คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Third Shot [ Complete ]
Third Shot
วันอาทิตย์ที่ 14 กุมภาพันธ์ 2010
เจสสิก้าได้โอกาสตอนที่ยูริพลิกตัวไปจากกอดเธอ ร่างบางจึงลุกไปที่ห้องน้องสาวโดยพลัน
ก๊อก ก๊อก ก๊อก ..
“คริส .. คริส ตื่นยัง?” พี่สาวจะเรียกดังมากก็ไม่ได้ แต่ถ้าเรียกเบากว่านี้ ก็กลัวว่าน้องสาวจะไม่ได้ยิน
คริสตัลสะลืมสะลือเดินมาเปิดประตูห้อง เพื่อสอบถามพี่ที่มาหายามเช้าเช่นนี้
“วันนี้วันหยุด จะตื่นทำไมแต่เช้า”
“พี่ว่าวันนี้พี่คงจะอยู่กับยูลทั้งวันเลย” เจสสิก้าพูดด้วยสีหน้ากังวล
“ก็ดีแล้วไง ได้อยู่ด้วยกันในวันวาเลนไทน์ อย่าพูดได้ป่ะ? คริสนอย!!”
“ดีมันก็ดีอยู่หรอก แต่พี่ยังไม่ได้ซื้อของเลย” เจสสิก้าพูดไปหันมองประตูห้องตัวเองไป เธอเกรงว่าใครที่อยู่ในห้องของเธอจะเปิดประตูออกมาตามหาเธอ
“แล้วไง? บอกคริสเพื่อ? คริสไม่เลือกให้หรอกนะ เลือกเอง เดี๋ยวไม่ถูกใจ ไม่อยากฟังคำบ่นไปยันปีหน้า”
“พี่สั่งของไว้ คริสไปรับให้หน่อย” เจสสิก้าทำหน้าขอร้องผสมกับน้ำเสียงอ้อนวอน
“โอเค .. นี่แหละ หน้าที่ที่สำคัญของน้อง” คริสตัลยิ้มบางๆ ให้พี่คลายกังวล
“คริสน่ารักที่สุดเลย” เจสสิก้ากอดเข้าหาน้องสาวด้วยความดีใจ
“โอเค .. แค่นี้ใช่มั้ย? คริสไปนอนต่อนะ .. ง่วง~” คริสตัลเคลียร์กับเจสสิก้าจบก็หันหลังเข้าสู่เตียงนอนทันที
“เดี๋ยวคริส .. เอาไปให้พี่ที่หอนะ”
“อืม เรื่องเยอะจริงๆ พี่สาวฉัน” คริสตัลบ่นส่งท้ายก่อนพุ่งสู่เตียงนุ่มต่อไป
.
.
สหรัฐอเมริกา ( ช่วงค่ำในคืนวันที่ 13 )
ทิฟฟานี่กลับมาจากเที่ยวสนุกเรียบร้อยก็อยู่กับครอบครัวตามประสาคนที่ไม่ได้กลับบ้านมาเป็นเวลาแสนนาน
ตลอดเวลาที่อยู่ต่างทวีป แต่ใจของสาวคนนี้ อยู่ที่เดิมไม่เคยย้ายไปไหน ถึงแม้ว่าการกระทำของเธอจะแตกต่างจากความคิดก็ตาม
ที่ผ่านมา เธอเคยแต่เข้าหาแทยอนมาตลอด จนร่างเล็กคงลืมไปแล้วว่า ทิฟฟานี่คนนี้ก็มีหัวใจ และมีหัวใจไว้รอคอยให้แทยอนหันมาสนใจเธอบ้าง อย่างเช่นวันวาน
ถึงแม้ว่าคำสั่ง มันจะต้องทำ แต่ก็ใช่ว่าจะสั่งเมินเฉยมากเท่านี้ ..
ถึงแม้ว่าคำสั่ง มันให้ไปยุ่งหรืออยู่กับใครคนอื่น แต่ก็ใช่ว่าจะลืมกันเท่านี้ ..
,,นี่ฉันจะต้องรอเธอไปอีกนานแค่ไหนกัน,,
คำพูดน้อยใจอยากจะเอ่ยออกมา แต่ก็รู้ว่าหากพูดออกไปแล้วจะทำให้อีกคนลำบากใจ เธอก็ขอเก็บคำพูดนั้นไว้ในใจซะดีกว่า
ช่วงเวลาที่คนในครอบครัวเริ่มแยกย้ายกันไป ทิฟฟานี่ก็ได้เวลาจัดข้าวของของเธอบ้าง ถึงแม้ว่าช่วงบ่ายของพรุ่งนี้ (14 ก.พ.) เธอจะต้องกลับแล้ว เพื่อให้กลับไปถึงเกาหลีในวันจันทร์(15 ก.พ.)
