[OS] ผมไม่ได้คิดถึงมาร์คฮยอง [MarkBam]

ข้อมูลเบื้องต้น

ภาพชายหนุ่มหน้าใสที่มีหนวดขึ้นประปรายตามประสาคนที่ไม่มีเวลาโกนในระยะเวลาไม่กี่วันถูกโชว์หราบนหน้าจอโทรศัพท์ราคาแพงของเด็กหนุ่ม แบมแบมจ้องมองรูปนั้นอยู่หลายนาทีก่อนที่นิ้วเรียวจะกดออกจากแอพพลิเคชั่นยอดฮิตโดยไม่ยอมกดถูกใจโพสต์ดังกล่าว ก็แหงล่ะ ขืนเผลอไปกดเข้ามีหวังโดนแซวทั้งวันแน่ๆ ถึงเจ้าตัวจะคิดแบบนั้น  แต่ไอ้มุมปากไม่รักดีนี่สิกลับไม่ยอมกลับลงมาอยู่ในที่ของมัน

“ยิ้มอะไรของนายน่ะแบมแบม”

เสียงของนูน่าที่นั่งอยู่ข้างๆ ในขณะที่พวกเขากำลังนั่งรถกลับที่พักด้วยกันทักขึ้นมา เพราะเมื่อวานเขามีงานโชว์ตัวที่บ้านเกิดเพียงคนเดียวทำให้แบมแบมต้องบินไปพร้อมกับเมเนเจอร์เพียงสองคน เป็นการทำงานที่ทุกอย่างดูเร่งรีบไปหมด จะว่าเหนื่อยก็เหนื่อยแต่จะว่าสนุกก็สนุก แถมเขายังได้เจอกับครอบครัวอีกต่างหากนับว่าการไปทำงานครั้งนี้ได้อะไรคุ้มค่ามาก

“ยิ้มอะไรกัน ผมเปล่าซะหน่อย”

ปฏิเสธเสียงสูงพร้อมกับหันหน้าไปอีกทาง ทำให้คนถามอดไม่ได้ที่จะแกล้ง

“ทำไม ดีใจที่จะได้กลับมาเจอเมมเบอร์ หรือว่าดีใจที่ใครบางคนกำลังจะกลับมา”

สาบานได้ว่าคำแซวพวกนี้เธอไม่ได้คิดเองสักนิด ก็เห็นตอนจะกลับจากไทยมีแฟนคลับหลายคนคอยถามศิลปินของเธอบ่อยๆ ว่าได้ข่าวมาร์คบ้างไหม คิดถึงมาร์ครึเปล่า แล้วทุกครั้งที่เจ้าเด็กนี่โดนถามเจ้าตัวคงไม่รู้ตัวว่าเผลอทำตัวเขินอายออกมา เธอเลยนึกอยากเอามาแกล้งบ้าง

“ดีจงดีใจอะไรกัน นูน่าอ่าอย่ามาแซวแบมอีกคนดิ”

และไม้ตายในการออดอ้อนของเด็กหนุ่มก็ถูกงัดออกมาทุกครั้งที่เจ้าตัวอยากอ้อนใครสักคนจะเผลอแทนตัวเองว่าแบมเป็นประจำ และมันก็ใช้ได้ผลตลอด

“อ่ะๆ ไม่ดีใจก็ไม่ดีใจ นูน่าเชื๊อเชื่อ ฮ่า ฮ่า ฮ่า”

เด็กหนุ่มที่ถูกพูดแทงใจได้แต่ทำแก้มพองลมอย่างไม่รู้ตัว นี่ขนาดเมเนเจอร์ยังขนาดนี้ ถ้าเป็นแฟนคลับจะขนาดไหน คิดถูกจริงๆ ที่เขาไม่เผลอทำอะไรแปลกๆ ออกไป การโดนแซวกับมาร์คฮยองไม่ใช่เรื่องสนุกเลยนะ เพราะทุกครั้งเขาจะรับมือไม่ถูกทุกทีไม่รู้ทำไม

สามชั่วโมงก่อนมาร์คฮยองมาถึง...

