คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Second Shot [ Complete ]
Second Shot
รถบ้านเจสสิก้าจอดเทียบหน้าบ้านเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ..
หัวรถกำลังเคลื่อนเข้าสู่ตัวบ้าน แต่แล้วคนภายในรถต้องหันไปตามแสงไฟที่กระพริบเข้าหาตัวรถ
“นั่นมันพี่ยูลใช่ป่ะคะ?” คริสตัลมองไปตามแสงไฟที่ตีไฟหน้ารถใส่รถพวกเธอ
เจสสิก้ายิ้มออกมาอย่างเห็นได้ชัด จนคนน้องอดแซวไม่ได้
“แหม พอพี่ยูลมาก็ยิ้มหน้าบานเชียวนะ”
พอโดนน้องสาวแซวเข้าหน่อย เจสสิก้าต้องรีบหุบยิ้มทันที
“ใครยิ้ม .. ที่ไหน? ไม่มีซะหน่อย คนอย่างพี่อ่ะหรอ? จะไปยิ้มให้กับคนที่ไม่มีสัจจะ” เจสสิก้าเชิดใส่
“สิก้า .. ยูลเขาต้องอยู่กับครอบครัว สิก้าอย่าไปงอนเขาเลยลูก” แม่เจสสิก้าเข้าใจในตัวของยูริดี และก็เข้าใจในตัวลูกสาวของเธอด้วย
“โธ่แม่ .. พี่สิก้าเขาก็งอนไปงั้นๆ แหละ พอเป็นพิธี แค่พี่ยูลมา ก็หน้าบาน .. ยิ้มจนปากฉีกแล้ว”
“ยัยคริส!!!”
ยูริดับเครื่องแล้วลงมาพร้อมกับดอกไม้ช่อใหญ่ ..
เจสสิก้าลงมาจากรถเพื่อเข้ามาพูดคุยด้วยน้ำเสียงงอนๆ
“มาทำไม?” คำถามที่เจ็บแสบทำเอาคนฟังแทบทรุด
“ยูลขอโทษที่ไปดูไม่ได้ ยูลพยายามมาให้เร็วที่สุดแล้ว แต่ยูลมาไม่ทันจริงๆ สิก้าต้องเข้าใจนะ จะให้ยูลไปดูละครโดยทิ้งครอบครัวมันคงไม่ได้ พ่อแม่ยูลคงจะมองไม่ดีแน่ๆ” ยูริอธิบายเหตุผลทั้งหมด
ใช่ว่าเจสสิก้าจะไม่รู้ .. แต่ว่า ทำไมต้องพูดให้รู้สึกดีด้วย!
“คราวหลังนะ ถ้าคิดว่าทำไม่ได้ ก็อย่าพูด เพราะคนฟังเขารู้สึกดีจนอยากให้เป็นอย่างที่พูดไปแล้ว” เจสสิก้ารับดอกไม้มาแล้วยิ้มรับคนที่เพิ่งมาถึง
“เพราะว่ายูลคิดว่าจะมาทันไง แต่สุดท้ายก็มาไม่ทัน ขอโทษนะ” ยูริทำหน้าเศร้า พร้อมคำพูดอ้อนๆ แค่นี้ก็ทำให้เจสสิก้าหายการนอยได้เป็นปลิดทิ้ง!
“จะมาง้อสิก้า .. เอาดอกไม้มาแค่ช่อเดียวแค่นี้อ่ะหรอ?” เจสสิก้ามองดูช่อดอกไม้ในมือ
“อืม ยูลหามาได้เท่านี้จริงๆ แต่ที่มีให้ มีให้มากกว่านี้นะ”
“อะไรที่จะให้มากกว่านี้” เจสสิก้าสงสัยและดูรอบๆ ตัวยูริ เผื่อว่าจะมีอะไรซ่อนไว้
“คืนนี้ยูลจะนอนนี่” ยูริยิ้มแฉ่ง
“ใครชวน!!” เจสสิก้าหันหน้าหนีความเขิน ที่อยู่ๆ ยูริจะมานอนบ้าน
ตลอดมา .. ยูรินอนบ้านเธอก็บ้าง แต่ทุกครั้ง .. มันมีมากกว่าการนอนทั่วไปหนะซิ!!!
