คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : ก่อน : การพบเจอ
1วันหลัามอร์เร็ออไปาปราสาท
สวนอไม้ภายในเปราสาท
“ฟรานัวน้อยอเรายัทำานไ้ีเหมือนเิมเลยนะเนี่ย”
“อือ~~~”
“ำัวัพืสินะะ เ่มาเลย่ะุฟราน”
ห้อรัว
“แหม่ๆ~เ่ึ้นแล้วนะฟราน”
“อบ…ุ่ะ…”
“อร่อย่ะ!!! อเพิ่ม้วย่ะ!!!!”
ห้ออเมอร์เร็
//ำลัทำวามสะอาห้อนอน
//ำลัรอเฝ้าอยู่หน้าห้อ
3วันหลัามอร์เร็ออไปาปราสาท
สวนอไม้ภายในเปราสาท
“เอ่อ…ฟรานั…วัพืมันหมแล้วนะ”
“เอ๊ะ!?”
“เอ่ออออ…ั้นไปที่รัวันเถอะ่ะ”
ห้อรัว
“ฟราน๊ะ…นั้น…ไหม้แล้วนะ๊ะ”
“อบ…โทษ่ะ…”
“ะ…ั้นไปพั่อนนะะ”
ห้ออเมอร์เร็
//ำลัทำวามสะอาห้อนอน
“ฟรานั!!! ห้อสะอาแล้ว่ะพอไ้แล้ว”่ะ!!!
7วันหลัามอร์เร็ออไปาปราสาท
สวนอไม้ภายในเปราสาท
“ฟรานัือว่านะ…อนนี้ไม่มีอะไรให้่วนแล้วล่ะ…อโทษนะ”
“่ะ…”
“ปะ…ไปที่รัวันเถอะ่ะ”
ห้อรัว
“ือว่า…อบุนะ๊ะ…แ่ว่าอนนี้ฟรานัไม่เหมาะันานในรัวหรอนะ๊ะ”
“…่ะ”
“ไปพัันเถอะ่ะฟรานั”
ห้ออเมอร์เร็
//ำลัะทำวามสะอาห้อนอน
“ฟรานั!!??? ห้อมันสว่าไปทั้ห้อแล้วนะะ!!!!”
เสียเินย่ำเท้าเสียัไ้ัึ้นมาและหยุอยู่หน้าประูออมเวทย์แห่บุพผา่อนะมีร่าหนึ่เปิประูเ้ามา
“ท่านเมอลิน!!!!”
“เี่ยวับฟรานัสินะรับ~”
“ใ้เลย่ะ!!! อนนี้ฟรานันะไปนั่อยู่มุมห้อแล้วนะะ!!!”
“นาแ่ิถึเอร์มอร์เร็นั้นแหละรับ…แ่ว่าปิริยาน่ารัีนะรับ~~”
“น่ารั่ะ!! แ่ไม่ใ่เวลามาสนใเรื่อนั้นนี่่ะ!! ว่าแ่เียนอะไรอยู่ั้แ่เมื่อี้แล้วเหรอ่ะ?”
“ไม่้อสนใหรอรับ~”
เมอลินยิ้มออมาและเมื่อเียนหมายเสร็หมายนั้น็ไ้ลายเป็นลีบอไม้และไ้ลอยออาห้อไปที่ไหนัแห่
ุั้แ้มป์ออทัพอาเธอร์เรียในยาม่ำืน
“พวเราลับมาแล้วรับ”
“ให้ายสิ…ายยาเป็นแมลสาปเลยนะไอ้พวนี้นิ”
“อา อบุที่เหนื่อยนะทั้สอน”
“เ้าพวนั้นไปรวมรวมำลัพลมาาไหนันนะ”
“นั้นสินะ…หือ?”
ในระหว่าที่ทั้สี่ำลัประุมแผนันอยู่นั้น็ไ้มีลีบอไม้ไ้ปลิวเ้ามาพายในเ็นท์อพวเา่อนลีบอไม้เหล่านั้นะรวมันลายเป็นหมายบับนึ่อนัวออ์ราาะไ้เปิหมายบับนั้นึ้นมาอ่านพร้อม่อยๆยิ้มอ่อนๆออมา
“ฝ่าบาท? เมอลินส่อะไรมาเหรอรับ ”
“เอร์มอร์เร็”
“เอ๊ะ?! มีอะไรเหรอท่านพ่อ”
“เมอลินแ้มาว่าฟรานฟื้นแล้วล่ะและำลัิถึเ้าอยู่นะ”
มอร์เร็ : “. . . ท่านพ่อ…้าะทำให้สรามนี้บภายในหนึ่เือนเอ!!! อยืมทหารที่ยัสู้ไ้อยู่ออไปรบ่อล่ะน่ะท่านพ่อ!!!”