“แบมแบม มาร์คฮยองถึงไหนแล้วอ่ะ”

ยองแจที่กำลังอุ้มโคโค่ออกมาจากห้องน้ำถามขึ้นพร้อมกับวางโคโค่ลงบนเบาะก่อนที่เจ้าตัวจะหย่อนก้นลงมานั่งข้างๆ ลูกสาวแสนรัก

“เห็นบอกว่าใกล้จะถึงแล้วอ่ะฮยอง ตอนนี้คงกำลังหลับเป็นตายอยู่บนเครื่องแน่เลย เพราะเมื่อคืนบ่นว่านอนไม่พอ”

แบมแบมตอบคำถามคนเป็นพี่ในขณะที่กำลังนอนเล่นแอพพลิเคชั่นนกสีฟ้าเพื่อดูรูปและคลิปของตัวเองตอนที่มาไทยอยู่บนโซฟา

“อ่อ งั้นคงอีกไม่กี่ชั่วโมงก็มาถึงเกาหลีแล้วดิ โคโค่อ่าคิดถึงปะป๊ามาร์คไหม”

พูดพลางพร้อมกับไดร์ขนเจ้าตัวเล็กไปพลาง ฮื่อออออ ลูกสาวของป๊าทำไมน่ารักแบบนี้ ว่าแล้วก็เอื้อมไปหยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะใกล้ๆ มาถ่ายโคโค่คอลเลคชั่นเก็บไว้ดูยามห่างไกลดีกว่า

สองชั่วโมงก่อนมาร์คฮยองมาถึง...

“แบมแบม นายว่ามาร์คฮยองจะหนวดขึ้นเต็มหน้าตอนมาถึงสนามบินเหมือนฮยองไหม”

แจ็คสันเอ่ยขึ้นในขณะที่ทั้งคู่กำลังเดินกลับมาจากมินิมาร์ทใกล้ๆ เพื่อไปซื้อขนมและอาหารมาตุนไว้ที่หอพักใหม่หรือจะเรียกว่าบ้านใหม่ดี

“ไม่หรอกฮยอง ผมว่ามาร์คฮยองคงไม่ยอมปล่อยตัวเองให้มีสภาพแบบนั้นต่อหน้าแฟนคลับแน่ๆ และอีกอย่างมาร์คฮยองเอาที่โกนหนวดไปด้วย ผมว่าเขาน่าจะโกนออกไปตั้งแต่เมื่อเช้าแล้วล่ะ”

เด็กหนุ่มไขกุญแจประตูบ้านไปพลางพร้อมกับตอบคำถามไปพลาง โดยไม่รู้ตัวเลยว่าคำตอบของตัวเองกลับทำให้อีกคนต้องประหลาดใจ

“อะไรกัน! นี่มาร์คฮยองคุยกับนายด้วยเหรอ ทีฉันส่งข้อความไปถามก็ไม่เห็นตอบอะไรกลับมา มีแต่ขึ้นว่าอ่านแล้วเท่านั้นเอง”

เจ้าของใบหน้าคมเข้มได้แต่บุ้ยปากอย่างงอนๆ ทำเอาคนเป็นน้องอดไม่ได้ที่จะช่วยแก้ต่างให้

“โอ๋ โอ๋ แจ๊คสันฮยองอย่าคิดมากดิ มาร์คฮยองอาจจะยังไม่สะดวกตอบก็ได้นะตอนนั้น ฮยองก็รู้นี่ว่ามาร์คฮยองพิมพ์ไม่เก่ง กว่าจะพิมพ์แต่ละคำใช้เวลาน๊านนาน”

แต่เหมือนว่าคำอธิบายของแบมแบมจะกลายเป็นเติมน้ำมันลงไปแทนเสียนี่

“ฮยองไม่รู้หรอก ก็มาร์คฮยองอ่ะเคยพิมพ์ตอบใครซะที่ไหน ก็คงมีแต่นายนี่แหละที่รู้ว่ามาร์คฮยองพิมพ์ช้า เชอะ ไม่คุยด้วยแล้ว งอน! งอนทั้งนายทั้งมาร์คฮยองเลย”

