ยิ่งเกลียดเธอ ยิ่งรักเธอ

“หวัง ปันปัน ตื่นได้แล้ว!!” แจ็คสันตะโกนบอกน้องชายจอมขี้เซา ที่ต้องคอยให้เขาปลุกทุกเช้า ตั้งแต่เด็กจนโต ตอนนี้พ่อแม่ท่านก็เสียไปแล้วเขาจึงเป็นเสาหลักของบ้าน ทั้งดูแลน้องชาย ทั้งดูแลธุรกิจที่บ้าน

“ขออีก 5 นาที” แบมแบมจอมขี้เซา ดึงผ้าห่มมาปิดหน้า เพื่อหลีกหนีสิ่งรบกวน

“นี่ๆ หยุดเลย ถ้าน้องนอนต่ออีก วันนี้ก็อดซื้อกระเป๋าคอลเลคชั่นใหม่” แจ็คสันรู้ดีว่าทำยังไงน้องชายของตนจะตื่น และก็เป็นอย่างที่คิด

”กระเป๋าคอลเลคชั่นใหม่” ร่างบางรีบเด้งตัวตื่นขึ้นจากที่นอนทันที ที่ได้ยินว่าวันนี้กระเป๋าคอลเลคชั่นใหม่ออก

“ไง ไอ้แสบ ตื่นได้แล้วหรอ” แจ็คสันยืนกอดอกส่ายหัวให้กับน้องชายตัวแสบ

“ครับ น้องตื่นแล้ว แต่ที่น้องตื่นก็เพราะกลัวไปเรียนสายนะ ไม่ใช่เพราะกระเป๋าเลยสักนิด”

“หึ งั้นแสดงว่าไม่เอากระเป๋า?” แจ็คสันหรี่ตามองน้องชาย ที่กำลังร้อนร้นเป็นเจ้าเข้า

“โหหหห พี่แจ็คดด น้องก็ต้องเอาสิครับ” ร่างบางทำหน้าอ้อนพี่ชาย (เกือบไม่ได้กระเป๋าแล้วมั้ยไอ้แบม)

“อ่าๆ เดี๋ยวพี่จะเพิ่มเงินในบัตรให้ แต่ตอนนี้รีบไปอาบน้ำได้แล้ว”

“เย้ๆๆ ขอบคุณครับ คุณหวัง เจียเอ่อร์ จุ๊บ ” ร่างบางลุกจากที่นอนไปจุ๊บแก้มพี่ชายสุดที่รักแล้วเดินเข้าไปยังห้องน้ำ

“นี่อาจเป็นสิ่งสุดท้ายที่พี่น้องได้” แจ็คสันหุบยิ้มทันทีหลังจากน้องชายเข้าไปในห้องน้ำ แล้วเดินออกไป

หลังจากที่ทานข้าวเสร็จแจ็คสันก็แวะมาส่งน้องชายที่มหาลัยเหมือนทุกวัน ระหว่างทางเขาหน้าเศร้าโดนน้องจับได้หลายครั้งแต่ตนก็ปฏิเสธไป ว่าไม่เป็นอะไร

“ตั้งใจเรียนล่ะ” แจ็คสันขยี้ผมน้องชายด้วยความเอ็นดู

“น้องรู้หน่า ว่าแต่พี่ไม่มีอะไรจะบอกน้องแน่นะ” ร่างบางยังคงถามย้ำพี่ชาย เพราะหว่างทางเหมือนพี่ชายมีอะไรในใจ

“พี่จัดการได้หน่า อย่าห่วงเลย” แจ็คสันพูด

“แน่นะ?” ร่างบางถามอีกครั้ง

“แน่สิ อ้อ!พี่เพิ่มวงเงินแล้วนะ” แจ็คสันเอาเรื่องกระเป๋าคอลเลคชั่นใหม่มาเปลี่ยนเรื่อง

“ว้าว ขอบคุณครับพี่ชาย จุ๊บ” ร่างบางจุ๊บพี่ชายต่อหน้าผู้คนอย่างไม่เขินอาย เพราะเขาทำแบบนี้ออกจะบ่อย

“ไอ้แบมมม!! มึงอ้อนพี่มึงเสร็จยัง อาจารย์แม่จะกินหัวมึงแล้ว” ยองแจเสียงแปดหลอดเรียกเพื่อรักที่ยังล่ำลาพี่ชายยังไม่เสร็จ

“อีแจ” แบมแบมแวดใส่เพื่อน

“อ้าวน้องยองแจ อยากจุ๊บแก้มเฮียก็ไม่บอก มาๆแก้มพี่พร้อมให้เราหอมแล้ว” แจ็คสันทำท่ายื่นแก้มออกไปหายองแจ

“วี๋ยยย ออกไปเลย แบมป่ะไปกันเถอะ” ยองแจผลักพี่ชายเพื่อนแล้วรีบดึงแขนเพื่อนขึ้นตึกเรียน

“น้องไปก่อนนะ” ร่างบายโบกมือให้พี่ชาย ก่อนจะโดนลากขึ้นตึก

“หึๆ” แจ็คสันมองทั้งสองจนลับตา แล้วก็ขับรถออกไปยังร้านอาหาร

บริษัทที่กำลังวุ่นวายจัดเตรียมเอกสารให้พร้อม เพราะทุกคนรู้ถึงดีกรีของประธานบรืษัทดีว่าโหดและเจ้าระเบียบแค่ไหน หากผิดไปแม้แต่ตัวเดียวมีหวังได้ โดนไล่ออกแน่ แต่ที่ทุกคนยังอยากทำงานที่นี่ก็เพราะว่าเงินเดือนทีสูงและสวัสดิการที่ดี ทำให้ทุกคนอยากทำงานที่นี่ ไ่อยากลาออก