เธอที่ไ้ยินแบบนั้น็ไ้แอบยิ้มออมา่อนะออไปาารประุมและรออไปทำสรามทันทีเลย
“…ไม่ห้ามหน่อยเหรอรับฝ่าบาท”
“ทำไม้อับไฟที่ิไปแล้ว้วยล่ะ อ่อเอร์าเวน าเร็ธน้อสาวอท่าน็อยู่ที่นั้น้วยนะ”
“ทำไมน้อสาว้าถึ?!. . .เอร์มอร์เร็รอ้า้วย”
“…หลับศึนี้…ผมอแนะนำให้ึ้น่าแรอทหาร้วยนะรับ”
อาเธอเรีย : “ไ้สิ”
1เือนหลัามอร์เร็ออไปาปราสาท
ภายในห้อนอนอมอร์เร็นั้นร่าอฟรานไ้นอนอยู่บนเีย แ่ท่าทีอเธอนั้นูหมอะไรายอยามาเลย
“ือว่า…ฟรานัออไป้านอันเถอะนะ~~”
//ส่ายหน้าไปมา
“ะ…ั้นเหรอ ั้นฟรานัอยาทำอะไรั้นเหรอ”
“อยาเอ…มอร์เร็”
าเร็ธ : “. . . . .”
าเร็ธที่พยายามะวนฟรานออไป้านนอเพราะฟรานนั้นเอาแ่หมัวอยู่ในห้อมาเป็นอาทิย์ๆโนแทบไม่ออไปไหนเลย
“้า…เ้าใ…แ่ว่า…้า…”
“้าเ้าใ่ะ…ั้น้าอออไป้านอนะะ”
เมื่อาเร็ธออาห้อไปัวอฟราน็ไ้่อยๆลุึ้นมานั่พร้อมมอออไป้านนอพร้อมภาวนาให้มอร์เร็ปลอภัยและอให้นาลับมาให้ไวที่สุ
ภายในวันนั้นในยาม่ำืน
บวนอทัพอษัริย์อาเธอเรีย็ไ้เินทาลับมา ทำให้เหล่าอัศวินที่อยู่ภายในปราสาทแปลใันมาที่ลับมาไ้ไวนานี้
“ฝ่าบาท! ทำไมถึลับมาเร็วนานี้ล่ะรั---?!”
“นั้นสินะรับ ทำไมถึ---!?”
แลนสล็อและเบิเวียออมา้อนรับ้วยวามแปลใ่อนะใับสภาพออาเวนและมอร์เร็ทีู่โทรมและมีเลือิอยู่ามเราะเ็มไปหมอ่อนที่ทั้สอนนั้นะรเ้าไปในปราสาท่อนเลยโยไม่พูาอะไรเลย
“สภาพนั้นมัน…”
“ปล่อยพวเาไป่อนเถอะ”
ร่าอมอร์เร็ที่เินเ้ามาแล้ว็ไ้รไปที่ห้ออเธอเลย ร่านั้นไ้หยุอยู่ที่หน้าประูบานนั้นอยู่ัพั่อนะเปิประูเ้าไป้านใน
“้า…ลับมาแล้วนะฟราน…”
ร่าออัศวินสาวไ้่อยๆถอุเราะออทีล่ะิ้นๆพร้อม่อยๆเินรไปหานที่เธออยาเอมาที่สุในอนนี้ ร่าออัศวินสาวมอูสัว์ประหลาที่ำลันอนหลับอยู่บนเียพร้อมรอยยิ้มอ่อนไ่อนร่านั้นะ่อยๆึ้นไปนอนบนเีย้วยัน
“อือ…!?”
ยามเมื่อเธอลืมาึ้นมาเพราะรู้สึแปลๆ็ไ้สะุ้ใเพราะนที่มานอน้าๆเธอือนที่เธออยาเอนสุใในอนนี้ วาอสัว์ประหลา่อยๆมีน้ำสีใสไหลออมา้วยวามีใ่อนะ่อยๆหลับาลอีรั้
“ยินี…้อนรับลับ…นะ…รารี…สวัสิ์….”
ความคิดเห็น