ก่อนวันวิบัติโลก

   ณ โรงเรียนแห่งนึงในใจกลางเมืองกรุงเทพมหานคร

‘’ มิว.. มิวว เด็กหญิงมิว!!! ‘’ 

‘’ คะ…คคะ ค่ะ.!! ‘’ 

ในห้องเรียนแห่งนึง หญิงสาวที่กำลังนอนหลับเคลิ้มกำลังได้ที่กลับต้องโดนครูประจำชั้นที่กำลังสอนปลุกให้ตื่น

‘’ ครูบอกกี่รอบแล้วว่าอย่าเล่นเกมจนดึก ต้องให้ครูพูดอีกกี่รอบค่ะ ! ‘’ 

‘’ ขอโทษค่ะ ๆ ‘’ 

เพื่อนในห้องต่างพากันแอบขำเล็กน้อย เด็กผู้หญิงในห้องบางคนก็ซุ๊บซิ๊บนินทาเด็กหญิงมิวกัน 

‘’  จริงๆเลย ถ้าเป็นครูคนอื่นเธอคงโดนดุหนักกว่านี้แล้วนะ เกรดเทอมนี้เธอก็อยู่ในเกณฑ์ที่แย่สุดในหมู่นักเรียนหญิง. เห้ออ.. ทำไมเธอไม่หัดทำตัวดีๆให้เหมือนผู้หญิงคนอื่นเขาบ้าง  ‘’ 

สิ้นเสียงครูบ่น ก็มีเสียงหญิงสาวในห้องตะโกนขึ้นมา  

‘’  มิวมันเป็นทอมค่ะครู วันนี้หนูแอบเห็นมันไปเล่นเตะบอลกับผู้ชายด้วย กล้ามขามันใหญ่กว่าผู้ชายอีกค่ะครู ‘’

ทันใดนั้น เสียงหัวเราะของเหล่าบรรดาเพื่อนๆรวมชั้นก็ดังไปทั่วห้อง

‘’ พอๆ นักเรียน นอกเรื่องกันมามากพอแล้ว ครูจะสอนต่อแล้วนะ ‘’ 

ทันใดนั้นก็มีเสียงเด็กในห้องร้องขึ้นมา

‘’ โอ๊ยยยย ‘’ 

มิววิ่งเข้าไปกระโดดถีบตัวของเพื่อนร่วมชั้นที่นั่งอยู่ข้างๆ ' เราคงไม่จำเป็นต้องบอกว่าใคร ' ตัวของเพื่อนล้มลงไปนอนกองกับพื้น มิวรีบวิ่งลงไปต่อย…หมัดซ้ายและขวา..ซ้ำไปซ้ำมา ..จริงๆเธอไม่ใช่เด็กที่จะควบคุมอารมณ์ได้ไม่ดี แต่ในวันนี้เธอก็คงจะทนมานานเหลืออดเหมือนกัน 

‘’ มิวหยุด !!! ‘’ 

คุณครูที่เห็นเหตุการณ์รีบวิ่งเข้าไปห้ามในทันที 

‘’ ออกไป!!… เจอครูที่ห้องปกครอง!? เดี๋ยวนี้!! ‘’ 

มิวโดน คุณครูตะคอกเสียงใส่… 

‘’ แบงค์ มาช่วยพยุงเพื่อนไปห้องพยาบาลหน่อย ‘’ 

ครูสาว ได้ใช้ให้หนุ่มที่ตัวใหญ่สุดในห้องพยุงตัวแพรที่โดนมิวทำร้าย ไปที่ห้องพยาบาล 

มิวรีบเก็บอารมณ์ เธอถอนหายใจเข้าออกช้าๆ ดูเหมือนว่าเธอจะน้ำตาซึมเล็กน้อย เธอเดินไปที่โต๊ะของตัวเอง หยิบกระเป๋า และเดินออกจากห้อง ‘ เพื่อนในห้องต่างพากันสนใจแพรที่นอนเจ็บอยู่ จนลืมสนใจมิวที่ไม่ได้อยู่ในห้องเสียแล้ว ’ หลังจากที่มิวเดินออกมาจากห้องแล้ว ทว่าปลายทางที่เธอเดินไป ไม่ใช่ห้องปกครอง… เธอเดินไปที่ดาดฟ้าเพื่อที่จะไปรับอากาศในที่ประจำ 

เธอเอาแขนค้ำที่พิง มองวิวลงมาจากดาดฟ้า และถอนหายใจเบาๆ 

‘’ เฮ้ออ.. 

' เธอยืนเหม่อมองวิวอยู่ซักพักใหญ่ '

ตอนนี้ก็เป็นเวลาบ่ายสามกว่าๆแล้ว ใกล้ที่โรงเรียนจะเลิกเต็มที

' หญิงสาวทำได้แต่เหม่อมองวิว จากดาดฟ้า ในหัวก็พรางคิดเรื่องค่าเช่าห้องที่เธอยังค้างอยู่ ไหนจะปัญหาชีวิต ต่างๆนาๆที่เธอต้องรับผิดชอบ เนื่องด้วยเธอมีพี่ชายที่สุดแสนจะเพอร์เฟ็ค ไม่ว่าจะทำอะไรก็ดีไปหมด ไม่ว่าจะด้านการเรียนและกีฬา ก็ต่างกันกับเธอราวฟ้ากับเหว ซึ่งนั่นก็ทำให้เธออดไม่ได้ที่จะเอาพี่มาเปรียบเทียบกับตัวเองอยู่บ่อยครั้ง 