(*เวลาสหรัฐจะช้ากว่าเกาหลีราวๆ 15-18 ชั่วโมง*)
เมื่อร่างบางนั่งลงที่ด้านหลังของกระเป๋า เธอก็เพิ่งนึกได้ว่ามีกล่องใบเล็กเซอร์ไพส์เธออยู่
“ลืมไปเลยว่าจะกลับมาแกะกล่องนี้”
ทิฟฟานี่บรรจงแกะโบว์สีชมพูออก และค่อยๆ เปิดฝากล่อง และหวังว่าจะไม่มีใครแกล้งเธออย่างเช่นทุกที
และของภายใน .. มันเซอร์ไพส์มากกว่าที่เธอคิด
“แท..!~” ทิฟฟานี่รู้ทันทีว่าคนที่ให้คือแทยอน
สมุดเล่มเล็กๆ ที่ทำเองตั้งแต่ตัดกระดาษ เย็บเล่ม จนกระทั่งระบายสีและวาดทุกสิ่งลงที่สมุดเล่มนี้
หน้าปกเป็นรูปวาดจากรูปถ่ายที่เธอและแทยอนกอดคอกันอย่างมีความสุข
รอยยิ้มแบบนั้น หาไม่ได้จากคนทั้งคู่อีกแล้ว
ทิฟฟานี่ค่อยๆ เปิดไปทีละหน้า ทีละหน้า ..
เรื่องราวในสมุดเล่มนั้น มันสร้างรอยยิ้มและคราบน้ำตาให้กับผู้อ่านได้ในเวลาเดียว
รอยยิ้ม ได้มาจากการอ่านเรื่องราวในอดีตของเธอทั้งสอง ที่บรรจงเรียงร้อยไว้ ด้วยปลายดินสอและการลงสีอย่างลงตัว
รอยน้ำตา ได้มาจากการอ่านเรื่องราวในอดีตของเธอทั้งสอง ที่ปัจจุบันนี้ไม่มีช่วงเวลาดีๆ แบบนั้นอีกแล้ว..
ในที่สุด .. เสียงสะอื้นต้องเกิดขึ้นเมื่อเรื่องราวในสมุดมันจบลง ตรงก่อนที่พวกเธอจะเดบิวท์
“ถ้าเป็นไปได้ ฉันไม่อยากเดบิวท์เลย เพราะการก้าวเป็นโซนยอชิแด ทำให้ฉันห่างออกจากเธอ ทำให้เราต้องเป็นแบบนี้ .. ฉันไม่ต้องการให้เรื่องราวมันจบลงอย่างทุกวันนี้เลย”
กระดาษแผ่นต่อไป ถูกพลิกอย่างช้าๆ ..
ส่วนกลางของกระดาษแผ่นนั้น มีเพียงตัวอักษรธรรมดาๆ แต่แฝงไปด้วยความรู้สึกของคนเขียนจริงๆ
“ฉันขอเวลาเดิมๆ ของเรากลับมาได้มั้ย?”
“แทยอน .. เวลาของเรายังเหมือนเดิม เรายังเหมือนเดิม” ทิฟฟานี่ไม่อาจจะกลั้นน้ำตาได้อีกต่อไป เธอปล่อยให้ความรู้สึกเจ็บปวดได้ระบายออกมา
กระดาษแผ่นสุดท้าย ที่รออยู่ เธอกลัวว่า แผ่นต่อไปจะทำให้เธอร้องไห้หนักกว่าเดิม ..
หน้าสุดท้าย .. เต็มไปด้วยสีที่สดใส สร้างรอยยิ้มทั้งน้ำตาได้จริงๆ
รูปตุ๊กตาสุนัข ชูนิ้วก้อยขึ้นมา แล้วมีคำพูดรอยขึ้น
“ดีกันนะ ^^”
วาเลนไทน์ของทิฟฟานี่ มีแต่รอยยิ้ม และความสุข ถึงแม้จะมีน้ำตาบ้าง แต่มันก็เกิดจากความสุขทั้งสิ้น!
ร่างบางค่อยๆ เปิดมันอีกครั้งหนึ่ง ตั้งแต่หน้าแรก ..
เมื่อสายตาได้มองอย่างละเอียดอีกครั้ง เธอก็พบอะไรบางอย่างที่มุมล่างขวามือ .. และมันมีทุกหน้า!
“มีอะไรอีกล่ะ คิมแท”
ความคิดสร้างสรรค์ของแทยอน ถูกสรรค์สร้างขึ้น .. ตรงนี้!
ทิฟฟานี่บรรจงกรีดกระดาษทั้งหมดตั้งแต่หน้าแรกไปจนหน้าสุดท้าย ..