แจ๊คสันพูดจบก็ส่งถุงในมือใส่มือแบมแบม ก่อนจะเชิดหน้าเดินนำเข้าไปในบ้านก่อนคนเป็นน้อง ถามว่าเจ้าตัวงอนจริงไหมน่ะเหรอ ตอบเลยว่าไม่ เขารู้ดีว่ามาร์คฮยองสนิทกับแบมแบมมากแค่ไหน ก็มาร์คฮยองน่ะเป็นคนที่คอยดูแลแบมแบมมาตั้งแต่เป็นเด็กฝึกตัวเล็กๆ ก่อนที่เขาจะมาเสียอีก การที่สองคนนี้จะสนิทกันเป็นพิเศษก็ไม่ใช่เรื่องแปลก เพียงแต่เขาอยากแกล้งคนที่ยังไม่รู้ตัวว่าตัวเองน่ะได้รับอภิสิทธิ์นี้จากมาร์คฮยองมากแค่ไหนก็แค่นั้นเอง เฮ้อ สู้ๆ นะมาร์คฮยอง

หนึ่งชั่วโมงก่อนมาร์คฮยองมาถึง...

 MTUAN

ใกล้จะถึงแล้วนะ จะมารับรึเปล่า

BAMBAM1A

ฮยองอยากให้ไปรับเหรอ

MTUAN

ก็ถ้านายว่าง..

“แบมแบมคุยกับมาร์คฮยองอยู่เหรอ”

เป็นแจบอมที่เดินมานั่งข้างๆ พร้อมกับเอ่ยถาม

“อ่าฮะ ฮยองมีอะไรรึเปล่า”

แบมแบมกดออกจากหน้าข้อความที่คุยกับอีกคนทันทีพร้อมกับหันมาเพื่อตั้งใจฟัง

“ไม่มีอะไรหรอก ฉันก็แค่เป็นห่วงมาร์คฮยองเห็นว่าตั้งแต่ไปถ่ายรายการก็ไม่ได้ข่าวคราวเลย”

แจบอมพูดพร้อมกับเอื้อมหยิบถุงขนมที่แบมแบมนำมาวางไว้ข้างตัวมาฉีกกินอย่างไม่สนใจ

“เอ๋ มาร์คฮยองเนี่ยนะ ผมก็เห็นว่าเขาสบายดีนี่ฮะ อ๋อ ลืมไปว่าฮยองไม่ได้เล่นโซเชียลเลยไม่รู้ว่ามาร์คฮยองมีรูปที่อัพลงใน Instagram”

เด็กหนุ่มกดเข้าแอพพลิเคชั่นพร้อมกับเข้าไปที่หน้าแอคเคาท์ของคนที่ถูกถามถึงแล้วส่งให้แจบอมฮยองดู

“อ้าว แล้วนายไม่กดถูกใจหรือคอมเม้นท์ให้มาร์คฮยองหน่อยเหรอ”

คำถามของแจบอมทำเอาคนถูกถามถึงกับทำหน้างง

“ทำไมผมต้องกดถูกใจหรือคอมเม้นท์ด้วยอ่ะ”

แจบอมได้แต่อมยิ้มกับท่าทางของอีกคน ดูท่าเจ้าตัวจะไม่รู้ตัวเลยสินะ

“นี่นายไม่รู้จริงๆ เหรอว่าที่มาร์คฮยองลงรูปเยอะขนาดนี้เพราะอะไร”

แบมแบมได้แต่ทำหน้างงส่ายหัวไปมา ท่าทางแบบนั้นยิ่งทำให้อีกคนอยากแกล้งเข้าไปใหญ่

“เขาคงอยากให้ใครบางคนได้รู้ว่าตอนนี้เขาเป็นยังไง ไม่แน่นะ คนๆ นั้นอาจเป็นคนสำคัญของมาร์คฮยองก็เป็นได้”

แจบอมหย่อนระเบิดลูกใหญ่เอาไว้ก่อนที่เจ้าตัวจะเดินหายเข้าไปในห้อง ทิ้งให้เด็กซื่อนั่งขมวดคิ้วอยู่คนเดียวแบบนั้น เอาน่ะมาร์คฮยอง นี่ถือว่าฉันช่วยกันสุดฤทธิ์แล้วนะ ผลลัพธ์ก็แล้วแต่เจ้าเด็กนั่นแล้วกัน แจบอมได้แต่พูดในใจก่อนที่จะทิ้งตัวลงบนที่นอนแล้วกลับมานึกถึงคืนวันก่อนตอนที่มาร์คฮยองรู้ว่าตัวเองต้องไปถ่ายรายการเพียงคนเดียว จำได้ว่าวันนั้นพี่ใหญ่โวยวายมากแค่ไหนว่าทำไมเขาถึงขอไม่ไปได้แต่เจ้าตัวกลับขอไม่ไปไม่ได้

‘ฮยองไม่อยากไปเพราะแบมแบมใช่ไหม’

‘เรื่องนั้น..’

