นางมารร้ายงั้นหรอ (Markbam)

ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 2 ฟื้น

ตอนที่ 2 ฟื้น

“ อื้อ ” เสียงครางในลำคอของแบมแบม พร้อมกับเปลือกตาขาวนวลที่ค่อยๆเบิกตาขึ้น ตากลมโตมองไปรอบๆแต่ร่างกายยังคงหนักอึ้งไม่สามารถขยับตัวได้ แบมแบมรู้สึมึนงงเป็นอันดับแรก ในใจก็คิดว่า เขาอยู่ไหนกัน ที่แน่ๆไม่ใช่บ้านเขาแน่นอน ฝ้าเพดานก็ไม่ใช่บ้านเขา แต่เดี๋ยวนะ เขาพึ่งโดนรถพุ่งชนนิ…  หรือเขาอยู่สวรรค์ เอ๊ะหรือ นรก แต่ก็ไม่ร้อนนิ แบมแบมตบตีกับความคิดของตัวเองอยู่ซักพักนึง ก็พยายามพยุงร่างกายอันหนักอึ้งของตัวเองที่จะลุกนั่ง อย่างทุลักทุเลสุดท้ายก็ลุกขึ้นนั่งได้พิงหลังไว้ตรงหัวที่นอน 

‘ โอ้ย ปวดไหล่ชิบ ’ แบมแบมสถบคำด่าในใจ พอมองไปรอบๆก็ต้องตกใจอีกครั้ง 

‘ ท ที่ไหนวะเนี่ย!! ’ สถบในใจอย่างตกใจในบ้านมีแต่ของโบรณ แจกันลายมังกร ไหนจะที่นอนที่เขานอนมันไม่นิ่มเหมือนเตียงบ้านเขาเลย เหมือนเตียงไม้มีฟูกผ้าบางๆมาปูทบกันหลายๆชั้นให้นิ่มกับหมอนที่โครตเเข็ง ถ้ามีโจรเข้ามาเอาหมอนทุบมีสลบได้เลยนะนั้น ฮ่าๆ แต่ทำไมเหมือนไม่มีคนเลยละ 

พอแบมแบมนึกได้อย่างนั้นก็ค่อยๆพยุงตัวเองไปที่ประตูไม้สูงบานใหญ่ตรงขอบสลักด้วยลายอะไรก็ไม่่รู้แต่คล้ายพวกอักษรโบราณที่เขาเคยเห็นผ่านๆจากคุณยาย ค่อยๆผลักประตูออก  

“ พี่รอง!!!! ” ซูเลี่ยงที่กำลังเดินมาห้องปันปันเพื่อมาตรวจชีพจรตามที่พ่อหมอบอกก็ต้องเบิกตากว้างทันที่ที่เห็นร่างของพี่รองของตนยืนประจันหน้า แต่ดูเหมือนคนที่ตกใจกว่าจะเป็นแบมแบม

‘ ชิบ! ใครวะ ลูกเจ้าของบ้านหรอ ทำไมแต่งชุดแบบนี้ มีถ่ายหนังหรอวะ ’ แบมแบมคิดในใจอย่างสงสัยก่อนจะเอ่ยถามอีกคนที่ดูเหมือนจะร้องไห้ออกมา

 “ คุณ- แค่กๆ! ” ทันทีที่อ้าปากจะถามความเจ็บและฟืดก็หลั่งมาจุกที่คอ เหมือนอาการที่คนนอนนานๆทำให้เกิดอาการขาดน้ำ แบมแบมจับที่คอแล้วไอเหมือนคนจะขาดใจ สีหน้าเริ่มบูดเบี้ยว ขึ้นสีแดงระเรื่อจากที่ไอ 

“ ฮึก พี่รองค่อยๆนั่งนะเจ้าคะ ” ซูเลี่ยงพยุงร่างพี่ชายเข้ามาน่งบนตั่งแล้วลุกไปเอาน้ำรินใส่จอกเล็กยื่นให้พี่ชายดื่มพร้อมพยุงมือถือจอกไม่ให้ร่วง อีกมือก็พรางยกนิ้วเรียวมาปาดน้ำตาที่ไหลออก 