เมื่อเธออ่านจบ เธอต้องรีบลงไปหาผู้เป็นพ่อที่อยู่ชั้นล่างของบ้านทันที
“พ่อค่ะ .. จองตั๋วกลับเกาหลีให้ลูกหน่อย เอาเที่ยวที่เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้เลยนะคะ ลูกจะกลับโซลค่ะ!!”
รีบกลับมานะ ฉันจะรอที่ห้องของเรา
.
.
ยุนอาและซอฮยอนกลับมาถึงหอพักก่อนใคร
สิ่งแรกที่พวกเธอทำคือเอาของไปเก็บและตามหาคนที่อยู่หอเพียงคนเดียว .. แทยอน!
“พี่ยุน .. พี่แทไม่ได้อยู่ที่ห้อง” ซอฮยอนตะโกนถามยุนอาที่อยู่ในห้องครัว
“ไปดูห้องพี่ฟานี่ยัง?” ยุนอาตะโกนกลับออกมา
“เออ .. ใช่ ลืมไปเลย พี่แทคงไปนอนห้องพี่ฟานี่แน่ๆ”
ซอฮยอนเดินไปที่ห้องข้างๆ .. เมื่อเธอเปิดประตูเข้าไป ก็พบแทยอนนอนอยู่ในห้องจริงๆ
“พี่แท .. พี่แท สายแล้วนะคะ ตื่นได้แล้ว ทานอะไรหน่อยมั้ย?” ซอฮยอนเดินเข้าปลุก
“พี่แท .. ไม่สบายหรือเปล่าคะ ตัวอุ่นๆ” ซอฮยอนจับตัวพี่แล้วรู้สึกได้
“อ้าว จูฮยอน กลับมาแล้วหรอ?” แทยอนตื่นมาทักทาย
“พี่แท ไม่สบายหรือเปล่า ตัวอุ่นๆ ทานข้าวทานยาหน่อยนะ” ซอฮยอนเป็นห่วงเป็นใยซึ่งเป็นปกติของมักเน่ผู้นี้
“ไม่เป็นไร พี่โอเคดี”
ยุนอาเดินเข้ามาสมทบในห้องทิฟฟานี่ด้วยอีกคน
“พี่ยุน .. พี่แทป่วยแน่ๆ เลย” ซอฮยอนหันมาฟ้องคนมาใหม่
ยุนอามองไปที่แทยอน แล้วก็หันมาตอบซอฮยอน
“พี่แทไม่ได้ป่วยหรอก ..”
“แต่ตัวอุ่นๆ นะ”
“อย่าไปกวนพี่แทเลย ให้พี่เขานอนต่อเถอะ ..” ยุนอารู้ดีว่าการที่แทยอนตัวอุ่นนั้น เกิดจากการร้องไห้มาทั้งคืน เธอดูได้จากตาของลีดเดอร์ของเธอว่าบวมมาก
“ถ้าพี่แทหิวเมื่อไรก็ออกมานะ เดี๋ยวยุนหาข้าวต้มไว้ให้” ยุนอาบอกก่อนเดินออกจากห้องไปพร้อมซอฮยอน
.
.
ระหว่างทางที่ยูริและเจสสิก้ากลับหอ
“ยูลไม่คิดจะซื้ออะไรให้ฉันบ้างเลยหรอ? วาเลนไทน์ทั้งทีนะ” เจสสิก้าไม่เห็นยูริจะเดือดเนื้อร้อนใจเรื่องของขวัญอย่างที่เธอเป็น
“ก็ให้ไปแล้วไง ดอกไม้ .. เมื่อวานนี้” ยูริพูดขณะขับรถกลับ
“แค่นั้น??”
“อืมมม ก็แค่นั้น”
“เฮ้อออออ” เจสสิก้าถอนหายใจออกมาเบาๆ
“สิก้าอยากได้อะไรหรอ?”
“ช่างเถอะ” เจสสิก้าพูดอย่างงอนๆ ยูริเองก็ทราบว่าร่างบางข้างกายงอนเธออย่างแน่นอน
แต่จะให้ทำอย่างไรล่ะ? ก็คนมันไม่ได้เตรียมของให้นี่หน่า!
.
.
หอพักคาร่า!
