คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : First Shot [ Complete ]
First Shot
“ทิฟฟานี่ พี่รบกวนไปนั่งทางโน้นหน่อยนะ” เสียงเจ้าหน้าที่ภายในสถานีวิทยุ ShimShimTapa บอกให้คนที่นั่งอยู่ก่อนย้ายฝั่งไปนั่งฝั่งตรงข้าม
แต่แล้วเสียงอีกเสียงนึงที่เธอไม่ได้คิดว่าจะได้ยินสนับสนุนขึ้น
“ฟานี่ไปนั่งฝั่งนู้นสิ” แทยอนหัวหน้าวงที่เดินเข้ามาสมทบกล่าว
คนถูกสั่งเดินไปนั่งอย่างไม่สบอารมณ์ ..
,,ทำไมต้องไล่กันด้วย .. เราจะนั่งข้างกันเหมือนคู่นั้นไม่ได้หรือไง,, สิ่งที่เจ็บปวดกว่าการที่ถูกเชิญไปนั่งอีกฝั่งก็คือ การไม่ใส่ใจของคนที่นั่งฝั่งตรงข้ามกับเธอ และได้เห็นภาพเพื่อนซี้อย่างเจสสิก้าและยูรินั่งสวีทกัน
,,ดีนะที่ไม่นั่งให้เห็น ไม่งั้นฉันจะร้องไห้ให้ดู,,
การออนแอร์รายการ ดำเนินไปอย่างสนุกสนาน ผิดกับอารมณ์ของทิฟฟานี่โดนสิ้นเชิง ..
RRR ... rrr ... เสียงสั่นสั้นๆ เกิดขึ้นบนมือถือของทิฟฟานี่
..ยิ้มหน่อยสิ ^^ ออกอากาศอยู่นะ..
เมื่อคนได้รับข้อความอ่านจบ ก็หันหน้าเข้ากล้องแล้วยิ้มทันที
RRR ... rrr ... เสียงสั่นสั้นๆ เกิดขึ้นบนมือถือของแทยอนบ้าง
..อยากให้ทำอะไรก็ทำให้ไง เป็นแบบนี้พอใจหรือยัง??..
หลังจากนั้น .. ทิฟฟานี่ก็ยิ้มบ้างในบางครั้ง และจะยิ้มให้เสมอเมื่อรู้ตัวว่าต้องหันหน้าเข้ากล้อง!
.
.
เพลง สตาร์ สตาร์ สตาร์ กำลังจะเริ่มขึ้น
คนที่ร้องท่อนพูด เก็บอารมณ์ขำไว้ให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ เนื่องจากต้นเพลงนี้ จะมีผลต่อความรู้สึกเพลงทั้งเพลง
ถึงแม้ว่าเธอจะไม่มีส่วนร่วมในการร้องเพลงนี้เลยก็ตาม แต่เพลงนี้ก็เริ่มอารมณ์ด้วยคำพูดของเธอ
“1 .. 2 .. 3 ..” ยุนอา เริ่มท่อนของตัวเองด้วยตัวป่วนประจำวงเข้ามาก่อกวน
ซูยองจ้องหน้าคนพูดเพื่อให้สติของยุนอาแตก .. แต่นักแสดงเจ้าบทบาทก็ยังทำหน้าที่ได้ดีในการควบคุมอารมณ์
ซอฮยอนที่อยู่ใกล้ๆ เดินเข้ามาแกล้งบ้าง .. รอยยิ้มที่มักเน่มอบให้คนพูด มันทำให้ยุนอายิ้มตอบ
นักแสดงระดับแนวหน้า ไม่เคยสมาธิเสีย .. แต่เธอจะแพ้เพียงคนเดียวเท่านั้น!
คนตัวสูงที่สุดในวง เห็นสติของยุนอาเริ่มแตก ก็เข้ารุกคืบทันที ..!