“ไม่มี .. ชวนตัวเอง พาตัวเองมานอนนี่ โธ่ .. สิก้าคะ จะให้ยูลไปนอนกับแทที่หอหรอ? ไม่เอาอ่ะ ไม่อยากเข้าสู่โหมดเศร้าไปกับแท หรือจะให้ยูลขับรถกลับบ้าน ก็ไม่เอานะ ดึกแล้วง่วงด้วย เดี๋ยวยูลขับรถแบบง่วงๆ สัปหงกหลับเกิดอุบัติ ..” ยูริถูกปิดปากด้วยมือของคนฟัง
“ใครให้พูดเรื่องไม่ดีในวันปีใหม่คะ ไม่ต้องชักแม่น้ำทั้งห้าแล้ว นอนนี่ก็นอนนี่ ไปขอพ่อสิก้าก่อนเลย”
“ไม่ต้องแล้วล่ะ เพราะว่ายูลโทรให้คริสขอพ่อให้แล้ว ท่านโอเค” ยูริทำหน้าเจ้าเล่ห์ใส่
“แหม .. วางแผนกันดีจริงๆ นะ” เจสสิก้าหยิกเข้าที่แก้มอย่างหยอกล้อ แล้วพาผู้มาเยือนเข้าบ้านไป
“วันนี้เรามาฉลองวันปีใหม่กันนะ” พ่อของบ้านจองหยิบขวดแชมเปญมาเปิด
“หาข้ออ้างเมาล่ะสิ พ่อ” เสียงแซวสามีทำให้เด็กทั้ง 3 ขำในความน่ารักของคู่สามีภรรยาไม่ได้
“นานๆ ที ลูกสาวของเราจะกลับบ้านอย่างพร้อมหน้า แถมมียูริมาร่วมฉลองทั้งที”
“คิดซะว่ามาฉลองวาเลนไทน์กันนะพี่ยูลนะ” คริสตัลกระแซะยูริ
“คริส!!” เจสสิก้าทำเสียงดุใส่น้อง ส่วนตัวเองก็หน้าแดงไปหมดแล้ว
“ไม่ต้องบอก พี่ก็จะฉลองกับสิก้าอยู่แล้ว ขึ้นอยู่กับว่าจะฉลองที่ไหนแค่นั้นเอง” ยูริไม่ปล่อยให้เจสสิก้าเขินเพียงแค่นี้ จึงตบด้วยคำพูดชวนเขินต่อไป
“โอ๊ย .. ทำไมแอมต้องกลับบ้านด้วยเนี่ย” คริสตัลสะดิ้งอย่างขัดใจ แล้วเดินหลบไปหามุมโทรศัพท์หาใครอีกคนที่อยู่คนละทวีป
“แอมกลับบ้านเหรอสิก้า” ยูริถามอีกคน
“อืม ใครๆ ก็กลับกันหมดแหละ มีแต่ยูลคนเดียว ที่ไม่ยอมกลับ” เจสสิก้าจิ้มเข้าที่หัวไหล่คนตัวสูง
“ฉันไม่กลับ ไม่ดีหรือไง จะได้อยู่กับสิก้าข้ามคืนวันวาเลนไทน์เชียวนะ”
“แหม ยูลโรแมนติกกับเขาเป็นด้วยหรอ?”
“ก็ .. ทำได้แค่นี้แหละ” ยูริเกาศีรษะแก้เขิน
“ไม่เป็นไรหรอก แค่นี้ก็ดีแล้ว” เจสสิก้าหลบฉากไปที่ระเบียง เพราะจะให้ยืนอยู่ภายในบ้านทั้งๆ ที่หน้าแดงแปร๊ดแบบนี้ไม่ไหวแน่
ยูริเดินตามไปติดๆ แล้วโอบร่างบางจากด้านหลัง
“เสียใจมั้ย? ที่ฉันโรแมนติกได้เท่านี้” ยูริกอดหลวมๆ แล้วเกยคางที่ไหล่ของร่างบาง
“ไม่เลย ยูลเป็นได้ขนาดนี้ ฉันก็ดีใจแล้ว”
“หมายความว่าไง” ยูริจับคนในอ้อมกอดให้หันมาสบตาเธอ เพื่อหาคำตอบจากสายตาคู่นั้น
“ตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว ฉันไม่เคยคิดว่ายูลจะเป็นคนที่หวาน หรือโรแมนติก มีแต่ฉันที่คอยเข้าหายูลตลอด แค่วันนั้น วันที่ยูลพูดออกอากาศออกมาว่าจะไปดูละครเวที ฉันก็ประหลาดใจจะแย่ แล้วนี่ก็มาอยู่กับฉันในคืนนี้ ยูลรู้มั้ย? คืนนี้ เราจะได้ข้ามคืนวาเลนไทน์ด้วยกัน”
“ปีก่อนเราก็ข้ามคืนด้วยกัน” ยูริจับใบหน้าของคนขี้อ้อนมาใกล้หน้าเธอ