“ไปไหนอ่ะ นิค” ฮาร่าถามเพื่อนซี้ที่กำลังแต่งตัวอยู่
“ไปหอจูฮยอน และจะเอาของขวัญวาเลนไทน์ไปให้พี่ๆ โซนยอด้วย” นิโคลตั้งใจเตรียมช็อคโกแลตที่ทำเองไว้ให้วงเกิร์ลกรุ๊ปแห่งชาติ ที่สนิทกับวงต่างค่ายอย่างพวกเธอ
“ไปหอโซนยอหรอ? ไปด้วยสิ จะไปหาพี่สิก้าด้วย แต่เดี๋ยวก่อนนะ ไปหาของก่อน” ฮาร่าคิดอะไรขึ้นมาได้พอดี เธอเตรียมของชิ้นนี้ให้พี่สาวคนสนิทอย่างเจสสิก้านานแล้ว แต่ไม่มีโอกาสให้สักที
วาเลนไทน์นี้ต้องมีของเซอร์ไพส์สักหน่อยแล้ว!
นิโคลและฮาร่าเตรียมออกจากบ้าน แต่ฮาร่าจำเป็นต้องแวะห้องลีดเดอร์ก่อน
“พี่กยูริจ๋า .. ยืมกล้องแฮนดี้แคมหน่อย” ฮาร่าขุดลูกอ้อนขึ้นมาใช้
“เอาไปทำไร?”
“เอาไปใส่เทปม้วนนี้ และก็ให้พี่สิก้าดู” ฮาร่าชูเทปที่เขียนแปะที่ตัวเทปว่า ‘ชองชุนบุนแพ’
“ไปหอโซนยอหรอ?” คนที่นอนที่เตียงลุกขึ้นทันที
“แฮม!!!!!” เสียงกยูริเรียกเจ้าของชื่อ จนซึงยอนต้องหน้าหงอยแล้วกลับไปนอนตามเดิม
“อยู่หัวเตียงแฮมอ่ะ เข้าไปเอาสิ” กยูริยอมให้ยืมโดยดี และบอกที่วางของกล้องให้เสร็จสรรพ
ฮาร่าเดินไปที่เตียงซึงยอนเพื่อหยิบของที่ตั้งใจ ก่อนที่คนตัวเล็กจะออกมา ก็ไม่ลืมที่จะกระซิบถามคนที่นอนอยู่
“ฝากอะไรถึงพี่ยูลมั้ย?”
“คิดถึงแล้วกัน” ซึงยอนพูดเบาๆ แต่ก็มีเสียงกระแอมดังมาจากคนที่นั่งหน้าโต๊ะเครื่องแป้ง ก่อนจะหันมามองดูสายตาพิฆาต!
“งั้นไปก่อนนะ แล้วจะรีบกลับ” ฮาร่าลาทุกคน และไปหอพักโซนยอชิแดพร้อมนิโคล
.
.
สมาชิกคนอื่นๆ กลับมายังหอพักเรียบร้อยแล้ว ทุกคนต้องมาดูสภาพของแทยอนก่อนเป็นคนแรก
“เป็นขนาดนี้เลยหรอ?” ซันนี่บ่นก่อนใคร
“ค่ะ ดีนะที่ตอนนี้ไข้ลดไปแล้ว” ซอฮยอนบอกกับทุกคน เพราะเธอเข้ามาดูลีดเดอร์ของเธอไม่ขาด
“คงร้องไห้หนักสินะ” ยูริดูก็รู้ว่าเพราะอะไร แทยอนถึงเป็นขั้นนี้
“ถ้าฟานี่กลับา ฉันจะคุยกับฟานี่เอง” เจสสิก้าอาสาพูดกับเพื่อนซี้ให้
“ไม่ต้องหรอก ขอร้องล่ะ ฉันขออยู่คนเดียว” แทยอนรู้สึกตัวนานแล้ว ตั้งแต่ที่ทุกคนทยอยเข้ามาในห้องที่เธอนอนอยู่
“อืม .. พวกเราออกเถอะ แทคงอยากพักผ่อน” ซูยองเอ่ยรับคำ
“แท ฉันมีเรื่องจะคุยด้วย” ซันนี่กลับขออยู่พูดคุยต่อ
“ซันนี่!” ซูยองเรียกห้าม แต่ดูจากหน้าของซันนี่แล้ว ร่างเล็กคงอยากคุยกับแทยอนมาก
“งั้นปล่อยให้เขาคุยกันไปแล้วกัน” ยูริพาคนอื่นๆ ออกจากห้อง ปล่อยให้คนตัวเล็ก 2 คนได้พูดคุยกัน
เมื่อทุกคนออกไป บทสนทนาก็เริ่มขึ้น ..