แบมแบมรับจอกน้ำก่อนจะค่อยๆดื่มจนหมด ยื่นให้อีกฝ่ายเก็บ เขานั่งมองหน้าเด็กสาววัยกำลังน่ารักที่ตอนนี้จ้องเขาพร้อมกับดึงเขาเข้าไปกอด แบมแบมสดุ้งเล็กน้อยแต่ก็ยอมให้เด็กสาวกอด พรางยกมือตนขึ้นมาลูบหลังอย่างลืมตัว 

“ ฮืออ ท่านพี่ฟื้นแล้ว ข้าดีใจเหลือเกินเจ้าค่ะ ” ถึงเขาจะไม่ค่อยเข้าใจที่เด็กสาวพูดแต่ก็ยังคงนั่งปลอบ 

“ ชาตินี้ซูเลี่ยงคิดว่าจะไม่ได้เล่นกับพี่รองอีกแล้ว ฮึก ” ซูเลี่ยงร่ำไห้อย่างไม่นึกอายบนไหล่เล็กของพี่ชาย 

‘ แต่เดี๋ยวก่อนครับ พี่รองคือหยัง เขางงตั้งแต่เจ้าค่ะแล้วนะ ไหนจะซูลงซูเลี่ยงอีก ตกลงเขาอยู่ส่วนไหนของโลก!!! ’

แบมแบมกรีดร้องในใจคิ้วเรียวสวยได้ทรงก็ขมวดเข้าหากันโดยอันตโนมัติ ก่อนจะเอ่ยถามซูเลี่ยงไป

“ ท ที่นี่ที่่ไหนหรอครับ ” แบมแบมผละกอดออกก่อนจะเอ่ยถาม

“ จวนพี่รองปันปันไงเจ้าคะ จำไม่ได้หรือ ” ซูเลี่ยงพูดตอบอย่างสงสัย ทำไมพี่รองถึงจำไม่ได้ 

‘ ปันปันไหนอี๊กกกกก แบมแบมโว้ย โนปันปันจ้ะซ๋าว ’ สถบในใจ

“ ไม่ๆ ค คือ หมายถึงที่นี่คือที่ไหน พวกแบบจังหวัด ประเทศ ทวีป หรือเมืองอะไรประมาณนี้น่ะ ” แบมแบมถามซูเลี่ยงอย่างตะกุกตะกัก ก่อนจะส่งยิ้มบางๆให้ซูเลี่ยงที่ทำใบหน้ามึนงงกับคำพูดแปลกๆของแบมแบม

“ น้องไม่เข้าใจแต่ถ้าพี่รองหมายถึงเมือง เมืองนี้อยู่ในการปกครองของราชาต้วนเจ้าค่ะ ” ซูเลี่ยงเอ่ยตอบก่อนแบมแบมจะถามกลับซูเลี่ยงก็บอกกับเขาว่า 

‘ น้องขอไปบอกพี่เจียเอ๋อก่อนนะเจ้าคะ อย่าลุกเดินไปไหนเด็ดขาดนะเจ้าคะ ’ก่อนแบมแบมจะตอบร่างเล็กก็ลุกพรวดออกไปทั้งที 

“ อะไรวะเนี่ย กูว่าไม่ใช่ละ อาณาจักรต้วนหรอ คุ้นๆ เหมือน.. เหมือนนิทานที่คุณยายอ่านให้ฟังเลย!! ” แบมแบมพูดออกมาอย่างตกใจ ไม่อยากจะเชื่อ ชื่อของเด็กสาวเมื่อกี้เหมือนในนิทานเลย ไหนจะเจียเอ๋อ แต่เดี๋ยวนะ… ปันปัน… หวังปันปัน !!!!

‘ เชี่ย!!! กูหลุดเข้ามาในนิทานของคุณยายหรอ!! แถมเป็นหวังปันปันอีก ถึงจะชอบตัวร้ายแต่ใช่ว่าอยากจะเป็นซักหน่อย !! ’ แบมแบมสถบในใจอย่างอึ้งๆ อ้าปากกว้างค้าง ตากลมที่โตอยู่แล้วยิ่งเบิกกว้างโตกว่าเดิม 

‘ ฮืออ คุณย๊ายย หลานรักคุณยายหลุดเข้ามาในนิทานของคุณยายที่หลานคนนี้โครตไม่ชอบเนื้อเรื่องนี้เลย อยากกลับบ้านแล้ววววว ไม่ก็เกิดใหม่ไปที่อื่นได้ไหมที่ไม่ใช่อาณาจักรต้วนน่ะ!!! ’ แบมแบมขยี้หัวตัวเองอย่างเครียดจนผมยุ่งเหยิงไปหมด

