The Shadow King

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

     ท่ามกลางทุ่งดอกไม้สีขาวที่บานสะพรั่งตลอดปีดุจดวงดาวที่ตกลงมาจากฟากฟ้ากระจายลงสู่ผืนดินตัดกับพื้นหญ้าสีเขียวชอุ่ม ยังมีวิหารสีขาวแห่งหนึ่งตั้งอยู่บนเนินเชิงริมผา วิหารที่ถูกตกแต่งอย่างวิจิตรตระการตานั้นหาได้สงบสุขดั่งเช่นบรรยากาศรอบๆตัวไม่ เมื่อมีเสียงถกเถียงกันของบุรุษที่คาดว่าอายุยังไม่เกินยี่สิบดังเล็ดลอดออกมานอกตัววิหาร
   
     "ไม่ได้เด็ดขาด ถ้าเจ้าไปแล้วใครจะมาทำหน้าที่ของเจ้าต่อล่ะ" เสียงตะโกนกึ่งตะคอกดังออกมาจากปากของบุรุษผู้มีผมสีทองยาวประบ่าแต่ถูกรวบไว้โดยห่วงเหล็กสีเงินที่สลักลวดลายอย่างวิจิตร นัยน์ตาสีม่วงเข้มที่แลดูลึกลับและชวนค้นหานั้นมีแววดื้อรั้นอยู่เต็มเปี่ยม ใบหน้าขาวมีลวดลายดุจเถาไม้เลื้อยอยู่บนหน้าผากยิ่งทำให้ดูมีอำนาจอย่างประหลาด 
   
     "เจ้าก็รู้ว่าข้าต้องทำ...ริอาล" บุรุษอีกคนกล่าวเสียงเรียบ นัยน์ตาสีทองอำพันจ้องอีกฝ่ายด้วยสายตาสงบเรียบเย็น เส้นผมสีดำสนิทที่ยาวถึงเอวปลิวไสวตามสายลมเล็กน้อย ใบหน้าขาวเนียนดุจน้ำนม โครงหน้าคมดูมีอำนาจและน่าเกรงกลัว
  
     "แต่..." ไม่ทันที่บุรุษผู้เป็นเจ้าของนัยน์ตาสีม่วงได้พูดอะไรต่อ ก็มีเสียงขัดขึ้นเหมือนล่วงรู้ความคิดของอีกฝ่าย
   
     "ข้าต้องไปตามสัญญา...เจ้าก็รู้" บุรุษผมสีดำกล่าว

     "เจ้า...จะไปจริงๆเหรอ...เคฟอส" บุรุษเจ้าของนามมิได้ตอบในทันที นัยน์ตาสีทองอำพันเหม่อมองออกไปนอกตัววิหารก่อนจะเอ่ยบทกลอนหนึ่งขึ้นมา


                                                            "ในนทีที่ไหลไม่เคยหยุด        
                                                    เปรียบประดุจแสงดาวที่มิหาย
                                                    แม้มีสิ่งขวางกั้นนั้นมิคลาย              
                                                    คงสลายในสักวันเมื่อพบเจอ                                                
                                                    แสงสว่างมืดมิดในจิตใจ                
                                                    ที่ใครใครก็มีอยู่เสมอ
                                                    แม้เก็บกดในใจจนเลิศเลอ             
                                                    แต่พอเผลอก็คงจะออกมา
                                                    ความเกลียดชังริษยาอนาถจิต         
                                                    ที่พอคิดคงขยาดมิสิ้นหาย
                                                    แต่นี่แหละเป็นมนุษย์มิสิ้นคลาย   
                                                    แม้ชีพวายยังคงมีทุกคน
                                                    แม้ว่าตัวข้านั้นเฉกมนุษย์                   
                                                    ทั้งจักษุ กายา ก็เหมือนหมาย
                                                    แต่สิ่งหนึ่งที่มิเหมือนคือรูปกาย       
                                                    ที่ซ่อนเร้นอยู่ใต้หฤทัย"
    
                                                                                                          
     ทันทีที่เสียงของเคฟอสขาดหายไปก็บังเกิดแสงสีเงินจ้าออกมาล้อมรอบร่างกายของเขาไว้ ริอาลเบิกตากว้างก่อนที่จะวิ่งเข้าไปหาแต่กลับคว้าได้เพียงอากาศที่ว่างเปล่าไร้ตัวตน

   "ฝากที่เหลือด้วยนะ...ริอาล" เสียงของเคฟอสดังขึ้นอีกครั้งก่อนที่แสงสว่างนั้นจะหายไปพร้อมกับความเงียบสงบกลับคืนมาอีกครั้ง 

   ริอาลทิ้งตัวลงไปนั่งกับพื้นก่อนที่จะเบนสายตาไปมองยังภายนอก ปากพึมพำคำพูดหนึ่งที่เบาจนแทบไม่ได้ยินและยากยิ่งที่จะเข้าใจ

   "จะรีเซ็ตโลกใบนี้ใหม่งั้นเหรอ....เคฟอส"