“เพราะฉันหรือเปล่า?” ซันนี่ถามเบาๆ อย่างรู้สึกผิด
“ไม่เกี่ยวหรอก” แทยอนลุกขึ้นมาพูดคุยด้วย
“แต่มันก็คงเกี่ยวกับฉันด้วย”
“ไม่เลย .. ระหว่างเรา มันไม่มีอะไรอยู่แล้วไม่ใช่หรอ? แล้วจะให้มันมาเป็นปัญหาระหว่างฉันกับฟานี่ทำไม?” แทยอนใช่ว่าจะไม่รู้ว่าคนตรงหน้าคิดอะไร แต่เธอพยายามพูดให้อีกคนรู้ว่าเธอไม่ได้คิดอะไรด้วย
“นั่นสินะ ก็เราสองคนเป็นแค่เพื่อนกัน จะให้เพื่อนไปเป็นปัญหากับคนที่เธอรักได้ไง” ซันนี่พูดตอกย้ำความรู้สึกตัวเองให้ยิ่งเจ็บปวดขึ้น
“อย่าคิดมากเลย มันเป็นปัญหาระหว่างฉันกับฟานี่ อย่าคิดมากเลยซัน” แทยอนพูดจบ ก็ส่งรอยยิ้มให้กับคนที่นั่งด้วย
ซันนี่ไม่อาจจะนั่งต่อไปได้อีก เพราะเธอตั้งใจมาปลอบใจ และอยู่เป็นเพื่อน แต่เพราะคำพูดบาดหูเช่นนั้น เธอคงไม่อาจจะทนฟังคำเหล่านั้นได้อีก
“แทพักผ่อนแล้วกันนะ ฉันไปก่อน” ซันนี่ก้าวออกจากห้องไป
เมื่อร่างเล็กเดินออกจากห้อง ก็มีใครบางคนยืนรออยู่
“คนอื่นๆ ล่ะ” ซันนี่ถามคนที่พบ
“เข้าห้องไปหมดแล้ว”
“แล้วทำไมไม่เข้าห้องไปล่ะ หรือว่ายูลอยู่กับสิก้า” ซันนี่คาดว่าห้องของซูยอง คงมีคู่รักจับจองอยู่แล้ว
“คงงั้น .. แต่ที่ฉันไม่ไปที่อื่น เพราะฉันมารอซัน” ซูยองบอกความตั้งใจไป
“รอฉัน?? ทำไม??”
“เป็นห่วง..”
“ไม่เห็นต้องห่วงเลย ฉันสบายดี” ซันนี่พยายามที่จะยิ้มแล้ว แต่ที่มุมปากของร่างเล็กมันขยับที่จะสะอื้นความรู้สึกออกมา
“ร้องไห้กับฉันก็ได้นะ ถ้าไม่อยากอยู่คนเดียว ให้ฉันอยู่เป็นเพื่อนก็ได้นะ” ซูยองยิ้มให้กับคนที่ใกล้จะร้องไห้เต็มทน
“ขอบคุณนะ คงมีแต่เธอล่ะมั้งที่เข้าใจความรู้สึกฉัน .. การแอบรักคนที่เขาไม่มีใจให้ มันทรมานนะ ว่ามั้ย?”
ซูยองเข้าใจดีกับคำพูดของซันนี่ เพราะเธอก็รู้สึกอย่างที่ซันนี่เป็น!
,,ใช่ การแอบรักคนที่เขาไม่มีใจให้ มันทรมาน .. ฉันถึงได้ทรมานที่เห็นเธอรักแต่แทแทไง .. ซัน!!,,
ช่วงบ่าย .. 2 สาวจากคาร่าก็เดินทางมาถึง
“อันยองค่ะพี่ฮโย” นิโคลทักทายฮโยยอนที่เปรียบเสมือนแม่บ้านแห่งโซนยอชิแด
“มากันแค่นี้หรอ? แฮมไม่มาหรือไง” ฮโยยอนถามถึงคนที่น่าจะมาอีกคน
“มาไม่ได้หรอกค่ะ พี่กยูคงกัดหัวขาด” ฮาร่าแซวแม้กระทั่งลีดเดอร์ตัวเอง
“จูฮยอนล่ะคะ” นิโคลถามหาเพื่อนสนิท
“อยู่ที่ห้อง มีเจ้ายุนอยู่ด้วย” ฮโยยอนบอกเสร็จสรรพ หน้าของนิโคลก็แดงขึ้นทันที
“เก็บอาการหน่อยนิค” ฮาร่ากระซิบเพื่อนที่ออกนอกหน้าเกินไป ..
ใช่ว่าฮโยยอนจะไม่รู้ว่า เด็กนิคคนนี้มาหาในวันวาเลนไทน์นี้ เพื่อจุดประสงค์หลักอะไร เธอไม่ได้มาเพื่อให้ของเพื่อนหรอก .. แต่นิโคลมาเพื่อให้ของกับคนที่ตัวเองแอบปลื้มต่างหาก!
