขาก้าวไปหยุดอยู่ปลายตึกเฟยยืนอยู่ตรงนั้นค่อนข้างนานมากแล้งคิดทบทวนช่วงชีวิตที่ผ่านมาของตัวเอง ถ้าไม่มีพ่อเขาก็กลายเป็นแค่คนไร้ค่าคนหนึ่งเท่านั้นเอง....

วันนี้เฟยจะไปอยู่กับพ่อแล้วนะ....

เฟยขอโทษที่เคยเอาแต่ใจไม่ฟังพ่อเลยสักครั้งเวลาที่พ่อด่า...

ถ้าย้อนเวลากลับไปได้เฟยจะทำตามที่พ่อบอกทุกคำ...

ส่วนสามีผู้เป็นที่รักเฟยไม่มีอะไรจะพูดนอกจากคำว่าโชคดี....

เฟยถอดรองเท้าของตัวเองออกพร้อมกับทิ้งโน้ตไว้หนึ่งใบโดยเอารองเท้าทับไว้เพื่อไม้ให้มันปลิว จากนั้นก็ปลดล็อกโทรศัพท์ล้างเครื่องไม่ให้เหลือข้อมูลอะไรสักอย่างเหมือนกับเป็นการรีเซ็ตชีวิตใหม่... ที่เขาจะไม่ฟื้นขึ้นมาอีกเลย

“ลาก่อน...........”

ขณะนั้นเองปราบก็วิ่งขึ้นมาบนดาดฟ้าของห้าง แต่พอมาถึงก็ไม่ทันการเสียแล้วเฟยกระโดดลงไปข้างใต้นั้นด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มเหมือนกับถูกปลดปล่อยจากความทุกข์ทรมาน...

“เฟยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!”

“ม่ายยยยย !! ฮึก ฮืออออออ ม่ายยยยยยเฟยยยยยยยยยยยยยยย!!”

เสียงไซเรนดังขึ้นอย่างต่อเนื่องสถานการณ์ทางด้านใต้เต็มไปด้วยผู้คนที่สอดรู้สอดเห็นว่าเกิดอะไรขึ้น ศพของเฟยนั้นเละจนแทบมองไม่ออกว่าบุคคลนั้นตอนมีชีวิตอยู่น่ารักมากแค่ไหน ตอนนี้มีเพียงชิ้นเนื้อชิ้นกระดูกที่แตกออกเป็นเสี่ยงๆตกอยู่ตามพื้นเท่านั้น

ชายหนุ่มผู้มีชื่อว่าปราบกลายเป็นคนเคร่งขรึมขึ้นนับตั้งแต่นั้นมา เขาตั้งหน้าตั้งตาทำงานเรื่องผู้หญิงไม่เคยมีสักนิดตั้งแต่ภรรยาตายไป วันว่างของเขาก็เข้าวัดทำบุญให้กับบุคคลที่ล่วงลับไปแล้ว เตียงนอน หมอน เสื้อผ้าของอาเฟยเขาไม่ทิ้งสักตัวเอามานอนกอดทุกคืนและไม่เคยซักเลยเพราะกลัวว่ากลิ่นเฟยนั้นจะหายไปตอนซัก ยิ่งนับวันเขายิ่งเหมือนคนบ้าเข้าไปทุกที บางทีนั่นอาจจะเป็นเวรกรรมของเขาเอง...

“พี่รักเฟยนะ.......”

“พี่ขอโทษ..........”

จบแล้ววววววว