ยุนอา ไม่สามารถเก็บอารมณ์ได้อีกต่อไป เสียงหัวเราะหลุดออกมาจากคนที่ร้องทันที
-----
100212 KBS Maybee's Raise up the Volume Radio
“วันพรุ่งนี้คริสตัลจะไปดูใช่มั้ยค่ะ” ดีเจถามไถ่ถึงผลงานของเจสสิก้า ที่ตอนนี้กำลังมีผลงานเป็นละครเวที
“ใช่แล้วค่ะ”
“ฉันก็จะไป!!” เสียงที่อยู่ฝั่งตรงข้ามดังสวนขึ้นมาอย่างดุเดือด
“ไม่ต้องมาพูดเลย!!” เจสสิก้าก็สวนขึ้นทันควันเช่นกัน แต่ก็ต้องลดดีกรีความแรงลง เพราะคำพูดของอีกคนนั่นแหละ ที่ทำให้เธออ่อนตาม
“พรุ่งนี้มันเป็นวันตรุษจีนนะ เพราะฉะนั้นเธอต้องกลับบ้าน”
เมื่อความต้องการของใจ มันสั่งให้ทำ ถึงแม้ว่าครอบครัวจะสำคัญก็เถอะ!
ยูริก็ไม่ลังเลที่จะตอบออกไป ..
“ไม่ๆ วันพรุ่งนี้ยังไงเธอก็จะเห็นฉันอยู่ที่นั่นแน่นอน”
“อย่ามาพูดเลย เธอต้องกลับบ้านหนิ”
ถึงคำพูดจะดูไม่อยากให้ไป แต่สีหน้าและท่าทางการแสดงออกของเจ้าหญิงน้ำแข็งของเรา ก็บ่งบอกได้ว่า เธอดีใจมากแค่ไหน ที่ยูริพร้อมที่จะไปดูเธอแสดงละครเวทีในวันหยุดแบบนี้
-----
วันศุกร์ที่ 12 กุมภาพันธ์ 2010
Music Bank
หลังจบรายการมิวสิคแบงค์ ทิฟฟานี่ก็ออกเดินทางกลับสหรัฐอเมริกาทันที ส่วนแทยอนก็เดินทางไปบันทึกเทปรายการวิทยุเก็บไว้สำหรับวันหยุดสุดสัปดาห์นี้
ทิฟฟานี่เดินนำคนตัวเล็กออกมาก่อน ..
“ฟานี่ .. ฟานี่” แทยอนเรียกชื่อคนเดินนำ เพื่อให้หยุดรอตนบ้าง
ยิ่งเสียงเรียกดังใกล้ขึ้นมากเท่าไร ทิฟฟานี่ยิ่งเดินเร็วขึ้นมากเท่านั้น!
ร่างบางขึ้นรถผู้จัดการออกไป โดยไม่รอพูดคุยกับแทยอนเลย
“ยังไม่หายโกรธสินะ” แทยอนรู้ดีว่าอีกคนคงเคืองไม่หาย เพราะเธอเฉยชาแบบนี้มามากเกินไป จนอีกคนคงทนไม่ได้เป็นแน่
รถที่ออกไปก่อนแล่นออกไปลับตา ก็เหมือนใจของคนที่ยืนอยู่เจ็บแปลบจนบอกไม่ถูก..
“ดูแลตัวเองด้วยนะ มิยอง” แทยอนได้แต่พูดกับรถที่แล่นออกไปโดยที่เจ้าตัวไม่มีโอกาสได้ฟังเลย
ร่างเล็กเดินขึ้นรถอีกคันเพื่อตรงไปอัดรายการวิทยุต่อไป ..
ใจที่ยังคงกระวนกระวายอยู่ ไม่อาจจะทนอยู่เฉยได้ ถ้าหากใจยังว้าวุ่นแบบนี้ รายการที่อัดไว้ คงไม่สนุกแน่ เธอจึงตัดสินใจส่งข้อความหาทิฟฟานี่
ข้อความถูกกดไปมากมาย ลบๆ เขียนๆ อยู่หลายรอบ ไม่ว่าจะเป็น ..
ฉันขอโทษ .. – ซึ่งข้อความนี้ ถูกลบไปอย่างรวดเร็วๆ เพราะคนอย่างเธอ มันเขินเกินกว่าจะพูดแบบนี้
ดูแลตัวเองด้วยล่ะ ยัยหมี .. – คำพูดที่ติดตลกของเธอ ก็ถูกลบออกเช่นกัน ก็คิดจะง้อแล้ว ก็ไม่น่าจะขำนะ!