“อ่ะค่ะ นี่ช็อคโกแลตสำหรับพี่ฮโยค่ะ” นิโคลยื่นของให้
“แต่เค้าไม่มีให้นะ เค้าไม่ได้เตรียมตัวมา” ฮาร่าแก้ตัวก่อน
“นี่ขนาดไม่ได้เตรียมตัว แต่กล้องในมือพร้อมขนาดนี้”
“เค้ามาหาพี่สิก้า พี่สิก้าอยู่ไหนคะ? อย่าบอกนะว่าอยู่กับพี่ยูริ” ฮาร่าเดาก่อน แต่ถ้าเป็นอย่างนั้น แผนเธอคงต้องแห้วแน่!
“เปล่าๆ ยูลอาบน้ำอยู่ อีกพักใหญ่เลยล่ะกว่ายูลมันจะอาบเสร็จ”
“ดีเลย งั้นเค้าไปหาพี่สิก้าก่อนนะ” แล้วฮาร่าก็วิ่งเข้าห้องเจสสิก้าอย่างคุ้นเคย
“เฮ้ย จะตีท้ายครัวไอ้ยูลหรอ? ยัยเด็กบ๊อง” ฮโยยอนเห็นท่าทางของฮาร่าแล้วรู้สึกเหมือนเห็นยุนอาอีก 1 คน
,,ทำไมนิคถึงไม่สนใจฮาร่าเหมือนที่ นิคสนใจยุนนะ?,,
แล้ว 2 สาวจากคาร่าก็แยกย้ายไปหาคนที่ต้องการพบ ..
นิโคลมาที่ห้องซอฮยอนและฮโยยอน(เจ้าของเดิม)
“จูฮยอน” นิโคลทักทายอย่างเป็นกันเอง แล้วหันไปโค้งทักทายยุนอา
“อันยองนิค สุขสันต์วันวาเลนไทน์” ยุนอาทักทายก่อน
“ค่ะ เช่นกันค่ะพี่ยุนอา” นิโคลทักตอบอย่างเขินๆ
“เราก็สนิทมาตั้งนานแล้ว ยังไม่เลิกเขินพี่สักที” ยุนอาไม่รู้หรอกว่าที่อีกคนเขิน มันเขินเพราะอะไร?
“นี่ของขวัญวาเลนไทน์ค่ะ ช็อคโกแลตนี้ นิคทำเองเลยนะ” นิโคลยื่นให้กับเพื่อนและก็ยุนอาที่นั่งอยู่ไม่ไกลจากซอฮยอนมากนัก
“คงอร่อยแน่ๆ เลย” ยุนอาเอ่ยยอ
“พี่ยุนพูดแบบนี้นิคก็เขินแย่ แค่นี้นิคก็เขินจะตายแล้ว” ซอฮยอนพูดพลางมองเพื่อน
“งั้นอยู่กันไปสองคนแล้วกันพี่ไปก่อนดีกว่า” ยุนอาลุกขึ้นแล้วมองหน้าซอฮยอน
มักเน่ของโซนยอชิแดคว้ามือของคนที่กำลังจะเดินไป แล้วสบตามอง
“เดี๋ยวเย็นๆ เราไปทานข้าวกันนะ” สบตาที่คนพูดส่งไป ทำให้คนฟังอย่างยุนอายิ้มได้ไม่ยาก แล้วซอฮยอนก็หันมาชวนเพื่อนด้วย
“ไปกินด้วยกันนะนิค”
“เอ่อออ ไม่ดีกว่า” นิโคลคิดว่า แค่เมื่อครู่ก็เจ็บปวดจะแย่แล้ว ถ้าไปนั่งกินข้าวท่ามกลางสายตาหวานซึ้งคงอดร้องไห้ไม่ได้แน่
“ไปด้วยกันสิ นานๆ จะว่างที” ซอฮยอนอ้อนเพื่อนมากกว่าเคย
“เอาน่าจูฮยอน นิคอาจจะนัดกับที่วงไว้ อย่าไปอ้อนนิคเลย เดี๋ยวนิคจะลำบากใจ” ยุนอาลูบศีรษะซอฮยอนอย่างเอ็นดู ทำความเจ็บปวดให้กับความรู้สึกคนแอบรักอย่างนิโคลได้
“งั้นก็ได้ ..” ซอฮยอนยอมพร้อมสีหน้างอนๆ
ภาพที่นิโคลเห็น บอกได้อย่างดีว่า เพื่อนของเธอเปลี่ยนไป!
.
.
“พี่สิก้า ..~” ฮาร่าเข้ามาทักทายเจสสิก้าที่กำลังเคลิ้มหลับ
“มาได้ไงเนี่ย?”
