คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บท 1 พบเจอ
เปิดเรื่องไหม่อีกแล้ว...
“‹ คำพูด ›” =แทนคำอังกฤษ
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
เช้าวันหนึ่งในอเมริกา
เอจิเซ็น เรียวมะลุกขึ้นจากเตียงมาในเวลาเที่ยงตรง ขาก้าวเดินเข้าไปในน้องน้ำเพื่อทำธุระส่วนตัว
เรียวมะ อายุได้ 16 ปีสมบูรณ์เขามาอยู่อเมริกาได้ 3 วันเพราะต้องรีบบินกลับอเมริกาอย่างกะทันหันเพราะต้องมาแข่งเทนนิสให้มันจบๆ ไป
“...เบื่อ” เสียงแหบติดหวานของเจ้าตัวว่าขึ้นอย่างเบื่อหนายหลังจากแข่งเสร็จก็อยากจะบินกลับญี่ปุ่นอยู่หรอก แต่เครื่องดันดีเลย์เลยกลับไม่ได้และอีกสาเหตุ ถ้ากลับไปก็ต้องรอ รร.ม.ปลายเปิดอีก
“ไปเล่นเทนนิสก็ได้” เรียวมะที่ไม่มีอะไรทำอยู่แล้ว จึงเดินไปเปลี่ยนชุดและไปยิบกระเป๋าเทนนิส และตรงไปที่ลานเทนนิสใกล้ๆ คอนโด
ลานStreet เทนนิส
พอมาถึงปรากฏว่าพื้นที่เต็มหมดแล้ว ตอนนี้เรียวมะทำหน้าบอกบุญไม่รับแบบสุดๆ ก่อนที่เจ้าตัวจะไปสดุดตาเข้ากับลานบาสที่อยู่ข้างๆ จริงๆ ตัวเขาไม่ได้สนใจอะไรในกีฬาอื่นเท่าไรแค่ดูแบบผ่านๆก็พอ
“เฮ้อ ดูบาสรอก็ได้มั้ง” เรียวมะว่าแล้วก็เดินไปใกล้ๆ สนามบาสและค่อยๆนั้งลงและดูอย่างเงียบๆ
แต่โชคดันไม่เข้าข้างมีลูกบาสลอยมาหาตนก่อนจะลอยเข้าหน้าแบบจังๆ
“อั่ก!...” เรียวมะที่โดนแรงบอลพุ่งเข้าใส่อย่างไม่ทันตั้งตัวก็นอนหงายหลังไปกับพื้นทันที
“‹เฮ้!! นายเป็นไรมั้ย›” เสียงทุ่มของคนที่ทำให้ลูกบาสโดนหน้าเรียวมะว่าขึ้นอย่างลนๆ
“‹เจ็บไง›” เรียวมะตอบเสียงแผวและยันตัวขึ้นมา อีกคนที่เห็นแบบนั้นจนช่วยพยุง
“‹ฉ..ฉันขอโทษๆ พอดีแรงไปหน่อย›” เขาว่าขอโทษอย่างลนๆ ก่อนที่จะมีเสียงอีกคนดังมา
“เจ้าบ้านี้! เล่นไม่รู้เรื่องเป็นไงล่ะโดนคนอื่น” เขาว่าอย่างไม่สบอารมณ์นัก
“ก็แกนั้นแหละ จะดั่งลูกก็ช่วยเบาๆแรงหน่อย” คนร้าย(?)ว่าขึ้นกับเพื่อนตัวเองก่อนจะมาสนใจที่เรียวมะอีกที
“‹ฉันทำแผลให้นะ›” เขาว่าขึ้นและค่อยๆ จับจมูกเรียวมะอย่างเบามือ เพื่อจะได้รู้ว่าอีกคนเจ็บตรงไหนบาง
“‹อืม›” เรียวมะที่อยากจะปฏิเศษอยู่หรอกแต่อีกคนแลดูตั้งใจเหลือเกินเลยปล่อยไป..ถึงจะจับผิดจับถูกก็เถอะ
“โว้ยยยย เจ้าโง่ใครเขาสอนได้ทำแบบนั้นถอยไปเลยไป!” เพื่อนเขาว่าขึ้นก่อนที่จะเข้ามายุ่งกับการทำแผลสุดมั่วของคนร้ายและทำให้ทันดีกว่าเดิม
“แกนั้นแหละที่โง่ นอกจากบาสเรื่องอื่นก็แค่เรื่องไร้สาระนั้นแหละเว้ย” เขาว่าขึ้นอย่างไม่พอใจที่โดนแย่งหน้าที่ไม่พอยังโดยด่าโง่จากคนที่สุดจะโง่อีก
10 นาทีผ่านไป
การทำแผลก็จบลงในเวลาเพียงไม่นานแต่ที่นานเพราะคนสองคนทะเลาะกัน
“‹ชิ!...ฉันชื่อชิดะ โอตะ ส่วนไอ้คนที่ทำแผลให้นายคือไทกะ คางามิ›”
“..เอจิเซ็น เรียวมะ”
“เอ้า! คนญี่ปุ่น”
“อืม”
“เฮ้อออ ขอโทษอีกครั้งแล้วกันนะเอจิเซ็น พอดีไทกะดั่งลูกแรงไปหน่อย” ชิดะว่าขึ้น
“ห๋าาา มันเพราะแกไม่ใช่เหรอ ลูกถึงได้มาโดนเรียวอะ” ไทกะว่าขึ้นทันที ฉันไม่ผิดโว้ยยยย
“เรียว?” เรียวมะพูดขึ้นอย่าง งงๆ ฉันได้ชื่อเพิ่มแบบสนิทสนมจากคนที่พึ้งรู้จักเพียงไม่กี่นาที!?