“แต่ปีก่อนมีเพื่อนๆ ในวงเยอะแยะ ปีนี้มีเพียงเรานะ” เจสสิก้าโอบเอวคนร่างสูงให้แนบร่างตน
“ใครว่า คริสยืนมองอยู่ตรงโน้น” ยูริยื่นปากไปให้ดูน้องสาวที่ยืนมองพลางคุยโทรศัพท์ไปด้วย
“ปล่อยคริสไป .. แค่นี้ก็เหมือนมีแค่เราแล้ว” เจสสิก้ากอดยูริให้แน่นกว่าเดิม
ยูริพลิกร่างเจสสิก้าให้หันหลังให้ตน แล้วโอบจากด้านหลัง
“วันนี้จะเป็นวันที่ฉันจะไม่ลืม” ร่างสูงจุมพิตที่ขมำซ้าย
“ฉันไม่เคยมีวันลืมที่เราอยู่ด้วยกันอยู่แล้วล่ะ”
“พี่สิก้า .. จะเที่ยงคืนแล้ว” เสียงเจื้อยแจ้วดังมาจากอีกฟากของระเบียงในห้องถัดไป
คู่รักที่ยืนกอดกันนั้นยังคงกอดแน่นขึ้น เหมือนกลัวว่าเวลาข้ามคืนจะพรากเธอทั้งคู่ให้ห่างกัน
“5 .. 4 .. 3 .. 2 .. 1 ..” เสียงคริสตัลนับถอยหลังพร้อม เรียกรอยยิ้มให้กับพี่ทั้งคู่
“ฉันรักเธอนะ // ฉันรักเธอนะ”
เหมือนไม่ได้นัดหมาย แต่คำพูดกลับเหมือนกันราวนัดไว้
สัมผัสบางเบาที่ริมฝีปากของคนทั้งคู่ถึงกัน จนคนที่ยืนมองอยู่เขินแทน!!
.
.
สหรัฐอเมริกา
เมื่อทิฟฟานี่เหยียบผืนแผ่นดินบ้านของเธอ ถ้าเทียบเวลากับโซลแล้ว ก็ใกล้เที่ยงคืนเข้าไปทุกที
“ป่านนี้ แทจะเป็นไงบ้างนะ”
ถึงแม้ความรู้สึกในตอนนี้ เธอจะพยายามไม่สนใจคนที่โซล แต่ลึกๆ แล้ว เธอก็ห่วงความรู้สึกคนตัวเล็ก ที่เธอรู้ว่าแทยอนคงนอนอยู่ที่หอคนเดียวแน่
“แทจะคิดถึงฉันบ้างมั้ยนะ” ทิฟฟานี่อดคิดอยากรู้ความรู้สึกของแทยอนไม่ได้
.
.
RRR...rrr... เสียงโทรศัพท์ของซอฮยอนดังขึ้น เจ้าตัวแทบจะกดรับทันทีที่มันเริ่มสั่น เพราะชื่อของคนที่เข้ามาก็คือ ‘ยุนอา ออนนี่’
[“หลับยัง?”] เสียงยุนอาบอกได้เลยว่า มันแปลกๆ ชอบกล จะเป็นเหมือนทุกวันก็ไม่เชิง มันอาจจะดูติดขัดอยู่บ้าง แต่ก็ .. ไม่ใช่นิสัยนักแสดงชื่อดังอย่างยุนอาเลยสักนิด
“ยังค่ะ” ผิดกับเสียงซอฮยอน เวลาใกล้เที่ยงคืนแบบนี้ เธอควรจะใกล้เวลานอนแล้ว แต่เสียงองเธอกลับฟังดูสดใสผิดหูผิดตา
[“พี่โทรมากวนหรือเปล่า?”]
“ไม่ค่ะ ไม่เลย แล้วพี่ยุนยังไม่นอนหรอ?”
[“เอ่อออ พี่ออกมาขี่จักรยานเล่น”]
“ขี่จักรยานเล่นตอนจะเที่ยงคืนเนี่ยนะคะ” ซอฮยอนแปลกใจกับพฤติกรรมขี่จักรยานยามราตรีแบบนี้
[“อืม มันเหงาๆ”] ยุนอาไม่ยอมบอกว่าจริงๆ แล้วเธอต้องการอะไรแน่
“อย่าขี่จนดึกมากนะคะ มันน่ากลัว”
[“อืม พี่กำลังจะกลับแล้วล่ะ”] ยุนอาเกร็งจนพูดในสิ่งที่ไม่ควรพูดออกไป
ยุนอาคงไม่รู้เลยว่า ซอฮยอนฟังแล้วรู้สึกเช่นไร .. เสียงที่สดใสกลับเปลี่ยนไปทันที
“งั้น .. พี่ยุนก็กลับบ้านดีๆ นะ”
ยุนอาฟังเสียงที่เปลี่ยนไปก็อดเป็นห่วงไม่ได้ จึงเอ่ยถามขึ้นอย่างกังวล
[“เป็นอะไรหรือเปล่า?”]