‘มองในแง่ดีดิฮยอง การที่ฮยองไม่อยู่บางทีอาจทำให้แบมแบมรู้ความรู้สึกตัวเองมากขึ้นก็ได้ เพราะที่ผ่านมาฮยองคอยอยู่เคียงข้างเด็กนั่นมาตลอด พอฮยองไม่อยู่แบบนี้แบมแบมต้องคิดถึงฮยองมากแน่ๆ’

นึกไม่ถึงว่าเหตุผลที่เขาบอกจะสามารถทำให้พี่ใหญ่จอมโวยยอมไปถ่ายรายการแต่โดยดีได้อย่างง่ายดาย ดูท่ามาร์คฮยองจะชอบเจ้าเด็กนั่นมากจริงๆ นะเนี่ย

ครึ่งชั่วโมงก่อนมาร์คฮยองมาถึง...

เสียงเอะอะโวยวายของสองพี่น้องที่ทะเลาะกันเป็นประจำดังมาแต่ไกล ยูคยอมวิ่งหนีจินยองวนไปมารอบโซฟาที่แบมแบมนั่งอยู่ ก็ถ้าเป็นทุกทีแบมแบมคงเข้าไปร่วมในการแกล้งจินยองด้วยอีกคน แต่คราวนี้เขาไม่มีอารมณ์จะเล่นสนุกกับเพื่อนสนิทเพื่อแกล้งฮยองเหมือนเช่นเคย ทำเอาสองคนที่กำลังวิ่งไล่จับกันถึงกับแปลกใจ

“เป็นอะไรแบมแบม นายดูไม่ค่อยร่าเริงเลยนะ”

สุดท้ายก็เป็นยูคยอมที่ยอมให้จินยองฟาดไปหนึ่งทีเพื่อจะได้มานั่งข้างเพื่อนสนิทที่นั่งทำหน้าบูดอยู่บนโซฟา ตามด้วยจินยองที่ยอมพักรบมานั่งบนโซฟาเดี่ยวข้างๆ อีกคน

“เปล่านี่ ฉันก็แค่รู้สึกเบื่อๆ”

แบมแบมตอบคำถามเพื่อนสนิทอย่างไม่สนใจ ตั้งแต่แจบอมฮยองพูดเหมือนกับว่ามาร์คฮยองมีคนสำคัญก็ไม่รู้ทำไมถึงทำให้เขารู้สึกเซ็งๆ ขึ้นมาทันที พยายามคิดแล้วคิดอีกว่าที่ผ่านมามาร์คฮยองไปสนิทกับใครหรือสนใจสาวคนไหนแต่นึกเท่าไรก็นึกไม่ออกสักที

“สงสัยแบมแบมจะคิดถึงมาร์คฮยองมากแน่ๆ ก็นะ มาร์คฮยองไปถ่ายรายการตั้งหลายวันนี่นา”

จินยองเอ่ยแทรกบทสนทนาของคู่หูมักเน่

“ผมเปล่านะ ผมไม่ได้คิดถึงมาร์คฮยองซะหน่อย”

เพราะคำพูดของจินยองทำให้แบมแบมรีบปฏิเสธอย่างรวดเร็ว

“อะไรกัน คิดถึงก็บอกว่าคิดถึงดิ เนี่ยฉันยังกล้าบอกเลยนะว่าคิดถึงมาร์คฮยองม๊ากมาก พอในบ้านมีไม่ครบเจ็ดคนแล้วมันรู้สึกแปลกๆ ชอบกล นายเองก็ด้วยแหละคิดถึงมาร์คฮยองเหมือนกันใช่ไหมล่ะ”

ยูคยอมพูดพร้อมกับเอาศอกกระทุ้งไปที่แขนของเพื่อนตัวเล็กเบาๆ

“มันก็.. ไม่รู้สิ”