“อา ก็เรียวนั้นแหละหรือไม่เคยมีคน เรียกแบบนี้” ไทกะว่า
“ไอ้มี มันก็มีหรอกแต่ระดับความสนิทคืออยู่บ้านเดียวกัน” เรียวมะพูดขึ้นจริงๆเขาไม่ได้ใส่ใจเรื่องชื่อหรอกแค่...มันแปลกๆ
“งั้นเรียก เอจิเซ็นก็ได้” ไทกะว่าขึ้น
“ทำไมฉันกลายเป็นอากาศละ!” ชิดะที่ยืนอยู่ใกล้ๆ กันแต่กลับโดนเพื่อนแย่งความสนใจจากเรียวมะไปว่าขึ้นอย่างอารมณ์เสีย
“ตัวเล็กโหดร้ายเกินไปแล้ว ฉันอยู่ตรงนี้ๆ” ชิดะว่าขึ้นอย่างเอาแต่ใจ
“ตัวเล็ก?...เฮ้อออ เอาเถอะผมจะกลับละ” เรียวมะว่าอย่างเอือมๆ และลุกขึ้น
“เดียวยังไงก็ทำนายเจ็บแล้วเพราะงั้นฉันจะพาไปเลี้ยงข้าว” ชิดะว่าขึ้นเพื่อยื่อเรียวมะไว้
“พรุ่งนี้แล้วกัน” เรียวมะว่าขึ้น ดีซะอีกได้กินข้าวฟรีและก็..จะทางกลับคอนโดไม่ได้แล้วอะ
“งั้นเมลล์” ชิดะว่าขึ้นและหามือถือในกระเป๋าแต่สรุปคือไม่ได้เอาออกจากห้อง
“ลืม ไทกะเอาของแกมา!” ชิดะว่าพร้อมหันไปหาไทกะ เจ้าตัวก็สะดุ้งเล็กน้อยแต่ก็เอามือถือของตัวเองให้อีกฝ่าย
“อะ! ตัวเล็ก” เรียวมะรับมาแล้วพิมพ์เมลล์ตัวเองไป และยื่นมือถือยื่น ชิดะรับมาแล้วโยนมือถือคืนให้ไทกะ
“งั้นก็จบแล้วนะ” ไทกะว่าขึ้นเดินกำลังเดินหนีไปแต่โดนชิดะห้ามไว้
“ไอ้บ้าไทกะ แกยังไม่ได้เอาลูกบาส”ชิดะว่าแล้วก็โยนลูกบาสให้ไทกะเจ้าตัวก็รับไว้โดยไม่ได้หันมามองลูกและเดินออกไป
“ตัวเล็กฉันไปก่อนละ บาย~” ชิดะเห็นไทกะเดินไปเจ้าตัวก็บอกลาเรียวมะและเดินไปอีกทาง
เรียวที่ยังยืนนิ่งอยู่ ในใจก็คิดอยากจะให้อีกคนไปส่งอยู่หรอกนะ แต่พอจะหันไปหาชิดะ ก็ไม่เห็นตัวเขาซะแล้วเรียวมะจึงต้องเดินไปหาตัวไทกะแทน
“หายไปแล้ว...มีเมลล์นี้หนา” เรียวมะว่าแล้วก็กดเมลล์ไปหาไทกะทันที
/ เมลล์ /
เรียวมะ : คางามิซัง อยู่ไหนหรอครับ
ทำไม : ไทกะ
เรียวมะ : ฉันหลงทาง ช่วยหน่อย!?
ให้ตายสิตอนนี้อยู่ไหน : ไทกะ
เรียวมะ : ไม่รู้...
ขอรูป : ไทกะ
-คุณได้ส่งรูปภาพ-
เดียวไปหา ห้ามไปไหนเด็ดขาด! : ไทกะ
เรียวมะ : อืม
............
จากนั้นเรียวมะก็เก็บมือถือแล้วไปหาที่นั่งรอไทกะ แต่ในระหว่างนั้นมีคนเข้ามาหาเรียวมะ
“‹นี้ นายมาทำอะไรคนเดียวแถวนี้›”
“....” เรียวมะเลือกที่จะเงียบและไม่สนใจคนตรงหน้า ทำเอาอีกคนหงุดหงิด
“‹เฮ้! คนถามก็ตอบสิว่ะ!›”
“‹ชิ!...น่ารำคาญ›”
“‹อ้าว ไอเด็กเวรนี้ เห็นว่าหน้าตาน่ารักดีเลยจะขอทำความรู้จัก สงสัยตอนนี้คงไม่ต้องแล้ว›”
“‹ฉันไม่มีรสนิยมต่ำแบบนี้หรอกนะ›” เรียวมะสวนกับมาอย่างไม่ยอม หล่อตายแหละ คางามิซังยังดูดีกว่าเยอะเล๋ย!! ...เดียวนะทำไมเป็นคางามิซังด้วยล่ะ?