“เปล่าค่ะ .. พี่ยุนกลับบ้านเถอะ มันดึกมากแล้ว”
[“เอ่ออออ พี่ขอขี่จักรยานเล่นอีกแปบดีกว่า”] ยุนอาอึกอักอยู่นาน
“ไหนว่าจะกลับแล้วไงคะ?”
[“ตอนนี้ .. พี่อยู่หน้าบ้านจูฮยอนแล้ว ออกมาเจอกันหน่อยสิ”]
สิ้นคำพูดของยุนอาทำให้ซอฮยอนต้องตกใจ แล้วเด้งตัวออกมายืนที่ระเบียงห้องนอนตัวเอง
ภาพด้านล่างที่ซอฮยอนมองไป เห็นยุนอาบนจักรยาน พร้อมด้วยการโบกกุหลาบในมือ
คนรออยู่ .. ไม่ได้รออย่างไร้ความหวังอีกต่อไป .. คนที่เธอคอยมาหาพร้อมกับสิ่งที่เธอแอบคาดหวังไว้
ซอฮยอนวิ่งลงมาชั้นล่าง และไม่ลืมที่จะเข้าห้องครัวเปิดตู้เย็นเพื่อเอาช็อคโกแลตที่เธอเตรียมไว้มาให้คนที่ยืนอยู่หน้าบ้านด้วย
ประตูไม้ทึบ .. ค่อยๆ เปิดออกด้วยแรงของคนภายในบ้าน
คนด้านหลังประตูรั้วค่อยๆ ปรากฎร่างขึ้น ..
กลีบกุหลาบที่อยู่ติดก้านสัมผัสอยู่ที่ริมฝีปาก เพื่อปิดบังรอยยิ้มที่แอบลอบยิ้มจากความรู้สึกเขินอาย ..
ซอฮยอนเห็นภาพนี้แล้วมีความสุขจนไม่อาจจะเก็บความรู้สึกได้ ..
สัมผัสอีกด้านของกลีบกุหลาบ สัมผัสด้วยริมฝีปากของเจ้าของบ้าน
ยุนอาตกใจที่เด็กน้อยเมื่อวานนี้ กลายเป็นผู้หญิงที่แสดงออกถึงความรู้สึกดีใจได้ถึงขนาดนี้เชียวเหรอ? ..
หรือว่า .. มันคือความต้องการจริงๆ จากซอฮยอนกันแน่?
“เอ่อออ แฮปปี้วาเลนไทน์นะ พี่ลืมวันไปเลย เลยไม่ได้เตรียมอะไรให้” ยุนอาพูดไปเขินไป และก็ทำตัวไม่ถูกมากขึ้นเมื่ออีกคนทำพฤติกรรมเมื่อครู่
“ไม่เป็นไรคะ แล้วพี่ยุนไปเอากุหลาบมาจากไหน”
“มันอยู่หน้าบ้าน เห็นมัน .. สวยเกินไป เลยตัดมันมาให้” ยุนอายื่นกุหลาบที่อยู่ในมือเพียงดอกเดียวให้อีกคน
“ขอบคุณค่ะ เค้าไม่คิดว่าพี่ยุนจะให้อะไร แค่พี่ยุนมาหาเค้าก็รู้สึกดีแล้วล่ะ”
คำพูดของซอฮยอนทำให้คนฟังรู้ทันทีว่า อีกคนรอเธออยู่!
“นี่ค่ะ .. เค้าเตรียมไว้ให้ มันอาจจะไม่อร่อยนะ แต่เค้าทำเองกับมือ เค้าขอให้คุณแม่สอนทำค่ะ ทำเสร็จเมื่อค่ำๆ นี่เองนะคะ ถ้าไม่อร่อยห้ามติ แต่ถ้าอร่อยชมได้” รอยยิ้มที่น่ารักแต่งแต้มให้เด็กน้อยใสๆ กลายเป็นเด็กสาวแสนสวยได้ เพราะความรู้สึกนี้เอง
“เอ่อออ นี่ก็ดึกมากแล้ว .. ไปนอนได้แล้ว” ยุนอาเขินเกินกว่าจะยืนอยู่ต่อ
“ค่ะ .. พี่ยุนก็ขี่จักรยานกลับดีๆ นะ ถึงแล้วโทรหาด้วย”
“บ๊ายบาย ..”