“ตั้งใจมาหาเลย .. เอาอะไรมาให้ดู” ฮาร่ารีบตรงไปนั่งข้างๆ เจสสิก้าหันที
“อะไร???” เจสสิก้านั่งมองดูแฮนดี้แคมที่กำลังจะเปิด
เทปที่ถ่ายรายการ ชองชุนบุแพถูกนำมาเปิดให้เจสสิก้าดู .. ซึ่งเทปม้วนนี้เป็นเทปดิบ ที่ยังไม่ได้รับการตัดต่อ
เทปเล่นไปเรื่อยๆ ทำให้เจสสก้ายิ้มได้ เพราะความน่ารักในตัวของยูริ ถึงแม้มุมพวกนั้นเธอเองก็ได้รับมา แต่นี่คืออีกมุมหนึ่งที่ยูริแสดงออกให้ประชาชนได้รับรู้
“อ่ะ .. ใกล้แล้ว พี่สิก้าตั้งใจดูนะ” ฮาร่าพูดเตือนให้เจสสิก้าตั้งใจดูมากขึ้น
เทปเปิดไปเรื่อยๆ เป็นส่วนของเซลฟ์แคมของฮาร่าเอง ... และเทปก็หยุดลง
“เห็นอะไรมั้ย?” ฮาร่าถามคนที่นั่งข้างๆ
“ก็ฮาร่าไง น่ารักดีออก นึกว่าจะไปรายการนี้แล้วจะโทรมทุกคน มีแต่คุณควอนยูลิงของพี่คนเดียวล่ะมั้งที่โทรม” เจสสิก้าพูดเต็มปากกับคำว่า ‘ของพี่’
“ไม่เห็นจริงๆ หรอ?” ฮาร่าถามย้ำเพื่อความแน่ใจ
“อืม ไม่เห็นมีอะไรเลย ก็มีแต่ฮาร่าไม่ใช่หรอ?”
“งั้นดูใหม่ ดูที่ด้านซ้ายนะ มุมๆ เลย” ฮาร่าแนะนำให้เจสสิก้าฟัง
แล้วเทปก็ถูกย้อนเพื่อเปิดมันอีกครั้ง ..
รอยยิ้มของเจสสิก้ากลับคืนมาอีกครั้ง และยิ่งยิ้มกว่าเดิมเมื่อได้ยินคำพูดของฮาร่า
“รู้มั้ยว่าพี่ยูริทำอะไร? เขาคงคิดถึงพี่สิก้ามากๆ”
ภาพที่เห็นในกล้อง เป็นภาพที่ยูรินั่งลงที่หน้าบ้าน แล้วหาไม้มาขีดพื้นเล่น ท่าทางเหงาๆ ของยูริและรอยยิ้มที่เขียนเสร็จทำให้เจสสิก้ายิ้มได้!
“ยูลคิดถึงพี่? ว่าแต่ยูลเขียนอะไร?”
“ซ้อมเหนื่อยมั้ย? ดูแลตัวเองด้วย ทานน้ำเยอะๆ เธอต้องใช้เสียงนะ .. อย่าจูบจริงล่ะ! และอีกเยอะเลย” ฮาร่าพูดมาทั้งหมดมันสื่อถึงเจสสิก้าทั้งสิ้น
“งั้นหรอ?” เจสสก้ายิ้มแก้มปริ
“ตอนแรกเค้าไม่รู้หรอก ซอนฮวาบอก เพราะเขาเดินผ่านเห็นคำว่า ‘อย่าจูบจริงล่ะ!’ ตอนแรกก็ไม่รู้หรอกว่าอะไร เขาก็มาถาม เค้าเลยรู้ว่ามันคืออะไร และเค้าก็ซูมพื้นดู ก็ได้คำพูดพวกนี้มา และมีหลักฐานกว่านั้นนะ” ฮาร่าพูดจบก็ควักรูปขึ้นมา
“นี่คือรูปที่ทางทีมงานถ่ายไว้ .. พี่ยูริคงอยากบอกพี่มากๆ แน่”
ที่พื้นดินที่มีทรายปะปนอยู่ มีร่องรอยของการเขียนมากมาย แต่ที่รูปที่เห็นชัดเจนก็คือ ..
‘MiZs Baby’
“ขอบคุณนะฮาร่า นี่คงเป็นของขวัญวาเลนไทน์ที่พี่ชอบมากที่สุดเลย”
“นี่มันของขวัญของพี่ยูริ ไม่ใช่ของเค้าซะหน่อย” สาวร่างเล้กยิ้มให้กับพี่ที่แสนจะสนิทด้วย
“ขอบคุณนะ ขอบคุณจริงๆ” เจสสิก้ากอดฮาร่าแน่น
“ไปกอดพี่ยูริดีกว่ามั้ย?”