“ ร่างกายเจ้าเริ่มกลับมาเป็นปกติแล้ว เหลือแต่อวัยวะต่างๆก็เริ่มทำงานดีขึ้น แต่อย่าไว้วางใจนัก คอยดูอาการไปก่อน เข้าใจหรือไม่คุณชายรองหวัง ” พ่อหมอเอ่ยอธิบายบอกกับแบมแบม แต่เจ้าตัวกลับเหม่อลอยมองไปที่หน้าต่าง แต่ก็ยังพยักหน้าตอบไป 

“ ถ้าไม่มีอะไรแล้วข้าคงต้องขอตัวกลับขอรับ ” พ่อหมอบอกทั้งสามพี่น้องตระกูลหวังก็เอ่ยขอบคุณพร้อมกับยิ้มให้ยกเว้นแบมแบมที่ตอนนี้ทำหน้าบึ้งตึง ขมวดคิ้ว แล้วยกขานั่งขัดสมาธิ พ่อหมอก็เดินออกไป

“ ว่ายังไงปันปัน เป็นอย่างไรบ้าง ” เจียเอ๋อยกมือลูบหัวน้องชายแต่แบมแบมก็ยังเหม่อลอยไม่มองหน้าคนที่พึ่งมาใหม่อย่างเจียเอ๋อเลยซักนิด 

“ หวังปันปัน ” เจียเอ๋อพ่นเสียงที่อ่อนโยนที่สุดใส่ปันปันพรางจับหน้าแบมแบมหันมาทางตน

แบมแบมที่ยังไม่ยอมมองแต่ต้องชงักเมื่อน้ำเสียงเมื่อกี้คุ้นๆเหมือนแจ็คสันเลยก่อนจะคิดอะไรมากกว่านี้ แบมแบมหันมามองเจียเอ๋อ ตากลมเบิกตากว้าง ก่อนจะกระโดดกอดคอเจียเอ๋อจนตัวลอย เจียเอ๋อตกใจแต่ก็คว้าเอวไว้กันตก

“ เฮีย!!!  ” แบมแบมเอ่ยเรียกเสียงดังพร้อมกับรอยยิ้มกว้างที่ผุดบนใบหน้าหวาน

“ ข้าเจียเอ๋อ พี่ใหญ่ของเจ้ากับซูเลี่ยงไงปันปัน ” เจียเอ๋อเอ่ยบอกเพราะซูเลี่ยงบอกว่าปันปันดูเหมือนจะจำอะไรไม่ได้ ตอนแรกเจียเอ๋อก็ตกใจแต่คิดว่าคงเกิดจากที่ปันปันนอนนานเกินไปจนทำให้ความจำลืมเลือนไปบ้างแต่ถ้านานๆคงจะกลับมาปกติได้

‘ จะเป็นใครก็ชั่ง ตอนนี้เขาต้องการครอบครัวมากที่สุด เจียเอ๋อหน้าเหมือนเฮียเลย เขารู้สึกปลอดภัยที่ได้มีเฮีย(อีกคน)  มาอยู่ด้วย ’ แบมแบมยังคงกอดคอไม่ปล่อยซบลงบนไหล่กว้างของเจียเอ๋อ 

เจียเอ๋ออมยิ้มอย่างเอ็นดูที่อยู่ๆปันปันที่ไม่เคยคิดจะออดอ้อนเขากับมากอดเขาแบบนี้หัวใจคนเป็นพี่ชายก็พองโตจนกลัวว่ามันจะระเบิดออกมา พรางเรียกน้องสาวอีกคนมากอด ซูเลี่ยงยิ้มกว้างจนเห็นฟัน เจียเอ๋อที่ตอนนี้มีความสุขที่สุดที่ได้น้องชายกลับมา และ แบมแบมที่กำลังร่ำไห้จนไหล่เล็กๆสั่น อย่างกั้นไม่อยู่

‘ ตอนนี้เหมือนมีเฮียแจ็คอยู่ข้างๆเลยดีใจจัง เขาจะพยายามเข้าใจและอยู่ให้ได้เผื่อจะได้กลับบ้าน ’

Enjoy :3

รอแก้คำผิด

_______________________