สุดท้าย .. คำพูดสั้นๆ ก็ออกมาถูกใจคนพิมพ์ข้อความในที่สุด
.. เดินทางดีๆ นะ ..
คำพูดที่เป็นกลางที่สุด ดูเหมาะกับสถานการณ์ที่สุด
.
.
รถที่แล่นออกมาก่อน ล่องไปตามทางที่จะนำไปสู่สนามบิน คนภายในรถกระวนกระวายใจกับการกระทำของตัวเองเมื่อครู่
“เราทำมากไปหรือเปล่านะ?” ทิฟฟานี่นั่งคิดทบทวนสิ่งที่ตัวเองทำแล้วถอนหายใจออกมาเบาๆ
“ช่างเถอะ ให้รู้สึกซะบ้างว่า การที่ถูกละเลยมันเป็นยังไง”
เมื่อทิฟฟานี่คิดได้ดังนั้นก็ตัดใจเรื่องการต่อว่าตัวเองได้ แต่ความคิดทั้งมวลก็ต้องหยุดลง
RRR...rrr... ข้อความจากใครบางคนส่งตรงเข้าเครื่องในมือ
.. เดินทางดีๆ นะ ..
‘ยิ้ม’ รอยยิ้มเกิดขึ้นทันทีที่อ่านจบ
ข้อความที่ดูเหมือนไม่มีอะไรจากคนส่ง แต่ก็ทำให้คนอ่านรู้สึกดีได้
ถึงแม้จะมีความสุขกับข้อความเมื่อครู่ แต่พอคิดถึงระยะเวลาที่เธอโดนละเลยตลอดมา ก็ทิ้งความรู้สึกดีๆ นั้นไปได้
“เชอะ! ทำได้แค่นี้เองหรอ?”
ในช่วงเวลาแรกของการอัดรายการวิทยุ เป็นการอัดรายการสด
“คุณผู้ฟังหลายๆ คนคงกำลังเดินทางกันอยู่ใช่มั้ยคะ .. เดินทางกันดีๆ นะ คนที่เดินทางไกลมากๆ ก็ระวังไม่สบาย พกยาหรือเตรียมตัวเดินทางกันดีๆ ล่ะ อ้อ .. ที่สำคัญ สำรวจสัมภาระกันดีๆ นะ ตรวจดูของด้วยว่าเอาของไปครบหรือเปล่า จะได้ไม่ต้องไปหาซื้อของให้เปลืองตัง”
-----
วันเสาร์ที่ 13 กุมภาพันธ์ 2010
ณ หอพักโซนยอชิแด
วันหยุดแรกของการโปรโมทอัลบั้มชุดที่ 2 นั้นช่างเงียบเหงากว่าทุกครั้ง เพราะเป็นวันหยุดที่คนส่วนใหญ่มักกลับบ้านไปอยู่กับครอบครัว แต่ไม่ใช่กับเจสสิก้า
เจ้าหญิงของวงต้องทำงานอยู่ลำพัง ในขณะที่ทุกคนกลับบ้านกันหมด
“ละครเวที .. สุดท้ายก็ไม่ดูอย่างที่พูดสินะ” ร่างบางรำพึงเบาๆ อย่างน้อยใจ เพราะใครบางคนได้ให้คำพูดไว้ผ่านสื่อว่า จะไปดูละครเวทีในวันหยุดนี้ให้ได้ แต่นี่ .. ไม่เห็นแม้เงา!