“‹หาเรื่องกันหรอ!!›”
หมับ!
ไม่ทันทีอีกฝ่ายจะงางมือตบเรียวมะไทกะก็รีบมาจับมืออีกคนเอาไว้
“‹คิดจะทำอะไร!›” เจ้าตัวกดเสียงต่ำพร้อมมองคนที่ตัวเองจับข้อมืออยู่
ด้วยความที่ไทกะเป็นคนสูงร่างใหญ่อยู่แล้ว เลยทำให้คนที่มาหาเรื่องเรียวมะถอดสีหน้ากลัวและวิ่งหนีไปหลักจบปัญหา 1 ปัญหา 2 ก็ตามมา
“เอจิเซ็น”
“อืม”
“เฮ้อออ นายอยู่แถวไหน”
“โรงแรมTK”
“เดียวไปส่ง”
เรียวมะเพียงพยักหน้าและเดินตามไทกะแบบติดๆ เพราะถ้าพลาดสายตามีหวังหลงอีกแน่ๆ
แต่สุดท้ายก็พลาดสายตาจนได้ เหมือนลูกหลงกับแม่เลย
“อะไรละเนี้ย...” เรียวมะว่าออกมาอย่างเบื่อโลกทั้งๆ ที่เจ้าตัวก็ตามติดไทกะแต่กลับหลงทางอีกครั้งเนี้ยนะ!
พึบ!?
“เฮ่ย!”
“เอจิเซ็น!...นายจับมือฉันไว้”
“อ..อืม”
เพียงวินาทีที่ตัวเล็กรู้สึกถ้าเขาไม่ได้คางามิช่วยเขาคงได้หลงอยู่แบบนี้และไม่ได้นอนแน่ อยากขอบคุณจริงๆ
โรงแรม TK
“ขอบคุณ” เสียงที่แผวเบาของเรียวมะดังขึ้นหลักจากร่างสูงมาส่งเจ้าตัวถึงหน้าห้อง ไทกะได้ยินแบบนั้นก็พยักหน้ารับคำอีกคน
“อา อย่าหลงอีกละ” เขาว่าเตือนอีกคนก่อนที่จะค่อยๆ เดินออกไปเพราะนี้มันก็มืดแล้วด้วยถ้าไม่รีบมีหวังโดนยัยนั้นบ่นแน่
หลังจากไทกะกลับไปเรียวมะก็เดินเข้าห้องและเก็บกระเป๋าเดินทางกลับญี่ปุ่นพร้อมไปรายงานตัวที่โรงเรียน'ราคุซัน' ถึงใจจริงเจ้าตัวอยากเข้าเซย์รินก็เถอะ เพราะดูแล้วหน้าจะสงบกว่า
วันต่อมา
/เมลล์/
เอจิเซ็น เจ้าชิดะมันบอกว่าอยากไถ่โทษ
นายเรื่องแผลเลยจะชวนไปเที่ยว : คางามิ
เรียวมะ : ไม่ว่าง
มันบอกว่าไม่ได้ : คางามิ
เรียวมะ : ..ไม่อยากไป
มันบอกไม่โอเค ต้องไปนะ : คางามิ
เรียวมะ : มารับผม
/จบเมลล์/
เรียวมะที่ต้องจำใจไปจริงๆ ก็แค่อีก 2 วันเขาก็ต้องไปญี่ปุ่นแล้วเที่ยวหน่อยคงไม่เป็นไร..มั้ง
โอเคเขาคิดผิดตอนนี้กำลังเดินอยู่กับคางามิซังโดยที่ไม่มี ชิดะซังเพราะก่อนหน้านี้เจ้าตัวบอกว่าคุณแม่ของเขารถล้มเลยต้องไปหาสรุปก็ได้มาเดินกับคางามิซังแค่ 2 คนแถมคนเยอะโครต...ไม่ชอบเลย
“นายจะกินอะไรมั้ย” คางามิว่าขึ้นเขาก็เดินมาสักพักแล้วเหมือนกันยังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลย
“แล้วแต่” เรียวมะตอบกลับเสียงเรียบอย่างเคยชิน คางามิได้ยินแบบนั้นก็จับมือเรียวมะพาไปร้านอาหารทันที
“เหวอ!!” ด้วยตกใจที่จูๆ อีกคนมาจับมือแล้วพาเดินเข้าร้านอาหารอย่างรวดเร็วเรียวมะก็เกือบทรงตัวตามอีกคนไม่ทัน
‘รีบเกิน!’
ติดตามต่อ~
ความคิดเห็น