‘’ มาม่าที่หอยังเหลือไหมนะ กลับไปกินเลยดีไหม ‘’ 

ในขณะที่ในหัวของเธอกำลังเหม่อคิดถึงเรื่องนู้นนี้.. สายตาเธอก็ได้เหลือบไปเห็นนักเรียนกลุ่มนึงที่กำลังวิ่งไล่จับกันอยู่ 

‘’ เล่นกันแรงจังเลยนะ ‘’ 

เธอได้สบถ ออกมาเบาๆ 

‘’ เดี๋ยวสิ เดี๋ยว!! เลือดออกแล้ว .. หกล้มแล้วเห็นไหม ว่าแล้วนั่นไง! ไม่ระวังกันเลย เดี๋ยวก็เจ็บหนักกันหรอก'' 

‘’ . . . เห้ยๆ มันเริ่มจะไม่ใช่ล่ะ นั่นมัน  เหี้* อะไรวะ.ะ 

 ภาพที่เธอเห็นอยู่ตรงหน้าคือภาพที่มองจากมุมสูงสุดของอาคารเรียน ซึ่งน่าจะเป็นมุมมองที่เธอน่าจะเห็นได้คนเดียวในตอนนี้ … เด็กนักเรียนในโรงเรียน กำลังวิ่งไล่กันในสนามบอล มองเผลินๆ มันก็อาจจะเป็นแค่การ หยอกล้อกันธรรมดา แต่เมื่อลองมองดีๆแล้ว.. 

‘’ น…นักเรีย..ไม่สิ เจ้าตัวนั่น! มันกำลังกินนักเรียนอีกคนอยู่!!! ‘’ 

‘’ ใจเย็น ใจเย็น ใจเย็น ! นี่เรามองจากมุมสูงเลยมองไม่ค่อยชัด เราอาจจะมองผิดไปก็ได้ หรือไม่ก็นั่นมันอาจจะเป็นการแสดงถ่ายหนังโปรเจ็คจบอะไรซักอย่าง 

เหงื่อเธอเริ่มหยุดไหล มิวใจเย็นลงและค่อยๆลองกวาดตามองหากล้องที่ใช้ถ่ายหนังกันอยู่

‘’ ม….ไม่มี !!?

เธอรีบหันหน้าและวิ่งถอยหลัง กลับไปที่ตรงบรรไดทางลงในทันที 

‘ ทันใดนั้น .. ’ 

‘ กลับมีร่างของผู้หญิงคนนึง ดักรอเธอที่ทางลงบันไดอยู่ ’ 

‘’ แพร!? แพรหรอ หน้าเธอไปโดนอะไรมาทำไมถึงเละน่ากลัวแบบนั้น ‘’ 

มิวตะโกนถามด้วยความเป็นห่วง 

‘ ตัวของเธอกับแพร ห่างกันไม่ถึง 20 เมตรซ่ะด้วยซ้ำ ’ 

‘’ เราทำเธอแรงขนาดนั้นเลยหรอ เราขอโทษนะ แพร ก็เธอมาว่าเราก่อนเองนะ ‘’ 

ไม่มีการตอบสนองรับใดๆจากแพร

‘ มิวรู้อยู่ภายในใจว่ากำลังจะเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นแน่ๆ ’

ทันใดนั้น..แพรก็ได้วิ่งตรงมาที่่มิว 

เสียงของแพรในตอนที่ราวกับสัตว์ป่าที่กระหายเลือดมาเป็นปีๆอย่างไงอย่างงั้น 

‘ มันน่ากลัว.. ’ 

มิวหลบได้..!? แต่ขาเธอดันสดุดล้มลงกับพื้น ‘ เวรแท้ๆ! ’

 ‘’ เหี้*ไรวะ ‘’

ร่างของแพร ได้กลับมาวิ่งเข้าใส่มิวที่เธอลงกับพื้นอยู่ ' มิวจับดันมือของแพรใว้ได้ทัน ก่อนที่เธอจะโดนข่วน

‘ น้ำตาของมิวกำลังไหลสั่นด้วยความ กลัว ตกใจ สับสน !? ’

หญิงสาวได้รวบรวมแรงฮึบเฮือกสุดท้าย ถีบเข้าไปที่ร่างของตัวนั้นจนตัวของมันกระเด็นไปติดกับรั้วดาดฟ้า

หญิงสาวไม่มัวรอ ที่จะวิ่งพุ่งเข้าใส่ ร่างของเจ้าตัวประหลาดจนมันกระเด็นตกลงจากดาดฟ้า 

‘’ เห้อออออออ ……… ‘’ 

‘’ จบแล้วใช่มั้ย !? ‘’ 

มิวเดินเข้าไปใกล้ๆรั้ว และค่อยๆก้มหน้าลงไปดูอย่างช้าๆ….

‘ ใบตาของเธอเบิกกว้าง น้ำตาของหญิงสาวค่อยๆไหลลงมาอาบแก้ม สีหน้าของเธอดูช็อกและตกใจกับสิ่งที่เห็นอยู่เบื้องล่างเป็นอย่างมาก ' 

' เธอทำหน้าเศร้าและเอ่ยปากพูดออกมาเบาๆ ’

‘’ โลกของเรา.. มันมาถึงจุดจบ…แล้วรึเปล่านะ?…..?!

---

---

---