แบมแบมตอบกลับอย่างกึ่งรับกึ่งปฏิเสธ เขาไม่อยากยอมรับนักหรอกว่ารู้สึกคิดถึงอีกคนเช่นกัน วันแรกที่มาร์คฮยองไปถ่ายรายการเขาก็ยังรู้สึกเฉยๆ นะ แต่พอวันที่สอง วันที่สาม ความรู้สึกเคยชินที่มีอีกคนอยู่ข้างๆ ก็กลับมาทำให้ใจดวงน้อยต้องเอาแต่นึกถึง และแบมแบมก็โดนไอ้ความรู้สึกคิดถึงเล่นงานเข้าให้จริงๆ แต่เพราะใครๆ ก็พากันแซวว่าเขาคิดถึงมาร์คฮยองอยู่นั่นแหละ ทั้งที่งานแฟนไซน์ ทั้งที่สนามบิน เขาก็เลยไม่อยากแสดงออกมาเลยว่าคิดถึงอีกคน

“แล้วนี่มาร์คฮยองใกล้ลงเครื่องรึยังนะ จะมีใครไปรับรึเปล่าน้อ”

เป็นจินยองที่จู่ๆ ก็พูดขึ้นมาทำให้แบมแบมที่กำลังคิดอะไรเพลินๆ กลับมานึกถึงคำพูดที่แจบอมฮยองทิ้งท้ายเอาไว้อีกครั้ง

“ไม่รู้สิฮะ ไม่แน่มาร์คฮยองอาจมีคนไปรอรับแล้วก็ได้ คนสำคัญของมาร์คฮยอง”

และปากเจ้ากรรมก็ดันไวกว่าความคิด คำประชดของแบมแบมทำเอาสองหนุ่มที่นั่งอยู่ถึงกับหัวเราะออกมาดังลั่นพร้อมๆ กัน

“นั่นสินะ อาจมีคนที่รอเจอมาร์คฮยองอย่างใจจดใจจ่อ ดูท่ามาร์คฮยองเองก็เช่นกันคงอยากเจอคนนั้นมากแน่ๆ เลย”

“อ๋อ หมายถึงคนสำคัญคนนั้นของมาร์คฮยองใช่ไหม ผมรู้ๆ”

สองพี่น้องที่เพิ่งจะตีกันมาหมาดๆ จู่ๆ ก็เกิดเข้าขากันอย่างเป็นปี่เป็นขลุ่ย และนั่นยิ่งทำให้แบมแบมอารมณ์เสียเข้าไปใหญ่ จากที่เซ็งๆ เมื่อกี้ ตอนนี้กลายเป็นหงุดหงิดไปเสียแล้ว

“ผมขอตัวไปนอนพักก่อนละกันนะ”

เด็กหนุ่มพยายามจะเก็บอาการหงุดหงิดภายในใจให้มากที่สุดก่อนจะขอตัวพาตัวเองมาที่ห้องนอน ทันทีที่ปิดประตูมือเรียวก็ล้วงไปหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงขึ้นมากดส่งข้อความหาใครอีกคนทันที

BAMBAM1A

ผมไม่ได้ไปรับฮยองแล้วนะ

ไม่รอให้อีกคนอ่านข้อความนิ้วเรียวก็กดออกจากหน้าข้อความทันทีพร้อมกับทิ้งตัวลงนอน

มาร์คฮยองบ้า บ้า บ้า บ้าที่สุดเลย

ไม่รู้ทำไมภายในใจถึงมีแต่คำตัดพ้อต่อว่าอีกคนแบบนี้ แบมแบมรู้แค่ว่าเขากำลังน้อยใจ ทั้งที่เขาอุตส่าคิดถึงมาร์คฮยองแท้ๆ แต่ในขณะที่มาร์คฮยองกลับคิดถึงใครบางคนซะได้ น่าโมโหที่สุด ถึงจะไม่รู้ว่าคนนั้นเป็นใครก็ตาม แต่การที่เมมเบอร์คนอื่นพูดเหมือนรู้แล้วแบบนี้แสดงว่ามาร์คฮยองต้องมีคนสำคัญจริงๆ แน่นอน

Rrrrrrrrrrrrr

เสียงเรียกเข้าที่ดังขึ้นพร้อมกับชื่อของคนที่โทรมาโชว์อยู่บนหน้าจอทำให้แบมแบมต้องยู่ปากก่อนกดรับสาย

‘แบมแบม’