“นั่นสินะ ..” แล้วเจสสิก้าก็เดินออกจากห้องไปทันที
เพียงเปิดประตูก็เห็นยูริยืนอยู่หน้าห้อง
“ได้ข่าวว่าฮาร่าคูมา” ยูริเอ่ย แต่ก็ต้องตกใจเมื่อเจสสิก้าร้องไห้ออกมาเบาๆ แล้วโผกอดเธอ
“ของขวัญวาเลนไทน์ ฉันไม่ต้องการแล้ว .. แค่มียูล ฉันก็ไม่ต้องการใครอีก ยูลคือสิ่งที่มีค่ามากที่สุด สำหรับฉัน .. ฉันรักเธอนะ ควอนยูริ”
ยูริงงกับสิ่งที่เกิดขึ้น แต่ก็โอบตอบเพื่อปลอบใจ
“อ่ะ .. เอ่อออ อืมม ฉันก็รักสิก้า” ยูริมองไปเห็นฮาร่านั่งอยู่แล้วโชว์กล้องในมือ ถึงแม้ยูริจะยังงงอยู่ว่า กล้องในมือของฮาร่ามันทำไม? แต่ก็คงเพราะกล้องอันนั้นแหละ ที่ทำให้เจสสิก้าเป็นเช่นนี้
.
.
ณ สหรัฐอเมริกา
สนามบิน ..
23.50 น. ของวันเสาร์ที่ 13 กุมภาพันธ์
ทิฟฟานี่นั่งรอเวลาที่จะขึ้นเครื่อง เพื่อทะยานขึ้นน่านฟ้ากลับไปหาคนที่เธอรัก
“แท .. รอก่อนนะ ฉันอยากกลับไปเจอแท อยากกลับไปกอดเธอ และขอโทษที่ทำให้เรื่องของเราเป็นแบบนี้”
RRR ... rrr ... เสียงโทรศัพท์เข้าไม่รู้เป็นรอบที่เท่าไรแล้ว
“จะอะไรนักหนา บอกว่ากลับแล้วยังจะโทรมาชวนไปเที่ยวอีก” ทิฟฟานี่บ่นก่อนจะรับสาย
“มีอะไร?” ทิฟฟานี่พูดเสียงแข็งกับคนในโทรศัพท์
[“ออกมาเถอะ พวกเรารออยู่ พวกเรารู้นะว่าอยู่บ้าน”]
“ตอนนี้อยู่สนามบิน จะกลับแล้ว แค่นี้นะ” แล้วทิฟฟานี่ก็ปิดเครื่องหนีทันที
“โอเค ..จบ!” ทิฟฟานี่ถึงกับโยนมือถือเข้ากระเป๋าไปเลย
.
.
แทยอนหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู ..
“ใกล้เที่ยงคืนแล้วสินะ”
แล้วแทยอนก็กดข้อความถึงใครบางคน..
.. ‘Happy Valentine Day’ ..
แล้วเธอก็นอนกอดหมอนต่อไป ..
การรอคอยโดยที่ไม่รู้เวลาสิ้นสุด .. มันก็ทรมานพอๆ กับการแอบรักนั่นแหละ!
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“ไปกินข้าวกัน” เจสสิก้าเดินมานั่งลงข้างๆ แทยอน
“ไม่ล่ะ ไปกันเถอะ ฉันอยู่ที่นี่คนเดียวได้”
“ฟานี่ยังไม่กลับมาตอนนี้หรอก ไปกินข้าวกับพวกเราเถอะ”ยูริชวนอีกแรง
“รู้ .. แต่ก็ไม่ไปดีกว่า ซื้อมาฝากด้วยแล้วกันนะ”
“อย่าทำตัวให้ป่วยนะ รู้มั้ย? ถ้าฟานี่กลับมาแล้วแทป่วย ฟานี่จะรู้สึกไม่ดีนะ” เจสสิก้าพูดขึ้น ทำให้แทยอนรู้สึกตัวในที่สุด
“นั่นสินะ .. ถ้าฉันป่วย ฟานี่ต้องรู้สึกไม่ดีแน่”
“พวกเราไม่บังคับให้แทไปกินข้าวกับเรานะ แต่แทจะต้องหาอะไรกินด้วย แล้วเราจะซื้อของมาฝาก” เจสสิก้าบอกอีกครั้งก่อนจะเดินทางออกจากหอกันไป
“ฉันรอเธออยู่นะฟานี่ รีบกลับมา ..”
---------
ยังไม่จบนะเออ!!
เหลืออีกนิด ..
ค่ำๆ จะมาลงพร้อม SP ของ TaeNy นะจ๊ะ
^^
เพราะไรท์เตอร์เป็น แม่ยกแทนี่
เจอแฟนแอคฯ เข้าไปแบบนั้น ..
ไม่มีฟิคมาสนอง NEED ไม่ได้แล้ว!!!
ความคิดเห็น