เกาะนี้มีแค่เรา

ณ มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง

มีกลุ่มนักศึกษากลุ่มใหญ่ กำลังนั่งทานข้าวพร้อมปรึกษากันว่าปิดเทอมในครั้งนี้พวกเขาจะไปเที่ยวที่ไหนกัน และใช่นั้นคือกลุ่มเพื่อนของจันทร์ ที่มีสมาชิกประกอบไปด้วย พิม ฝน จันทร์ ป้อง อิฐ และ แชมป์

ป้องที่คิดว่าไหนๆเขาก็จะไปเที่ยวที่เกาะแห่งหนึ่งอยู่แล้ว ป้องจึงได้เสนอให้เพื่อนๆนั้นได้ไปเที่ยวด้วยกัน

ป้อง: นี้พวกมึงกูว่านะเราไปเที่ยวเกาะส่วนตัวกันดีกว่ามั้ย กูได้ยินมาว่าเกาะนี้นะทั้งสวยทั้งอากาศดีไปเที่ยวกันมั้ย

พิมพ์: เออ! ไปดิ ถือว่าเป็นการพักผ่อนชิวๆกันหน่อย

พิมพ์รีบตอบ เพราะตนนั้นก็อยากไปพักผ่อนชิวๆบ้างหลังจากที่เรียนมาอย่างหนัก

ฝน: แล้วไปไงอ่ะ พวกมึงรู้ทางกันรึไง?

ฝนพูดพลางสงสัยว่าจะไปกันยังไงเพราะว่าพวกเขาไม่เคยไปเกาะนี้มาก่อน

ป้อง: มันจะไปยากอะไรกูคุยกับทางนู้นไว้แล้วเรือพร้อมคนขับก็พร้อมเหลือแต่พวกเรานี้แหละคร้าบ

ป้องพูดพลางทำหน้าตาและน้ำเสียงที่กวนหน่อยๆ

อิฐ: แล้วเดินทางกันตอนไหนอ่ะพวกกูจะได้เตรียมตัวถูก

จันทร์: พรุ่งนี้เลยดีป่ะไหนๆ ก็ปิดเทอมพรุ่งนี้พอดี

จันทร์พูดพลางทำหน้าตาที่ตื่นเต้น เพราะตนนั้นก็อยากเห็นว่าเกาะแห่งนี้สวยอย่างที่ป้องนั้นเล่าให้ฟังจริงรึเปล่า

หลังจากที่ทุกคนสนทนากันเสร็จต่างคนก็ต่างแยกย้ายกันกลับหอพัก เพื่อเตรียมตัวจัดของใส่กระเป๋าเดินทางไปเที่ยวในวันพรุ่งนี้

ณ ริมท่าน้ำแห่งหนึ่ง เรือลำขนาดเล็กที่กำลังแล่นเข้ามาจอดเทียบท่า พร้อมเสียงดังที่คุยกันไม่เป็นภาษาของผู้คนมากมาย กลุ่มของป้องได้ถึงยังเกาะที่เขาเล่าไว้พร้อมกับเสียงจันทร์ที่พูดขึ้น

จันทร์: เห้ย!!สวยมากเลยอ่ะไม่เคยเห็นอะไรสวยขนาดนี้มาก่อนเลย

เธอพูดพลางทำหน้าตาตื่นเต้น

หลังจากที่เรือลำเล็ก จอดเทียบท่าเหล่าสาวๆและหนุ่มๆ ก็ต่างพากันรีบ วิ่งขึ้นไปบนเกาะเพื่อมุ่งหน้าไปเก็บกระเป๋าในบ้านพักอย่างรวดเร็วเพราะพวกตนนั้นอยากเล่นน้ำเต็มที

ระหว่างที่ป้องกำลังสนทนากับลุงสาคนขับเรือว่าต้องมารับพวกเขากลับวันไหนป้องก็ต้องเกิดความสงสัยเมื่อลุงสาได้ขอร้องตนด้วยน้ำเสียงจริงจัง

ป้อง: สุงสาเดี๋ยวอีก2วันนะลุงค่อยมารับพวกผม

ลุงสา: ได้ อีก2วันลุงจะมารับพวกเอ็ง แต่ลุงขอบอกเอ็งอะไรอย่างหนึ่งนะพวกเอ็งทุกคนห้ามไปที่ท้ายเกาะนี้เด็ดขาดถือว่าลุงขอก็ได้ เอ็งเข้าใจมั้ย

ลุงสาพูดบอกพร้อมทำสีหน้าที่จริงจังราวกับเป็นเรื่องคอขาดบาดตาย

ป้อง: อ่า….ได้ครับลุงพวกผมจะไม่ไป(มั้ง)

ป้องที่อยากรู้ว่าท้ายเกาะเเห่งนี้มีอะไรซ่อนอยู่จึงได้ตอบส่งๆไปแค่พอให้การสนทนานั้นจบลง

ป้อง: งั้นผมลานะลุงเพื่อนคงรอผมนานแล้ว

ป้องพูดเสร็จพลางรีบสาวเท้าไปหาเพื่อนของตนที่บ้านพักในขณะที่เดินอยู่นั้น เขานึกขึ้นได้ว่าแชมป์เพื่อนอีกหนึ่งคนในกลุ่มไม่ได้มา ในทริปนี้กับพวกเขาด้วย