“คุณมินอาเอกสารพร้อมแล้วใช่มั้ย” เลขาหนุ่มเดินมาตรวจความเรียบร้อย

“เหลืออีกนิดหน่อยค่ะ คุณจินยอง” มินอาหน้าซีดลงทันทีที่เลขาจินยอง หันมามองตนด้วยสายตาที่ไม่ต้องมีคำด่าก็เจ็บถึงทรวง

“คุณมินอา ถ้าเอกสารไม่พร้อมในอีก 10 นาที คุณไปรับเงินเดือนล่วงหน้า 3 เดือนได้เลย” จินยองหยุดเดินและหันไปมองหญิงสาวด้วยหางตาก่อนจะเดินจากไป

“ค่ะ คุณจินยอง” หญิงสาวเดินคอตกรีบไปเตรียมเอกสารทันที

ใครๆ ก็รู้ความเด็กขาดของเลขาจินยองดีว่าโหดไม่แพ้ท่านประธาน เมื่อปีที่แล้วมีฝ่ายออกแบบทำงานไม่เป็นที่พอใจ คุณเลขก็ไล่ออกทันทีทั้งที่เพิ่งเริ่มทำงานได้เพียง 1 อาทิตย์ นี่ถ้าเจอประธานหน้าหล่อได้โดนยิงกว่านี้แน่

บรรยากาศในห้องประชุมที่อุณหภูมิก็ปกติแต่ทำไม พนักงานถึงรู้สึกว่าวันนี้มันร้อนเป็นพิเศษกันนะ ทั้งที่อากาศข้างนอกก็มีหิมะตก

“ท่านประธานมาแล้ว” ทุกคนต่างยืนขึ้นทำความเคารพ

“งานที่ผมสั่งพร้อมแล้วใช่มั้ย” เสียงเรียบเฉยจากประธานผีดิบสุกหล่อ แต่พร้อมฆ่าคนทั้งห้องประชุมได้เลย

“ครับ/ค่ะ คุณมาร์ค” ทุกคนตอบเป็นเสียงเดียวกัน

“ดี งั้นเชิญฝ่ายออกแบบก่อนเลย” มาร์คนั่งลงแล้วเรียกฝ่ายที่มีปัญหามากที่สุดออกมาก่อน

ฝ่ายออกแบบที่ต้องออกมาโดนเชือดเป็นกลุ่มแรกก็ถึงกับขาสั่นกันเลยที่เดียว ระหว่างที่ฝ่ายออกแบบนำเสนองานไป มาร์คก็นั่งนิ่งไม่แสดงอารมณ์ใดๆ ไม่มีใครคาดเดาได้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ งานที่นำเสนอไปออกมาดีหรือไม่

ปึกกกก

“ผมเสียเงินจ้างพวกคุณตั้งแพง แต่พวกคุณกลับทำงานให้ผมได้แค่นี้หรอ!!” ประธานหนุ่มรู้สึกผิดหวังกับการทำงานของพนักงานมาก ไม่ใช่ว่าเขาตั้งความหวังไว้สูง แต่งานมันควรจะดีกว่านี้

“ขะ ขอโทษครับคุณมาร์ค” นัมจู หัวหน้าฝ่ายออกแบบเป็นนกล่าวขอโทษ

“คุณนัมจู คุณทำให้ผมผิดหวังนะ” ประะธานผีดิบว่าและไล่สายตามองแต่ละคนที่ตอนนี้ก้มหน้าลง ไม่กล้าสบตาเลย

“มาร์ค จินว่าให้โอกาศคุณนัมจู อีกครั้งเถอะ ยังไงเขาก็อยู่กับเรามานาน” จินยองหันไปกระซิบเพื่อน

“เฮ้อ” มาร์คถอนหายใจเสียงดังทำเอาทุกคนแทบหยุดหายใจไปตามๆกัน

“ผมจะให้โอกาศพวกคุณอีกครั้ง หวังว่าครั้งหน้าพวกคุณจะไม่ทำให้ผมผิดหวังอีก” พูดจบก็เดินจากไป โดยไม่มีคำล่ำลา

“วันนี้พอแค่นี้ก่อน ทุกคนแยกกันไปทำงานได้” จินยองเป็นคนจบการประชุมแทนเพื่อน

จินยองเข้ามาพบท่านประธาน ก็ต้องกรอกตามองบนให้กับเพื่อนที่นั่งชิวมองวิวริมแม่น้ำ ปล่อยให้ตนต้องคุมแทน

“นั่งชิวเลยนะท่านประธาน” จินยองว่า

“มีอะไรจินยอง” มาร์คว่าอย่างไม่ใส่ใจ

“จินแค่จะมาชวนไปทานข้าว บีก็ไปนะ”

“ไอ้บีกลับมาจากเมกาแล้วเหรอ ” มาร์คถาม

“ไง เพื่อนวันนี้ฆ่าคนตายไปแล้วกี่คน” เจบีที่เข้ามาได้จังหวะพอดี ดูจากสีหน้าแล้วคงมีคนทำงานพลาดอีกแน่ๆ

“วันนี้อะยัง แต่วันหน้าไม่แน่” จินยองตอบแทน หมั่นไส้เพื่อนตัวดีนัก

“สรุปมึงจะไปกินข้าวกับพวกกูมั้ย” เจบีถามเพื่อน

“ไม่ กูไม่ว่าง พอดีมีเรื่องที่ต้องจัดการ หึ ” มาร์คยิ้มร้ายออกมาชนิดที่ทั้งจินยองและเจบีไม่คิดว่าจะเป็นเรื่องดี