ยุนอาและซอฮยอนต่างเก็บข้าวของของตัวเอง เพราะแม่ของซอฮยอนจะมารับกลับไปด้วยกัน
“พี่ยุน วันหยุดนี้พักผ่อนให้เต็มที่นะคะ” ซอฮยอนพูดส่งเมื่อรถของแม่เธอ มาจอดที่หน้าบ้านยุนอาเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
“จูฮยอนด้วยนะ งานของน้องช่วงนี้ยิ่งเยอะๆ อยู่” ยุนอาลูบศีรษะของคนในรถอย่างเอ็นดู
“พี่ยุนงานไม่เยอะเลยนะ .. เอาเป็นว่า เรามาใช้เวลาที่มีอยู่นี้ให้มีค่าที่สุดก็แล้วกัน”
รถค่อยๆ แล่นออกไป พร้อมกับคนในรถชะโงกหน้าออกมาดู
“มีความสุขมากๆ กับวันหยุด และวันวาเลนไทน์นะ”
“??? ลืมไปเลยว่า วันพรุ่งนี้วาเลนไทน์นี่หน่า!” ยุนอานึกได้เมื่อได้ยินคำพูดของคนที่จากไป
“ใช้เวลาที่มีอยู่ให้มีค่า .. งั้นหรอ?” ยุนอานึกย้อนคำพูดของอีกคน แล้วเก็บมาคิดอย่างถี่ถ้วนก่อนจะเดินเข้าไปในบ้านอย่างอึดอัดใจ
โรงละครเวที ..
ผู้คนคับคั่งยืนรอเวลาที่จะเข้าไปภายในโรงละคร ส่วนคนที่รอเวลาเล่นอย่างเจสสิก้า ได้แต่ภาวนาให้คนที่พูดว่าจะมา มาอย่างที่พูด
“ยูล ... เธอพูดแล้วว่าจะมา ก็ต้องมานะ”
เจสสิก้ายังคงมีสมาธิอย่างเช่นทุกวันที่แสดง แต่หากมองเข้าไปภายในดวงตาของสาวผมบลอนซ์ คงเห็นแววตาที่แสนกังวลแต่งแต้มดวงตาคู่สวยนั้นอยู่
แต่เลือดศิลปินยังคงมีอยู่เต็มกาย เธอจึงแสดงออกมาอย่างเต็มที่ เพราะครอบครัวของเธอมาดูกันหมด ถึงแม้ว่าคนที่เธอต้องการจะให้ดูไม่มาก็ตาม
ม่านของโรงละครปิดลง .. นักแสดงพากันลงจากเวทีมาด้านหลัง
ในเวลานี้ คงมีเพียงเจสสิก้าเจ้าของผมบลอนซ์สลวยที่ไม่มีความสุขเหมือนใครๆ
“คริส เห็นยูลมั้ย?” เจสสิก้าถามหาใครบางคนจากน้องสาว
“ไม่นะคะ .. พี่ยูลว่าพี่เขาจะมาหรอ?” คริสตัลถามพี่สาว ที่ตอนนี้หน้าของเจสสิก้าดูเศร้าลงไปมาก
“ใช่ เขาว่าเขาจะมา”
“แต่ว่าวันนี้วันปีใหม่นะ พี่ยูลคงอยู่กับครอบครัว”
“มันก็ใช่ แต่ในเมื่อเขาบอกว่าเขาจะมา เขาก็น่าจะมาให้ได้อย่างที่พูด ไม่ใช่พูดให้พี่ดีใจแล้วก็ไม่มาแบบนี้” เจสสิก้าพูดอย่างน้อยใจ
“ไม่เป็นไรนะพี่สิก้า คริสว่าพี่ยูลเขาคงอยากมา แต่เขาต้องอยู่กับครอบครัว”
“ลูกสาวพ่อ เป็นอะไรไปทั้งคู่เลย ไม่ร่าเริงเลยนะเรา” ผู้เป็นพ่อเห็นอาการลูกสาวแล้วรู้สึกได้ถึงความผิดปกติ
“พี่ยูลไม่มาค่ะพ่อ พี่สิก้าเลยเศร้า” คริสตัลบอกความจริงไป ทางด้านเจสสิก้าหันค้อนน้องสาวทันที
“คริส!”
“อืมม ใช่ แม่ยังไม่เห็นยูลเลย คืนก่อนแม่ได้ยินว่าจะมาดูสิก้าเล่นวันนี้นี่หน่า”
“แม่อย่าย้ำสิค่ะ พี่สิก้ายิ่งเศร้าๆ อยู่” คริสตัลรีบเตือนแม่ เพราะในเวลานี้เจสสิก้าดูเศร้าจริงๆ
“สิก้า .. ถึงยูลจะไม่มาวันนี้ ก็ใช่ว่าวันหลังยูลจะไม่มาดูนะ วันนี้ยูลต้องอยู่กับครอบครัวจริงๆ” คนเป็นพ่อลูบผมปลอบใจลูกสาว
“ค่ะ .. หนูเข้าใจค่ะ”
.