แล้วทั้งคู่ก็จากกันไป ประตูรั้วบ้านของซอฮยอนปิดตัวลง เจ้าของบ้านเดินขึ้นไปที่ห้องตัวเองอย่างมีความสุขพร้อมดอกไม้ดอกเล็กๆ เพียงดอกเดียว
ถึงมันจะไม่สวยเกินกว่าดอกไม้ใดในโลก แต่เพราะความรู้สึกที่คนให้และคนรับมีไม่ต่างกัน มันกลับทำให้ดอกไม้ดอกนี้สวยงามกว่าดอกไม้ดอกอื่นๆ
ซอฮยอนขึ้นมาถึงห้องของตัวเอง และเดินออกมานอกระเบียง ยังคงเห็นยุนอานั่งอยู่บนจักรยานที่จอดอยู่หน้าบ้าน
ยุนอาที่ยังอยู่ที่เดิม ยกมือขึ้นเหนือศีรษะ และทำมือเป็นรูปหัวใจ .. เธออยากจะตะโกนออกไป แต่ก็เกรงว่าใครๆ แถวนั้นจะตื่น เธอทำได้เพียงพูดเบาๆ กับตัวเอง
“ซารางเฮ .. มักเน่ของฉัน”
.
.
ทิฟฟานี่ถึงที่หมายเป็นที่เรียบร้อยแล้ว และก็มีเพื่อนของเธอรอที่จะไปเที่ยวฉลองที่ทิฟฟานี่กลับมาด้วยกัน
“ขอเก็บของก่อนนะ” ทิฟฟานี่เอ่ยกับเพื่อนที่มารออยู่เต็มบ้าน
“เร็วๆ นะ พวกเรารออยู่”
สาวเมกันเกิร์ลจากเกาหลี รีบขึ้นไปวางกระเป๋าที่ห้องตัวเอง และจัดของให้เข้าที่เข้าทางในบางส่วน
กระเป๋าถูกเปิดออก .. สิ่งที่ทิฟฟานี่เห็นอย่างแรกก็คือ กล่องสีขาวขนาดเท่าโปสการ์ดที่ไม่หนามาก ถูกปิดผนึกด้วยโบว์สีชมพู
“ใครเซอร์ไพส์ฉันเนี่ย?” ทิฟฟานี่หยิบกล่องขึ้นมอง แล้วเตรียมจะแกะ ..
“สเตฟฟานี่!!!” เสียงเพื่อนของเจ้าของชื่อตะโกนขึ้นมาจากด้านล่าง (ชื่อเดิมของทิฟฟานี่คือ สเตฟฟานี่)
“โอเคๆๆ ลงไปแล้ว”
และทิฟฟานี่ก็วางกล่องใบนั้นลงที่เดิม โดยไม่สนใจมันอีก..!
ระหว่างการเที่ยวเล่นตามประสาวัยรุ่นของทิฟฟานี่ เธอก็คอยมองดูเวลาเสมอ และคอยจับมือถือของเธอไว้ เพราะเธอรอให้ใครบางคนส่งข้อความมาหา
,,นี่มันก็เที่ยงคืนของที่เกาหลีแล้ว ทำไมแทถึงไม่ส่งข้อความมานะ,, ทิฟฟานี่รอคอยข้อความง้อจากลีดเดอร์ของวง
.
.
หอพักโซนยอชิแด
แทยอนนอนขดตัวภายใต้ผ้าห่มของเจ้าของห้องที่ตอนนี้อยู่ไกลถึงสหรัฐอเมริกา
หมอนหนุนนอนกลายเป็นที่ซับน้ำตาของแทยอนไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
“Happy Valentine นะ มิยอง”
แทยอนนอนนับถอยหลังข้ามคืนเข้าสู่วาเลนไทน์เพียงแค่ตามลำพัง และเธอก็ก้าวข้ามวันใหม่พร้อมน้ำตา จนจำไม่ได้ว่า เธอเองนั้นหลับไปตั้งแต่เมื่อใด
----------
ถึงแม้ไม่ว่างเยอะเหมือนก่อน ..
แต่ถ้าว่าง .. ก็จะคิดถึงที่นี่
คิดถึงคนที่รอ ..
คิดถึงคนที่ติดตามเสมอ
อย่าเพิ่งเบื่อที่จะรอนะคะ ..
เพราะเรายังไม่เบื่อที่จะแต่งให้คุณๆ ได้อ่านกัน
จะพยายาม หาเวลามาเพื่อคุณๆ ค่ะ
ตอนหน้า .. จบนะคะ
^^
ความคิดเห็น