น้ำเสียงทุ้มต่ำจากปลายสายทำให้แบมแบมหัวใจกระตุกวูบ ไอ้ความรู้สึกคิดถึงนี่มันน่ากลัวจริงๆ ทั้งที่ที่ผ่านมาก็ได้ยินเสียงของมาร์คฮยองประจำแต่พอไม่ได้เจอกันสักพักแล้วมาได้ยินเสียงแบบนี้ทำให้รู้สึกแปลกกว่าเดิม

“มาร์คฮยองโทรมาได้ยังไง ถึงสนามบินแล้วเหรอ”

ถามทั้งๆ ที่รู้

‘ทำไมนายส่งข้อความมาแบบนั้นล่ะ มีอะไรรึเปล่า’

“เปล่า ผมไม่ได้เป็นอะไร ว่าแต่มาร์คฮยองเหอะ มีคนไปรับแล้วดิ”

ปากไม่รักดี รู้ทั้งรู้ว่ามาร์คฮยองไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวแท้ๆ แต่ก็ยังไปพาลใส่เขาอยู่ได้

‘ไม่มี ก็นายไม่ยอมมา’

คำตอบสั้นๆ แค่ไม่กี่คำกลับทำให้แบมแบมอารมณ์ดีขึ้นมาอย่างประหลาด

“แล้วตอนนี้มาร์คฮยองอยู่ไหนแล้ว จะกลับมาที่บ้านพักเลยรึเปล่า”

‘อยู่บนรถกำลังจะกลับไปหานาย’

รอยยิ้มที่จู่ๆ ก็ถูกจุดขึ้นมาบนใบหน้าหวาน โดยที่เจ้าตัวไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำว่าเผลอปล่อยรอยยิ้มออกมา

“หิวรึเปล่า งั้นเดี๋ยวผมไปทำอาหารรอมาร์คฮยองนะ รีบกลับมาเลยนะ”

แบมแบมได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆ จากปลายสายก่อนจะกดวาง ไม่รอช้าขาเรียวรีบลุกออกจากที่นอนมุ่งหน้าไปที่ห้องครัวทันที

“จะทำอาหารเหรอแบมแบม นายหิวแล้วเหรอ”

ยูคยอมที่กำลังนั่งอยู่ใกล้ๆ ห้องครัวถามขึ้นมาหลังจากที่เห็นเพื่อนตัวเล็กของเขารื้ออาหารสดมากมายออกมาจากตู้เย็น

“อื้อ จะทำไว้ให้มาร์คฮยองน่ะ”

คำตอบที่ดูเหมือนไม่มีอะไรของเจ้าตัวกลับทำให้อีกคนอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา นี่เพื่อนของเขามันจะรู้ไหมนะว่ามันกำลังทำหน้าตาดีใจแค่ไหนที่พูดถึงมาร์คฮยอง

ยูคยอมยืนมองท่าทางการทำอาหารของเพื่อนสนิทอยู่สักพักแล้วจึงตัดสินใจเดินไปที่ห้องนอน อีกไม่นานมาร์คฮยองคงมาถึงแล้วล่ะ ปล่อยให้สองคนนั้นอยู่คุยกันไปก่อนดีกว่า

แกร๊ก

เสียงประตูที่เปิดออกทำให้แบมแบมรีบวิ่งออกมาดู ทันทีที่เห็นใบหน้าของคนที่เขาไม่อยากยอมรับว่าคิดถึงมาปรากฏตรงหน้า ความดีใจที่พยายามซ่อนเอาไว้ก็ระเบิดออกมาทันที

“ไง”

คำทักทายสั้นๆ ตามสไตล์ที่เจ้าตัวพูดประจำ พร้อมกับรอยยิ้มที่เห็นเขี้ยวขาวที่แสนสะดุดตา เพียงแค่นี้ก็ทำเอาคนปากแข็งที่ไม่อยากยอมรับต้องหัวใจอ่อนยวบ

“คิดถึงฮยองไหม”

คิดถึง คิดถึงเหลือเกิน คิดถึงมาร์คฮยองที่สุดเลย

 ฟิคเฉพาะกิจแต่งสดๆ ร้อนๆ เนื่องจากดีใจที่เมนกลับมาจากป่า หากผิดพลาดประการใดต้องขออภัย ^^