.
23.00 น.
ยุนอาเดินวนๆ เวียนๆ ภายในห้องอยู่นานแล้ว เธอจะทำอย่างไรให้ ‘ใช้เวลาที่มีอยู่ให้มีค่า’ อย่างที่ซอยอนบอก
ในมือของคนที่ว้าวุ่นมีมือถือติดมืออยู่ และเบอร์ล่าสุดก็คือเบอร์ของมักเน่ของวง ..
ยุนอากดโทรออกแล้วก็ต้องรีบตัดใจวาง .. เป็นแบบนี้ร่วมชั่วโมงแล้ว!
“โทรดี .. ไม่โทรดี .. โทรดี .. ไม่โทรดี ... โอ๊ยยยยย ทำไงดี!”
แล้วยุนอาก็ต้องตัดสินใจลงจากห้อง ..
ซอฮยอนนั่งเงียบๆ อยู่ที่หลังเปียโนสีขาวภายในบ้าน
เธอนั่งมองโทรศัพท์มือถืออยู่พักใหญ่แล้ว นิ้วเรียวกดคีย์เปียโนเบาๆ ไม่เป็นจังหวะ และไม่เป็นเพลง
“จูฮยอน ไม่ไปนอนเหรอลูก” ผู้เป็นแม่เข้ามาทัก เพราะเธอเห็นอาการของลูกสาวเป็นแบบนี้อยู่นานแล้ว
“ยังค่ะ อีกสักพักจะไปแล้วค่ะ”
“อย่านอนดึกมากนะ วันหยุดทั้งที พักผ่อนเยอะๆ นะลูก”
“ค่ะ .. หนูจะขึ้นไปนอนเดี๋ยวนี้แหละค่ะ”
แล้วซอฮยอนก็ลุกขึ้นจากเปียโนและตัดใจขึ้นนอน ..
“ถ้าพี่เขาไม่มาคืนวันนี้ หนูก็เอาไปให้พี่เขาวันพรุ่งนี้แล้วกัน” แม่ของซอฮยอนหยุดเดินแล้วหันลูบศีรษะลูกสาวเบาๆ
“ค่ะ” ซอฮยอนขานรับอย่างเรียบร้อย แต่เธอก็อยากให้ของที่เธอเตรียมไว้ในคืนนี้มากกว่า
.
.
แทยอนกลับมาที่หอพักตามลำพัง .. ความเงียบทำให้เธอดูเหงามากกว่าเคย
ปกติภายในห้องแห่งนี้มีเสียงคนอีก 8 คน ทำให้ความรู้สึกเหนื่อยล้าหมดไป แต่วันนี้ไม่มีเสียงอย่างเช่นคืนอื่นๆ
และโดยปกติ ในวันที่ทุกคนกลับไปอยู่กับครอบครัว จะมีทิฟฟานี่ที่ยังคงอยู่ แต่ะครานี้ แม้กระทั่งทิฟฟานี่ยังกลับสหรัฐ
คำพูดที่ทิฟฟานี่กล่าวอ้างที่กลับในครั้งนี้ก็คือ ..
“หลังจากนี้ไป งานเราคงเยอะ เยอะซะจนไม่รู้ว่าจะมีโอกาสได้กลับเมื่อไร วันหยุดนี้ ฉันจะกลับบ้านนะ”
ถึงคำพูดของทิฟฟานี่พูดเช่นนี้ แต่ใจแทยอนก็อดคิดไปในทิศทางอื่นไม่ได้
“ฟานี่จะทิ้งให้ฉันอยู่อย่างนี้จริงๆ เหรอ?”
แทยอนก้าวเข้าห้องทิฟฟานี่ แต่ไร้เงาเจ้าของห้อง ..
เตียงนอนที่ว่างเปล่า ไม่มีใครให้กอด .. แต่คนที่นอนอยู่ อยากกอดเจ้าของเตียงนี้ใจแทบขาด
“ฉันขอโทษ”
หยาดน้ำใสไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว ..
ความคิดเห็น